Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΤΑΚΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΤΑΚΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2023

ΙΟΡΔΑΝΗΣ Χ. ΤΑΚΗΣ_ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Σταλμένο από τον Τάκη Χ. Ιορδάνη

Η Βιβλιοπαρουσίαση βιβλίου του Τάκη Χ. Ιορδάνη στην "Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών" στην Αθήνα

 

Τη Δευτέρα 20.11.2023, έλαβε χώρα με μεγάλη επιτυχία, στην αίθουσα της «Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών» (Ε.Ε.Λ.) (Γενναδίου 8 και Ακαδημίας), η παρουσίαση του βιβλίου του Τάκη Χ. Ιορδάνη «Ανάμεσα στο Μύθο και στη θύμηση». Την εκδήλωση συνδιοργάνωσαν οι: Ε.Ε.Λ., η Λεσβιακή Παροικία, ο Σύλλογος Αντισσαίων Αθήνας και ο Σύλλογος Σκαλοχωριτών.

Κατ’ αυτήν παρέστησαν οι βουλευτές κ.κ. Παναγιώτης Παρασκευαΐδης, Παναγιώτης Δουδωνής, ο πρώην Βουλευτής Γιάννης Γιαννέλλης-Θεοδοσιάδης, ο Πρόεδρος των 35.000 Συνταξιούχων Μηχανικών Ελλάδος (ΠΕΤΟΜ-ΤΕΕ) κ. Κώστας Δούκας και ο Γενικός Γραμματέας τους κ. Δημήτρης Καραπιστόλης, ο Επίτιμος Σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου κ. Ν. Ηλιάδης, οι π. Σχολικοί Σύμβουλοι κ.κ. Χρ. Σιγάλας και Γιάννης Χατζηβασιλείου, το π. μέλος της Δ.Ε. του ΤΕΕ κ. Δημήτριος Παυλόπουλος, συμφοιτητές  του Τάκη από  τα φοιτητικά τους χρόνια στο Πολυτεχνείο, συνάδελφοί του άλλων ειδικοτήτων, συμμαθητές του απ’ το Γυμνάσιο στη Μυτιλήνη κι ακόμα από το Δημοτικό στην Άντισσα, Πρόεδροι και μέλη των Συντοπίτικων Συλλόγων της Αττικής, άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, εκ Λέσβου, συγγενείς και φίλοι.

Ομιλητές ήταν οι: Παναγιώτης Γουρνέλος, Λυκειάρχης Φιλόλογος, Γιάννης Παπάνης, Φιλόλογος και Μέλος της Ε.Ε.Λ και η Πέρθα Καλέμη, Εφοριακός, Λογοτέχνης και Ποιήτρια, που, τιμώντας τον συγγραφέα, ήρθε επί τούτου από το νησί.

Χαιρετισμό απηύθυναν ο Πρόεδρος της Ε.Ε.Λ. κ. Κώστας Καρούσος, ο Βουλευτής Λέσβου κ. Παναγιώτης Παρασκευαΐδης, ο καθηγητής, ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας Δημήτρης Νικορέτζος, ο π. Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Σκαλοχωριτών κ. Νίκος Καρίπης. Διαβάστηκαν επίσης χαιρετισμοί των: Μητροπολίτη Ν. Σμύρνης κ. Συμεών, του Περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου κ. Κώστα Μουτζούρη, του Γενικού Γραμματέα Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Μ. Κουτουλάκη, του Προέδρου της Λεσβιακής Παροικίας κ. Ευάγγελου Ντογραμματζή, του π. Προέδρου της Λεσβιακής Παροικίας Στρατή Μολίνου και της Προέδρου του Συνεταιρισμού Αντίσσης κ. Βαΐας Καρίνου.

Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε η Πρόεδρος του Συλλόγου Αντισσαίων κ. Μαρία Παπαδούλη.

Τέλος, η όλη διαδικασία διεξήχθη με αρτιότητα και επιτυχία υπό τον εξαιρετικό συντονισμό του κ. Αντώνη Θαλασσέλη, ποιητή, συγγραφέα, εκδότη και ραδιοφωνικού παραγωγού.

Παραθέτω επίσης τον κατά την εκδήλωση αυτή λόγο-χαιρετισμό του Ποιητή της Λέσβου Δημήτρη Νικορέτζου και τον αντίστοιχο δικό μου με  τις προς αυτόν ευχαριστίες μου.

Γεια σας,

Τάκης

***

 

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΙΚΟΡΕΤΖΟΥ 

Αν ανατρέξει κανείς, κυρίες και κύριοι, στα γνωστά ερμηνευτικά λεξικά, για να μελετήσει τις ετυμολογίες και σημασίες των λέξεων και να αναζητήσει τον ορισμό και την έννοια της λέξης «νονός»,  θα προσέξει ότι μια από τις σημασίες της —πέραν της γνωστής, εκείνης του αναδόχου— αναφέρεται σε έναν σκοτεινό άνθρωπο, βίαιο και σκληρό, που κινείται στο περιθώριο της κοινωνίας, που ασχολείται με έκνομες και επίδικες πράξεις, με ύποπτες συναλλαγές, άτομο που «πουλά» προστασία  και άλλες παρεμφερείς δραστηριότητες.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, «εικόνα» του περιγράφεται ανάγλυφα στη γνωστή ομότιτλη ταινία «Νονός» του Φράνσις Κόπολα, του 1972 —από τις κορυφαίες όλων των εποχών, με τρία όσκαρ– με πρωταγωνιστές τον Μάρλον Μπράντο στον επώνυμο ρόλο και τον Αλ Πατσίνο, με μουσική του Νίνο Ρότα, από τους πλέον αναγνωρίσιμους κινηματογραφικούς ήχους.

Χωρίς ποτέ ο ίδιος να το ζητήσω ή να το επιδιώξω προσωπικά,  κυρίες και κύριοι,  βρέθηκα να είμαι νονός χωρίς εισαγωγικά, των ύποπτων της άλλης ερμηνείας του, δηλαδή όπως αντιλαμβάνεστε όλοι στο ακροατήριο, λογοτεχνικός ανάδοχος  πλειάδας ποιητών και πεζογράφων, που τη στιγμή αυτή,  που σας ομιλώ, βλέπω σε αυτή την αίθουσα, τουλάχιστο έξι απ’ αυτούς, που είτε τους προλόγισα είτε τους ανακάλυψα είτε παρουσίασα κατά καιρούς το έργο τους.

Αλλά, για να σοβαρολογήσουμε,  έχω την τιμή σήμερα, από τη θέση αυτή στη φιλόξενη αίθουσα της Ε.Ε.Λ., να χαιρετίσω και να υποδεχτώ στα σαλόνια της λογοτεχνίας, στην αποψινή εκδήλωση, τον αγαπητό φίλο και συντοπίτη, Λέσβιο συγγραφέα, Τάκη Ιορδάνη. 

Όπως αναφέρω και στα προλεγόμενα του βιβλίου του «Ανάμεσα στο Μύθο και στη Θύμηση», τίτλο που προσωπικά του πρότεινα και που, βέβαια, ανταποκρίνεται πλήρως στο περιεχόμενο του βιβλίου του, με τον Τάκη Ιορδάνη με συνδέουν τέσσερα κοινά σημεία, εννοώ τέσσερις κοινές παράμετροι, για να εκφραστώ μαθηματικά:

1ον. Ότι είμαστε συνηλικιώτες, δηλαδή περίπου συνομήλικοι.

2ον. Ότι είμαστε κοντοχωριανοί, εκείνος από την Άντισσα κι εγώ από τη Βατούσα της Λέσβου.

3ον. Ότι είμαστε αμφότεροι λειτουργοί των Θετικών Επιστημών, εκείνος Μεταλλειολόγος-Μηχανικός κι εγώ Αστροφυσικός.

4ον. Και, εσχάτως, συνάδελφοι στο χώρο της λογοτεχνίας, εκείνος της πεζογραφίας κι εγώ της ποίησης.

Επειδή οι εκ δεξιών και εξ  ευωνύμων συνάδελφοι έχουν αναλάβει να σας παρουσιάσουν και ν’ αναλύσουν το παρόν παρθενικό λογοτεχνικό του βιβλίο, προσωπικά θ’ αρκεστώ να δηλώσω ότι στην περίπτωση του Τάκη Ιορδάνη, όχι μόνο τον ξεχώρισα ως λογοτεχνικό ταλέντο, αλλά —πρέπει να σας πω— ότι τον πίεσα να τυπώσει τα λογοτεχνικά του κείμενα, δηλονότι να… εκδοθεί, όπως εμείς, και να βγει κι αυτός, όπως λένε στη Μυτιλήνη,  στο… μεϊντάνι της δημοσιότητας.

