ΘΑΡΡΟΣ

  

Κουράγιο, Έλληνες…

           

Αυτές τις μέρες η Πατρίδα μας περνά πολύ κρίσιμες ώρες... Ο πολιτικός λόγος των ελληνικών κομμάτων είναι διχαστικός, όχι πατριωτικός, κατώτερος των περιστάσεων. Η Ευρώπη κυβερνάται από "γραβάτες" ―όχι ανθρώπινα όντα― που γίνονται θηλιές για τα δικαιώματα των λαών με μέσο τον εκβιασμό. Η Ελλάδα μετρά τους φίλους της και βρίσκει πως είναι και πάλι μόνη... Ούτε η Κύπρος... 

Ο ελληνικός Λαός, ανάμεσα σε διχασμένους πολιτικούς κι αναξιόπιστους Ευρωπαίους εταίρους, καλείται να διαλέξει τι είδους δυστυχία προτιμά, αφού άλλοι καθόριζαν μέχρι τώρα τη μοίρα του. Μέχρι τώρα... Τώρα, ώρα κρίσης, που αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε πως έχουμε κι εμείς μεράδι στην ΕΥΘΥΝΗ ως πολίτες...    

Τι μπορούμε να κάνουμε οι Έλληνες αυτή την ώρα της μεγάλης ανάγκης, για να σώσουμε την Πατρίδα μας;  

Να μην αφήσουμε να μας κυριεύσει η ηττοπάθεια, να πούμε ΟΧΙ στο ΦΟΒΟ, να αγωνιστούμε με τις δικές μας δυνάμεις για τη ζωή και την Ελλάδα μας. Έχουμε ΧΡΕΟΣ να σταθούμε όρθιοι και θαρραλέοι αντικρύ στην ΑΝΑΓΚΗ για εθνική και ατομική επιβίωση. Να μην αφεθούμε να χαθούμε σε μονοπάτια που κάποιοι θέλουν να μας κατευθύνουν...    

Κάθε φορά που στο μικρόκοσμό μου αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα, έρχονται στο νου μου τα λόγια του παπα-Φώτη, θρησκευτικού οδηγητή καταδιωγμένων Ελλήνων προσφύγων στο μυθιστόρημα "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" του Καζαντζάκη: «Δεν λέω, άνθρωπος είμαι, φοβάμαι. Αλλά χαίρομαι κιόλας όταν έλθει το κακό, γιατί λέω στον εαυτό μου: "τώρα θα δείξεις, παπα-Φώτη, αν είσαι παλικάρι ή λαγός..."». Και τότε παίρνω δύναμη κι ελπίδα πως θα τα βγάλω και πάλι πέρα...

Ας έχουμε λοιπόν ΘΑΡΡΟΣ και ΟΜΟΨΥΧΙΑ, για να ξεπεράσουμε με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ κάθε πρόβλημα, όπως έκαναν οι πατέρες μας σε πολλές κρίσιμες ώρες της ιστορίας μας.
                                        
Με κανένα τρόπο δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ, που μόνο ΣΥΜΦΟΡΕΣ μπορεί να φέρει.

Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ είναι ΠΡΟΔΟΣΙΑ της ΕΛΛΑΔΑΣ και δεν ταιριάζει σε Έλληνες πατριώτες.
                                          

Ας μείνουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ...

                                            

                                           

"...Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά, 

αν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει ελευθεριά." 

                                             (Διονύσιος Σολωμός)

Γ. ΜΑΚΡΙΔΑΚΗ “Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑ”

Αναδημοσίευση από: http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/h-teleytaia-mas-eykairia-giannis-makridakis

Όσα ακούμε να συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια και πρόσφατα στο χωριό μας και σ’ άλλα μέρη, μας θύμισαν ένα κείμενο του Χιώτη συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη, με τίτλο «Η τελευταία μας ευκαιρία», που είχαμε διαβάσει πριν λίγα χρόνια. Το αναδημοσιεύουμε, γιατί μέσα του αναγνωρίζουμε και δικές μας μνήμες από το παρελθόν και σκέψεις για πρόσφατα γεγονότα στο Παλαιοχώρι. 

H τελευταία μας ευκαιρία. Γιάννης Μακριδάκης

Πρωί κινήσαμε παρέα με τον μπάρμπα Θωμά, να σημαδέψουμε τις ελιές για το κλάδεμα. Δικό του ήτανε το χωράφι, χρόνια πολλά το φρόντιζε, το καθάριζε, το φρεζάριζε για να ’ναι το χώμα αφράτο, μάζευε τον καρπό, μπόλιαζε και τα δέντρα ύστερα από καμιά καλοκαιρινή πυρκαγιά που λάχαινε να περάσει από μέσα του, να κάψει τις ελιές και να ξανασκάσουνε αγρέλοι από τα αποκαΐδια. Χρόνια πολλά τον έθρεψε το Θωμά το χωράφι εκείνο με το λάδι που του ’δινε, μα τώρα πια εκείνος γέρασε και δε μπορεί να το ’χει, αγριέψανε τα δέντρα, φουντώσανε κι έτσι, μιας κι η ελιά θέλει λωλό αφεντικό, όπως λένε στα χωριά μας, το πήρα του λόγου μου για να του πάω παρακάτω το βίο του, μαζί και τον δικό μου.

Πήγαμε λοιπόν σήμερα πρωί-πρωί να κάνουμε το σχέδιο. Με κόκκινη μπογιά ανά χείρας, σημάδευα τα κλαδιά που μου υποδείκνυε ο Θωμάς πως πρέπει να κλαδέψω. Να καθαρίσω τις ελιές, να τις κάνω νυφούλες, να χαίρεσαι να τις βλέπεις. Να καθαρίσω και τους αγρέλους, για να τους μπολιάσουμε παρέα το Μάρτη, να μαθαίνω. Γυρνούσαμε εδώ κι εκεί και παρακεί και σημαδεύαμε λοιπόν, μπρος ο Θωμάς κι από πίσω εγώ να βλέπω και ν’ ακούω, μα αντιλήφθηκα άξαφνα πως με κάποια δέντρα που ήτανε καταφανώς μες στο δικό μας κτήμα δεν ασχολιότανε καθόλου, τα προσπερνούσε κι έφευγε δίχως να τα κοιτάζει.

«Αυτά δεν είναι δικά μας», μου είπε σαν τον ρώτησα κι έμεινα να τον κοιτώ γεμάτος απορία. Είδε τα μάτια μου που είχανε γραμμένο ξεκάθαρα το ερώτημα και μου ’δειξε μια πέτρα. Μια κοτρόνα ήτανε στα ριζά μιας παλιάς ελιάς που έδειχνε τα όρια. Κι άλλη μια στην άλλη άκρη του αγρού. Κι ένας δρυς στην παραπέρα άκρη, εκεί που το σύνορο ήτανε για μένα πια ξεκάθαρο, αφού υπήρχε και ξερολιθιά πέρα-πέρα να το ορίζει.

«Και τίνος είναι οι ελιές που δεν είναι δικές μας;» τον ρώτησα.

«Αλλωνών», απάντησε ξερά, «πεθαμένοι είναι πια όλοι. Τα παιδιά, τα εγγόνια τους, τα ανίψια τους, όλοι οι κληρονόμοι δεν έχουνε φανεί ποτές τόσα χρόνια εδώ, ούτε και ξέρουνε τα χωράφια των παππούδων τους.»

«Δηλαδή περιτριγυριζόμαστε από πεθαμένους», συνέχισα και το μυαλό μου δούλευε προς ύπουλη κατεύθυνση.

«Ναι», μου απάντησε το ίδιο ξερά.

«Κι άμα πεθάνουμε κι εμείς οι δυο μπάρμπα-Θωμά, ποιος θα ξέρει τότε τίνος είναι τα χωράφια και τα δέντρα;»

«Κανένας. Τώρα μονάχα εγώ τα ξέρω πια, και όχι όλα. Να, έχει ένα χωράφι από κει, που συνορεύει με το δικό μας και δεν ξέρω τίνος είναι. Πενήντα χρόνια δεν έχω δει κανέναν να ’ρθει. Ζούγκλα έγινε.»

«Και γιατί δεν τις κλαδεύουμε και τις ελιές των πεθαμένων, να τις μπολιάσουμε, να δώσουνε καρπό…», βγήκε από μέσα μου τελικά η πονηρή μου σκέψη.

