ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ
Η ξερή καρδιά της ελιάς
Οι αιωνόβιες ελιές, με τους τεράστιους ξερούς κορμούς, έγιναν αιτία να πλαστεί ένας μύθος στη Νάξο, που εξηγεί γιατί η ελιά έχει πάντα ξερή καρδιά…
Όταν σταυρώθηκε ο Χριστός κι απλώθηκε η θλίψη στον κόσμο, μάδησαν τα φύλλα των δέντρων, ακόμη κι οι βράχοι σχίστηκαν στα δυο. Μόνο η ελιά έμεινε έτσι όπως ήταν, χωρίς να πέσουν τα φύλλα της.
Τα άλλα δέντρα πειράχτηκαν και ρώτησαν «γιατί».
Κι εκείνη τους απάντησε:
«Εσάς σας πέσανε τα φύλλα, μα φύλλα θα ξανακάνετε. Εμένα δεν πέσανε τα φύλλα, μα το ξέρει η καρδιά μου…».
Γι' αυτό και η καρδιά της ελιάς είναι πάντα ξερή.
(Παράδοση Νάξου)
Το δάκρυ του Χριστού
Τον καιρό που οι Εβραίοι κυνηγούσαν το Χριστό, για να τον πιάσουν και να τον σταυρώσουν, βρέθηκε σε πολύ μεγάλη στεναχώρια. Ζητούσε ησυχία, μα οι παράνομοι τον ακολουθούσαν. Όταν έφτασε σε μια ελιά, κάθισε από κάτω κι ακούμπησε το κεφάλι του στον κορμό της, για να κοιμηθεί. Όμως ήταν αδύνατο να του κολλήσει ύπνος. Τότε ξέσπασε σε δάκρυα, που σα δροσοσταλιές έσταζαν στη ρίζα της και την πότιζαν. Ποτισμένη με τα δάκρυα του Χριστού, είναι ευλογημένο δέντρο, γι' αυτό και βγάζει λάδι, που νοστιμίζει το φαγητό μας και δίνει φως στα κρεμασμένα καντήλια. Ρούφηξε τα ζεστά δάκρυα του Χριστού, που έπεφταν από τα μάτια του αντικρίζοντας την ανθρώπινη αχαριστία.
Πιο ευλογημένο δέντρο από την ελιά στον κόσμο δεν είναι άλλο.
(Κρητική λαϊκή παράδοση)
Η αγριελιά κι η Παναγιά
Μια παράδοση λέει πως η αγριελιά ήταν κι αυτή πρώτα όπως κι η ήμερη ελιά. Είχε δηλαδή καρπούς νόστιμους. Μόνο από τα φύλλα κι απ' τ' αγκάθια της μπορούσε κανείς να την ξεχωρίσει από την ήμερη.
Όταν όμως οι Εβραίοι φόρτωσαν το Χριστό με το σταυρό και πήρανε τον ανήφορο για το Γολγοθά, να πάνε να τον σταυρώσουν, κίνησε ξοπίσω κλαίγοντας και σπαράζοντας κι η Παναγιά. Εκεί όμως καθώς προχωρούσε με κόπο και δυσκολία, να 'σου και μπερδεύεται το φουστάνι της σ' ένα θάμνο αγριελιάς. Πιάστηκε γερά εκεί και σκίστηκε. Καταστενοχωρημένη όπως ήταν η Παναγιά, το καταράστηκε το αγκαθερό κλαρί:
«Την πίκρα και το φαρμάκι μου να 'χεις», του είπε.
Κι από τότε το κλαρί αυτό, η αγριελιά, γέμισε φαρμάκι.
Όταν όμως οι Εβραίοι φόρτωσαν το Χριστό με το σταυρό και πήρανε τον ανήφορο για το Γολγοθά, να πάνε να τον σταυρώσουν, κίνησε ξοπίσω κλαίγοντας και σπαράζοντας κι η Παναγιά. Εκεί όμως καθώς προχωρούσε με κόπο και δυσκολία, να 'σου και μπερδεύεται το φουστάνι της σ' ένα θάμνο αγριελιάς. Πιάστηκε γερά εκεί και σκίστηκε. Καταστενοχωρημένη όπως ήταν η Παναγιά, το καταράστηκε το αγκαθερό κλαρί:
«Την πίκρα και το φαρμάκι μου να 'χεις», του είπε.
Κι από τότε το κλαρί αυτό, η αγριελιά, γέμισε φαρμάκι.
(Χάρη Σακελλαρίου "Μύθοι και περίεργα από τον κόσμο των φυτών", Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2009, σελ. 44-45)
Γέρικη ελιά στο Ραχίδι, που βγάζει δάκρυ
Ιλιά μου συ πανέμουρφη κι πιο ιβλογημένη,
που σ’ έχ’ ο Ιησούς Χριστός μι δάκρυα πουτισμένη.
(δίστιχο Λέσβου)
Μυρσίνη Μ. Βουνάτσου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου