ΛΕΣΧΗ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ_ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΘΑΝΑΤΟ ΜΕΛΟΥΣ Δ.Σ. ΛΕΣΧΗΣ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ “ΒΕΝΙΑΜΙΝ Ο ΛΕΣΒΙΟΣ”

 

          Στο Πλωμάρι και στο Γραφείο της Λέσχης Πλωμαρίου «ΒΕΝΙΑΜΙΝ Ο ΛΕΣΒΙΟΣ» σήμερα

          την 23 Φεβρουαρίου 2023, ημέρα Πέμπτη και ώρα 11.00, το Δ.Σ. της Λέσχης Πλωμαρίου

          «ΒΕΝΙΑΜΙΝ Ο ΛΕΣΒΙΟΣ», ύστερα από την αγγελία του θανάτου του επί σειράν ετών

          διατελέσαντος μέλους του Δ.Σ. του Σωματείου μας αλλά και μέλους της χορωδίας

           «ΑΛΚΑΙΟΣ»

Ιωάννη Β. Λαγουτάρη,

         

          συνήλθε σε έκτακτη συνεδρίαση και αποφάσισε τα παρακάτω:

            1. Να εκφραστούν τα θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος.

            2. Να παραστεί σύσσωμο το Δ.Σ. στην κηδεία.

            3. Να κατατεθεί στεφάνι.

            4. Η εκδήλωση της υποδοχής των νέων φοιτητών των τριών τελευταίων ετών

                που θα πραγματοποιηθεί στην περίοδο του Πάσχα, να αφιερωθεί στη μνήμη

                του εκλιπόντος.

            5. Να δοθεί στη μνήμη του εκλιπόντος το ποσόν των 150 ευρώ στο Μιχαλέλειο

                Γηροκομείο Πλωμαρίου υπέρ του ειδικού λογαριασμού αδειοδότησης.

            6. Να δημοσιευθεί η παρούσα απόφαση στα τοπικά ΜΜΕ και στον ιστοχώρο

                του Σωματείου.

                                      Ο Πρόεδρος                                                                                   Τα μέλη

                                Θεολόγος Ι. Πατερέλης                                                              Παναγιώτης Ι. Φρυδάς

                                                                                                                                   Μανώλης Κ. Μαραγγέλης

                                                                                                                                   Γεωργία Φράγκου

                                                                                                                                   Κατερίνα Π.Τηνιακού

                                                                                                                                   Δημήτρης Λάμπρου

                                                                                                                                   Ειρήνη Α. Στεφανή

ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΤΑΚΗΣ_ΤΕΛΟΣ ΑΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ 17 ΑΝΤΙΣΣΑΙΩΝ ΗΡΩΩΝ

 

Από τον Αντισσαίο συμπατριώτη μας

Δρ. Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη

 

ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 49-82 ΧΡΟΝΙΑ

ΔΕΚΑΕΠΤΑ (17) ΑΝΤΙΣΣΑΙΩΝ ΗΡΩΩΝ

                                                                                                                                                             

Όταν περνούν 49 - 82 ολόκληρα χρόνια και η γενέτειρα δεν έχει φροντίσει να σηματοδοτήσει την υπέρ πατρίδος θυσία πεσόντων τέκνων της, ασφαλώς τούτο είναι ένα κενό που πρέπει να πληρωθεί το γρηγορότερο.

 

O χρόνος της πλήρωσης αυτής επέστη όταν, προ έτους περίπου, το Τοπικό Συμβούλιο της Άντισσας ομόφωνα εψήφισε την «ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΗΡΩΟY ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΘΥΣΙΑΣΘΕΝΤΩΝ ΑΝΤΙΣΣΑΙΩΝ ΜΕΤΑ ΤΟ 1922».

     Το ψήφισμα τούτο, ως έπρεπε, προωθήθηκε στον Δήμο μας. Με τη σειρά του, αφού έγιναν τα όποια σχετικά απαιτούνται από τις υπηρεσίες του, παρέπεμψε το θέμα στο Τοπικό Συμβούλιο Μνημείων Βορείου Αιγαίου.  Η από μέρους του Συμβουλίου αυτού ολοκλήρωση των δικών του ενεργειών, τελικά το «καλώς έχειν» του, είχε το αποτέλεσμα το θέμα να περάσει χθες απ’ το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Δυτικής Λέσβου.

     Η απόφαση του Δ.Σ. υπήρξε ομόφωνη, στο να γίνει η συμπλήρωση του Ηρώου του χωριού με τα ονόματα των μετά το 1922 δεκαεπτά (17) αυτών Αντισσαίων Ηρώων.

     Έτσι το Δ.Σ. του Δήμου μας, συναισθανόμενο το σχετικό Ιστορικό βάρος, έπραξε στο ακέραιο το καθήκον του. Μάλιστα η ομόφωνη αυτή απόφαση και η στη συνέχεια απότιση τιμής, με το κράτημα ενός λεπτού σιγής υπέρ της μνήμης των αφανών αυτών ως σήμερα Ηρώων της Άντισσας, μετά 49 - 82 ολόκληρα χρόνια, από το Δ.Σ. του Δήμου μας, θέλω να πιστεύω ότι υπήρξε εξιλέωση όλων ημών των Αντισσαίων για τη μακρόχρονη αγνόηση των ΗΡΩΩΝ μας αυτών και τη μη συγγνωστή παράλειψή μας.

     Νοιώθω πλήρως ικανοποιημένος, γιατί άλλος ένας αγώνας μου είχε θετικό αποτέλεσμα. Μικρός από άλλες απόψεις, αλλά μεγίστης ηθικής και κυρίως πατριωτικής αξίας. Πίστη μου βαθειά είναι ότι την Ιστορία μας πρέπει πάντα να τιμούμε και ποτέ να μη ξεχνούμε. Τούτο δε γιατί «Λαοί που δεν θυμούνται την Ιστορία τους πέπρωται να αφανιστούν από προσώπου Γης».