«Δεν είναι δικές μας, σου λέω. Ποτέ δεν θα αγγίζεις ό,τι δεν είναι δικό σου, κατάλαβες;»

Κατάλαβα, πώς δεν κατάλαβα. Αφού είδα τις δυο πέτρες που ορίζανε τα σύνορα απείραχτες για χρόνια. Ο αφέντης άνθρωπος δεν υπήρχε πια ούτε ως ανάμνηση, αλλά τα όρια που είχε συμφωνημένα με τους διπλανούς του μαρτυρούσανε ακόμα πως κάποτε υπήρξε. Κι όσοι απομείνανε πίσω, τον περιμένουνε, δεν αγγίζουνε τίποτα δικό του. Μήπως ξαναϋπάρξει περιμένουνε ή φοβούνται πως, σαν θα πάνε κι αυτοί να τον βρούνε κάποτε, θα τους ζητήσει εκεί απάνω την ευθύνη για την κλεψιά.

Δεν ξαναμίλησα. Ακολουθούσα τον Θωμά και σημάδευα με την μπογιά όποιο κλαδί μου έδειχνε πως πρέπει να κοπεί, για να ’ρθω άλλη μέρα με το αλυσοπρίονο να κάνω τη δουλειά. Ώσπου φτάσαμε στον δρυ και στην ξερολιθιά που χώριζε το κτήμα μας από του αποθαμένου.

«Ο άγραφτος νόμος της αγροτικής ζωής λέει πως όποιο χωράφι είναι πιο ψηλά από το άλλο, σ’ αυτό ανήκει ο τοίχος», είπε ο Θωμάς και μου τον έδειξε πέρα-πέρα με το δάχτυλο.

Κούνησα το κεφάλι μου πως κατάλαβα και χαμογέλασα με ικανοποίηση, επειδή ο τοίχος θεωρούνταν δικός μας. Μα πάλι προς το συμφέρον μου τα είχα καταλάβει. Πρώην αστός, μεγαλωμένος μες στη σύγχρονη κοινωνία των συμφερόντων και της ιδιώτευσης. Δεν πρόλαβα να χαρώ όμως για πολύ την ιδιοκτησία μου.

«Άμα ο διπλανός σού πει "μάζεψε τον τοίχο σου που γκρέμισε κι έπεσε μες στο χωράφι μου", είσαι υποχρεωμένος δίχως δεύτερη κουβέντα να πας να τον φτιάξεις», συνέχισε το σκεπτικό του ο Θωμάς, σαν να μην είχε τελειώσει τα λόγια του τα πρότερα κι έμεινα πάλι ενεός με τη σοφία των παλιών ανθρώπων αλλά κυρίως με τη διαφορά νοοτροπίας μεταξύ εμού και του γηραιού μου φίλου. Μεταξύ των ανθρώπων της γης και των ανθρώπων της πόλης.

Γύρω μας όλοι νεκροί, τα δέντρα τους παρατημένα για μισόν αιώνα και βάλε, παρ’ όλα αυτά εγώ, ο νέος αφέντης του χωραφιού, έπαιρνα μαθήματα καλής γειτονίας από τον παλιό, που έλεγε ό,τι είχε να πει, για να αποσυρθεί με τη συνείδησή του ήσυχη, να μη φέρει ευθύνη.

Αφού τελειώσαμε μετά από λίγη ώρα τη δουλειά, κινήσαμε να φύγουμε για το χωριό. Περνώντας από την Κοινοτική γεώτρηση, μου ’δειξε το ρολόι. «Εδώ θα ’ρχεσαι κάθε φορά, πριν βάλεις μπρος να ποτίσεις, άμα τύχει και βάλεις ποτέ μπαχτσέ μες στο χωράφι», μου είπε. «Θα γράφεις το νούμερο, θα πηγαίνεις ύστερα να ανοίγεις το νερό, θα κάνεις τη δουλειά σου, θα ποτίζεις τον κήπο σου κι, όταν τελειώνεις, θα ξανάρχεσαι να γράφεις το νέο νούμερο, για να πεις στην υπηρεσία της κοινότητας πόσο νερό έκαψες, κατάλαβες;»

Τώρα πια είχα μείνει τελείως εμβρόντητος. Όλα επαφίονταν εδώ και χρόνια στο λόγο των ανθρώπων κι ακόμα αυτή η κατάσταση δεν είχε αλλάξει διόλου στο χωριό.

«Κι άμα κάποιος δεν πάει να σημειώσει πόσο νερό έκαψε;», τον ρώτησα μόνο και μόνο για ν’ ακούσω την απάντηση.

