Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

ΣΑΧΑ-ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ ~ ΠΑΙΔΙ - ΘΗΛΑΣΜΟΣ - ΜΗΤΕΡΑ


Δυο λυρικά ποιήματα και δυο ζωγραφικά έργα της φιλολόγου, ποιήτριας και ζωγράφου Μαρίας Νικ. Σαχά - Γιαννοπούλου, που υμνούν το παιδί, την μητρότητα, τον θηλασμό… Οι αλλιώτικοι καιροί που ζούμε σήμερα, όσα ακούμε και διαβάζουμε στις ειδήσεις για μητέρες – λίγες ευτυχώς – κάνουν αναγκαία την τόνωση και τον αναπροσδιορισμό του ρόλου της μητέρας με κοινωνικά μέτρα από την πολιτεία, με αλληλεγγύη από τους συμπολίτες, ακόμα και με ποιήματα και ζωγραφιές…             




Μαρία Νικ. Σαχά - Γιαννοπούλου



Θηλασμός



Ελπιδοφόρος του νηπίου ο λυγμός

προσδοκά ένα πρώτο της ζωής ξύπνημα.

Και να! Φως ιλαρόν το μάννα της θηλής!

Τρυφερά, μόλις που αγγίζει

η μικρή του βρέφους παλάμη

την εύφορη σάρκα της μάνας!

Και διψασμένο το στόμα,

η μυστική πηγή της βρώσης των βροτών,

εγκολπώνεται λαίμαργα

το λιλιπούτειο της ρώγας κύκλο.



Μιας στιγμής ανάσα βαθιά

και η ζωώδης ορμή ξεδιψά.

Ρυθμικά ρουθουνίζει η οσμή

και η γεύση χαίρεται

– ένας Θεός ξέρει τι –

Γιατί, κανείς δεν θυμάται να πει.

Μήπως τους πρώτους αθώους παλμούς

μιας ευλογημένης αγάπης;

Και ο δάκτυλος του Δημιουργού

κρούει τις χορδές των κυττάρων!

Και βάζει κόκκινη σφραγιδούλα πνοής στα χειλάκια!

«Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε…»

Η μουσική της ζωής χαμηλώνει τα βλέφαρα…



…Κόκκινα τριαντάφυλλα στα μαγουλάκια ανθίζουν!



(«Ελληνισμός Εμπνευστής και Δάσκαλος», επανέκδοση εμπλουτισμένη, Αθήνα 2015, σελ. 74)



***


Μαρία Νικ. Σαχά - Γιαννοπούλου

                

Μητρικής λύρας τραγούδι



Θέλω να παίξω με τη λύρα

ένα τραγούδι!

Μα πώς να σε φωνάξω μωρό μου;

Ήλιε μου, άστρο λαμπρό

της στράτας μου,

νερό δροσάτο της πηγής,

ή κρίνο λευκό της ροδαυγής;

Μύρο του λεμονανθού;

Γαρδένια μου λευκή του πρωινού;

Γαρουφαλλένιο μου

της άνοιξης αηδόνι!



Μικρό μου, σαν με κοιτάς

και μου γελάς,

λευκοί περιστερώνες τα μάτια σου,

αφήνουνε λεύτερα

τα περιστέρια τ’ αγιασμού.

Και μιας ξανθής πεταλούδας

Τα μεταξένια φτερά

– όμορφα της Πηνελόπης κεντίδια –

μόλις π’ αγγίζουνε

τα χειλάκια σου τ’ αγνά.

(Με το χαμόγελό σου παίζουνε κρυφτό).



Μ’ έμαθες να κλαίω και να γελώ

με την ίδια αλλόκοτη χαρά.

Μ’ έμαθες να παλεύω

με τους ίσκιους της νύχτας.

Ξυπόλυτη ξυπνώ να σκεπάσω

τον ύπνο σου,

να καμαρώσω τα γαλήνια όνειρά σου.

…Βηματίζουνε ανάρια

στα κλεισμένα βλέφαρά σου.