     Επισυνάπτω την δεύτερη σχετική επιστολή μου προς το Τ.Σ. Αντίσσης της 15.2.2022, η οποία, ολοκληρωμένη έναντι αυτής της πρώτης μου (3.9.2021), δίκην αιτήσεως ζητεί να γίνει ανάσυρση των ΗΡΩΩΝ μας αυτών από την ιστορική αφάνειά τους με την αναγραφή των ονομάτων τους στο Ηρώον της γενέτειράς μας. 

Με πατριωτική αγάπη

Δρ. Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)

ΣΑΧΑ-ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ Ν. ΜΑΡΙΑ_“ΟΔΥΣΣΕΑΣ, ΝΑΥΑΓΟΣ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΦΑΙΑΚΩΝ”

ΟΔΥΣΣΕΑΣ, ΝΑΥΑΓΟΣ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΦΑΙΑΚΩΝ

 

ΜΑΡΙΑΣ Ν. ΣΑΧΑ-ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ*

Φιλολόγου – Ποιήτριας – Ζωγράφου

 

«Θρησκεία εἶναι ἡ συνάντηση τοῦ Θεοῦ,

μέ τήν Ἀνθρώπινη ψυχή, σέ ὁποιαδήποτε στιγμή»**

                                                                                    (Σόλων)

 

               Κοριτσίστικες φωνές, τοῦ δάσους ξωτικές

               παίζουνε κρυφτό στίς φυλλωσιές

               καί κάνουν τή χαρά τους βούκινο, στίς ἀψηλές δασοκορφές.

               Ἡ Ναυσικά τοῦ Ἀλκίνου ἡ ἅγια θυγατέρα

               καί οἱ κόρες οἱ σεμνές ἀφήνουνε τό τόπι, τά παιχνίδια,

               δένουνε τά πέπλα τους μαντίλια

               καί στήνουν τό χορό στῆς ἄμμου τά κοχλίδια.

               …Μά ὁ Ὀδυσσέας, ἐκεῖ, στοῦ ποταμοῦ τ’ ἁγιάζι

               μές στίς καλαμιές ριγμένος, ναυαγός,

               ἀπ’ τή θάλασσα δαρμένος, προσεύχεται γονατιστός:

               «τάχα, νά ’χουν ἐδῶ οἱ ἄνθρωποι θεό

               καί ν’ ἀγαποῦν τούς ξένους;…»

               …Σέ μιά στιγμή, ἀνάσας πένα στοῦ Θεοῦ τό χέρι,

               ἁπαλά, κρούει τά φύλλα στῆς ψυχῆς τά φυλλοκάρδια,

               στήν ἔγχορδη τή μύχια λύρα.

               Ὦ, τί μουσική, αἰώνων ὁμιλία μυστική!

               …Ὅμως ἀξήγητη, ἀμίλητη ταραχή

               φουρτουνιάζει στά σπλάχνα.

               Σκύβει, μά χωρίς νά ξέρει τό γιατί,

               ὑψώνει τό χέρι τό δεξί, τό μέτωπο ἀγγίζει πρῶτα,

               …κάνει τό σταυρό του καί φιλάει

               τή Φαιακίδα γῆ τήν καρποδότρα.

               Ἀργά, σφογγίζει μέ τό δάκρυ, τῆς φουρτούνας τό ἁλάτι…

 

 

                  __________________

                    *Για το έργο της διαβάστε στο https://paleochori-lesvos.blogspot.com/2013/08/blog-post_15.html

                    **Αἴσθηση πνευματικῆς ἀντίληψης, γιά τή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό (τό θεῖον) διαχρονικά.

                    ***Το παραπάνω ποίημα είναι δημοσιευμένο στη σελ. 27 του τριμηνιαίου επιστημονικού περιοδικού

                    ιστορικής και πολιτιστικής εμβέλειας "ΦΙΛΟΓΕΝΕΙΑ", τόμος Κ΄, τεύχος 2, Ιούλιος - Δεκ. 2022.

                    Μας το έστειλε η συγγραφέας, μαζί με τις χριστουγεννιάτικες ευχές της.   

2_ΑΓΙΟΣ ΒΛΑΣΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΕΞ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ_11 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

 Άγιος Βλάσιος ο Ιερομάρτυς εξ Ακαρνανίας (; 1006 μ.Χ.)

 

 Εικόνα από Διαδίκτυο: Άγιος Βλάσιος ο εν Σκλαβαίνοις Ζαβέρδας Ακαρνανίας και οι πέντε συμμοναστές του. Η εικόνα ενσωματώνει ιερά λείψανά τους στο κάτω μέρος της. 

 

Βίος του Αγίου Βλασίου εξ Ακαρνανίας

      

Ο Άγιος Βλάσιος ήταν ηγούμενος ή εφησυχάζων Επίσκοπος στην Ιερά Μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου, που βρισκόταν στην περιοχή των Σκλαβαίνων της Ζαβέρδας (σημ. Παλαίρου) Αιτωλοακαρνανίας. Βρήκε μαρτυρικό θάνατο από Αγαρηνούς πειρατές, μαζί με πέντε άλλους μοναχούς και πλήθος χριστιανών λαϊκών αντρών, γυναικών και παιδιών που αποτελούσαν το ποίμνιό του, για την πίστη τους στο Χριστό. Τον αποκεφάλισαν, αφού προηγουμένως κάρφωσαν αργά στο σώμα του πέντε καρφιά, τα οποία βρέθηκαν κατά την ανακομιδή των λειψάνων του. Στη συνέχεια οι δήμιοί του προσπάθησαν να κάψουν το σώμα του, αλλά αυτό δεν κάηκε.

     Οι διασωθέντες χριστιανοί που έφτασαν στο σημείο έθαψαν τον Άγιο Βλάσιο χωριστά, τους άλλους πέντε μοναχούς τους ενταφίασαν μαζί σε κοινό τάφο και τους υπόλοιπους χριστιανούς σε μεγαλύτερο ομαδικό τάφο. Το μαρτύριό τους έλαβε χώρα την 19η Δεκεμβρίου, ημέρα Κυριακή. Σε πέτρινη επιγραφή που βρέθηκε στο σημείο του τάφου του αναφερόταν το έτος 1006 μ.Χ., που πιθανώς να προσδιορίζει και το χρόνο του μαρτυρίου του.

