Παλαιοχώρι Λέσβου : ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ ~ ΘΑΝΑΤΟΣ

ΥΠΕΡ ΑΝΑΠΑΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ...

...Μελανδινού, Διαμάντης, Δήμητρας - Γεωργίου, Στυλιανής, Ευδοξίας - Μυρσίνης, Ευστρατίου, Σωτηρίου - Ευαγγελίας, Ηλία, Γεωργίου - Θρασυβούλου, Διαμάντης, Αθηνάς, Δημητρίου - Κοσμετούδης-Θεοκτίστης, Μελανδινού, Κωνσταντίνου, Αποστόλου, Δήμητρας - Πηνελόπης, Δημητρίου - Ειρήνης, Εμμανουήλ, Πηνελόπης - Μαρίας, Καλδή, Ιωάννου, Παναγιώτου - Ευαγγελίας, Χρήστου - Δημητρίου, Μαρίτσας - Ειρήνης, Μυρσίνης, Σοφίας - πάντων των νεκρών προπατόρων και ομοχωρίων, πάντων των διδασκάλων, πάντων των υπέρ πατρίδος πεσόντων, πάντων των αμνημονεύτων νεκρών...

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΑ ΕΤΟΥΣ 2014:

- 22 Φεβρουαρίου

- 7 Ιουνίου

«Ε, θάνατε δεν σε φοβούμαι! Ένα μουλάρι είσαι, θα σε καβαλικέψω να με πας στο Θεό!»

(Νίκος Καζαντζάκης)

[Ο θάνατος είναι το τέλος ή μια άλλη αρχή;]

«Ο θάνατος δεν είναι τίποτα. Είμαι ο ίδιος κι εσύ ο ίδιος είσαι. Ό,τι ήμασταν ο ένας για τον άλλον είμαστε ακόμα. Να με ονομάζεις όπως πάντα. Μίλα με μένα σαν άλλοτε. Γέλα με όσα γελούσαμε μαζί. Λέγε το όνομά μου στο σπίτι χωρίς αχτίδα λύπης. Η κλωστή δεν κόπηκε στο νήμα. Γιατί να είμαι έξω απ’ τη σκέψη σου, επειδή δεν είμαι στο οπτικό σου πεδίο; Όχι, δεν είμαι μακριά σου, είμαι μόνο στην απέναντι μεριά του δρόμου.»

(Ιερός Αυγουστίνος – Από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη «Χορός μεταμφιεσμένων», εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 2009, σελ. 200)

ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ

Μοιρολόι

Όποιά ’χασε τον άντρα της, έχασε την τιμή της,

κι όποιά ’χασε τη μάνα της, έχασε την κουβέντα,

κι όποιά ’χασε τον αδερφό, έχασε τα φτερά της,

κι όποιά ’χασε την αδερφή, έχασε το σιργιάνι,

κι όποιά ’χασε μικρά παιδιά, έχασε την καρδιά της.

(Νικολάου Πολίτη «Δημοτικά Τραγούδια», εκδόσεις ″Πέλλα″, σελ. 213)

Όταν σηκώνουν το νεκρό

– Αυτού που κίνησες να πας στο μακρινό ταξίδι,

θέλω να ειπείς στη μάνα σου πότε θα ’ρθεις στο σπίτι,

να ’χω κι εγώ μια παντοχή, να ’χω και την ελπίδα,

λελούδια να ’χω στην αυλή, τριαντάφυλλα στρωμένα,

να σου ’χω γιόμα μυστικό, και δείπνο να δειπνήσεις,

να ’χω νερό για να λουστείς, ρούχα καλά ν’ αλλάξεις,

να στρώσω και την κλίνη σου, να πέσεις να πλαγιάσεις.

– Λελούδια συ να τα χαρείς, τριαντάφυλλα να τα ’χεις,

κι αν έχεις γιόμα, γέψου το και δείπνο δείπνησέ το,

κι αν έχεις και νερό ζεστό, λούσου το μοναχή σου,

κι αν έχεις ρούχα φόρεσ’ τα, κοιμήσου στο κρεβάτι.

Το δρόμον οπού πέρασα δεν τον ξαναδιαβαίνω,

θα πάω στης Άρνης τα βουνά, στης Αρνεσιάς τη βρύση,

κι έχω τη γης για στρώματα, σεντόνια έχω το χώμα,

και γεύομαι τον κουρνιαχτό, δειπνάω από το χώμα,

και πίνω τ’ ωριοστάλαχτο της πλάκας το φαρμάκι.

