ΟΔΥΣΣΕΑΣ, ΝΑΥΑΓΟΣ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΦΑΙΑΚΩΝ
ΜΑΡΙΑΣ Ν. ΣΑΧΑ-ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ*
Φιλολόγου – Ποιήτριας – Ζωγράφου
«Θρησκεία εἶναι ἡ συνάντηση τοῦ Θεοῦ,
μέ τήν Ἀνθρώπινη ψυχή, σέ ὁποιαδήποτε στιγμή»**
(Σόλων)
Κοριτσίστικες φωνές, τοῦ δάσους ξωτικές
παίζουνε κρυφτό στίς φυλλωσιές
καί κάνουν τή χαρά τους βούκινο, στίς ἀψηλές δασοκορφές.
Ἡ Ναυσικά τοῦ Ἀλκίνου ἡ ἅγια θυγατέρα
καί οἱ κόρες οἱ σεμνές ἀφήνουνε τό τόπι, τά παιχνίδια,
δένουνε τά πέπλα τους μαντίλια
καί στήνουν τό χορό στῆς ἄμμου τά κοχλίδια.
…Μά ὁ Ὀδυσσέας, ἐκεῖ, στοῦ ποταμοῦ τ’ ἁγιάζι
μές στίς καλαμιές ριγμένος, ναυαγός,
ἀπ’ τή θάλασσα δαρμένος, προσεύχεται γονατιστός:
«τάχα, νά ’χουν ἐδῶ οἱ ἄνθρωποι θεό
καί ν’ ἀγαποῦν τούς ξένους;…»
…Σέ μιά στιγμή, ἀνάσας πένα στοῦ Θεοῦ τό χέρι,
ἁπαλά, κρούει τά φύλλα στῆς ψυχῆς τά φυλλοκάρδια,
στήν ἔγχορδη τή μύχια λύρα.
Ὦ, τί μουσική, αἰώνων ὁμιλία μυστική!
…Ὅμως ἀξήγητη, ἀμίλητη ταραχή
φουρτουνιάζει στά σπλάχνα.
Σκύβει, μά χωρίς νά ξέρει τό γιατί,
ὑψώνει τό χέρι τό δεξί, τό μέτωπο ἀγγίζει πρῶτα,
…κάνει τό σταυρό του καί φιλάει
τή Φαιακίδα γῆ τήν καρποδότρα.
Ἀργά, σφογγίζει μέ τό δάκρυ, τῆς φουρτούνας τό ἁλάτι…
__________________
*Για το έργο της διαβάστε στο https://paleochori-lesvos.blogspot.com/2013/08/blog-post_15.html
**Αἴσθηση πνευματικῆς ἀντίληψης, γιά τή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό (τό θεῖον) διαχρονικά.
***Το παραπάνω ποίημα είναι δημοσιευμένο στη σελ. 27 του τριμηνιαίου επιστημονικού περιοδικού
ιστορικής και πολιτιστικής εμβέλειας "ΦΙΛΟΓΕΝΕΙΑ", τόμος Κ΄, τεύχος 2, Ιούλιος - Δεκ. 2022.
Μας το έστειλε η συγγραφέας, μαζί με τις χριστουγεννιάτικες ευχές της.
