Οικολογικό παραμύθι

αφιερωμένο στην Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος 5 Ιουνίου

 

Οι μέλισσες φεύγουν…

 

της Χρυσούλας Πλάλα

 

     Οι βασίλισσες των μελισσών όλου του πλανήτη έχουν συμβούλιο σημαντικό κι ο λαός βουίζει γύρω τους. Μετά από σοφή συζήτηση, αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τη γη, γιατί οι άνθρωποι έχουν παρεκτραπεί, αλληλοσκοτώνονται κι έχουν συμπεριφορά βαριών θηλαστικών, ασυγκράτητων και εκδικητικών. Τον 21ον αιώνα οι άνθρωποι το παράκαναν…

     ― Πού να πάμε εμείς, τόσο λεπτά ζωάκια;… Πού αλλού να βρούμε τέτοια δένδρα, τέτοια λουλούδια;… αγωνιά ο λαός των μελισσών.

     Οι σοφές μέλισσες απαντούν:

     ― Σας διαφεύγει ότι με την ασυδοσία τους έχουν καταστρέψει το κλίμα, αγαπητές. Η γη θα ερημώσει. Οι πάγοι λιώνουν.

     ― Εμείς φτιάχνουμε το πιο γλυκό και εύγευστο υλικό, το μέλι. Είμαστε ευλογημένες. Δεν μπορούμε να συνεργαστούμε με μωρούς και άπληστους εγκληματίες. Αυτοί δεν αγαπούν τους όμοιούς τους. Μπορεί να μας κάψουν κι εμάς.

     ― Ποιο άλλο είδος από τα ζώα συμμερίζεται τη γνώμη σας για αλλαγή πλανήτη; Ποιο άλλο είναι εκνευρισμένο, απογοητευμένο από τους ανθρώπους και θέλει να  συνετιστούν;

     ― Αλλά πώς;

     Η αρχιάνασσα (η αρχιβασίλισσα) μέλισσα της Μεσογείου απάντησε συνοφρυωμένη:

     ― Τα πουλιά.

     Ο λαός σιώπησε.

     ― Άρα δεν είμαστε οι μόνες δυσαρεστημένες... δεν βλέπουμε μόνο εμείς τα στραβά…

     ― Και πότε η μεγάλη έξοδος στο σύμπαν;

     ― Να περιμένετε την απόφαση του συμβουλίου των πουλιών.

     Η συνεδρίαση λύθηκε.

     Μέσα στο μεγάλο σούσουρο που ακολούθησε διακρίνουμε μια μελισσούλα, την Ελπίδα, που παραπονιέται στη φίλη της για την ανακοίνωση του συμβουλίου.

     ― Δε θέλω να φύγω από εδώ. Θα χάσω τα θυμάρια μου, θα χάσω τα λουλούδια μου... Πού στο καλό θα πάμε; Έχω τη βολή μου εδώ… τον κόσμο μου, τις παρέες μου…

     Και δος του η μελισσούλα να μυξοκλαίει, ν’ αρνείται εντελώς την πιθανότητα φυγής.

     ― Να καώ εδώ… το προτιμώ να πεθάνω ανάμεσα στα λουλούδια μου. Εκεί πάνω ίσως κάνει πολύ κρύο.

     ― Ελπίδα, έλα στα συγκαλά σου. Προτιμάς να πεθάνεις στη γη, παρά μια ζωή αλλού; Ίσως πιο δίκαιη και πιο ενδιαφέρουσα… Έτσι όπως πάνε αυτοί, θα καταστραφούνε. Ίσως με την αναχώρησή μας πάρουνε μυρωδιά ότι έχουν κάποια ευθύνη και ταρακουνηθούνε, αν τα πουλιά κι εμείς φύγουμε.

     ― Θα το ρίξω στις προσευχές… Ας κάνουμε πρώτα μια κίνηση απειλής, ν’ αποσυρθούμε κάπου και να περιμένουμε ν’ αντιδράσουν, είπε η Ελπίδα και πέταξε προς τα θυμάρια της.

 

     Η αρχιβασίλισσα ειδοποιεί τα πουλιά ότι περιμένουν την απόφασή τους.

     Τα πουλιά συγκεντρώνονται στο νοτιότερο άκρο της Αφρικής, σ’ ένα χώρο που θυμίζει στέπα, κι αρχίζουν να συζητάνε.