– Σαν αποφάσισες να πας, να μην ξαναγυρίσεις,

άνοιξε τα ματάκια σου, να μ’ αποχαιρετήσεις,

να μας αφήσεις το έχε γεια και το μεγάλον πόνο.

(Νικολάου Πολίτη «Δημοτικά Τραγούδια», εκδόσεις ″Πέλλα″, σελ. 208)

Μοιρολόγια Αγιάσου

Το δρόμο που θε να διαβείς να ’χ’ ένα παναθύρι,

καλά να σε περάσουνε στης τρίχας το γεφύρι.

Σου στέλνω χαιρετίσματα κι ένα μαντήλι στάρι,

για να ταγίζεις τα πουλιά, να φέρνουν το χαμπάρι.

(http://pergamos.lib.uoa.gr/dl/wiewObject?scheme=euDefaultView&pid=uoadl:3522)

Λορέντζου Μαβίλη (1860-1912)

Λήθη

Καλότυχοι οι νεκροί, που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής. Όντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να ’ναι!

Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης Λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση·
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
α στάξει γι’ αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.

Κι αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.

Α δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν.

(1899)

(«Τα έργα του Λορέντζου Μαβίλη», εκδόσεις των ″Γραμμάτων″, Αλεξάνδρεια 1922, σελ. 34)

*Το νερό της λησμονιάς: Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, οι ψυχές στον Κάτω Κόσμο πίνουν το νερό της λησμονιάς (λήθης) και ξεχνούν αφενός τις χαρές της ζωής (για να μη θλίβονται που τις στερούνται) αλλά και τα βάσανα που έζησαν (κατά το Μαβίλη).

* Ασφοδελό λιβάδι: Ο ασφόδελος, κατά τους αρχαίους Έλληνες, ήταν σύμβολο πένθους και τα λουλούδια του αποτελούσαν πρότυπο λησμονιάς. Όπως αναφέρει ο Όμηρος στην «Οδύσσεια», έσπερναν τον ασφόδελο στους τάφους, γιατί νόμιζαν ότι οι ψυχές τρέφονταν με τους κονδύλους τους. Έλεγαν ακόμα ότι οι πεθαμένοι άνθρωποι κατοικούν στον «ασφοδελό λειμώνα», λιβάδι με ασφόδελους που βρίσκεται στον Άδη.

Κωστή Παλαμά (1859-1943)

Ο Τάφος

Στο ταξίδι που σε πάει

ο μαύρος καβαλάρης

κοίταξε απ’ το χέρι του

τίποτα να μην πάρεις.

Κι α διψάσεις, μην το πιεις

από τον κάτου κόσμο

το νερό της αρνησιάς,

φτωχό κομμένο δυόσμο!

Μην το πιεις, κι ολότελα

κι αιώνια μας ξεχάσεις

βάλε τα σημάδια σου

το δρόμο να μη χάσεις.

(Από το ποίημα «Ο Τάφος», που έγραψε ο Παλαμάς τη νύχτα του θανάτου του μικρού γιου του Άλκη - «Ποίηση Κωστή Παλαμά. Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου. Ο Τάφος», σελ. 201)

Αριστοτέλη Βαλαωρίτη (1824-1879)

Το Ψυχοσάββατο

Εις τον βαρύν τον ίσκιο σου, μαύρο μου κυπαρίσσι,

απόψε τα μεσάνυχτα θα νἄλθη να καθίσει,

ένας πατέρας πὤχασεν όμορφη θυγατέρα.

Τήνε γυρεύει εδώ κι εκεί, τη νύχτα, την ημέρα,

και δεν την βρίσκει ο δύστυχος. Όσους ρωτά του λένε

πως δεν την είδαν να διαβεί και τον θωρούν και κλαίνε.

…………………………………………………………………….

Σύρε, πατέρα, να τη δεις,

απόψε οι πεθαμένοι

μεγάλη έχουνε γιορτή

και βγαίνουν στολισμένοι

σαν νιόνυμφοι απ’ τα μνήματα

με τ’ άσπρα σάβανά τους,

να φάν’ τα κόλλυβά τους.

Σαν έλθουν τα μεσάνυχτα,

τ’ ορνίθι σαν λαλήσει,

σύρε και κλάψε μοναχός

σιμά στο κυπαρίσσι.

Σήμερο ψυχοσάββατο

θα ’λθει στην αγκαλιά σου,

να πάρει τα φιλιά σου.

(«Άπαντα Αριστοτέλη Βαλαωρίτη», επιμέλεια Πολύβιου Βοβολίνη, ″Διεθνείς Εκδόσεις″, σελ. 54, 56)

Ιωάννη Γρυπάρη (1870-1942)

Μάθε τον πόνο το γερό

Μάθε τον πόνο το γερό

βουβός στα δόντια σου ν’ αλέθεις.

Χύνε της λήθης το νερό

μες στο τρελό κρασί της μέθης.

Θα πάει κι αυτό μίαν ομορφιά

και πριν να γύρει ακόμα ο χρόνος,

έχει ο Θεός, τα εφτά καρφιά

θε να μας βάλει ο νέος πόνος.

Όριζε, μοίρα των μοιρώ,

εσύ που γνέθεις και ξεγνέθεις,

χύνε της λήθης το νερό

μες στο τρελό κρασί της μέθης.

(«Ιντερμέδια: [Μάθε τον πόνο το γερό]», 1-8. Σκαραβαίοι και τερρακότες, [1919]. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, ΣΤ΄. Ο Παλαμάς και οι σύγχρονοί του, εκδόσεις ″Δωδώνη″, χ.χ. 127, http://www.snhell.gr/references/quotes/writer.asp?id=89)

Της Άρνης το νερό

Μουσική - Στίχοι - Ερμηνεία: Σταύρος Σιόλας
Εικόνες - Παρουσίαση: ΚαΤερίνη

Της Άρνης το νερό, της αρνησιάς,

της αρνησιάς η βρύση.

Αχ, της Άρνης το νερό το ήπιες και...το ήπιες και μ' αρνήθης.

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ.

Αχ, της λήθης το στενό το πέρασες... το πέρασες κι εχάθης.

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ.

Στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ...

(Πηγή - Ανοίξτε την υπερσύνδεση: http://www.youtube.com/watch?v=JSw6XjJxmAQ)

[Δάσκαλε, μίλησέ μας για το θάνατο]

«…Στο βάθος των ελπίδων και των πόθων σας υπάρχει η σιωπηλή σας γνώση για το υπερπέραν.

Και σαν τους σπόρους που ονειρεύονται κάτω από το χιόνι, η καρδιά σας ονειρεύεται την άνοιξη. Να εμπιστεύεστε τα όνειρα, γιατί σ’ αυτά είναι κρυμμένη η πύλη προς την αιωνιότητα.

Ο φόβος σας για το θάνατο είναι σαν το τρεμούλιασμα του βοσκού, όταν στέκεται μπροστά στο βασιλιά που το χέρι του θα τον ακουμπήσει για να τον τιμήσει. Μήπως δεν χαίρεται ο βοσκός κάτω από το τρεμούλιασμά του, που θα φορέσει το μετάλλιο του βασιλιά; Κι ωστόσο, δεν είναι η ταραχή που τον γνοιάζει πιο πολύ;

Γιατί, τι άλλο είναι ο θάνατος, εκτός από το να σταθείς γυμνός μέσα στον άνεμο και να λιώσεις από τον ήλιο; Και τι σημαίνει να πάψεις ν’ αναπνέεις, εκτός από το να ελευθερώσεις την ανάσα από τα ασταμάτητα κύματά της, για να μπορέσει να υψωθεί και να απλωθεί και να γυρέψει το Θεό αλαφρή κι ανεμπόδιστη;

Μονάχα όταν πιείτε από το ποτάμι της σιωπής, θα μπορέσετε πραγματικά να τραγουδήσετε. Και μόνο όταν φτάσετε στη βουνοκορφή, θ’ αρχίσετε να σκαρφαλώνετε. Και όταν η γη γυρέψει τα μέλη σας, τότε μόνο θα χορέψετε πραγματικά.»

(Χαλίλ Γκιμπράν (1883-1931) «Ο Προφήτης», εκδόσεις ″Μπουκουμάνης″, Αθήνα 1974, σελ. 100)

…………………………………………………………………………………………………………….......................

