ΣΑΧΑ-ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ ~ «Φωτισμένο» Παράθυρο

«Φωτισμένο» Παράθυρο

                                                               της φιλολόγου Μαρίας Νικ. Σαχά - Γιαννοπούλου

Ανοίγει παραθύρι ένα λευκό του θέρους μεσημέρι.

Μια αχτίδα σε κλαδί ελιάς αστράφτει στο τζάμι.

Μεμιάς χωράει στου παραθυριού το κάδρο

ολόφωτη του τοπίου σελίδα.

Στον ήσυχο ορίζοντα γλαρώνει το μεσημέρι

και σμίγουν εις «σάρκα μίαν»

η χαλκοπράσινη στεριά κι η γαλανή η θάλασσα.

Η γαλήνη, λευκό νυφικό απλώνει στου καλοκαιριού τους γάμους.

Ο ήλιος ξυπόλυτος ζεσταίνει τη ράχη του καϊκιού,

που πάγωσε στη σιωπή και τις έγνοιες του χειμώνα.

Το γυμνό του κατάρτι φασκιώνουνε τ’ άσπρα του πανιά

κι ένας σταυρός βιγλάτορας, πανόπτης, στης κορφής του το μέτωπο.

Το μελτεμάκι αρωματίζει του καλοκαιριού τις άχνες

και γλυκά στην κοχύλα του φυσά της ποίησης άρωμα.

Δες! Έρχονται σειρές-σειρές

τα κυματάκια, παιδιά προσφυγόπουλα, αθώα,

μ’ άσπρα μαντήλια, σημαίες λευκές.

Χαϊδεύονται στης στεριάς τα ποδοφούστανα.

Φιλούνε ευλαβικά τα τρυφερά, πέτρινα χέρια της.

Τραγουδούνε τραγούδια προαιώνια,

βαφτισμένα στη βρεφική ανάσα του φλοίσβου.

Τραγούδια που νανουρίζουν τον ύπνο τους.

  «Να! Ο Οδυσσέας φιλάει το χώμα της Φαιακίδας».

  «Να! Ο Μωυσής δείχνει τη γη της επαγγελίας».

  «Να! Οι Μύριοι αντικρίζουνε τη θάλασσα».

…Μα εκεί, στα πρώτα βράχια, δυο άσπροι κύκνοι γοργοπλέουν.

Βουρκώνει το σύννεφο κι ένας ύπουλος αγέρας

κλείνει την αυλαία της καλοκαιριάς στου παραθυριού το κάδρο.

Νυχτώνει!... Κύματα, παιδιά προσφυγόπουλα, αθώα,

ψάλλουνε τώρα την ελεγεία για τη βαρυχειμωνιά που έρχεται.

Τον εφιάλτη που ξυπνάει τα όνειρά τους.

  «Ε!... Εσείς της άγριας καταιγίδας γέννες,

  γιατί σηκώνετε τείχη ψηλά στης αγάπης τα σύνορα;

  Γιατί, “χωρίς αιδώ”, ακούτε το θρήνο του φλοίσβου;

  Γιατί στις θύελλες θέλετε για “ασπίδες” βρέφη, κρίνα λευκά;

  Μη! Στα αφροκύματα τα νανουρίζουν μάνες.

  Ο άγγελος των παιδιών ας αρπάξει “την μάχαιραν”

  από το χέρι της μεθυσμένης μαινάδας».

Αχ!... Γιατί μονάχα η ποίηση ακούει των πολέμων τον κρότον;

___________

* Δημοσιευμένο στο περιοδικό «Ναξιακά Γράμματα», τεύχος 21, Οκτ.-Νοέμβρ.-Δεκ. 2016, σελ. 61. Σε μας εστάλη για αναδημοσίευση από τη συγγραφέα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Η Μαρία Νικ. Σαχά-Γιαννοπούλου, συνταξιούχος φιλόλογος, συγγραφέας και ζωγράφος, γεννήθηκε στην Κωμιακή Νάξου. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εργάστηκε ως βοηθός στην έδρα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του ιδίου Πανεπιστημίου και στη συνέχεια υπηρέτησε για πολλά χρόνια στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Πέρα από τα διδακτικά της καθήκοντα, πνευματικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες την οδήγησαν στη λογοτεχνική και εικαστική έκφραση. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις: στο Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός», στην «Εταιρεία Επιστημόνων Καλλιτεχνών», στο κτίριο «Κωστή Παλαμά» και σε Πανναξιακές εκθέσεις. Έργα της λογοτεχνικά και ζωγραφικά έχουν δημοσιευθεί σε πολλά έγκριτα περιοδικά και σε τοπικές εφημερίδες (Η όποια παρουσίαση των έργων τέχνης χαρακτηρίζεται από τον κοινωνικό και πολιτιστικό της σκοπό).
     Το 2015 δημοσίευσε τα έργα της σε συγκεντρωτικό τόμο, με τίτλο «Ελληνισμός Εμπνευστής και Δάσκαλος» (ISBN: 978-960-93-7272-5). Στη δημοσίευση αυτή συγκεντρώνει μαζί με τα ήδη δημοσιευμένα έργα της και αδημοσίευτα, λογοτεχνικά και εικαστικά. Τα έργα της Α΄ συλλογής «Ελληνισμός εμπνευστής και δάσκαλος» (ζωγραφίζοντας τα σύμβολα της «λέξης») οργανώνονται σε νοηματικές ενότητες, με εκείνα της νεότερης Β΄ συλλογής: «Η ηχώ της περισυλλογής», ώστε όλα να είναι μέλη στην «οικογενειακή εστία» της δημιουργικής πρωτοβουλίας.
     Πηγές της έμπνευσής της: η ομορφιά της ελληνικής φύσης, τα «ευγενή» ανθρώπινα συναισθήματα, η σημασία της καθημερινότητας, η πίστη στις κοινωνικά και ηθικά δοκιμασμένες αξίες, ως όντως αξίες. Την απασχολούν σύγχρονα προβλήματα και ιδιαίτερα η θέση του παιδιού στη σύγχρονη πραγματικότητα. Θεωρεί τον ρόλο του «ηρωικό», αφού αντιμάχεται τη σκληρότητα των ισχυρών της γης και του οποιουδήποτε πολέμου, με όπλα ιδεαλιστικά: την τρυφερότητα, την αθωότητα, την ειρήνη, την «εν δυνάμει» εξέλιξη του «ζῆν». Το πνεύμα, η ποίηση έχει ευθύνη απέναντι στη ζωή. Και το παιδί ως πηγή ζωής για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας ενσαρκώνει αξίες και πάνω απ’ όλα την αξία για τη θεμελίωση, γενικά, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
     Εκφράζει την εκτίμησή της για τους «εραστές της πατρίδας» και «ασκητές» του πνεύματος μέσα από την τέχνη. Τους καθοδηγητές της φιλοπατρίας και φιλοκαλίας.
     Σε υψηλό βάθρο του στοχασμού της: η «μικρή» Ελλάδα με τα μεγάλα, πλατιά σύνορα του πολιτισμού της να αργοφωτίζεται από το φως του, «αθέλητα κρυμμένη» στις ψυχές της ράτσας. Αυτή η Ελλάδα ας είναι για τους νέους «το παλιό βιολί με τις καινούργιες δοξαριές». Αυτή η Ελλάδα ας ενισχύσει την εθνική αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια, με στόχο τον αρμονικό συνδυασμό των αξιών του παρελθόντος με δημιουργικές τάσεις του παρόντος. Και από αυτές τις «δοξαριές» ας ηχεί μια «νέα μουσική», που θα χαμηλώνει το θόρυβο της όποιας εποχής.
     (Το βιογραφικό σημείωμα είναι από το βιβλίο της «Ελληνισμός Εμπνευστής και Δάσκαλος»).