16 Ιουνίου: Ημέρα του Πατέρα
Κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου
Χατζηγιαννιού Χρυσούλα
Το τροπάρι του πατέρα
Άγιος ο ίδρως του, που χύνεται για μας,
και τὄχει μυστική χαρά και καμαρώνει.
Όταν ανθίζει το δικό μας το χαμόγελο,
η πίκρα του τελειώνει.
Είναι ο λόγος του μεστός και μετρημένος
και μας γλυκαίνει, σαν καμπάνα εσπερινή.
Στα τιμημένα χέρια του όλα όμορφα,
και σαν αντίδωρο αγιασμένο το ψωμί.
Δεν έχει μέτρο, για να μετρηθεί ο ίσκιος του,
που σαν φτερούγα Αγγέλου μας τυλίγει.
Μαζί του, ο ήλιος δρασκελίζει το κατώφλι μας,
και μέσα στην ψυχή μας καταλήγει.
(Συλλογή «Φτερουγίσματα», σελ. 22)
Αλεξίου
Δημήτρης
Στον πατέρα μου
Σαν γυρνούσες τη σχόλη
χωρολόγος τάχα
ο κόρφος σου ήταν γεμάτος
πρωτάχλαδα κι αυγόσυκα
σταφύλια με κρουστές ρώγες
από τσαμπουρολόγημα στ’ αμπέλια
(μας έλεγες ψέματα πατέρα)
μύγδαλα ο κούκος σου ολόγιομος
στο χέρι ένα μάτσο χλωρά ρεβίθια
πρόβαλλες στο ρουμάνι το βράδυ-βράδυ
μισός κλαρί μισός κρασοπουλιό
γελαστός με ανάλαφρη περπατησιά
μύριζες ρείκι, θυμάρι,
πατερίλα απόσταγμα της γενιάς σου
δημιούργημα του καιρού σου.
Υστερότερα όταν σκοτείνιαζε
στον απέραντο θόλο της σκέπης μας
η εκτυφλωτική αστροφεγγιά χάραζε
τις καμπύλες των βουνών και των δέντρων
τότε μας έδειχνες την Πούλια
τον ποταμό του Ιορδάνη, το Άστρι
κι όλα τα σημαδιακά αστέρια
έχοντας τη σιγουριά των προπάππων σου
που με άθιχτο το μαχαίρι στην τσέπη τους
παραμέριζαν μ’ ένα μακρύ ραβδί κάθε
εμπόδιο στην ατραπό της ζωής.
Πηγές: http://www.douridasliterature.com/logotexnia.html, http://www.escapemedia.gr/orizontes-texnis/pitharhin-patri-na-ypakouis-ston-patera-sou-sofoklis/
Ο πατέρας
Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική - Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός
https://www.youtube.com/watch?v=gZfxzsujNgI
Στα χέρια της μητέρας μου, κοιμόταν ο πατέρας μου
και η ζωή ξημερώνει στα παιδικά μου μάτια.
Και το πρωί που έφευγε, μια ακτίνα του ήλιου ξέφευγε
και χόρευε στο βήμα του αργά στα σκαλοπάτια.
Στο μεσιανό του δάκτυλο μια φαγωμένη βέρα
κι ανάμεσα στα χείλη του μια ήσυχη γραμμή.
Δε μίλαγε μα δάκρυζε, στην πρώτη καλημέρα
λόγια είναι τα δάκρυα, κρυμμένα στα κορμί.
Τους δρόμους που περπάταγε, ασίκικα τους πάταγε,
κι ας ήταν ο πατέρας μου σκαρί συνηθισμένο.
Στους ουρανούς αρμένισε και το σακάκι ανέμισε
καιρός πάει που έφυγε, μα εγώ τον περιμένω.
Για τον Πατέρα μας μόνο με ποίηση μπορεί να μιλήσει η καρδιά μας...