     Σιγά-σιγά χάθηκε και σκεπάστηκε από τη λήθη του χρόνου το μαρτύριο και η ιστορικότητα του Αγίου Βλασίου και των συν αυτώ, αλλά και όλων των γεγονότων τα οποία έλαβαν χώρα. Μόνο στις διηγήσεις της προφορικής παράδοσης αναφέρεται η σφαγή που έλαβε χώρα σε απροσδιόριστο παρελθοντικό χρόνο. Από εκεί προήλθε και η ονομασία της περιοχής από Κιάφα σε «Σκλάβαινα» (=περιοχή που υπέστη σκλαβιά, αιχμαλωσία). Χάθηκε κάθε ιστορική ή και μορφολογική ένδειξη της ύπαρξης του Αγίου για 900 και πλέον χρόνια. Όλα τα σκέπασε το σκότος της λησμονιάς.

     Αν και το όλο ιστορικό χάθηκε στα βάθη των αιώνων, αν και τίποτα δεν καταμαρτυρούσε τα γεγονότα των Σκλαβαίνων, αν και ο τόπος είχε αλλάξει ριζικά από μορφολογική αλλά και πληθυσμιακή πλευρά, το θείο δώρο της Αγάπης του Θεού προς το σύγχρονο άνθρωπο αναδύεται ως θείο φως από το φάσμα των σκοτεινών 900 και πλέον χρόνων. Έτσι, από το έτος 1915 μ.Χ. και εξής αρχίζουν να συμβαίνουν ανεξήγητα αλλά και θαυμαστά γεγονότα στην περιοχή των Σκλαβαίνων. Πολλοί από τους κατοίκους της περιοχής αρχίζουν να βλέπουν σε όνειρα κάποιον επιβλητικό και ιεροπρεπή ρασοφόρο, ο οποίος τους έλεγε «Είμαι ο Άγιος Βλάσιος. Να σκάψετε στο σημείο αυτό και να βγάλετε τα λείψανά μου» και τους έδειχνε το συγκεκριμένο τόπο. Σημειωτέον ότι επί του σημείου του τάφου τίποτα δεν δήλωνε την ύπαρξή του. Πάνω από αυτό και από άγνοια είχαν κατασκευαστεί ποιμνιοστάσια και στάβλιζαν στο σημείο πρόβατα.

     Οι κάτοικοι, μη μπορώντας να εξηγήσουν το γεγονός αυτών των εμφανίσεων του ιερέα, κατασκεύασαν ένα πέτρινο εικονοστάσι αφιερωμένο στον Άγιο Βλάσιο επίσκοπο Σεβαστείας (που εορτάζει την ίδια ημέρα), στο σημείο που τους έδειχνε ο Άγιος. Δεν επιχείρησαν όμως ποτέ να σκάψουν, είτε από δυσπιστία είτε από το φόβο της απογοήτευσης. Οι εμφανίσεις όμως του Αγίου άρχισαν να γίνονται πιο επίμονες και επιτακτικές, με αποδέκτες πολλούς περισσότερους κατοίκους της περιοχής. Αλλά και πάλι δεν προχωρούσαν στο έργο της εκταφής του αγνώστου τάφου.

     Το έτος 1923, συνέβη η θαυμαστή διά ζώσης φανέρωσή του στη γερόντισσα Ευφροσύνη Κατσαρά, μια ευσεβή πολύτεκνη χήρα. Ήταν η νύκτα της 23ης Αυγούστου 1923, κατά την οποία η Ευφροσύνη φρόντιζε την ετοιμοθάνατη κόρη της που έπασχε από τυφοειδή πυρετό. Ξαφνικά, στο μέσο της νύχτας, αφού ακούστηκε δυνατός κρότος, άνοιξαν τα πορτοπαράθυρα της οικίας κι εκτυφλωτικό φως εισήλθε εντός. Από την υπερκόσμια αυτή λάμψη περιβάλλονταν κάποιος επιβλητικός ιερέας, ντυμένος με ιερατική στολή, ο οποίος κρατούσε στο χέρι ποιμαντική ράβδο. Τα χαρακτηριστικά του τα διέκρινε με κάθε λεπτομέρεια η γερόντισσα Ευφροσύνη, ενώ η κόρη της αντιλαμβανόταν μόνο την εκτυφλωτική λάμψη. Ο Άγιος ιερέας, απευθυνόμενος στην Ευφροσύνη, της είπε ότι είναι ο Άγιος Βλάσιος και της ζήτησε να τον ακολουθήσει, για να της υποδείξει το ακριβές σημείο του τάφου του, προκειμένου να ενεργήσει για την εκταφή του. Σαστισμένη η γερόντισσα από το γεγονός που ζούσε, προέβαλε στον Άγιο το δισταγμό της λόγω της ασθένειας της κόρης της. Ο Άγιος τότε, αφού έβγαλε κάποιον εγκόλπιο σταυρό, σταύρωσε την ετοιμοθάνατη κόρη της και της ζήτησε ξανά να τον ακολουθήσει. Όπως κι έγινε. Μέσα στο αποπνικτικό σκοτάδι η Ευφροσύνη ακολούθησε τον φωτοβόλο Άγιο Βλάσιο, ο οποίος την οδήγησε στο σημείο που είχαν χτίσει το προσκυνητάρι. Εκεί, με τη ράβδο που κρατούσε, χάραξε έναν κύκλο στο χώμα, υποδεικνύοντας το σημείο όπου θα ’πρεπε να σκάψουν για να βγάλουν τα άγια λείψανά του. Στη συνέχεια ο Άγιος, αφού επέστρεψε την Ευφροσύνη στο σπίτι της, εξαφανίστηκε. Εκεί η γερόντισσα βρήκε την κόρη της πολύ καλύτερα και θεραπευμένη.