«Κι ύστερα από λίγη ώρα ένας από τους μαθητές τον ρώτησε κι είπε: ″Δάσκαλε, μίλησέ μας για την ύπαρξη. Τι σημαίνει να υπάρχεις;″

″Σε τούτο τον Κήπο βρίσκονται θαμμένοι από τα χέρια των ζωντανών ο πατέρας μου κι η μάνα μου^. σε τούτο τον Κήπο είναι θαμμένοι οι σπόροι των περασμένων χρόνων, που ήρθαν ως εδώ με τα φτερά του ανέμου. Χιλιάδες φορές θα θαφτούνε εδώ ο πατέρας μου κι η μάνα μου και χιλιάδες φορές ο άνεμος θα θάψει εδώ τους σπόρους και χιλιάδες χρόνια από σήμερα, εσείς κι εγώ κι αυτά τα λουλούδια θα μαζευτούμε στον ίδιο Κήπο, και θα υπάρξουμε, αγαπώντας τη ζωή, και θα υπάρξουμε με τ’ όνειρο του διαστήματος, και θα υπάρξουμε και θα υψωνόμαστε προς τον ήλιο.″»

(Χαλίλ Γκιμπράν «Ο Κήπος του Προφήτη», εκδόσεις ″Μπουκουμάνης″, Αθήνα 1974, σελ. 174)

………………………………………………………………………………………………………………....................

«Θα ζήσω πέρα από το θάνατο και θα τραγουδώ στ’ αφτιά σας.

Ακόμα κι όταν το απέραντο θαλάσσιο κύμα με φέρει στο απέραντο θαλάσσιο βάθος.

Θα καθίσω στο τραπέζι σας, αν και χωρίς σώμα,

και θα πάω μαζί σας στα χωράφια, σαν πνεύμα αόρατο.

Θα ’ρθω στο παραγώνι σας, αθέατος καλεσμένος.

Ο θάνατος δεν αλλάζει τίποτα εξόν από τις μάσκες που σκεπάζουν τα πρόσωπά μας…»

(Χαλίλ Γκιμπράν «Ο Κήπος του Προφήτη», εκδόσεις ″Μπουκουμάνης″, Αθήνα 1974, σελ. 188-189)

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

ΜΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΑΠΟΨΗ - ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΛΑΛΑ

Μια αισιόδοξη άποψη

της Χρυσούλα Πλάλα

Όντας σε προχωρημένη ηλικία και ευλαβής αναγνώστρια των ευαγγελίων και των επιστολών που μας άφησαν οι αγαπημένοι Του μαθητές, τολμώ, με αφορμή την επιστολή του Αποστόλου Παύλου «Προς Θεσσαλονικείς Β΄» (κεφ. Β΄, «Περί αντιχρίστου και τι θα προηγηθεί της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου»), τα εξής:

Θέλω να πω, από το βήμα του ελάχιστου ανθρώπου, ο καθένας στη μικρά ζωή του να ζει τη χαρά και τους λόγους του Κυρίου μας, να μην τρομοκρατείται από καμία έλευση.

Τι περισσότερο μπορεί να δούμε απ’ το φαύλο της εξουσίας, το ξηρό της τεχνοκρατίας, ένα έρπον πνεύμα που διακατέχει τις ανθρώπινες σχέσεις με καχυποψία και ιδιοτέλεια, τον ασελγή πολιτικό του στο σώμα του λαού του;

Γογγύζει ο δίκαιος, ο πτωχός, ο αθώος, ο μέτριος, ο μικρός. Διάφορες δυνάμεις εντός και εκτός μας μας γονατίζουν κι εμείς στεκόμαστε όρθιοι. Δεν περιμένουμε τίποτα. Εμείς θα γεννήσουμε το καλό, γιατί ο άνθρωπος πάνω απ’ όλα αγαπά να γεννά μέσ’ στην ομορφιά.

Η παρουσία του Κυρίου μας στον κόσμο είναι αέναος, συνεχής.

Φυλάττοντας το διά του Σταυρού Του πολίτευμα, έχουμε ευθύνη γι’ αυτό που πιστεύουμε, δεν είναι απλές ρήσεις για κατανάλωση, γίνεται έργο στη ζωή μας, αντανακλά στις πράξεις μας, φανερές και κρυφές. Ας φέρουν λοιπόν τα έργα μας το στίγμα της αγάπης και δεν έχουμε να φοβηθούμε καμία έλευση.

Εκείνος λειτουργεί μέσω ημών εδώ και ξέχωρα. Παραμένει πάντα ο οικοδεσπότης μας στην αιωνιότητα.

Σημείωση: Η Χρυσούλα Πλάλα είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός και συγγραφέας. Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει το έκτο βιβλίο της.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

Τῇ Ὑπερμάχῳ

Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω Σοι ἡ πόλις Σου, Θεοτόκε. Ἀλλ’ ὡς ἔχουσα τὸ Κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω Σοι^. «Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε».