«Ε, αυτός θα κλέψει το νερό, αλλά κανένας δεν το κάνει αυτό το πράμα», αποκρίθηκε πάλι κοφτά και με μια βεβαιότητα που δεν χωρούσε αντίρρηση.

Τον πήγα με το τζιπ ως το σπίτι του.

Πού πήγε αυτή η Ελλάδα, πού πήγε αυτός ο λεβέντης λαός που ο λόγος του ήτανε συμβόλαιο, που έβαζε μια πέτρα πάνω στην άλλη και μένανε κι οι δυο εκεί για αιώνες να ορίζουνε, αναρωτήθηκα καθώς οδηγούσα μόνος μετά από λίγα λεπτά. Πώς καταντήσαμε έτσι εμείς οι νεότεροι; Πώς μας μετάλλαξε μέσα σε δυο γενιές η θεωρία της ιδιώτευσης και η πρακτική της κατανάλωσης, η ευκολία με την οποία μάθαμε να κατακτούμε τον βίο μας.

Μα καθώς είχα απομείνει έτσι συνοφρυωμένος και σκεπτικός, μια λάμψη ξαφνικά διαπέρασε τα μάτια μου. Εδώ είναι ακόμα αυτός ο λαός, αυτή η Ελλάδα. Μόλις την είχα συναντήσει και με δίδαξε τόσα πράγματα μέσα σε μισή ώρα! Πνέει τα λοίσθια αλλά υπάρχει ακόμα, χαμογέλασα. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς, τα θύματα μιας κατασκευασμένης κρίσης καπιταλισμού, είναι να ξαναβρούμε σύντομα τους τελευταίους εκπροσώπους της και να είμαστε δεκτικοί σ’ αυτά που θα μας δείξουν. Δεν είναι αργά για να το πράξουμε αυτό, είναι όμως η τελευταία μας ευκαιρία για να σωθούμε. Διότι, όταν σε λίγο καιρό αποδημήσουν κι οι τελευταίοι εκπρόσωποι του τσαγανού μας, τότε θα απομείνουμε πια ορφανοί. Θ’ απομείνουμε να παλεύουμε δίχως κανένα παρελθόν, με τα νύχια των αρπακτικών της νέας τάξης. Τότε θα πάμε χαμένοι. Γρηγορείτε λοιπόν.

Γιάννης Μακριδάκης

 

Πηγή: http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/h-teleytaia-mas-eykairia-giannis-makridakis

ΚΟΥΡΑΓΙΟ, ΕΛΛΑΔΑ

Αριστερά, με δεξιές επιλογές για τον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα. Για ποιο λόγο; Ποιοι αποφασίζουν;

Μην προδίδετε τις ελπίδες του ελληνικού λαού για πραγματική αλλαγή, χωρίς ειλικρινά αιτιολογημένες εξηγήσεις.

Εύχομαι να είναι η πρώτη και τελευταία απογοήτευση, γιατί υπάρχουν ανοικτά κρίσιμα εθνικά θέματα που απαιτούν πατριωτικές λύσεις... 

Ωστόσο, ας παραμείνουμε ενωμένοι, για το καλό της Ελλάδας. 

Υπομονή, Έλληνες. Κουράγιο, Ελλάδα. 

Μια μαντινάδα λέει παρηγορητικά:

Κάνε, κερά μου, υπομονή

κι όλα στον κόσμο αλλάζουν

και τα θολότερα νερά

κι αυτά κατασταλάζουν.  

Κουράγιο, πολύπαθη Πατρίδα. 

Τετάρτη, 18 Φεβρουαρίου 2015

Βουνάτσου Μυρσίνη

17 Νοέμβρη 2014

Πολυτεχνείο

                                            

Στη σιωπή 

πιο δυνατή ακούγεται 

η φωνή της μνήμης. 

Φυλακισμένη ελευθερία.

Νεκρά δικαιώματα.

Τρομοκρατία.

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία.

41 χρόνια μετά

 τα ίδια συνθήματα.

                                            

Μ.Β.

ΕΠΙΣΤΡΕΨΤΕ ΤΑ! - BRING THEM BACK!

 Επιστρέψτε τα! "BRING THEM BACK!" 

Χιλιάδες κομμάτια ελληνικών αρχαιοτήτων φιλοξενούνται στο Βρετανικό Μουσείο. Η καμπάνια μας δε ζητάει την επιστροφή όλων αυτών. 

Ζητάμε την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα και την Επανένωση του Μνημείου.