     Από την επομένη ημέρα κιόλας η Ευφροσύνη άρχισε τις ενέργειες για να γίνει η ανακομιδή των λειψάνων. Όλοι όμως την αντιμετώπιζαν με κάποια δυσπιστία κι επιφύλαξη. Αρωγός των προσπαθειών της αυτών ήταν ο Άγιος Βλάσιος, που την καθοδηγούσε αλλά και εμφανιζόταν και σε άλλα άτομα, προκειμένου να γίνει αυτή πιστευτή. Πράγματι, οι προσπάθειές της απέδωσαν κι άρχισαν οι εργασίες της ανακομιδής με πολλές επιφυλάξεις και μεγάλη ένταση.

     Την τρίτη ημέρα των εργασιών κι ενώ για πολλοστή φορά ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν, η σκαπάνη χτύπησε σε μια πέτρινη πλάκα. Ρίγη συγκίνησης και δέος κατέλαβαν τους παρευρισκόμενους. Όταν έβγαλαν την επιτάφια πλάκα, μια ουράνια ευωδία ξεχύθηκε κι απλώθηκε στην ατμόσφαιρα. Όλοι βρίσκονταν πάνω από τον τάφο, μέσα στον οποίο βρίσκονταν τα λείψανα του Αγίου Βλασίου και τα οποία τόσα χρόνια πριν σε ενύπνια τους ζητούσε να βγάλουν από τη γη. Μέσα στον τάφο και πάνω στα ιερά λείψανα του Αγίου Βλασίου βρέθηκαν ένας βαρύτατος σιδερένιος εγκόλπιος σταυρός και τα πέντε καρφιά του μαρτυρίου του.

     Αφού περισυνέλεξε η Ευφροσύνη τα ιερά λείψανα σύμφωνα με τις οδηγίες του Αγίου, άρχισε να ενεργεί τα δέοντα για την ανέγερση του ιερού του Ναού και την αγιογράφηση της ιεράς του Εικόνας.

     Επίσης, ο Άγιος Βλάσιος έκανε δύο εμφανίσεις, μία σε όραμα στον ευσεβέστατο αείμνηστο Αρχιμανδρίτη Αρσένιο Τσαταλιό στις 6-12-1978 και μία άλλη στον ευλαβέστατο μοναχό Παΐσιο τον Αγιορείτη στο Άγιο Όρος το 1980.

Εικόνα από Διαδίκτυο: Άγιος Βλάσιος ο εν Σκλαβαίνοις, όπως εμφανίστηκε στον άγιο γέροντα Παΐσιο τον Αγιορείτη.

 

Εμφάνιση Αγίου Βλασίου εξ Σκλαβαίνων στο γέροντα Παΐσιο τον Αγιορείτη

Ο Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Κατσαμπίρης είχε επανειλημμένως παρακαλέσει το γέροντα Παΐσιο να προσευχηθεί για να του εμφανιστεί ο νεοφανής Άγιος Βλάσιος ο εκ Σκλαβαίνων. Επιθυμούσε να γνωρίσει τα χαρακτηριστικά του για να τον αγιογραφήσουν.

Την 21η Ιανουαρίου 1980, Κυριακή του Ασώτου προς Δευτέρα, ο Γέροντας Παΐσιος, ενώ προσευχόταν το βράδυ στο κελί του, βλέπει να παρουσιάζεται μπροστά του μέσα σε φως ένας Άγιος άγνωστος, που φορούσε μανδύα καλογερικό. Δίπλα του στον τοίχο του κελιού πάνω από τη σόμπα φαίνονταν ερείπια Μοναστηριού. Αισθανόταν απερίγραπτη χαρά και σκεφτόταν "ποιος Άγιος είναι;". Τότε άκουσε φωνή: «Είναι ο Άγιος Βλάσιος από τα Σκλάβαινα».

     Από ευγνωμοσύνη και για να ευχαριστήσει τον Άγιο για την τιμή που του έκανε, ο Γέροντας Παΐσιος μετέβη στα Σκλάβαινα, προσκύνησε τα λείψανά του, έδειξε μάλιστα και το μέρος όπου παλαιότερα ήταν κτισμένο το Μοναστήρι του Αγίου. Ακολούθως ο Γέροντας παρήγγειλε την εικόνα του Αγίου Βλασίου στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος στο Κορωπί Αττικής, αφού περιέγραψε τα χαρακτηριστικά του Αγίου στην αγιογράφο μοναχή. Όταν έλαβε την εικόνα, ησύχασε, διότι απέδιδε ακριβώς τον Άγιο. "Φαίνεται ότι η αδελφή είχε ευλάβεια και την έκαμε με προσευχή και νηστεία", είπε. Κάθε έτος τιμούσε τη μνήμη του Αγίου Βλασίου με αγρυπνία μόνος του στο κελί του. Τον γιόρταζε όχι στις 11 Φεβρουαρίου, που επικράτησε να εορτάζεται η μνήμη του, αλλά στις 19 Δεκεμβρίου, την ημέρα που μαρτύρησε.

     Από την εμφάνιση του Αγίου μέχρι σήμερα, άπειρες είναι οι θαυμαστές επεμβάσεις του, οι εμφανίσεις του και τα πολλά θαύματά του στα πέρατα της Οικουμένης. Τιμάται ως πολιούχος στις Αχαρνές Αττικής.   

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ΄. 

Νέος ἥλιος, ἡμῖν ἐφάνης, εἰ καὶ ἤθλησας, τοῖς πάλαι χρόνοις, τῇ φανερώσει τῶν θείων λειψάνων σου, Ἱερομάρτυς Πατὴρ ἡμῶν Βλάσιε, καὶ καταυγάζεις ἡμᾶς θείαις χάρισιν∙ ὅθεν πρέσβευε, Κυρίῳ τῷ σε δοξάσαντι δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

(Ακούστε το Απολυτίκιο: https://www.saint.gr/3641/saint.aspx)

 

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

  
Ἐν Σκλαβαίνοις ποιοῦντες, ἑορτὴν μεγαλύνωμεν, ὕμνους Ἀκαρνᾶνος Βλασίου, τῶν Λειψάνων τὴν εὕρεσιν∙ Ὁσίων τε τῶν Πέντε σὺν αὐτῷ, τῶν Παίδων καὶ τοῦ πλήθους Λαϊκῶν, οὕς τὸ ξίφος ὠμοτάτων Ἀγαρηνῶν, ὡς στάχυας ἀπέτεμεν. Χαίρετε στρατιῶται τοῦ Χριστοῦ, χαίρετε στῦλοι πίστεως∙ χαίρετε οἱ προέχοντες πιστοῖς, τὴν χάριν τῶν ἰάσεων.

 

Μεγαλυνάριον

Χαίροις τῶν Ὁσίων κλέος σεπτόν, χαίροις ἱερέων καὶ Μαρτύρων ὁ κοινωνός, χαίροις τῶν Σκλαβαίνων, ὁ θεῖος πολιοῦχος, Ἱερομάρτυς χαῖρε Κυρίου, Βλάσιε.

 

(Βιβλιογραφία: Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Ν. Πέττας, «Ο Άγιος Βλάσιος ο εν Σκλαβαίνοις και οι συν αυτώ πέντε οσιομάρτυρες», Ινστιτούτον Χριστόφορος Παπουλάκος, Αθήνα 2011.  

Πηγές: http://www.saint.gr/3641/saint.aspx, http://agiosvlasios.blogspot.gr/, http://leipsanothiki.blogspot.gr/2014/02/256.html)

1_ΑΓΙΟΣ ΒΛΑΣΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΕΒΑΣΤΕΙΑΣ_11 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ

11 Φεβρουαρίου

 

Στη Μελίντα, στον αμαξιτό δρόμο που οδηγεί προς Παλαιοχώρι, βρίσκεται το εξωκκλήσι του Αγίου Βλασίου, που γιορτάζει στις 11 Φεβρουαρίου κάθε χρόνο. Οι Παλιοχωριανοί τιμούν τον Άγιο ως θεραπευτή για αυτιά, χέρια και πόδια. Πληροφορηθήκαμε ότι το εξωκκλήσι ανακαινίστηκε προ καιρού, με δωρεά της συμπατριώτισσάς μας Πηνελόπης Μαυραγάνη-Τσιπίδη, αλλά, δυστυχώς, δεν έχουμε κάποια φωτογραφία.     

     Ψάχνοντας να βρούμε στοιχεία για το βίο του Αγίου, διαπιστώσαμε ότι την ίδια μέρα τιμώνται δύο άγιοι με το ίδιο όνομα: ο Άγιος Βλάσιος, επίσκοπος Σεβαστείας της Καππαδοκίας Μ. Ασίας, που βρήκε μαρτυρικό θάνατο με αποκεφαλισμό το 316 μ.Χ., και ο Άγιος Βλάσιος ο ιερομάρτυρας από την Ακαρνανία, που αποκεφαλίστηκε από Αγαρηνούς πειρατές το 1006 μ.Χ. περίπου.      

Άγιος Βλάσιος, Επίσκοπος Σεβαστείας (; 316 μ.Χ.)

             

Βίος του Αγίου

         

Ο Άγιος Βλάσιος γεννήθηκε στην περιοχή του Πόντου Μ. Ασίας κι έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Λικίνιου (308-323 μ.Χ.). Σπούδασε ιατρική και προσέφερε χωρίς χρήματα τις υπηρεσίες του στους ασθενείς. Εκτός από ιατρική βοήθεια, χορηγούσε δωρεάν στους ασθενείς τα φάρμακα και τους έδινε τα έξοδα νοσηλείας τους. Η φιλανθρωπική του δράση, η μελέτη της Αγίας Γραφής, η θεοσέβεια, ο πράος χαρακτήρας και ο ενάρετος βίος του τον έκαναν λαοφιλή και συνετέλεσαν στο να εκλεγεί Επίσκοπος της πόλης Σεβάστεια Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία, όπου ανέπτυξε πλούσια πνευματική δράση.

     Φοβούμενος όμως την ασέβεια και παρανομία των αρχόντων και θέλοντας να ασκητεύσει με ησυχία, κατέφυγε στο Άργαιον Όρος κι εγκαταστάθηκε μέσα σε ένα σπήλαιο, όπου προσευχόταν αδιάλειπτα κι έφτασε σε τέτοιο ύψος αγιότητας και αρετής, ώστε πλήθος κόσμου τον επισκεπτόταν και ζητούσε την ευλογία του. Ακόμη και τα άγρια ζώα της περιοχής προσέρχονταν κοντά στον άγιο και δεν αποχωρούσαν, αν δεν τα ευλογούσε.

     Την εποχή αυτή έπαρχος ήταν ο σκληρόκαρδος ειδωλολάτρης Αγρικόλας. Αυτός έδωσε διαταγή στους κυνηγούς να κυνηγήσουν σαρκοφάγα ζώα, για να χρησιμοποιηθούν για θηριομαχίες και για την καταβρόχθιση χριστιανών. Όταν έφτασαν στο Άργαιον Όρος καί πέρασαν από το σπήλαιο, στο οποίο έμενε ο Άγιος Βλάσιος, έκπληκτοι αντίκρισαν πλήθη αγρίων ζώων να είναι συγκεντρωμένα και να λαμβάνουν τις ευλογίες του ταπεινού επισκόπου της Σεβάστειας, ο οποίος προσευχόταν στο Θεό. Βλέποντας οι κυνηγοί το παράδοξο αυτό θέαμα, επέστρεψαν στην πόλη κι ανέφεραν στον ηγεμόνα όσα είδαν και έζησαν. Τότε εκείνος έδωσε διαταγή να συλληφθούν αμέσως όσοι χριστιανοί βρίσκονταν εκεί.

