Ποίημα της Μαρίας Νικ. Σαχά - Γιαννοπούλου, πολυτάλαντης φιλολόγου, ποιήτριας, πεζογράφου και ζωγράφου από την Κωμιακή Νάξου, αναδημοσιευμένο από
το περιοδικό «Γραμμή» Γαλατσίου, Απρίλιος 2017. Εμείς προσθέσαμε τις φωτογραφίες...
Μαρίας Νικ. Σαχά-Γιαννοπούλου
Περιδιάβαση
της μνήμης στο άλσος Γαλατσίου
Στο πνευμόνι του άλσους χτυπά
η καρδιά του Γαλατσίου.
Εκεί, θροΐζουν τα φύλλα, πνοή,
φύσημα,
άγιο φίλημα στα μέτωπα.
Εκεί, τα τιτιβίσματα νηπίων,
χαρές παιδικές,
χάρες κι ομορφιές της νιότης.
Στο φεγγοβόλημα της άνοιξης,
οθόνες ανοιξιάτικες
στων λουλουδιών τον άτακτο
χορό: πρασινάδες,
χαμολούλουδα χιλιόχρωμα,
μυριομύριστα,
παιδιά του λαού ατίθασα, του
μέλλοντος κλωνάρια.
Μα των βουνών μικρές κυρίες,
λευκοντυμένες μαργαρίτες.
Λάμπουνε στο φως, ως μαργαριτάρια.
Και στο γύρω γύρω όλοι, κορίτσια,
παπαρούνες στα κόκκινα μ’ ένα
στο λαιμό σταυρό.
Πορφυρές «παρειές» φρεσκάδας
και συστολής της νιότης.
Και δώρα του φθινόπωρου των
βράχων μπουκέτα:
ροδίζοντα κυκλάμινα, παιδική
τρυφεράδα,
στο λίκνο της πέτρας.
Όλα, όμορφα λουλούδια, του λαού
παιδιά:
ανώνυμα, ατίθασα, ταπεινά, της
ζωής τραγούδι.
Όπως ο λαός πατέρας,
αυτός ο μικρός-ο Μέγας της ζωής
λυράρης.
Και παίζουνε, ολοχρονίς, με
τον ήλιο, τη βροχή, το χιονιά.
Όλη η φύση ένας ακριβός
σελιδοδείχτης
στο παιδικό το λεύκωμα της μνήμης.
Και σαν έρθει το θέρος
αύρα καλοκαιρινή, θωπεία
δροσερή,
έτσι, καθώς ανεβαίνουν οι σκάλες
στο μικρό θεατράκι του άλσους.
Πόθος ελληνότροπος να αναστήσει
την αρχαία θεατρική δόξα.
Εκεί, στο «αλώνι» της ορχήστρας
και το χειροκρότημα του κοίλου.
Εκεί, η τέχνη μιμείται τη ζωή.
Συμπάσχει ο θεατής με τον πάσχοντα
ήρωα.
Με συμπάθεια και φόβο αγωνιά
για την τύχη του.
Μα φεύγει λυτρωμένος και ηθικά
βελτιωμένος:
«Μίμησις
πράξεως σπουδαίας και τελείας (…)
Δι’
ελέου και φόβου περαίνουσα
την των
τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
Του Ελληνισμού πνευματική «πραμάτεια».
Και κάθε Πάσχα, στο Γαλάτσι,
στη γιορτή του Άη Γιώργη,
η βυζαντινή ομορφοκκλησιά Ανάσταση
σημαίνει.
Σκιρτά των αιώνων η σιωπή και
το Βυζάντιο ξυπνά.
Ξετυλίγει της ιστορίας το νήμα
η θεοφύλαχτη, θεοσκέπαστη
εκκλησιά.
Αιώνες υφαίνει της συνέχειας
τη μύχια ένωση.
Μητρικά, σφιχτοκρατεί την
αρχαία και νέα Ελλάδα μαζί.
Και εικόνες εντοιχισμένες
στα χρώματα τα βυζαντινά,
μελιχρές.
Το φως το «αληθινό» παίζει με τις σκιές.
Ο Άη Γιώργης, καβάλα στ’ άλογο,
σημαδεύει το νήμα του μέλλοντος…
Αγάλλονται οι Άγιοι και
ακτινοβολεί ο γλυκασμός
της πολιούχου Γλυκερίας της Αγίας.
Εικόνες ψαλτήρια, μιας αρμονίας
που νικά το χωροχρόνο.
Των ιματίων οι πτυχές δοκιμάζουνε
στη φθορά, τις αντοχές.
Βυζαντινή τάξη, ακρίβεια,
πειθαρχία σχημάτων και χρωμάτων.
Και μάρμαρα σιωπηλά σκαλίζουν
στολίδια γραμμικά.
Ο χρωστήρας βάφει σε καλλίγραμμους
ελιγμούς:
των φύλλων θροΐσματα.
Στο βυζαντινό το φως αστράφτει
ο στολισμός!
Και από γης, το βλέμμα υψώνεται
στον «ουράνιο» θόλο του ναού: στο θρόνο του Παντοκράτορα.
Τα πάντα βλέπει, με όση γλυκύτητα
επιτρέπει
ο αυστηρά εγγεγραμμένος
οφθαλμός.
Στην Άγια Γραφή που την κρατεί,
λάμπει της θεοσοφίας αστραπή!
Και γοργόφτερες σκέψεις φέρνουνε μνήμες:
Εάλω
η Πόλις!
Πάντα, μια «αφύλαχτη Κερκόπορτα» κρίνει την τύχη
των λαών.
Εκεί, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος,
ο τελευταίος αυτοκράτορας,
θα υπογράψει το βυζαντινό «θαύμα» των νέων Θερμοπυλών.
Ως άλλος «Λεωνίδας» το ολοκαύτωμα της θυσίας προτιμά.
Είναι περικυκλωμένος και όλα έχουν
χαθεί.
Μα αρνείται την Πόλη να παραδώσει
στον Μωάμεθ τον Πορθητή:
«Το δε την Πόλιν σοι δούναι ούτ’
εμόν (…)
κοινή γαρ γνώμη πάντες
αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν
και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».
Άρνηση που πήρε σάρκα από το
Θουκυδίδειο:
«εύψυχον» φρόνημα
και «ελεύθερον» πνεύμα.
Και έμεινε άσβηστο το κόκκινο
μελάνι-αίμα,
της υπογραφής του αυτοκράτορα
χρώμα.
Και κάθε Πάσχα «θυρανοίγει» η όμορφη βυζαντινή εκκλησιά.
Αναστάσιμος κρότος του θείου
δέους το Βυζάντιο ξυπνά.
Του Ελληνισμού πνευματική «πραμάτεια».
Ας αναστοχαστούμε…!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΣΟΣ
ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου