ΠΛΑΛΑ ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ «Τρεις μαλακές χορδές»

  

Τρεις μαλακές χορδές

Χρυσούλας Πλάλα

Διάλεξα να με συντροφεύει ο Θεός και οι άγγελοί Του, ωστόσο αξιώθηκα τρία ανίψια, δυο κορίτσια κι ένα αγόρι, που με γέμισαν περισσή τρυφερότητα, μια καρδιά παλλόμενη από καθημερινή έγνοια κι έναν ήχο, μέχρι τώρα που μεγάλωσαν, να πατάει στα σκαλιά μου και να με ξυπνάει ευχάριστα: η Άννα, η Ευτέρπη και ο Γιώργος.

Πρώτα ήρθε η Άννα. Με πέτυχε πάνω στην επαγγελματική μου δραστηριότητα. Ζωηρό, καλόβολο παιδί. Ήρθε τα χρόνια που η οικογένεια δεν είχε μεγάλη οικονομική άνεση και βρήκα ευκαιρία εγώ η σκέτη, να το ντύνω με ρούχα φανταχτερά και να το παίρνω μαζί μου για διακοπές.

Στην αγκαλιά μου να το κουβαλάω σε νησιώτικο σινεμά, να μου ανακατεύει τις σημειώσεις μου, να μου πετάει τα γυαλιά, κι ένα προφίλ στην ταβέρνα μεγαλίστικο την ώρα του φαγητού άλλο πράγμα εκείνο το μικρό παιδί, που ήθελα να μεγαλώσει να το συζητάω και να το παίζω με τα κύματα.

Ένα στρογγυλό προσωπάκι με αφέλειες κουρεμένο δίπλα μου να με συντρέχει στα βάρη και ν’ αποκάμει στις ανηφόρες της Σκύρου.

«Μη μ’ εγκαταλείπεις», να ικετεύει, όταν τ’ άφηνα μόνο να κολυμπάει στα ρηχά κι εγώ να λιάζομαι.

Καημός του οι παιδικές παρέες. Κλάμα και γόοι για τα μοναχικά καλοκαίρια!

«Δεν έχω αδελφάκια κι εσύ δεν παντρεύεσαι… να ’χω παρέα…»

Είπα στ’ αστεία:

«Θα παντρευτώ.»

Το κλάμα κόπηκε μονομιάς.

«Πότε;…»

Σκούπισε τα μάτια του, το πήρα στην αγκαλιά μου κι άρχισα τα παραμύθια. Της άρεσε ν’ ακούει για τον Θησέα. Έξυπνο παιδί, που μιλούσε γρήγορα και καθαρά.

Φυλάκισε όλη του την εξωστρέφεια σ’ ένα αίτημα στη μάνα του, ν’ αποκτήσει αδέλφια. Και έτσι κι έγινε. Μετά δεκατρία χρόνια, πάνω στην εφηβεία του, ήρθαν ο Γιώργος και η Ευτέρπη.

Με τον πατέρα της είχε μια σχέση ανταγωνιστική. Δεν ήταν το παραδοσιακό πρότυπο. Ένας ροκάς επιχειρηματίας. Απόλαυσε μαζί του ταξίδια πολυτελεἰας και μια αναγνώριση λόγω επίδοσης σε οικονομικές σπουδές. Μετά το μεταπτυχιακό στην Αγγλία, δοκιμάστηκε σε διάφορες εταιρείες και τελικά ανέλαβε καίριο πόστο στη δικιά τους.

Είχε παραγνωρίσει όμως τη σπουδαιότητα της κομψής εμφάνισης. Η βουλιμία της υποχώρησε σε εννιά χρόνια. Έγινε κομψή, αλλά οι ευκαιρίες για μια σχέση εξέλειπαν φαίνεται. Από τότε πορευόταν μόνη και χαριτωμένη, με τ’  όνειρο μιας δικιάς της οικογένειας. Μέχρι που ακούμπησε στον Κίμωνα.

Από την Άννα κρατώ τον αυθορμητισμό της, αγνοώ τα νεύρα και την αποτομάδα της και στέκομαι στα γλυκά της μάτια, που χόρευαν καθώς μιλούσε. Της χρωστώ μια δεύτερη αγκαλιά ασφάλειας μετά την αδελφή μου. Μου ’πε ότι μπορώ να στηρίζομαι σ’ αυτήν για τα δύσκολα των χρόνων μου.

Ύστερα σκάλωσα στα μεγάλα μάτια της Ευτέρπης και στα γκριζοπράσινα του Γιώργου. 

Λιγνό κορμάκι αγκάλιασα στη βάφτισή τους την Ευτέρπη με λαδωμένο πουκάμισο και το Γιώργο με το σπαγκί κοστούμι και τα ξανθωπά μαλλιά.

Τα ’χασα για ένα χρόνο στο αγροτικό μου και τα ξαναβρήκα με γαλάζιες φορμίτσες στα κρεβατάκια τους. 

Ο πατέρας μου είχε «φύγει». Εκείνα ανεβοκατέβαιναν τη σκάλα, έπαιζαν στην αυλή, τα παιδιά της γειτονιάς τα μεγαλύτερα έστηναν παιχνίδια κι αλώνιζαν τ’ απογεύματα με τις φωνές τους το σπίτι. Ζωντανό, ηχηρό!  

Τραύματα κάνα-δυο: το πάνω χείλος του Γιώργου από πέσιμο, της Ευτέρπης το μέτωπο στην τσουλήθρα.

Όταν οι γονείς τους έλειπαν ταξίδι το καλοκαίρι, υπήρχε πρόγραμμα –παιδική χαρά, φαγητό, ύπνος.

Τα ’παιρνα στο σπίτι μου κι αρχίζαμε να μοιράζουμε τα πράγματα, κάτι σαν παζάρι. Πάνω στα χαλιά, οι επιθυμίες τους. Έφευγαν απ’ τα κάδρα οι μορφές και τις κάναμε να παίζουν μαζί μας. 

Έμεινα σ’ αυτά χρόνια, φώλιαζαν μέσα μου, πάνω στο κρεβάτι μου μεσημέρια ολόκληρα, μέχρι που πήγαν σχολείο.

Ο Γιώργος έγραφε μισά τα γράμματα για να προλαβαίνει τη δασκάλα και τα ολοκλήρωνε αργότερα. Η Ευτέρπη ζωγράφιζε σχεδόν τέλεια, ισομερή γράμματα∙ δάκρυα επί δακρύων, για να γίνουν τέλεια.

Θα ’ταν στη Δευτέρα Δημοτικού, όταν ο Γιώργος ξεστόμισε κάτι αρχαίο. Μετρούσα για να κρυφτούν μέσα στο σπίτι και μετά αστειότητος προσπαθούσα καθισμένη στην καρέκλα να τους εντοπίσω.

«Είσαι, Ευτέρπη μου, υπό την τράπεζαν… παρά τω κρεβάτι… Πού είσαι;».

«Γιώργο, εσύ πού ήσουν;»

Και μου απαντά το περίφημο…

«Παρά τη σκούπα!»

Το γυροφέρνω στο μυαλό μου χρόνια και γελάω με την καρδιά μου.

Δεν του άρεσαν τα εξωσχολικά βιβλία∙ ήταν συγκεντρωμένος στα του σχολείου, τα οποία χρησιμοποιούσε καλά. Δεν στοιβάζονταν στο μυαλό του ποιήματα, όπως στης Ευτέρπης, πλην σχολικών γιορτών.

«Είμαι ο κύριος Καφές. Μου αρέσουν τα φουντούκια, οι κατιφέδες και οι τηγανητοί κεφτέδες…» – ο Γιώργος ντυμένος στα καφέ, μέσα στο κατακαλόκαιρο, πάνω στη σκηνή της αίθουσας τελετών του Δημοτικού.

Η επίδοση και των δύο ήταν σταθερή με επιτυχίες.

Όταν προσλάβαμε τη Ρούσα, να περιποιείται την κατάκοιτη μάνα μου, ήμαστε μέσ’ στα πανηγύρια, γιατί έφτιαχνε ωραίες πίτες και περιδρόμιαζαν τα μικρά μας. Η αδελφή μου μαγείρευε το Σαββατοκύριακο, που εύρισκε καιρό.

Τα χαιρόμουνα ιδιαίτερα μια βδομάδα το καλοκαίρι, όπου ιδίοις εξόδοις τα συνόδευα σε διάφορες παραλίες. Τα είχα απολαύσει μάγειρες και πωλητές με κομπολόγια και βραχιόλια  σε πίστα να πουλάνε τις πραμάτειες τους που σχεδίαζαν όλο το χρόνο.

Μπούκωνα από ευτυχία, μέχρι που ήρθαν τα χρόνια τα σπουδαία της εφηβείας τους και η προετοιμασία τους για τις εισαγωγικές εξετάσεις.

Τους ανέθετα τη δακτυλογράφηση των κειμένων μου επ’ αμοιβή και πανηγύριζα γι’ αυτά. Στο πρώτο μου βιβλίο έγινα η θεία η συγγραφέας. Το εξώφυλλο της Ευτέρπης.

Προσανατολισμός της η αρχιτεκτονική και του Γιώργου τα οικονομικά. Συντονισμένος αγώνας όλης της οικογένειας, για να επιτύχουν. Είχαν στρογγυλέψει, διάβασμα - φαΐ.

Εκείνο το καλοκαίρι, μετά τις εξετάσεις, πήγαν ταξίδι στην Αμερική. Τους επέδωσα τα νέα: 14η στην Αρχιτεκτονική η Ευτέρπη, 8ος ο Γιώργος σ’ ένα πρωτοποριακό τμήμα της ΑΣΟΕΕ.

Κι εγώ πάντα βυθιζόμουνα στις χαρές που μου είχαν δώσει μικρά.

Συμμετείχα ολόψυχα στις διασκεδάσεις τους, ακούγοντας τις φωνές και τις μουσικές τους και ξαναβρισκόμαστε πάντα τα Χριστούγεννα σε τραπέζι που επιμελούμουν για τους τρεις τους, και με την Άννα μαζί, όπου, αντί για κατακόκκινα αρκουδάκια στα πιάτα, έθετα χρηματικό ποσό… 

Πέρασε ένας μήνας που ο Γιώργος απολύθηκε από στρατιώτης. Η Ευτέρπη βρίσκεται στη διπλωματική της.

Κοιτάζοντας τις polaroid, βλέπω στο βάθος αυτά τα μικρά σ’ ένα αιγυπτιακό καλάθι, απ’ το μαιευτήριο κατευθείαν, όταν τ’ απίθωσε η αδελφή μου στη σκάλα κατακαλόκαιρο.

Άννα, περιμένω το δικό σου παιδί!

Χρυσούλα Πλάλα

Νοέμβρης 2017

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΚΑΛΟΧΩΡΙΤΩΝ ΛΕΣΒΟΥ~ 105η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΣΚΑΛΟΧΩΡΙΟΥ

Θα χαρώ πολύ να παρευρεθείτε αύριο Κυριακή 10-12-17, στις 12 το μεσημέρι, στην ομιλία μου: "Η απελευθέρωση του Σκαλοχωρίου το 1912", στην εκδήλωση του Συλλόγου Σκαλοχωριτών Λέσβου, όπου επίσης η κόρη μου, ηθοποιός Ρηνιώ Κυριαζή, θα διαβάσει κείμενα του τότε γραμματέα της Κοινότητας Σκαλοχωρίου Ανέστη Θεοδοσίου. Σας επισυνάπτω τη σχετική πρόσκληση του Συλλόγου Σκαλοχωριτών.

Ευχαριστώ.

Αριστείδης Κυριαζής

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΚΥΡΙΑΖΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ~ «Η Ανεμώτια απελευθερώθηκε την παραμονή των Χριστουγέννων του 1912»

* Σημείωση: Εστάλη για δημοσίευση από τον ίδιο το συγγραφέα. Πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΕΜΠΡΟΣ” Μυτιλήνης το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017.

ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΤΑΚΗΣ ~ «Όχι άλλες κερκόπορτες»!

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ» Μυτιλήνης / 21 Νοεμβρίου 2017
http://www.emprosnet.gr/apopseis/oxi-alles-kerkoportes-i

 ΑΙΟΛΙΑΣ ΛΟΓΟΣ

     Όχι άλλες κερκόπορτες (Ι)!

   Γράφει ο Τάκης Ιορδάνης

     Όταν σβήνουν τα φώτα της ράμπας και το χειροκρότημα σταματά, μέσα στο θαμπό φως της κουίντας ο πρωταγωνιστής μένει «ενώπιος ενωπίω». Μόνος και σύννους, αναλογιζόμενος το μίζερό του χθες και το αβέβαιό του αύριο, σ’ αντίθεση προς την αποψινή του επιτυχία.

     Μόνος, μπροστά στο αδυσώπητο αύριο.
     Έτσι και το νησί μας. Τα φώτα της παγκόσμιας επικαιρότητας είχαν εστιαστεί πάνω του το 2015, λόγω της «καθόδου των πολλών-πολλών μυρίων» και της σ’ αυτό «αποβάσεώς» τους, με τις άπειρες τραγωδίες των δύσμοιρων αυτών ξένων. Αμέτρητοι πνιγμοί, πόνος πολύς, κλάμα ατέλειωτο. Εμείς δε οι Λέσβιοι να τους προσφέρουμε οτιδήποτε ανθρωπίνως δυνατό, με αυταπάρνηση και γενναιότητα. Η άφατη οδύνη απ’ τη μια και η γενναιοφροσύνη απ’ την άλλη έκαναν μέχρι και τον Πάπα -για μοναδική φορά- να πατήσει τα ιερά χώματα της Λέσβου, μαζί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον Αρχιεπίσκοπο Ελλάδος, την Άνοιξη 2016. Χειρονομία ύψιστου συμβολισμού. Απάλυνσης του πόνου, ανακούφισης των δεινών των «ξένων» μας, αλλά και αναγνώρισης και ευλογίας των Λεσβίων, για τη διεθνώς πρωτόγνωρη προσφορά τους.
     Πολλοί, πολιτικοί, άνθρωποι του θεάματος και άλλοι, απ’ όλο τον κόσμο, μας επισκέφτηκαν. Ο ύπατος αρμοστής προσφύγων του ΟΗΕ και νυν Γενικός Γραμματέας ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, ο της Αυστρίας τότε καγκελάριος Βέρνερ Φάιμαν, ο επίτροπος μετανάστευσης της Κομισιόν Δ. Αβραμόπουλος, εκπρόσωποι διαφόρων ευρωπαϊκών Κοινοβουλίων και άλλοι ήσαν εκ των πλέον «υψηλών» επισκεπτών, πολιτικοί. Την «παρέλασή» τους έκλεισε ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς.
     Σ’ αυτούς προστέθηκαν προσωπικότητες του παγκοσμίου θεάματος, περσόνες υπέρλαμπρες, όπως οι ηθοποιοί Σούζαν Σάραντον, Αντζελίνα Τζολί -πρέσβειρα καλής θελήσεως του ΟΗΕ-, ηθοποιοί της τηλεοπτικής σειράς «Game of Thrones» και άλλοι, που ήρθαν στο νησί για συμπαράσταση στους «ξένους», αλλά και απότιση τιμής στους Λέσβιους, που ως γνήσια τέκνα του Ξενίου Διός τίμησαν την έννοια «άνθρωπος».

     Η υπογραφή της σχετικής Συνθήκης Ε.Ε. – Τουρκίας το 2016 και η καταβολή των έξι (6) δισεκατομμυρίων Ευρώ στην γείτονα εκτόνωσαν το φαινόμενο.
     Μονομιάς, τα φώτα της δημοσιότητας έπαψαν να εστιάζουν στη Λέσβο. Και μετά; Ξεχαστήκαμε! Τι απέμεινε σε μας; Κάτι το θετικό; Τίποτα. Το μόνο «κέρδος» μας, το Κέντρο Καταγραφής Προσφύγων, το "hot spot" στη Μόρια. Κοντολογίς, ξανάρθε η σκληρή και αφόρητη πραγματικότητα. Της μιζέριας, της εγκατάλειψης, της έλλειψης φροντίδας προς το πολύπαθο νησί και του συνήθους απομονωτισμού του, που επί γενεές το μαστίζουν.
     Τούτα επιτείνονται συχνά από «δράσεις και αντιδράσεις» των στη Μόρια ξένων, αφού, μετά το άνοιγμα από το νεοσουλτάνο Ερντογάν της στρόφιγγας διελεύσεώς τους, έχουν ξεπεράσει τους 8.000, έναντι χωρητικότητας 4.000! Προοπτική μέλλοντος;! Καμία.
     Σ’ αυτό συμβάλλει η ανασφάλεια, εκ της επί δεκαετίες επιθετικότητας της Τουρκίας. Οι αμέτρητες αεροπαραβιάσεις, οι υπερπτήσεις πάνω απ’ τα νησιά μας των πολεμικών τους, καθώς και οι δηλώσεις ηγητόρων της, τότε Ντεμιρέλ, Οζάλ και νυν Ερντογάν, σηματοδοτούν ότι, κατ’ αυτούς, τους ανήκουν. Ο τελευταίος αμφισβητεί ακόμη και τη Συνθήκη της Λοζάννης και ομιλεί «περί των συνόρων της καρδιάς τους».
     Το προσφυγικό/μεταναστευτικό, που κατέστησε τη Λέσβο εξ αντικειμένου φορέα της Ιστορίας, αυτές τις μέρες υπήρξε πάλι θέμα αιχμής, που απασχόλησε ΜΜΕ, κοινή γνώμη, αλλά και το Κοινοβούλιο. Αιτία τα εκ του υπερκορεσμού προβλήματα σ’ όλα τα νησιωτικά hot spots (Κω, Λέρου, Σάμου, Χίου, Μόριας).
     Το πρόβλημα προβάλλει ιδιαίτερα οξύ, και απαιτείται άμεση λύση. Λύση συντονισμένη, για όλα. Το επιβάλλουν λόγοι εθνικής ύπαρξης.
     Αν ποτέ η χώρα βρεθεί απομονωμένη, όταν για τον οποιονδήποτε λόγο πάψει να υπάρχει η Ε.Ε., ή αν κάποιο ατυχές γεγονός επιβάλει το Grexit, να μην πάθουμε ό,τι και επί δικτατορίας. Τότε, που, δυστυχώς, κολοβώθηκε ο εθνικός μας κορμός, χάνοντας το ~40% της Κύπρου.
     Μήπως αυτά τα hot spots στο μέλλον γίνουν «κερκόπορτες» εξάλειψης της ελληνικότητας των νησιών μας; Γιατί άραγε η Ε.Ε. και η Κυβέρνηση δεν προχωρούν στη δημιουργία κάποιων ακόμη hot spots στην ηπειρωτική Ελλάδα, για αποσυμφόρηση των νησιωτικών, βελτίωση των συνθηκών ζωής και εκτόνωση των εκεί εντάσεων; Τα προβλήματα θα εντείνονται, απ’ την καθημερινή άφιξη σ’ αυτά νέων «ξένων», λόγω του ανατολίτικου παζαριού Τουρκίας – Ευρωπαϊκής Ένωσης.
     Ο βουλευτής Λέσβου Χαράλαμπος Αθανασίου ερωτούσε στη Βουλή πρόσφατα γιατί δεν γίνονται κι άλλα τέτοια hot spots, λ.χ. στην Πελοπόννησο, που έχει έκταση ασυγκρίτως μεγαλύτερη της Λέσβου και των άλλων τεσσάρων νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.
     Σε σχετικό άρθρο μου με τίτλο «Υπερήφανος ως Έλλην. Υπερήφανος ως Λέσβιος», που δημοσιεύτηκε το Νοέμβρη του 2015, έγραφα στον επίλογο: «Όταν ο πόλεμος στη Συρία θελήσουν οι τρανοί του κόσμου να τελειώσει, πιστεύω ότι θα αποδοθεί στο νησί μας "ο της δικαιοσύνης στέφανος"». Άμποτε να γινόταν αυτό.
     Ο εκεί πόλεμος, απ’ ό,τι φαίνεται, τελειώνει. Όμως για μας το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα μένει «πληγή χαίνουσα» και πολύ φοβούμαι ότι θα μένει έτσι, όσο οι τρανοί του κόσμου θα παίζουν τα γεωπολιτικά τους παιχνίδια.
     Για μας τους Έλληνες, τους Λέσβιους και τους άλλους κατοίκους νησιών με hot spots, το μόνο που μένει είναι να αντιδράσουμε. Τούτο που ξεκίνησε ο Δήμος μας με τη γενική απεργία και το συλλαλητήριο της 20.11.2017 είναι μια αρχή. Πρέπει, όμως, να γίνει συντονισμένα με τα άλλα τέσσερα νησιά και να κλιμακωθεί, ως ότου οι της Ε.Ε. συνειδητοποιήσουν ότι θέλουμε τα νησιά μας, «…την ιδιαίτερη πατρίδα μας ολόκληρη, όπως μας την κληροδότησε η Ιστορία, οι στάχτες της Μικρασιατικής Καταστροφής και το σπινθηροβόλο βλέμμα του Εθνάρχη Βενιζέλου. Δεν τη θέλουμε κατ’ ουδένα τρόπο κολοβωμένη». Όπως γράφαμε ως «ΠΙΤΤΑΚΟΣ Ο ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ» προς το Δήμαρχό μας, στις 10 του τρέχοντος μηνός.

*Σημείωση: Το παραπάνω δημοσίευμα μας έστειλε ο κ. Τάκης Ιορδάνης (takisiord@yahoo.gr) στις 28 Νοεμβρίου 2017. Πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ» Μυτιλήνης.