Ερμηνεία

Σε Σένα, Θεοτόκε, την Υπέρμαχο Στρατηγό, με ευγνωμοσύνη η Πόλη σου αποδίδει τη νίκη και σου αναπέμπει ευχαριστίες, διότι λυτρώθηκε από τα δεινά. Αλλά επειδή έχεις τη δύναμη ακατανίκητη, ελευθέρωσέ με από κάθε είδους κινδύνους, για να Σου ψάλλω πάντοτε το: «Χαίρε νύμφη ανύμφευτε».

Πώς φτιάχτηκε ο Ακάθιστος Ύμνος

Το 626 μ.Χ. ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ηράκλειος έλειπε από την Κωνσταντινούπολη με το στρατό του σε εκστρατεία εναντίον των Περσών στα βάθη της Ασίας, για να ελευθερώσει τον Τίμιο Σταυρό που είχαν αρπάξει οι Πέρσες. Τότε, οι Άβαροι, βάρβαρος λαός που ήλθε στην Ευρώπη τον 6ο αι. μ.Χ. από την Ευρασία, μιλούσε ίδια γλώσσα με τους Ούννους και κατοικούσε βόρεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, πολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη από ξηρά και θάλασσα με εκατό χιλιάδες στρατό και χίλια πλοία.

Στον κίνδυνο αυτό ο Πατριάρχης Σέργιος, με το φρούραρχο Βώνο, τον κλήρο και τους άμαχους της Κωνσταντινούπολης κατέφυγαν στην Παναγία των Βλαχερνών, που βρισκόταν κοντά στα τείχη. Την παρακαλούσαν να βοηθήσει τους λίγους υπερασπιστές της Πόλης και να τους γλιτώσει από τον κίνδυνο. Ο Πατριάρχης Σέργιος περιέφερε την εικόνα της Παναγίας πάνω στα τείχη της Κωνσταντινούπολης και εμψύχωνε τους υπερασπιστές της. Πράγματι! Η Παναγία τους εισάκουσε και σαν στρατηγός μαχόταν υπέρ αυτών και μέσα σε μια νύχτα συνέτριψε τους εχθρούς. Τη νύχτα της 7ης προς 8η Αυγούστου, σήκωσε πρωτοφανή τρικυμία στη θάλασσα και συνέτριψε τα πλοία των Αβάρων στις ακτές. Έδωσε αρρώστια στο εχθρικό στρατόπεδο και τους αποδεκάτισε. Αναγκάστηκαν τότε όσοι επέζησαν να λύσουν την πολιορκία και να φύγουν.

Από ευγνωμοσύνη τότε οι Βυζαντινοί έκαναν στο ναό των Βλαχερνών ολονύκτια λειτουργία και ευχαριστούσαν την Παναγία όλη νύχτα «ὀρθοστάδην», δηλαδή χωρίς να καθίσουν διόλου. Γι’ αυτό ο ύμνος προς την Παναγία λέγεται και Ακάθιστος. Τον Ακάθιστο Ύμνο λέγεται ότι συνέταξε ο διάκονος Γεώργιος Πεισίδης, μάλλον όμως προϋπήρχε από τα χρόνια του Ιουστινιανού.

Το τροπάριο αυτό «Τῇ Ὑπερμάχῳ» το ψάλλουμε τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή στους χαιρετισμούς. Χαιρετισμοί της Παναγίας λέγεται αυτός ο υπέροχος ύμνος, διότι αρχίζει με τη λέξη «Χαῖρε». Αποτελείται από 24 άσματα ή οίκους, όσα και τα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου, και το κάθε άσμα αρχίζει από ένα γράμμα από τα 24. Όλος ο Ύμνος διαιρείται σε 4 μέρη. Κάθε μέρος απ’ αυτά περιλαμβάνει 6 άσματα, που ψάλλονται κάθε Παρασκευή τις τέσσερις πρώτες εβδομάδες της Μ. Σαρακοστής. Την Παρασκευή όμως της πέμπτης εβδομάδας ψάλλονται και οι 24 οίκοι, από την αρχή μέχρι το τέλος (Όλους τους χαιρετισμούς κι άλλες πληροφορίες για τον Ακάθιστο Ύμνο μπορείτε να βρείτε στις διευθύνσεις: http://users.sch.gr/aiasgr/Theotokos_Maria/Ymnoi/O_Akathistos_Ymnos.htm και Βικιπαίδεια:http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%82).

Ο Ακάθιστος Ύμνος θεωρείται αριστούργημα της βυζαντινής υμνογραφίας. Είναι γραμμένος πάνω στους κανόνες της ομοτονίας, της ισοσυλλαβίας και εν μέρει της ομοιοκαταληξίας, σε γλώσσα ποιητική, που πλουτίζεται από κοσμητικά επίθετα και πολλά σχήματα λόγου. Θέμα του είναι η εξύμνηση της ενανθρώπισης του Θεού μέσω της Θεοτόκου και αποτελείται από δύο μέρη, το ιστορικό μέρος και το δογματικό - θεολογικό μέρος.

https://www.youtube.com/watch?v=Pchpw-J_kdU

Οι 24 οίκοι του Ακάθιστου Ύμνου
Γράμμα	Διήγηση	Θέμα	Χαιρετισμό απευθύνει	Εφύμνιο
Ιστορικό μέρος
	Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε· καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ σωματούμενόν σε θεωρῶν, Κύριε, ἐξίστατο καὶ ἵστατο κραυγάζων πρὸς Αὐτὴν τοιαῦτα	Ο αρχάγγελος Γαβριήλ έρχεται και φέρνει το θεϊκό μήνυμα, το «χαῖρε», στη Θεοτόκο	Αρχάγγελος Γαβριήλ	Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε
	Βλέπουσα ἡ Ἁγία ἑαυτήν ἐν ἁγνείᾳ, φησὶ τῷ Γαβριὴλ θαρσαλέως· τὸ παράδοξόν σου τῆς φωνῆς, δυσπαράδεκτόν μου τῇ ψυχῇ φαίνεται· ἀσπόρου γὰρ συλλήψεως, τὴν κύησιν πὼς λέγεις κράζων	Η Θεοτόκος απορεί για τον παράδοξο τρόπο της συλλήψεως		Ἀλληλούια
	Γνῶσιν ἄγνωστον γνῶναι ἡ Παρθένος ζητοῦσα, ἐβόησε πρὸς τὸν λειτουργοῦντα· ἐκ λαγόνων ἁγνῶν υἷον πῶς ἔσται τεχθῆναι δυνατόν; λέξον μοι. Πρὸς ἥν ἐκεῖνος ἔφησεν ἐν φόβῳ, πλὴν κραυγάζων οὕτω	Ο Γαβριήλ της εξηγεί την απόρρητη βουλή του Θεού	Αρχάγγελος Γαβριήλ	Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε
	Δύναμις τοῦ Ὑψίστου ἐπεσκίασε τότε πρὸς σύλληψιν τῇ Ἀπειρογάμῳ· καὶ τὴν εὔκαρπον ταύτης νηδύν ὡς ἀγρὸν ὑπέδειξεν ἡδὺν ἅπασι τοῖς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως	Η δύναμη του Θεού επισκιάζει την Παρθένο και συλλαμβάνει τον Υιό του Θεού		Ἀλληλούια
	Ἔχουσα θεοδόχον ἡ Παρθένος τὴν μήτραν, ἀνέδραμε πρὸς τὴν Ἐλισάβετ. Τὸ δὲ βρέφος ἐκείνης εὐθὺς ἐπιγνόν τὸν ταύτης ἀσπασμὸν ἔχαιρε καὶ ἅλμασιν ὡς ἄσμασιν ἐβόα πρὸς τὴν Θεοτόκον	Η Θεοτόκος επισκέπτεται τη συγγενή της Ελισάβετ, η οποία κυοφορεί τον Πρόδρομο, και ανταλλάσσουν προφητικούς λόγους	Ιωάννης ο Βαπτιστής (ως έμβρυο)	Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε
	Ζάλην ἔνδοθεν ἔχων λογισμῶν ἀμφιβόλων, ὁ σώφρων Ἰωσὴφ ἐταράχθη· πρὸς τὴν ἄγαμόν σὲ θεωρῶν καὶ κλεψίγαμον ὑπονοῶν Ἄμεμπτε· μαθὼν δέ σου τὴν σύλληψιν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ἔφη	Ο Ιωσήφ, μνηστήρας της Παρθένου, αμφιβάλλει, αλλά ενημερώνεται από τον άγγελο για το μυστήριο της συλλήψεως		Ἀλληλούια
	Ἤκουσαν oἱ ποιμένες τῶν Ἀγγέλων ὑμνούντων τὴν ἔνσαρκον Χριστοῦ παρουσίαν· καὶ δραμόντες ὡς πρὸς ποιμένα, θεωροῦσι τοῦτον ὡς ἀμνὸν ἄμωμον ἐν γαστρὶ τῆς Μαρίας βοσκηθέντα, ἥν ὑμνοῦντες εἶπον	Ο Χριστός γεννιέται και οι ποιμένες έρχονται και Τον προσκυνούν	Οι ποιμένες	Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε
	Θεοδρόμον ἀστέρα θεωρήσαντες Μάγοι, τῇ τούτου ἠκολούθησαν αἴγλῃ· καὶ ὡς λύχνον κρατοῦντες αὐτόν, δι' αὐτοῦ ἠρεύνων κραταιὸν Ἄνακτα καὶ φθάσαντες τὸν ἄφθαστον, ἐχάρησαν αὐτῷ βοῶντες	Το αστέρι δείχνει τον δρόμο στους μάγους της Ανατολής		Ἀλληλούια
	Ἴδον παῖδες Χαλδαίων ἐν χερσὶ τῆς Παρθένου τὸν πλάσαντα χειρὶ τοὺς ἀνθρώπους· καὶ Δεσπότην νοοῦντες αὐτόν, εἰ καὶ δούλου μορφὴν ἔλαβεν, ἔσπευσαν τοῖς δώροις θεραπεῦσαι καὶ βοῆσαι τῇ Εὐλογημένῃ	Η προσκύνηση των μάγων	Οι Μάγοι	Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε
	Κήρυκες θεοφόροι γεγονότες οἱ Μάγοι, ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Βαβυλῶνα ἐκτελέσαντές σου τὸν χρησμόν καὶ κηρύξαντές σε τὸν Χριστὸν ἅπασιν, ἀφέντες τὸν Ἡρώδην ὡς ληρώδη μὴ εἰδότα ψάλλειν	Οι μάγοι (θεοφόροι κήρυκες) επιστρέφουν από άλλο δρόμο στη Βαβυλώνα		Ἀλληλούια
	Λάμψας ἐν τῇ Αἰγύπτῳ φωτισμὸν ἀληθείας ἐδίωξας τοῦ ψεύδους τὸ σκότος· τὰ γὰρ εἴδωλα ταύτης Σωτήρ μὴ ἐνέγκαντά σου τὴν ἰσχὺν πέπτωκεν, οἱ τούτων δὲ ῥυσθέντες ἐβόων πρὸς ταὴν Θεοτόκον	Η φυγή στην Αίγυπτο	Οι πιστοί που ερύσθησαν από τα είδωλα	Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε
	Μέλλοντος Συμεῶνος τοῦ παρόντος αἰῶνος μεθίστασθαι τοῦ ἀπατεῶνος, ἐπεδόθης ὡς βρέφος αὐτῷ ἀλλ' ἐγνώσθης τούτω καὶ Θεὸς τέλειος· διόπερ ἐξεπλάγη σου τὴν ἄρρητον σοφίαν κράζων	Ο Συμεών δέχεται στην αγκάλη του ως βρέφος τον Χριστό		Ἀλληλούια
Δογματικό - Θεολογικό μέρος
	Νέαν ἔδειξε κτίσιν ἐμφανίσας ὁ Κτίστης ἡμῖν τοῖς ὑπ' αὐτοῦ γενομένοις· ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός καὶ φυλάξας ταύτην ὥσπερ ἦν ἄφθορον, ἵνα τὸ θαῦμα βλέποντες ὑμνήσωμεν αὐτὴν βοῶντες	Ο Λόγος του Θεού με τη σάρκωσή Του δημιουργεί νέα κτίση, η οποία τον δοξολογεί	Οι πιστοί	Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε
	Ξένον τόκον ἰδόντες, ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, τὸν νοῦν εἰς οὐρανὸν μεταθέντες· διὰ τοῦτο γὰρ ὁ ὑψηλὸς Θεός ἐπὶ γῆς ἐφάνη ταπεινὸς ἄνθρωπος· βουλόμενος ἑλκύσαι πρὸς τὸ ὕψος τοὺς αὐτῷ βοώντας	Ο παράξενος -«ὁ ξένος» - τόκος προτρέπει τους ανθρώπους να αποξενωθούν από τον κόσμο και να υψώσουν το νου τους στον ουρανό		Ἀλληλούια
	Ὅλως ἦν ἐν τοῖς κάτω καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος· συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις τοπικὴ γέγονε, καὶ τόκος ἐκ Παρθένου θεολήπτου ἀκουούσης ταῦτα	Όλος ήταν στη γη ο δοξολογούμενος Λόγος, αλλά και από τον ουρανό δεν απουσίαζε	Οι πιστοί	Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε
	Πᾶσα φύσις Ἀγγέλων κατεπλάγη τὸ μέγα τῆς σῆς ἐνανθρωπήσεως ἔργον· τὸν ἀπρόσιτον γὰρ ὡς Θεόν ἐθεώρει πᾶσι προσιτὸν ἄνθρωπον, ἡμῖν μὲν συνδιάγοντα, ἀκούοντα δὲ παρὰ πάντων οὕτως	Οι άγγελοι θαύμασαν το έργο της ενανθρώπησης του Θεού και την κοινωνία του με τους ανθρώπους		Ἀλληλούια
	Ῥήτορας πολυφθόγγους ὡς ἰχθύας ἀφώνους ὁρῶμεν ἐπὶ σοὶ Θεοτόκε· ἀποροῦσι γὰρ λέγειν τὸ πῶς καὶ Παρθένος μένεις καὶ τεκεῖν ἴσχυσας· ἡμεῖς δὲ τὸ μυστήριον θαυμάζοντες πιστῶς βοῶμεν	Οι σοφοί του κόσμου μένουν άφωνοι, μη μπορώντας νά εξηγήσουν το μυστήριο της γεννήσεως	Οι πιστοί	Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε
	Σῶσαι θέλων τὸν κόσμον ὁ τῶν ὅλων κοσμήτωρ, πρὸς τοῦτον αὐτεπάγγελτος ἦλθε· καὶ ποιμὴν ὑπάρχων ὡς Θεός, δι' ἡμᾶς ἐφάνη καθ' ἡμᾶς ἄνθρωπος· ὁμοίῳ γὰρ τὸ ὅμοιον καλέσας ὡς Θεὸς ἀκούει	Ο Ποιμένας-Θεός γίνεται πρόβατο–άνθρωπος για να σώσει τον κόσμο		Ἀλληλούια
	Τεῖχος εἶ τῶν παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, καὶ πάντων τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων. Ὁ γὰρ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς κατεσκεύασέ σε ποιητής, Ἄχραντε, οἰκήσας ἐν τῇ μήτρᾳ σου καὶ πάντας σοι προσφωνεῖν διδάξας	Η Παρθένος γίνεται τείχος που προστατεύει όλους τους πιστούς	Οι πιστοί	Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε
	Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται συνεκτείνεσθαι σπεύδων τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν σου· ἰσαρίθμους γὰρ τῇ ψάμμῳ ὠδάς ἂν προσφέρωμέν σοι, Βασιλεῦ ἅγιε, οὐδὲν τελοῦμεν ἄξιον ὧν δέδωκας ἡμῖν τοῖς σοὶ βοῶσιν	Κανένας ύμνος δεν επαρκεί για να υμνηθεί ο Σαρκωθείς Βασιλέας		Ἀλληλούια
	Φωτοδόχον λαμπάδα τοῖς ἐν σκότει φανεῖσαν ὁρῶμεν τὴν ἁγίαν Παρθένον· τὸ γὰρ ἄυλον ἅπτουσα φῶς ὁδηγεῖ πρὸς γνῶσιν θεϊκὴν ἅπαντας αὐγῇ τὸν νοῦν φωτίζουσα κραυγῇ δὲ τιμωμένη ταῦτα	Η Θεοτόκος είναι η λαμπάδα, που καθοδηγεί τους πιστούς στη Θεογνωσία	Οι πιστοί	Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε
	Χάριν δοῦναι θελήσας ὀφλημάτων ἀρχαίων ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων ἐπεδήμησε δι’ἑαυτοῦ πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὐτοῦ Χάριτος· καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως	Ο Χριστός ήρθε στο κόσμο για να του δώσει χάρη		Ἀλληλούια
	Ψάλλοντές σου τὸν τόκον ἀνυμνοῦμέν σε πάντες ὡς ἔμψυχον ναόν, Θεοτόκε. Ἐν τῇ σῇ γὰρ οὶκήσας γαστρί ὁ συνέχων πάντα τῇ χειρὶ Κύριος, ἡγίασεν, ἐδόξασεν, ἐδίδαξε βοᾶν σοὶ πάντας	Η Θεοτόκος είναι έμψυχος ναός στον οποίο δοξάζεται ο Χριστός	Οι πιστοί	Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε
	Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον· δεξαμένη γὰρ τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ῥῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τοὺς σοὶ βοῶντας	Ύμνος και ικεσία προς την Παρθένο		Ἀλληλούια