Κι αυτό, κυρίες και κύριοι, γιατί από πολύ νωρίς, όπως σας είπα, είχα προσέξει ή για την ακρίβεια επισημάνει, σε ποικίλα, κατά καιρούς, δημοσιεύματά του στις λεσβιακές εφημερίδες και άλλα τοπικά έντυπα το έμφυτό του χάρισμα, ως έκφραση και ύφος, να περιγράφει και να διηγείται τερπνά, ακόμα και σε θέματα ξένα προς τον λογοτεχνικό χαρακτήρα, γράφοντας π.χ. για χάραξη δρόμων, για τεχνικά —και όχι μόνο— έργα στην Άντισσα και γενικά στο νησί, για τη δημιουργία νέου αεροδρομίου στη Λέσβο, για το λιμάνι του Σιγρίου, για τη λειτουργία ανεμογεννητριών, για τις εγκαταστάσεις του κλειστού κολυμβητηρίου και άλλα παρεμφερή τοπικά προβλήματα, ων ουκ έστι αριθμός, όχι φυσικά δι’ ίδιον όφελος, και το  τ ο ν ί ζ ω, αλλά για το κοινωνικό σύνολο. Και θέλω, εκτός χειρογράφου, να τονίσω αυτή τη λεπτομέρεια, ίνα εκπληρωθεί το ρηθέν ότι ουδείς μπορεί να προφητεύει στον τόπο του χωρίς να δεχτεί αντιδράσεις, γιατί ο Τάκης αντιμετώπισε ουκ ολίγες.

Όμως, μέσα σ’ αυτά τα τοπικού ενδιαφέροντος κείμενα, κάθε φορά που του δινόταν η ευκαιρία, έκανε συχνές αναδρομές σε εικόνες και ενθυμήματα των παιδικών και εφηβικών του χρόνων, που διαδραματίζονταν κυρίως στην Άντισσα και στα Λάψαρνα.

Κι εκεί, ακριβώς, ήταν πλέον ή εμφανές το περιγραφικό του ταλέντο, διανθίζοντας τις μνήμες του, συχνά με συναισθηματικούς και λυρικούς τόνους, σε μορφές και θέματα που είχε διασώσει και κρατήσει στην καρδιά του. Αυτές, ακριβώς, οι περιγραφές, κάθε φορά που διάβαζα τα κείμενά του, ήταν που με σταμάτησαν να τον προσέξω. Και βέβαια, σε πρώτη ευκαιρία, έσπευσα να του το πω, προτρέποντάς τον, όπως προανέφερα, να τυπώσει τις λογοτεχνικές του δημιουργίες.

Πρέπει όμως να πω εδώ ότι στην αρχή φαινόταν αρνητικός ή μάλλον διστακτικός, λέγοντάς μου το κοινό «τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;», μέχρις ότου στο τέλος αποφασίσει να ενδώσει στην προτροπή μου. Φυσικά καταλάβαινα το δισταγμό του, καθώς ένιωθε πως ήταν μάλλον ανεπαρκής, για να μπει στον ξένο για αυτόν λογοτεχνικό βιότοπο. Γι’ αυτό, και για αρκετό χρονικό διάστημα κρατούσε τα κείμενά του αυτά —που είχε από καιρό γραμμένα— στο συρτάρι. 

Προσωπικά πάλι τον καταλάβαινα, αφού κάθε αρχή είναι πάντα δύσκολη, για κάθε ξεκίνημα, και μάλιστα όταν καλείσαι να πορευτείς σε δρόμους που δεν ξέρεις ή που δεν σου είναι γνωστοί. Οι ενδοιασμοί του μου ήταν κατανοητοί. Όμως στο τέλος έπεισε ο ίδιος τον εαυτό του και όλες οι αμφιβολίες και οι δισταγμοί του αποτελούν πια σήμερα ιστορία.

Γιατί, μετά το πρώτο βιβλίο του, σε σύντομο χρόνο —μια και έμαθε τώρα το δρόμο— εξέδωσε και δεύτερο λογοτεχνικό βιβλίο, που φαντάζομαι θα παρουσιάσει και αυτό μελλοντικά. Και ομιλώ για το μυθιστόρημα «Ψαρός Ράχτης, το μονοπάτι μιας ψυχής…». Και δε θα ξαφνιαστώ, κυρίες και κύριοι, αν θα ακολουθήσουν κι άλλα λογοτεχνικά του βιβλία, καταχωνιασμένα και αυτά στο συρτάρι του. 

Έχω, εν τέλει, την εντύπωση πως μήτε κι ο ίδιος θα φανταζόταν, Μεταλλειολόγος-Μηχανικός στη ζωή του, ότι στη δύση του επιστημονικού και επαγγελματικού του βίου, η τύχη θα του επιφύλασσε και την ιδιότητα του λογοτέχνη, νιώθοντας, ως τότε, τον εαυτό του πολύ μακριά από μια τέτοια προοπτική. 

Και για να μη θεωρήσετε, κύριες και κύριοι, ότι επαινώ το σπίτι του, δηλονότι το έργο του, για να μην πέσει και με πλακώσει, σας προτρέπω, εκθύμως, να θέσετε τις χείρες σας επί τον τύπον των ήλων και να διαβάσετε το περί ου ο λόγος βιβλίο του, διαπιστώνοντας ιδίοις όμμασι την ακρίβεια των λόγων μου, απολαμβάνοντας τον προσηνή και εξαιρετικά μεταδοτικό λόγο του, που επικεντρώνεται κυρίως σε μια ανθρωπογεωγραφία, που, μολονότι σήμερα φαντάζει πολύ μακρινή, ωστόσο δεν παύει να έχει λαογνωστικό ενδιαφέρον. Και που βέβαια θα συγκινήσει. 

Ως, λοιπόν, λογοτεχνικός του ανάδοχος, του εύχομαι, όπως θα έλεγε ο μεγάλος Αλεξανδρινός, «να είναι μακρύς ο δρόμος». Του απευθύνω, λοιπόν, το «ως ευ παρέστη» στο αποψινό πνευματικό συμπόσιο, όχι μόνο ως επιστημονικός, αλλά τώρα και ως λογοτεχνικός συνάδελφος: Καλοτάξιδος, Τάκη. 

Δημήτρης Νικορέτζος

***

ΥΓ. Η εκδήλωση έκλεισε με το λόγο του συγγραφέα, ο οποίος, αφού εξήγησε το «πώς, αν και άνθρωπος των Θετικών Επιστημών, ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία», προχώρησε στο να εκφράσει τις ευχαριστίες του σ’ όλους τους συντελεστές της εκδήλωσης (Ε.Ε.Λ., χαιρετίσαντες, συντονιστή, ομιλητές, αναγνώστρια αποσπασμάτων) αλλά και του βιβλίου. Για τον «νονό» του Δημήτρη Νικορέτζο είπε τα πιο κάτω:

«Θα ήταν ασύγνωστη παράλειψή μου, κλείνοντας, να μην αναφερθώ στον "νονό" μου (όπως ο ίδιος αυτοχαρακτηρίζεται) Δημήτρη Νικορέτζο, τον Ποιητή της Λέσβου, γιατί εκείνου το οξυδερκές βλέμμα έκανε, μετά από αδιάλειπτη προσπάθεια, να βαπτιστώ στην κολυμβήθρα τη λογοτεχνική κατά τον τρόπο που ήδη προανέφερα. Δράττομαι της ευκαιρίας, αφού έχει υποβάλει την υποψηφιότητά του για να καταλάβει έδρα στην Ακαδημία Αθηνών, εκείνη της Ποιήσεως της Β΄ τάξεως Καλών Τεχνών και Γραμμάτων, να του απευθύνω τις εκ βάθους καρδιάς ευχές μου η προσπάθειά του αυτή να στεφθεί από επιτυχία. Τούτο για το καλό της ίδιας της Ποιήσεως, της ιδιαιτέρας μας πατρίδος, της Λέσβου, αλλά και όλων ημών των συμπατριωτών του.»

Η παρουσίαση του βιβλίου σε βίντεο: https://youtu.be/KTTPg2nVBiI


Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2020

ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΤΑΚΗΣ_Αλησμόνητη Μητέρα μου, για Σένα

 

 «Αλησμόνητη Μητέρα μου, για Σένα»

του  Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.), Προέδρου του Συνδέσμου Προβληματισμού & Παρέμβασης για την Ανάπτυξη της Λέσβου «ΠΙΤΤΑΚΟΣ Ο ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ», τ. Διευθύνοντος Συμβούλου της Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων, τ. Πρόεδρου του Πανελληνίου Συλλ. Μεταλλειολόγων Μηχανικών

Αιολίας Λόγος / ΕΜΠΡΟΣ / 8-8-2020  


Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 26 χρόνια αφότου έφυγε απ’ τη ζωή η αλησμόνητη μητέρα μου. Ας μου συγχωρεθεί απ’ τους αναγνώστες μου το παρόν, παρακαλώντας τους να το εκλάβουν ως ελάχιστο δείγμα έκφρασης ευγνωμοσύνης προς τον άνθρωπο που με έφερε στη ζωή και με ανάθρεψε. Περισσότερο δε, ως το ετήσιο μνημόσυνό της.

 

Η Ελπινίκη, κόρη του Γεωργίου Μουτάφη απ’ το Σκαλοχώρι και της Θεοκτίστης Ψωμά απ’ την Άντισσα, ήταν η αξέχαστη μητέρα μου. Η ξεχωριστή αυτή γυναίκα, που με καθοδήγησε στο να είμαι άνθρωπος, κατά τη Σωκράτειο θεώρηση του δικαίου, της σωφροσύνης και της ευσέβειας. Το «ως χαρίεν εστ’ άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή», αν και του δημοτικού, ήταν το απαύγασμα των προς εμέ διδαχών και καθοδηγήσεών της, μέχρι που έφυγα για τα γράμματα στη Μυτιλήνη στα 15 μου χρόνια. Ήταν άνθρωπος υπερήφανος, ασυμβίβαστος, διεκδικητικός και εν τέλει προσωπικότητα ισχυρή και επαναστατική.

 

Γεννήθηκε προ ενός περίπου αιώνα, τότε που στο χωριό επικρατούσαν ακόμα συνήθειες της Ανατολής. Από τους γονείς της λογοδόθηκε, μόλις γεννήθηκε, με γόνο οικογένειας καλοστεκούμενης για τα δεδομένα του χωριού. Της Ελπινίκης, για τα δικά της κριτήρια, ο «γαμπρός» δεν της ταίριαζε. Έτσι, ενώ οι γονείς της και τα εκ μητρός μπαρμπάδια της ετοιμάζονταν να πάνε να δώσουν τον επίσημο λόγο του αρραβώνα της κόρης και ανεψιάς τους, εκείνη πήγε και αρραβωνιάστηκε το Χαράλαμπο, τον πατέρα μου. Η απόφαση και ενέργεια αυτή της Ελπινίκης υπήρξε για όλο το σόι άκρως επαναστατική, κατακριτέα και απορριπτέα. Για να δειχθεί η σχετική δυσαρέσκεια του σογιού, αρκεί να αναφερθεί ότι κανένα απ’ τα τρία μπαρμπάδια της δεν παραβρέθηκε στο γάμο της.

 

Η οξύνους όμως Ελπινίκη είχε σταθμίσει καλά το Χαράλαμπο, αφού, όντας με την αδερφή του κολλητές φίλες, στη συναναστροφή τους μπόρεσε να εκτιμήσει αυτόν, ως έντιμο, ειλικρινή, σταθερού χαρακτήρα, δουλευταρά, και «κουβαλητή» άντρα αλλά και πατριώτη. Προσόντα ανδρός εξαιρετικά, μάλιστα τότε στην περίοδο της Γερμανοκατοχής.


Ο έρωτας Ελπινίκης και Χαράλαμπου υπήρξε ευτυχές συνταίριασμα, αφού τούτοι αποτέλεσαν αρμονικό ζεύγος, τόσο στο συναισθηματικό, τον ανθρώπινο, όσο και στο συντροφικό τομέα. Την ευτυχία τους ολοκλήρωσε η γέννηση των δυο τους υιών. Εμένα και του μικρότερου τους, του Γιώργου. Εκεί όμως, μπήκε η μεγάλη «μαχαιριά» στην ευτυχία τους, γιατί ο Γιώργος γεννήθηκε στερούμενος ακοής. Το γεγονός της αναπηρίας του μικρού της γιου η Ελπινίκη ουδέποτε αποδέχτηκε. Σε αγαστή σύμπνοια με το Χαράλαμπο, αυτό που προσπάθησαν ήταν να τον πάνε στη Δημόσια Σχολή Κωφαλάλων στην Αθήνα, για να μάθει γράμματα. Εποχές δύσκολες, λίγο μετά τον εμφύλιο, που επικρατούσε το κράτος της δεξιάς, η ισχύς του κομματάρχη και το κομματικό μέσο, που ο δημοκράτης πατέρας μου δεν διέθετε. Τούτο, έκανε, ο Γιώργος να πάει στην πρώτη τάξη, στα 11 του χρόνια αντί στα 6 του! Παρ’ όλα αυτά, έμαθε γράμματα και μετά, στη σχολή αποκαταστάσεως πολιτικών αναπήρων έγινε ένας καλός μαραγκός κι έτσι βιοπορίστηκε στην Άντισσα, όσο ζούσε.


Η αγωνία και ο αγώνας της μητέρας για τη φροντίδα του μικρού αδερφού μου δεν είχε το οποιοδήποτε αρνητικό σε ό,τι αφορά τη στοργή της, την αγάπη, ανατροφή και καθοδήγησή της προς εμένα. Η λαχτάρα της για τα γράμματα, που τόσο αγαπούσε και που ατυχώς εκείνη στερήθηκε αφού δεν αξιώθηκε να πάει στο Γυμνάσιο, εκ των δύσκολων οικονομικών της πατρικής της οικογένειας, έκαναν να μου περνά σε κάθε ευκαιρία το αξέχαστο «Τάκη, γράμματα!». Αυτό, σε θαυμαστή συμφωνία και με την επιθυμία του πατέρα μου, έκανε να εμφυτευθεί στο παιδικό μυαλό μου, χωρίς να αφήνει περιθώριο για οποιαδήποτε άλλη σκέψη.


Τα χρόνια εκείνα ασφαλώς, ο γιος ενός αγρότη δεν μπορούσε ποτέ να είναι πρώτος στην τάξη, όταν υπήρχαν γιοι παραγόντων της πιάτσας του χωριού που είχαν στενές επαφές με τους δασκάλους και τα σχετικά χατίρια. Τούτο το άδικο η Ελπινίκη δεν το δεχόταν. Σε παράπονό της προς συγγενή της δάσκαλο για την προς τον γιο της αυτή αδικία, πήρε την απάντηση:
 «Ελπινίκη, τα χατίρια είναι ως το γεφύρι του Βούλγαρη ποταμού»
. Θυμούμαι να λέει και να ξαναλέει αυτό, γριά πια και δικαιωμένη εκ των πραγμάτων, όταν είχα ολοκληρώσει τις σπουδές μου (εδώ και στο εξωτερικό), είχα αρχίσει την επιτυχή καριέρα μου αλλά και την κοινωνική καταξίωσή μου.

 

Αν και κόρη αστικής οικογένειας του χωριού, στάθηκε δίπλα στο Χαράλαμπο με αξιοπρέπεια, πίστη, εξαιρετική εργατικότητα και ιδιαίτερη μεταξύ τους συνεννόηση. Η από κοινού δράση, ο μεγάλος τους μόχθος και η πολλή εργασία είχαν το αποτέλεσμα να υπερδιπλασιάσουν τα περιουσία τους (προικώα, πατρική). Τούτο, μεσούσης της μαζικής τότε μετανάστευσης (Αυστραλία, Καναδά κ.λπ.), ώστε πολλοί έλεγαν «οι Γιορντάνηδες (οι γονείς μου) βρήκαν τον Καναδά στα Λάψαρνα». Έτσι, πέραν του ότι βοήθησαν για χρόνια εμάς τα παιδιά τους στο δρόμο του, το καθένα, έζησαν κι εκείνοι μια σχετικά άνετη οικονομικά ζωή. Αυτή την περιουσία, που κατά τα τότε δεδομένα μπορούσε να ζήσει δύο ή και τρεις ακόμα οικογένειες, την οποία μας άφησαν οι αγαπημένοι γονείς μας, για μένα δεν θα είχε καμιά αξία, ακόμη κι αν ήταν εκατονταπλάσια, αν δεν μου παρείχαν ό,τι χρειάστηκε, για να σπουδάσω και να αποκτήσω τη δυνατότητα και ικανότητα να μιλώ και να γράφω.

 

Ασφαλώς είναι ανθρώπινο ο καθένας να θυμάται και να τιμά τη μητέρα του. Φυσικά κι εγώ θυμούμαι πάντα τη γλυκιά, όμορφη μορφή, ως και τον πλούσιο ψυχικό κόσμο της δικής μου αλησμόνητης μητέρας. Έτσι σήμερα, γέρων πια, κλίνω εδώ με ευλάβεια το γόνυ και της αποδίδω τα πρέποντα, με πλέρια αγάπη, σεβασμό και τιμή.

Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης