Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2023

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΝΙΤΣΑΣ ΒΑΜΒΑΔΕΛΛΗ


           Εις μνήμην της αγαπημένης μας δασκάλας…

 

Το Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2023 απεβίωσε στη Μυτιλήνη η Νίτσα (Ελένη) Μαμζέλλη-Βαμβαδέλλη, 90 ετών, σύζυγος του αείμνηστου δασκάλου μας Ηρακλή Βαμβαδέλλη, η οποία υπηρέτησε ως δασκάλα στο Δημοτικό Σχολείο Παλαιοχωρίου Λέσβου στην αρχή της δεκαετίας του ’60.

Άνθρωπος με καλοσύνη κι ευλάβεια, εκπαιδευτικός με πλατειά μόρφωση και αγάπη για τα παιδιά, αγαπητή από μαθητές και γονείς, μια ευαίσθητη ωραία ψυχή. Ήταν η Νίτσα, η όμορφη δασκάλα μας.

Τη συνάντησα ξανά το 2004 στο σπίτι κοινής φίλης, όταν ήλθε στην Αθήνα για ιατρικές εξετάσεις, κι από τότε επικοινωνούσαμε τηλεφωνικά. Θυμόταν τα ονόματα των μαθητών της και των γονιών τους κι αφηγούνταν περιστατικά από τα χρόνια που δίδαξε στο Παλαιοχώρι. Χαρακτηριστική ήταν η εκτίμηση που έτρεφε για τους γονείς των Παλιοχωριανών μαθητών της, κι ας είχαν περάσει από τότε περισσότερα από εξήντα χρόνια.

Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά καρδιολογικά προβλήματα, που τα υπέμενε με καρτερία. Για μένα ήταν παράδειγμα γενναιότητας και υπομονής. Θα μου μείνει αξέχαστη η ευχή που μου έδινε όταν επικοινωνούσαμε τηλεφωνικά: «Να έχεις την ευχή μου, κόρη μου». Ευχή σαν τρυφερό χάδι στην καρδιά μου.

Τα παιδιά του Παλαιοχωρίου είμαστε τυχερά που την είχαμε πνευματική μητέρα.

Ας αναπαύσει ο Θεός την ψυχή της σε όμορφο τόπο κι ας δίνει στους οικείους της παρηγοριά και υγεία. Θερμά συλλυπητήρια στην κόρη, το γαμπρό και την εγγονή της.

Το 40ήμερο μνημόσυνό της θα τελεστεί στη Μυτιλήνη την Κυριακή 17 Δεκεμβρίου. Θα τη θυμόμαστε και θα τη μνημονεύουμε πάντα. 

 Μυρσίνη Μ. Βουνάτσου


Η δασκάλα μας η Νίτσα Βαμβαδέλλη με Παλιοχωριανούς μαθητές και μαθήτριες. 
Τις φωτογραφίες έστειλε η παιδική μου φίλη Αθηνά Κουτλή - Μωραΐτου. Την ευχαριστώ. 

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2022

ΑΝΤΙΟ, ΑΓΑΠΗΤΗ ΕΙΡΗΝΗ

  

ΑΝΤΙΟ, ΑΓΑΠΗΤΗ ΕΙΡΗΝΗ

              

     Θερμά συλλυπητήρια, Αριστείδη, σε σένα, στα αδέλφια σου και στους άλλους συγγενείς. Άργησα να εκφράσω τη λύπη μου για το θάνατο της μητέρας σου, γιατί, μέρες τώρα, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως χάθηκε τόσο πρόωρα η μητέρα σου, η καλοσυνάτη Ρηνούλα, που στα γαλάζια μάτια της έλαμπε το φως μιας αγνής ψυχής. Είχαμε έλθει κοντά, όταν το 2019 με προθυμία μας είχε δώσει πληροφορίες για το πώς θα βρούμε ένα κτήμα μας στα Κλεισούρια. Μου είχαν πει πως είχε βγει από το νοσοκομείο κι είχε γυρίσει στη Μελίντα. Δεν πρόλαβα να της τηλεφωνήσω, να της πω «περαστικά»… 

     Έκλαψα, διαβάζοντας τα λόγια που έγραψες για τη νεκρή μητέρα σου, λόγια πόνου κι αγάπης, αλλά και έπαινοι για τον άνθρωπο που υπήρξε η μητέρα σου. Όλοι οι Παλιοχωριανοί αυτό είπαμε: πως είχε χρυσή καρδιά, πως υπήρξε καλή μάνα, πως δεν πείραξε ποτέ συγχωριανό, πως το πρόσωπό της φώτιζε το γέλιο ανθρώπου με καθαρή συνείδηση. Καλοσύνη, εργατικότητα, κουράγιο οι τρεις άξονες της ζωής της. 

     Έχοντας χάσει κι εγώ μια καλή μητέρα τριάντα χρόνια πριν, σου λέω πως τα αγαπημένα μας πρόσωπα δεν πεθαίνουν ποτέ, ζουν στη σκέψη μας, μας βλέπουν, έρχονται στα όνειρά μας και μας συμβουλεύουν, μας βοηθούν σε δύσκολες ώρες. Μην παραξενευτείς, αν νιώσεις κάποια μέρα πως η μητέρα σου είναι κοντά σου ενώ είσαι ξύπνιος… Ο ιερός Αυγουστίνος έγραψε: «Ο θάνατος δεν είναι τίποτα. Είμαι ο ίδιος κι εσύ ο ίδιος είσαι. Ό,τι ήμασταν ο ένας για τον άλλον είμαστε ακόμα. Να με ονομάζεις όπως πάντα. Μίλα με μένα σαν άλλοτε. Γέλα με όσα γελούσαμε μαζί. Λέγε το όνομά μου στο σπίτι χωρίς αχτίδα λύπης. Η κλωστή δεν κόπηκε στο νήμα. Γιατί να είμαι έξω απ' τη σκέψη σου, επειδή δεν είμαι στο οπτικό σου πεδίο; Όχι, δεν είμαι μακριά σου, είμαι μόνο στην απέναντι μεριά του δρόμου»

     Ας είναι αυτές οι εμπειρίες μου παρηγοριά για την οδύνη που αισθάνεστε εσύ και τα αδέλφια σου. Βέβαια, η φυσική παρουσία δεν αναπληρώνεται εύκολα με τη θύμηση, αλλά θα γλυκαίνει η καρδιά σου κάθε φορά που θα έρχεται στα όνειρά σου. 

     Ας αναπαύσει ο θεός την ψυχή της σε τόπο όμορφο. Θα τη μνημονεύω τα Ψυχοσάββατα. Ζωή σ’ ελόγου σας! 

Μυρσίνη Μ. Βουνάτσου   

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

ΜΝΗΜΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΑΥΡΑΓΑΝΗ

Άλλος ένας Παλιοχωριανός έφυγε…

      Από τη Δέσποινα Μαυραγάνη έλαβα σήμερα με μήνυμα μία πικρή είδηση: ο σύζυγός της Κωνσταντίνος Μαυραγάνης, Παλιοχωριανός της γενιάς μας, πέθανε στα 59 του χρόνια, λίγο πριν βγει στη σύνταξη.

Ο/Η Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "ΚΑΜΑΤΕΡΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ":
     
«Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014, ο σύζυγός μου Μαυραγάνης Κωνσταντίνος του Γαβριήλ και της Μαρίας έφυγε. Ακολουθώντας τον άγνωστο δρόμο της ψυχής, πιστεύω ότι έφτασε σ’ έναν κόσμο ευλογημένο. Διαβάζαμε τα όμορφα γραπτά σας και κάθε ανάγνωσμα ήταν ταξίδι επιστροφής σε άγια χώματα. Σας εύχομαι να είστε καλά.
Με εκτίμηση,
Μαυραγάνη Δέσποινα» 

     Είχε φύγει πολύ μικρός από το Παλαιοχώρι, όταν οι γονείς του, Γαβριήλ και Μαρία Μαυραγάνη, αναζήτησαν καλύτερες μέρες στην Αθήνα. Τα παιδιά μεγάλωσαν, βρήκαν δουλειά, έκαναν τις δικές τους οικογένειες…   
    
     Η είδηση του θανάτου του Κώστα Μαυραγάνη, γιου έντιμης πολύτεκνης οικογένειας του χωριού μου, που αναζήτησε την τύχη της στην Αθήνα, με γέμισε θλίψη για τον πρόωρο χαμό του. Θυμάμαι ακόμα το σοβαρό μελαχρινό παιδί που έμενε λίγο πιο πάνω από τη γειτονιά μου. Σαν ενήλικα δεν τον είχα συναντήσει ποτέ στην απέραντη Αθήνα, που είναι πιο σκληρή κι απ' την πιο μακρινή ξενιτιά, γιατί μας αλλοτριώνει, μας αποξενώνει και μας συνθλίβει κάτω από την ανωνυμία. Ένα είδος "θανάτου" είναι κι η εσωτερική μετανάστευση, μόνο που δεν συντάσσεται ληξιαρχική πράξη γι' αυτόν... 
     Μαζί με τα συλλυπητήριά μου στη σύζυγο και τους άλλους οικείους για τον πρόωρο χαμό του Κώστα, ενός καλού Παλιοχωριανού, οι παρακάτω αδημοσίευτοι στίχοι, που έγραψα προ διετίας για το θάνατο αγαπημένης θείας, ας είναι προσφορά στη μνήμη του, αφού οι Παλιοχωριανοί της Αθήνας, μακριά από το χωριό μας, είμαστε κάτι παραπάνω από συγχωριανοί: συγγενείς με κοινή μοίρα το χωρισμό από το Παλαιοχώρι μας…
                   
    " Τελευταία σταγόνα αίμα 
      στο νεκρικό μας αμφορέα.
      Στον κάτω κόσμο νεκροί συγγενείς
      ετοιμάζουν νεκρόδειπνο." 
                                                   
     Εύχομαι, εκεί που βρίσκεται, να υπάρχει ένας τόπος σαν το Παλαιοχώρι των παιδικών μας χρόνων, για να ευφραίνεται και να ζει η ψυχή του το όνειρο του νόστου. Προσθέτω ακόμα τις ευχαριστίες μου για τα καλά λόγια της Δέσποινας Μαυραγάνη για το ρόλο του
blog μου.
     Με την ευχή να αναπαύσει ο θεός σ' ευλογημένο τόπο την ψυχή του συζύγου της και να δίνει σ’ εκείνη παρηγοριά και κουράγιο κι υγεία, 
Μυρσίνη Βουνάτσου.