     Ακούγονται διάφορα.

     ― Νομίζουμε ότι, πριν φύγουμε για άλλο πλανήτη, πρέπει να απειλήσουμε το γένος των ανθρώπων με κάτι σαν αυτή την τεράστια συγκέντρωση, να εξαφανιστούμε δηλαδή από παντού και να κατασκηνώσουμε σ’ αυτή την άκρη της γης, περιμένοντας τις κινήσεις των ανθρώπων… πώς θ’ αντιδράσουν.

     ― Να στείλουμε κατασκόπους σ’ όλες τις ηπείρους, να δούμε μήπως θορυβηθεί το ανθρώπινο γένος από αυτή την εξαφάνιση και τι θα κάνει.

     ― Να ’ρθουν και οι μέλισσες κοντά μας, μέχρι την τελική απόφαση.

 

     Πέρασε καιρός. Οι άνθρωποι κλονίστηκαν κι ένιωσαν σχεδόν φόβο απ’ τη σιωπή στη φύση. Το μέλι λιγόστεψε, τα φυτά ορφάνεψαν, δεν γινόταν επικονίαση. Στον ουρανό ακούγονταν μόνον τα αεροπλάνα, μια ασκήμια σερνόταν παντού, κάτι σα θάνατος.

     Οι αγρότες, οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες, συνηθισμένοι άνθρωποι παρατηρούσαν το φαινόμενο και μιλούσαν για το κακό που συνέβη και το παράξενο.

     «Μετά την κλιματική αλλαγή, τώρα η φύση αγρίεψε… κλονίστηκε το οικοσύστημα…». Έτσι λέγανε παντού.

     Η έρημη η Ελπίδα, η μελισσούλα η απροσάρμοστη, η ανυπότακτη, είχε χωθεί σε μια κουφάλα δένδρου και περίμενε στωικά τις τελικές κινήσεις του είδους της και των πουλιών.

    

     Τα μεγάλα πουλιά, αυτά που στείλανε για κατασκόπους, γύρισαν μια εποχή ξαναμμένα:

     «Κάτι ετοιμάζουν οι άνθρωποι. Κάποιος θέλει να βάλει τα πράγματα σε τάξη… για να δούμε...»

     Όντως, πλησίαζαν Χριστούγεννα. Δυο εμπνευσμένοι ηγέτες μετέδωσαν από την τηλεόραση εξαγγελίες που αφορούσαν σε όλη την υφήλιο:

     1.    Τα εξοπλιστικά προγράμματα διαφόρων χωρών αναστέλλονται.

     2.    Παύουν οι κατά τόπους πόλεμοι.

     3.    Αρχίζουν προγράμματα γονιμοποίησης περιοχών στην Αφρική.

     4.    Ενεργοποιούνται όλα τα μέτρα για την ισορροπία του κλίματος.

     Ο κόσμος όλος άκουγε εμβρόντητος τις ανακοινώσεις… Δεν ήταν αστείο. Οι άνθρωποι δεν περίμεναν αυτά τα βαρυσήμαντα νέα και αντιδρούν με φρενίτιδα.

     Στην Αμερική καταθέτουν τα όπλα τους οι πολίτες. Τα στάδια στην Ευρώπη γεμίζουν κόσμο, γίνονται συναυλίες. Οι νέοι που υπηρετούσαν στο στρατό επιστρέφουν στα σπίτια τους. Και κάτι περίεργο: σε κάποιο μέρος οι άνθρωποι έχουν σηκωθεί πέντε πόντους πάνω από το έδαφος. Έχουν γίνει ελαφρύτεροι και δεν πατούν… λόγω της αγάπης που υπάρχει στις καρδιές τους.

     Οι μέλισσες και τα πουλιά πληροφορούνται τα νέα και πανηγυρίζουν. Γίνονται νέα συμβούλια και αλλάζουν γνώμη.

     «Θα παραμείνουμε στον πλανήτη γη… αυτό το είδος, οι άνθρωποι, πράγματι μπορεί να σε εκπλήξει ευχάριστα καμιά φορά. Εξάλλου ο πλανήτης αυτός είναι γοητευτικός…»

 

     Ο ήλιος της επόμενης μέρας ήταν αλλιώτικος, θωπευτικός. Η Ελπίδα βγήκε απ’ την κουφάλα του δένδρου κι άρχισε να χορεύει γύρω από τα λουλούδια της.