     Όταν έφτασαν οι στρατιώτες στο σπήλαιο, βρήκαν τον Άγιο να προσεύχεται και τον διέταξαν να τους ακολουθήσει. Εκείνος τους ακολούθησε με καρτερία, λέγοντάς τους ότι ο Θεός εμφανίστηκε σ’ αυτόν τρεις φορές μέσα στη νύχτα και του παρήγγειλε ότι πρέπει να θυσιαστεί γι’ Αυτόν.

     Καθώς οι στρατιώτες και ο Άγιος κατευθύνονταν από το Άργαιον Όρος προς τη Σεβάστεια, πολλοί ειδωλολάτρες ασπάσθηκαν τη χριστιανική πίστη, βλέποντας την πραότητα του Αγίου κι ακούγοντας το κήρυγμά του, ενώ πολλοί ασθενείς θεραπεύτηκαν χάρη στην αδιάλειπτη προσευχή του. Εντύπωση προκαλούσε όχι μό νο η ίαση ασθενών ανθρώπων, αλλά και η θεραπεία ασθενειών σε ήμερα και άγρια ζώα.

     Μεταξύ των αναρίθμητων θαυμάτων που τέλεσε ο Άγιος Βλάσιος με τη χάρη του Θεού ήταν η διάσωση ενός μικρού παιδιού, το οποίο κινδύνευε να πεθάνει από ασφυξία από ένα ψαροκόκαλο που είχε καρφωθεί στο λαιμό του. Τότε ο Άγιος, θέτοντας το χέρι του στο λαιμό του παιδιού κι αφού προσευχήθηκε ολόθερμα στο Θεό, θεράπευσε το παιδί. Παράλληλα ευχήθηκε όποιος άνθρωπος ή ζώο αντιμετωπίσει στο μέλλον παρόμοιο πρόβλημα και μνημονεύσει το όνομα του Αγίου, ο Θεός να τον θεραπεύει αμέσως προς δόξα του ονόματός Του. Γι’ αυτό και ο Άγιος Βλάσιος καθιερώθηκε στη συνείδηση όλων των χριστιανών ως ο ιατρός και θεραπευτής των νοσημάτων του λαιμού και του λάρυγγα. 

     Αξιοσημείωτο ήταν και το θαυματουργικό γεγονός της διάσωσης ενός χοίρου, τον οποίο είχε αρπάξει ένας λύκος από μία φτωχή γυναίκα και αποτελούσε τη μοναδική περιουσία της. Χάρη στη δύναμη της προσευχής του Αγίου, ο λύκος έχασε την αγριότητά του κι επέστρεψε σώο και αβλαβή το χοίρο στη γυναίκα.

     Φτάνοντας ο Άγιος στη Σεβάστεια, δόθηκε εντολή να φυλακιστεί. Την επόμενη μέρα οδηγήθηκε ενώπιον του ηγεμόνα, ο οποίος τον υποδέχθηκε με ωραίους λόγους, προσπαθώντας να τον πείσει να θυσιάσει στους ειδωλολατρικούς θεούς. Ο Άγιος όμως αποκάλεσε με παρρησία τους ψεύτικους θεούς δαίμονες και δήλωσε ότι όσοι τους λατρεύουν θα παραδοθούν στο αιώνιο πυρ της Κολάσεως. Τότε ο ηγεμόνας εξαγριώθηκε και διέταξε να χτυπήσουν ανελέητα τον Άγιο με χοντρά σιδερένια ραβδιά και να τον κλείσουν στη φυλακή. Εκείνος όμως έμεινε ακλόνητος στην πίστη του.

     Το βασανισμό και τη φυλάκιση του Αγίου πληροφορήθηκε η φτωχή γυναίκα, της οποίας τον χοίρο διέσωσε ο Άγιος. Από ευγνωμοσύνη προς αυτόν έσφαξε το χοίρο και αφού έψησε το κεφάλι και τα πόδια, πήγε στη φυλακή μαζί με φρούτα και άλλα φαγώσιμα και, ανάβοντας κεριά, παρακάλεσε τον Άγιο να φάει από τα προσφερόμενα προς αυτόν αγαθά. Τότε ο Άγιος ευχαρίστησε τη γυναίκα κι, αφού έφαγε, της έδωσε την ευλογία του, λέγοντας με αυτόν τον τρόπο να γιορτάζει τη μνήμη του κι ευχήθηκε να έχει πάντοτε στο σπίτι της όλα τα αγαθά και την ευλογία του Θεού, όπως και όποιος άλλος θελήσει να τη μιμηθεί.

     Ο ηγεμόνας Αγρικόλας πρόσταξε και πάλι να φέρουν ενώπιόν του τον Άγιο και τον κάλεσε και πάλι να θυσιάσει στους ψεύτικους θεούς. Εκείνος όμως έμεινε και πάλι σταθερός κι ακλόνητος και δήλωσε ότι θεοί οι οποίοι δεν δημιούργησαν τον ουρανό και τη γη πρέπει να εξαφανιστούν. Τότε δόθηκε η διαταγή να κρεμάσουν τον Άγιο σε ένα ξύλο και να ξεσκίσουν τα πλευρά του με σιδερένια νύχια. Όμως ο ένδοξος ιερομάρτυρας του Χριστού είπε στο σκληρόκαρδο ηγεμόνα ότι ούτε ο θάνατος ούτε τα βασανιστήρια τον φοβίζουν και μπορούν να κάμψουν την πίστη του, αφού προσβλέπει στην αιωνιότητα και τα επουράνια αγαθά. Στη συνέχεια δόθηκε η εντολή να ξεκρεμάσουν τον Άγιο και να τον οδηγήσουν στη φυλακή.

     Καθώς οδηγούσαν τον ταπεινό και πράο επίσκοπο της Σεβάστειας στη φυλακή, επτά ενάρετες κι ευσεβείς γυναίκες ακολουθούσαν τη μαρτυρική αυτή πορεία και άλειφαν τα σώματά τους από το τίμιο αίμα που έσταζε από το πληγωμένο σώμα του Αγίου. Βλέποντας οι δήμιοι το γεγονός αυτό, συνέλαβαν τις γυναίκες και τις οδήγησαν στον ηγεμόνα, ο οποίος τις κάλεσε να θυσιάσουν στα ψεύτικα είδωλα, γιατί διαφορετικά θα θανατωθούν. Τότε οι επτά γυναίκες κάλεσαν τον ηγεμόνα να πάνε στη λίμνη της Σεβάστειας κι αφού πλύνουν τα πρόσωπά τους να προσφέρουν θυσία στους θεούς. Ο ηγεμόνας χάρηκε πολύ και τότε οι γυναίκες πήραν τους θεούς και τους έριξαν μέσα στη λίμνη, λέγοντας ότι αυτή είναι η αμοιβή τους, γιατί πολλοί άνθρωποι χάθηκαν εξαιτίας της ειδωλολατρίας. Βλέποντας ο ηγεμόνας την ασέβεια και την προσβολή κατά των θεών του, εξοργίστηκε τόσο πολύ, ώστε διέταξε να ανάψουν ένα μεγάλο καμίνι λιώνοντας μέσα σ’ αυτό μολύβι και να φέρουν σιδερένια χτένια και να πυρακτώσουν επτά χάλκινα σουβλιά. Στη συνέχεια ο ηγεμόνας κάλεσε τις γυναίκες να επιλέξουν ή τη θυσία στους θεούς και να φορέσουν λαμπρά φορέματα ή να βασανιστούν μέσα στο πυρακτωμένο καμίνι. Τότε μία από τις γυναίκες άρπαξε ένα φόρεμα και το έριξε μέσα στο καμίνι, ενώ τα δύο μικρά της παιδιά είπαν στη μητέρα τους να μην τα αφήσει να χαθούν μέσα στην αμαρτία και την πλάνη, αλλά να τα χορτάσει με τα αγαθά της Βασιλείας των Ουρανών, όπως τα χόρτασε με το μητρικό της γάλα. Κατόπιν ο ηγεμόνας έδωσε εντολή να κρεμάσουν τις επτά γυναίκες και να ξεσκίσουν τις σάρκες τους με τα σιδερένια χτένια.

     Όμως, κατά τη διάρκεια του φρικτού μαρτυρίου, οι στρατιώτες έζησαν ένα καταπληκτικό θαύμα: από τις σάρκες των γυναικών έρεε γάλα αντί για αίμα κι οι σάρκες ήταν ολόλευκες όπως το χιόνι, αφού Άγγελοι Κυρίου κατέβηκαν από τον ουρανό και θεράπευσαν τις πληγές, λέγοντας στις γυναίκες να μη φοβούνται και να συνεχίσουν τον αγώνα τους μέχρι τέλους, γιατί έτσι μόνο θα απολαύσουν την αιώνια ζωή. Τότε ο εξαγριωμένος ηγεμόνας διέταξε να τις ρίξουν μέσα στο πυρακτωμένο καμίνι. Μόλις όμως τις έριξαν μέσα, η φωτιά έσβησε και βγήκαν από μέσα σώες και αβλαβείς. Βλέποντας ο Αγρικόλας τα παράδοξα αυτά γεγονότα, κάλεσε και πάλι τις επτά γυναίκες να θυσιάσουν στους θεούς και να εγκαταλείψουν τις μαγείες που χρησιμοποιούν. Τότε εκείνες απάντησαν ότι δεν πρόκειται να προδώσουν την πίστη τους στον Ιησού Χριστό και να προσκυνήσουν τα ψεύτικα είδωλα. Η επίμονη αυτή στάση τους εξόργισε τόσο πολύ τον Αγρικόλα, ώστε αποφάσισε τη δι’ αποκεφαλισμού θανατική καταδίκη των γυναικών. Αμέσως μετά οι γυναίκες προσευχήθηκαν και παρακάλεσαν τον Κύριο να τις συναριθμήσει μαζί με την πρωτομάρτυρα του Χριστού Αγία Θέκλα, δεχόμενος τις πρεσβείες του Αγίου Βλασίου, ο οποίος υπήρξε ο πνευματικός καθοδηγητής στην άθλησή τους και στην απόλαυση της Βασιλείας των Ουρανών. Κατόπιν τα δύο παιδιά πλησίασαν τη μητέρα τους και της ζήτησαν να παρακαλέσει τον Άγιο Βλάσιο να τα έχει υπό την προστασία και καθοδήγησή του.

     Μετά τον αποκεφαλισμό των επτά γυναικών, ο Αγρικόλας πρόσταξε τους στρατιώτες να του φέρουν από τη φυλακή τον Άγιο Βλάσιο, ζητώντας του και πάλι να θυσιάσει στους θεούς. Τότε εκείνος απάντησε με θάρρος ότι κανένας άνθρωπος που έχει γνωρίσει τον αληθινό Θεό δεν προσκυνά νεκρά είδωλα. Κατόπιν ο ηγεμόνας τον ρώτησε ότι, αν τον ρίξει μέσα στη λίμνη, θα μπορέσει ο Θεός τον οποίο λατρεύει να τον σώσει; Και ο Άγιος τον παρότρυνε να το πράξει. Τότε οι στρατιώτες έριξαν τον Άγιο στη λίμνη κι εκείνος, αφού έκανε το σημείο του σταυρού, στάθηκε στο μέσο αυτής σώος και αβλαβής. Στη συνέχεια ο Άγιος κάλεσε τους ειδωλολάτρες να πράξουν το ίδιο, για να αποδείξουν τη δύναμη των θεών τους. Τότε εξήντα οχτώ άνδρες πήδησαν μέσα στη λίμνη, αλλά όλοι καταποντίστηκαν στο βυθό της και πνίγηκαν. Τη στιγμή εκείνη Άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε στον Άγιο Βλάσιο και τον κάλεσε να βγει από τη λίμνη και να λάβει από το Θεό τον αιώνιο στέφανο της δόξας και της αγιότητας. Το γεγονός αυτό προκάλεσε το θαυμασμό όλων, αφού έβλεπαν το πρόσωπο του Αγίου να λάμπει σαν το φως.

     Βλέποντας ο ηγεμόνας την ακλόνητη πίστη του γενναίου αθλητή του Χριστού, αποφάσισε να τον αποκεφαλίσει διά ξίφους μαζί με τα δύο παιδιά. Αφού ο Άγιος Βλάσιος προσευχήθηκε ζητώντας από το Θεό να βοηθήσει στο μέλλον όποιον καταφεύγει σ’ Αυτόν επικαλούμενος το όνομα του Αγίου σε περίπτωση ασθένειας, θλίψης, κινδύνου ή ανάγκης, κατέβηκε από τον ουρανό ο Χριστός σαν νεφέλη και είπε στον Άγιο ότι θα εκπληρώσει όλα τα αιτήματά του και θα χαρίσει σε όλους εκείνους, που θα τιμούν τη μνήμη του όχι μόνο τα επίγεια, αλλά και τα ουράνια αγαθά. Αμέσως μετά ο δήμιος οδήγησε τον Άγιο και τα δύο παιδιά στον τόπο του μαρτυρίου και τους αποκεφάλισε πάνω σε μία πέτρα μέσα από το τείχος της Σεβάστειας. Το μαρτύριο του Αγίου και των δύο παιδιών έλαβε χώρα το έτος 316 μ.Χ. 

     Η Σύναξή του τελούνταν στο Μαρτύριό του, το οποίο βρισκόταν κοντά στο Μαρτύριο του Αγίου Αποστόλου Φιλίππου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τον τιμά στις 11 Φεβρουαρίου και η Δυτική Εκκλησία στις 3 Φεβρουαρίου. Είναι πολιούχος του Ξυλόκαστρου Κορινθίας.

Ἀπολυτίκιον  
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

 

Φερωνύμως βλαστήσας, ὡς δένδρον εὔκαρπον, ἱεράρχα Κυρίου Βλάσιε ἔνδοξε, μαρτυρίου τοὺς καρποὺς κόσμῳ προήγαγες καὶ θαυμάτων δωρεάς ἀναβλύζεις δαψιλῶς, ὡς θεῖος ἱερομάρτυς τοῖς καταφεύγουσι πάτερ τῇ ἀντιλήψει τῆς πρεσβείας σου.

(Ακούστε το Απολυτίκιο: https://www.timesnews.gr/11-fevroyarioy-giortazoyn-2/)

 

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. δ’.

 

Καί τρόπων μέτοχος, καί θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τήν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διά τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καί τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Βλάσιε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

 

Κοντάκιον

Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.

 

Ὁ θεῖος βλαστός, τό ἄνθος τό ἀμάραντον, ἀμπέλου Χριστοῦ, τό κλῆμα τό πολύφορον, θεοφόρε Βλάσιε, τούς ἐν πίστει τιμῶντας τήν μνήμην σου, εὐφροσύνης πλήρωσον τῆς σῆς, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπέρ πάντων ἡμῶν.

 

Κάθισμα

Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

 

Ἐκβλαστήσας ὡς δένδρον πανευθαλές, ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου Ἱερουργέ, πολλοὺς κατεφύτευσας, πρὸς τὴν γῆν τὴν σωτήριον, καὶ ὡς κριὸς ποιμνίου, καλῶς ἡγησάμενος, δεσμευθεὶς ἐσφάγης, θυσία γενόμενος, τῷ δι' εὐσπλαγχνίαν, ὡς ἀρνίον σφαγέντι, καὶ χαίρων ἀνέδραμες, πρὸς αὐτὸν Πάτερ Βλάσιε. Διὰ τοῦτο βοῶμέν σοι· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

 

Άγιες Επτά Γυναίκες – 11 Φεβρουαρίου

Κατά το μαρτύριο του Αγίου Βλασίου, επτά γυναίκες, οι οποίες τον ακολουθούσαν, αισθάνθηκαν τόση αγανάκτηση για τη σκληρή αδικία και θαυμασμό για τον Άγιο, ώστε έλεγξαν τον έπαρχο Αγρικόλα και διακήρυξαν με παρρησία την πίστη τους στο Χριστό. Για την ομολογία τους αυτή αποκεφαλίστηκαν κι έτσι έλαβαν στέφανο του Μαρτυρίου (http://www.saint.gr/3637/saint.aspx).

 

«Κτείνει γυναῖκας ἑπτὰ σεπτὰς τὸ ξίφος, οὐ τῇ γυναικῶν συσχεθείσας δειλίᾳ».

 

Άγιοι Δύο Παίδες – 11 Φεβρουαρίου

 

     Μαζί με τον Άγιο Βλάσιο ήσαν στη φυλακή και δύο νέοι, τους οποίους ο Άγιος κατήχησε και βάπτισε. Κι οι δύο μαρτύρησαν μαζί με τον Άγιο Βλάσιο (http://www.saint.gr/3636/saint.aspx).

 

«Βαβαὶ τοσαύτης παιδίων εὐθαρσίας! Σπεύδουσιν ἄμφω, ποῖον ἐκτμηθῇ φθάσαν».

 

(Βιβλιογραφία: 1) Συμεών του Μεταφραστού «Ἄθλησις τοῦ Ἁγίου καὶ ἐνδόξου ἱερομάρτυρος Βλασίου ἐπισκόπου γενομένου Σεβαστείας», J. – P. Migne, Patrologia Graeca, Τόμος 116, 817-830. 2) Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου «Ο Άγιος Βλάσιος», Εκδόσεις Ορθόδοξου Τύπου. Διαδικτυακές πηγές: https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/02/11/%E1%BC%85%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%BB%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%E1%BD%81-%CE%B8%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CF%8C%CF%82/, http://www.stavrianakis.gr/index.php?option=com_content&id=98, http://www.saint.gr/3635/saint.aspx, syndesmosklchi.blogspot.com)