Εμείς, οι χρήστες του Διαδικτύου έχουμε τη δύναμη και μπορούμε να κινητοποιήσουμε την παγκόσμια κοινή γνώμη. Ο στόχος μας μπορεί να επιτευχθεί με αυτό τον τρόπο. Πιστεύετε ότι αυτό είναι δίκαιο; Εάν ναι, να βοηθήσει αυτό να γίνει πραγματικότητα. Πείτε το δικό σας "BRING THEM BACK!"

Πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=cvLtFW9xlkE

 «Κάθε βήμα που έκανε ο άνθρωπος προς τον Πολιτισμό τον κατέστησε οφειλέτη της Ελλάδας»

Gracias, Pedro Olalla!

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ:

Πώς ένας Ισπανός προβάλλει την Ελλάδα

Διαβάσαμε στις Ειδήσεις Yahoo Ελλάδα – Κυριακή, 26 Ιανουαρίου 2014:

  

     «Το γύρο της Ισπανίας κάνει ένα εκπληκτικό βίντεο που φτιάχτηκε με σκοπό να αναδείξει την προσφορά του αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού στην Ανθρωπότητα.

     Εικόνες από τα ελληνικά νησιά, την ύπαιθρο, το ηλιοβασίλεμα, τα αρχαία μάρμαρα που βρίσκονται διάσπαρτα στην ελληνική επικράτεια συνθέτουν αυτό το εξαιρετικό βίντεο, που αποτελεί μια όμορφη διαφήμιση της χώρας μας.

     Το κείμενο που συνοδεύει το βίντεο και το οποίο έχει κανείς τη δυνατότητα να διαβάσει και στα Ελληνικά, επιλέγοντας την αντίστοιχη ένδειξη κάτω δεξιά στο βίντεο (cc - ^Υπότιτλοι: Greek), εκφωνήθηκε από τον Ισπανό ελληνιστή Πέδρο Ολάγια (Pedro Olalla) στην Ημερίδα Κλασικού Πολιτισμού του Σαγούντο της Ισπανίας, με αφορμή την πρόταση κατάργησης του μαθήματος των Ελληνικών στην ισπανική Εκπαίδευση. Η αφήγηση είναι στα Ισπανικά αλλά μπορείτε να διαλέξετε υπότιτλους στα Ελληνικά, στα Αγγλικά ή και στα Ισπανικά.»

     Πηγές: Το βίντεο έχει ανεβάσει στο YouTube ο argospanoptes 1 στις 6-12-2012.  

     -http://www.youtube.com/watch?v=U9NeWHJ3yw8

     -http://gr.news.yahoo.com/

Γιατί η Ελλάδα;

                                                              

        http://www.youtube.com/watch?v=U9NeWHJ3yw8

     

Ευχαριστούμε, Πέδρο Ολάγια!

Gracias, Pedro Olalla!

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ

ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΕΡΧΕΣΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΓΕΡΜΑΝΕ;
                                    

  Μεγάλο το θράσος των Γερμανών πολιτικών να έρχονται στην Ελλάδα ως επικυρίαρχοι και τιμητές. Δυο φορές έκαναν άνω-κάτω την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο στον 20ό αιώνα και τώρα αρνούνται να πληρώσουν το “λογαριασμό”.

  Οι Έλληνες πολιτικοί, που ο Ελληνικός Λαός τους εξέλεξε για να εργάζονται με πατριωτισμό για την πρόοδο και την αξιοπρέπεια της Ελλάδας, γιατί δεν θέτουν στο Γερμανό υπουργό Σόιμπλε τα ζητήματα που, πριν από κάθε άλλο, πρέπει να συζητήσουν; Τους τα θυμίζουμε:

 1. Αποπληρωμή του αναγκαστικού Κατοχικού Δανείου από το Γερμανικό κράτος.

 2. Πολεμικές αποζημιώσεις από Γερμανούς, για τις μεγάλες καταστροφές που προκάλεσαν στην Ελλάδα κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

 3. Αποζημίωση οικογενειών των Θυμάτων της γερμανικής θηριωδίας.

   4. Τιμή και τιμητές. Ποιος έχει δικαίωμα να μιλά;

 5. Οι Έλληνες δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα πεινασμένα Ελληνόπουλα του Σαράντα! 

     
  Πεινασμένο Ελληνόπουλο της Κατοχής. 
  Λεπτομέρεια από φωτογραφία του Ερυθρού Σταυρού.