"ΤΟ ΟΡΦΑΝΟ" ~ ΠΟΙΗΜΑ ΕΙΡΗΝΗΣ ΓΑΝΩΣΗ

"Καλή Σχολική Χρονιά 2016-2017"

Σκοπός του Σχολειού να μας διδάξει γνώσεις και ανθρωπιά   

Ένα ποίημα που απήγγειλε στο Δημοτικό Σχολείο

η Ειρήνη Κουραχάνη-Γανώση

Θυμάστε κάποιο ποίημα από το Δημοτικό σχολείο; Παλαιότερα, στο Παλαιοχώρι, άκουγες γέροντες και γερόντισσες να απαγγέλλουν χωρίς κανένα λάθος ποιήματα από τα σχολικά τους χρόνια. Στείλτε κι εσείς τα σχολικά απομνημονεύματά σας, να τα δημοσιεύσουμε.  

Το παρακάτω ποίημα μας έστειλε πριν λίγα χρόνια από το Παλαιοχώρι η Ειρήνη Κουραχάνη-Γανώση, χήρα Γεωργίου Γρ. Γανώση. Το θυμόταν από τα χρόνια του Δημοτικού σχολειού, μαζί με άλλα πολύστιχα ποιήματα και ιστορίες. Δυστυχώς, σήμερα την έχει εγκαταλείψει η μνήμη, αν και θα ήταν ενδιαφέρον να της ζητήσει κάποιος να του απαγγείλει το ποίημα "Το ορφανό"… 

Το ποίημα είναι ανώνυμο, δημιούργημα μάλλον κάποιου ευαίσθητου δασκάλου, με παιδαγωγικό περιεχόμενο. Αναφέρεται στα κοινωνικά προβλήματα της ορφάνιας και της απόλυτης φτώχειας και διδάσκει την αλληλεγγύη που πρέπει δείχνουμε από μικρή ηλικία στους συνανθρώπους μας που πάσχουν. Όταν λείπει το ψωμί, όταν μικρά παιδιά πεινούν ακόμα και σήμερα…   

  

                               Το ορφανό

                                      Μία μέρα ένα παιδάκι

                                      πήγε πάνω στο βουνό

                                      να μαζέψει χορταράκια,

                                      επειδή ήταν ορφανό.

                                      Εκατέβαινε να φύγει,

                                      βρίσκει μπρος του άλλα παιδιά

                                      που ’χαν άνθη μαζεμένα

                                      το καθένα στην ποδιά.

                                      Πέστε μου καλά παιδάκια,

                                      μην μου κρύψετε, ω! μη,

                                      τι έχετε μες στην ποδιά σας,

                                      μήπως έχετε ψωμί;

                                      Άνθη έχουμε, παιδί μου,

                                      μαζεμένα απ’ το βουνό.

                                      Δεν μας λες γιατί δακρύζεις,

                                      μήπως είσαι ορφανό;

                                      Έχω ορφάνια από πατέρα,

                                      η μαμά μου μόνο ζει,

                                      κάποτε έρχεται στα χόρτα

                                      και τα βγάζουμε μαζί.

                                      Αυτά τρώμε για ψωμάκι

                                      κι από πάνω το νερό,

                                      αυτά τρώει και κοιμάται

                                      το μικρό μας το μωρό.

                                      Ο μικρότερος του λέει

                                      στάσου τώρα μια στιγμή,

                                      εις το σπίτι μου να πάω,

                                      να σου φέρω εγώ ψωμί.

                                      Τρέξε μου, καλό παιδάκι,

                                      τρέξε, μην αργοπορείς,

                                      το καλό που θα μου κάνεις

                                      από άλλον θα το βρεις.

                                      Τι καλά παιδάκια που είστε,

                                      φαίνεστε τόσο σεμνά,

                                      έτσι πάντοτε λυπείστε,

                                      όταν δείτε ορφανά.

Πίνακας Νικολάου Γύζη - Τα ορφανά (1871). 
Πηγή εικόνας: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF:Nikolaos_Gyzis_-_The_Orphans.jpg