Στήνω τ’ αφτί στην εξαίσια μουσική

από δάχτυλα αγγελικά.

Αρπίζουνε μία-μία τις χορδές

στα μακριά ματοτσίνορα.

Το κλάμα σου νυχτιάτικα

ήχος μακρινής καμπάνας.

…Για μένα χτυπά!

Κραυγή που ξοπίσω της τρέχω,

μαριονέτα τυφλή.

Θέλω να πιάσω το παράπονό σου,

να το ζεστάνω στις φούχτες μου

– μικρό κλωσσοπούλι, νιογέννητο,

που μ’ ένα φύσημα

αδύναμο πέφτει –

   

Θέλω να σε λυτρώσω

από τη μοναξιά σου.

Κι ωσότου ν’ αποκοιμηθείς,

να ρουφήξεις το γάλα της ζωής

στη ζεστή αγκαλιά μου.

Και σφραγίζω την πλατιά μου στοργή

μ’ ένα ζεστό της καλομοίρας φιλί

στ’ άγιο σου μέτωπο.



Μα σαν φτερουγίζουν τα χέρια σου,

απλωμένα στο σύμπαν

της κούνιας σου,

θαρρώ τη σφαίρα της γης

στα τρυφερά σου τα χέρια κρατάς.

…Κι όλο γυρίζει το παιχνίδι σου

σαν το χτυπάς…

Μα για πες μου:

«πού να ’ναι γραμμένο το αύριο»!



Μια μουσική σιγανή και γλυκιά

Παίζει στης λύρας το ρυθμό

«…νάνι, νάνι το μικρό μου το μωρό»!



(«Ελληνισμός Εμπνευστής και Δάσκαλος», επανέκδοση εμπλουτισμένη, Αθήνα 2015, σελ. 76)



-----------------------------

1. Η Μαρία Νικ. Σαχά-Γιαννοπούλου, συνταξιούχος φιλόλογος, συγγραφέας και ζωγράφος, γεννήθηκε στην Κωμιακή Νάξου. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εργάστηκε ως βοηθός στην έδρα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του ιδίου Πανεπιστημίου και στη συνέχεια υπηρέτησε για πολλά χρόνια στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Πέρα από τα διδακτικά της καθήκοντα, πνευματικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες την οδήγησαν στη λογοτεχνική και εικαστική έκφραση. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις: στο Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός», στην «Εταιρεία Επιστημόνων Καλλιτεχνών», στο κτίριο «Κωστή Παλαμά» και σε Πανναξιακές εκθέσεις. Έργα της λογοτεχνικά και ζωγραφικά έχουν δημοσιευθεί σε πολλά έγκριτα περιοδικά και σε τοπικές εφημερίδες (Η όποια παρουσίαση των έργων τέχνης χαρακτηρίζεται από τον κοινωνικό και πολιτιστικό της σκοπό). Το 2015 δημοσίευσε δημοσιευμένα και αδημοσίευτα έργα της (ποιήματα, πεζά και ζωγραφική) σε βιβλίο με τίτλο «Ελληνισμός Εμπνευστής και Δάσκαλος» (ISBN: 978-960-93-7272-5).



2. Η πρώτη εικόνα που κοσμεί το ποίημα «Θηλασμός» είναι έργο της Μαρίας Νικ. Σαχά-Γιαννοπούλου, παστέλ με τίτλο «Ο θηλασμός», δημοσιευμένη στο βιβλίο της με ποιήματα, πεζά και ζωγραφική και τίτλο «Ελληνισμός Εμπνευστής και Δάσκαλος», Αθήνα 2015, σελ. 75.



3. Η δεύτερη εικόνα που κοσμεί το ποίημα «Μητρικής λύρας τραγούδι» είναι ζωγραφική της Μαρίας Νικ. Σαχά-Γιαννοπούλου, υδατογραφία (50 x 70) με τίτλο «Στοργή λουλουδιασμένη», δημοσιευμένη στο βιβλίο της με ποιήματα, πεζά και ζωγραφική και τίτλο «Ελληνισμός Εμπνευστής και Δάσκαλος», Αθήνα 2015, σελ. 77.

Πέμπτη 20 Ιουλίου 2017

ΣΑΧΑ-ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ ~ «Φωτισμένο» Παράθυρο


«Φωτισμένο» Παράθυρο
                                                               της φιλολόγου Μαρίας Νικ. Σαχά - Γιαννοπούλου

Ανοίγει παραθύρι ένα λευκό του θέρους μεσημέρι.
Μια αχτίδα σε κλαδί ελιάς αστράφτει στο τζάμι.
Μεμιάς χωράει στου παραθυριού το κάδρο
ολόφωτη του τοπίου σελίδα.
Στον ήσυχο ορίζοντα γλαρώνει το μεσημέρι
και σμίγουν εις «σάρκα μίαν»
η χαλκοπράσινη στεριά κι η γαλανή η θάλασσα.
Η γαλήνη, λευκό νυφικό απλώνει στου καλοκαιριού τους γάμους.
Ο ήλιος ξυπόλυτος ζεσταίνει τη ράχη του καϊκιού,
που πάγωσε στη σιωπή και τις έγνοιες του χειμώνα.
Το γυμνό του κατάρτι φασκιώνουνε τ’ άσπρα του πανιά
κι ένας σταυρός βιγλάτορας, πανόπτης, στης κορφής του το μέτωπο.
Το μελτεμάκι αρωματίζει του καλοκαιριού τις άχνες
και γλυκά στην κοχύλα του φυσά της ποίησης άρωμα.

Δες! Έρχονται σειρές-σειρές
τα κυματάκια, παιδιά προσφυγόπουλα, αθώα,
μ’ άσπρα μαντήλια, σημαίες λευκές.
Χαϊδεύονται στης στεριάς τα ποδοφούστανα.
Φιλούνε ευλαβικά τα τρυφερά, πέτρινα χέρια της.
Τραγουδούνε τραγούδια προαιώνια,
βαφτισμένα στη βρεφική ανάσα του φλοίσβου.
Τραγούδια που νανουρίζουν τον ύπνο τους.
  «Να! Ο Οδυσσέας φιλάει το χώμα της Φαιακίδας».
  «Να! Ο Μωυσής δείχνει τη γη της επαγγελίας».
  «Να! Οι Μύριοι αντικρίζουνε τη θάλασσα».

…Μα εκεί, στα πρώτα βράχια, δυο άσπροι κύκνοι γοργοπλέουν.
Βουρκώνει το σύννεφο κι ένας ύπουλος αγέρας
κλείνει την αυλαία της καλοκαιριάς στου παραθυριού το κάδρο.
Νυχτώνει!... Κύματα, παιδιά προσφυγόπουλα, αθώα,
ψάλλουνε τώρα την ελεγεία για τη βαρυχειμωνιά που έρχεται.
Τον εφιάλτη που ξυπνάει τα όνειρά τους.
  «Ε!... Εσείς της άγριας καταιγίδας γέννες,
  γιατί σηκώνετε τείχη ψηλά στης αγάπης τα σύνορα;
  Γιατί, “χωρίς αιδώ”, ακούτε το θρήνο του φλοίσβου;
  Γιατί στις θύελλες θέλετε για “ασπίδες” βρέφη, κρίνα λευκά;
  Μη! Στα αφροκύματα τα νανουρίζουν μάνες.
  Ο άγγελος των παιδιών ας αρπάξει “την μάχαιραν”
  από το χέρι της μεθυσμένης μαινάδας».

Αχ!... Γιατί μονάχα η ποίηση ακούει των πολέμων τον κρότον;
___________

* Δημοσιευμένο στο περιοδικό «Ναξιακά Γράμματα», τεύχος 21, Οκτ.-Νοέμβρ.-Δεκ. 2016, σελ. 61. Σε μας εστάλη για αναδημοσίευση από τη συγγραφέα.
clip_image002ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ


Η Μαρία Νικ. Σαχά-Γιαννοπούλου, συνταξιούχος φιλόλογος, συγγραφέας και ζωγράφος, γεννήθηκε στην Κωμιακή Νάξου. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εργάστηκε ως βοηθός στην έδρα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του ιδίου Πανεπιστημίου και στη συνέχεια υπηρέτησε για πολλά χρόνια στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Πέρα από τα διδακτικά της καθήκοντα, πνευματικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες την οδήγησαν στη λογοτεχνική και εικαστική έκφραση. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις: στο Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός», στην «Εταιρεία Επιστημόνων Καλλιτεχνών», στο κτίριο «Κωστή Παλαμά» και σε Πανναξιακές εκθέσεις. Έργα της λογοτεχνικά και ζωγραφικά έχουν δημοσιευθεί σε πολλά έγκριτα περιοδικά και σε τοπικές εφημερίδες (Η όποια παρουσίαση των έργων τέχνης χαρακτηρίζεται από τον κοινωνικό και πολιτιστικό της σκοπό).
     Το 2015 δημοσίευσε τα έργα της σε συγκεντρωτικό τόμο, με τίτλο «Ελληνισμός Εμπνευστής και Δάσκαλος» (ISBN: 978-960-93-7272-5). Στη δημοσίευση αυτή συγκεντρώνει μαζί με τα ήδη δημοσιευμένα έργα της και αδημοσίευτα, λογοτεχνικά και εικαστικά. Τα έργα της Α΄ συλλογής «Ελληνισμός εμπνευστής και δάσκαλος» (ζωγραφίζοντας τα σύμβολα της «λέξης») οργανώνονται σε νοηματικές ενότητες, με εκείνα της νεότερης Β΄ συλλογής: «Η ηχώ της περισυλλογής», ώστε όλα να είναι μέλη στην «οικογενειακή εστία» της δημιουργικής πρωτοβουλίας.
     Πηγές της έμπνευσής της: η ομορφιά της ελληνικής φύσης, τα «ευγενή» ανθρώπινα συναισθήματα, η σημασία της καθημερινότητας, η πίστη στις κοινωνικά και ηθικά δοκιμασμένες αξίες, ως όντως αξίες. Την απασχολούν σύγχρονα προβλήματα και ιδιαίτερα η θέση του παιδιού στη σύγχρονη πραγματικότητα. Θεωρεί τον ρόλο του «ηρωικό», αφού αντιμάχεται τη σκληρότητα των ισχυρών της γης και του οποιουδήποτε πολέμου, με όπλα ιδεαλιστικά: την τρυφερότητα, την αθωότητα, την ειρήνη, την «εν δυνάμει» εξέλιξη του «ζῆν». Το πνεύμα, η ποίηση έχει ευθύνη απέναντι στη ζωή. Και το παιδί ως πηγή ζωής για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας ενσαρκώνει αξίες και πάνω απ’ όλα την αξία για τη θεμελίωση, γενικά, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
     Εκφράζει την εκτίμησή της για τους «εραστές της πατρίδας» και «ασκητές» του πνεύματος μέσα από την τέχνη. Τους καθοδηγητές της φιλοπατρίας και φιλοκαλίας.
     Σε υψηλό βάθρο του στοχασμού της: η «μικρή» Ελλάδα με τα μεγάλα, πλατιά σύνορα του πολιτισμού της να αργοφωτίζεται από το φως του, «αθέλητα κρυμμένη» στις ψυχές της ράτσας. Αυτή η Ελλάδα ας είναι για τους νέους «το παλιό βιολί με τις καινούργιες δοξαριές». Αυτή η Ελλάδα ας ενισχύσει την εθνική αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια, με στόχο τον αρμονικό συνδυασμό των αξιών του παρελθόντος με δημιουργικές τάσεις του παρόντος. Και από αυτές τις «δοξαριές» ας ηχεί μια «νέα μουσική», που θα χαμηλώνει το θόρυβο της όποιας εποχής.
     (Το βιογραφικό σημείωμα είναι από το βιβλίο της «Ελληνισμός Εμπνευστής και Δάσκαλος»).
     

Τετάρτη 19 Ιουλίου 2017

ΣΑΧΑ - ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑΣ «ΑΣ ΕΛΘΕΙ “ΕΝΑΣ” ΝΑ ΣΑΛΠΙΣΕΙ ΕΙΡΗΝΗ»



ΜΑΡΙΑΣ ΝΙΚ. ΣΑΧΑ - ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ
            
Ας έλθει «ένας» να σαλπίσει ειρήνη1

Πέσανε τ’ άστρα στη γη.
Γεώδεις μάζες,
δίχως το λάμπος!

Άνθρωποι νωθροί
έπαψαν να τα μετρούν.
Κοιτάζουν χάμω.

Κώφωση δεινή
στην κλαγγή των πολέμων.
«Ένδοθεν ζάλη»!

Ας έρθει «ένας»
να σαλπίσει ειρήνη.
Ωσάν άγγελος.

Δικαιοσύνης σπορά
ειρήνης καρποί.
«Κλάδος ελαίας».

Νήπιο της προσφυγιάς,
γάλα ξενιτιάς
έρμο βυζαίνει.

Μανάδων κραυγές
σε ορθάνοιχτο στόμα.
Βοά ο πόνος.

Τρέμουν οι βάρκες
στων ματιών τις οθόνες.
Φουρτούνες ψυχής.

Πικροθαλασσιά…
Συστενάζουν τα νησιά.
Βαρύς ο σταυρός!

Στις ορδές της συμφοράς,
φράζουν τους δρόμους
των τειχών στήθη.

Κώφωση δεινή
στην κλαγγή των πολέμων.
«Ένδοθεν ζάλη»!

Αδρανής η γη
πισθάγκωνα δεμένη.
Σταύρωσαν αυτήν!

Ας έρθει «ένας»
να σαλπίσει ειρήνη.
Ωσάν άγγελος!

_________________________
1. Η εν λόγω ποίηση είναι η γνωστή με το όνομα «Χαϊκού». Έχει την καταγωγή της από σχετική τεχνοτροπία της Ιαπωνικής Λογοτεχνίας, γνωστή από τον 15ο αιώνα. Η παραδοσιακή μορφή της αποτελείται από τρεις ομάδες των: 5, 7 και 5 συλλαβών. Συνήθως, για έμφαση, τοποθετούνται σε τρεις στίχους (τρίστιχη στροφή). Το Χαϊκού έχει συνολικά 17 συλλαβές και είναι η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο. Έχει τη χάρη να δηλώνει εν συντομία και με συμβολισμούς πυκνά νοήματα. Δηλαδή υποβάλλει πολλά σε όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις και με σταθερό αριθμό συλλαβών. Το ποιητικό αυτό είδος προκαλεί το ενδιαφέρον της σύγχρονης λογοτεχνίας.

2. Δημοσιευμένα στο περιοδικό «Ναξιακά Γράμματα», τεύχος 23, Απρ.-Μάιος-Ιούν. 2017, σελ. 67.

3. Η Μαρία Νικ. Σαχά-Γιαννοπούλου, συνταξιούχος φιλόλογος, συγγραφέας και ζωγράφος, γεννήθηκε στην Κωμιακή Νάξου. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εργάστηκε ως βοηθός στην έδρα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του ιδίου Πανεπιστημίου και στη συνέχεια υπηρέτησε για πολλά χρόνια στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Πέρα από τα διδακτικά της καθήκοντα, πνευματικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες την οδήγησαν στη λογοτεχνική και εικαστική έκφραση. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις: στο Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός», στην «Εταιρεία Επιστημόνων Καλλιτεχνών», στο κτίριο «Κωστή Παλαμά» και σε Πανναξιακές εκθέσεις. Έργα της λογοτεχνικά και ζωγραφικά έχουν δημοσιευθεί σε πολλά έγκριτα περιοδικά και σε τοπικές εφημερίδες (Η όποια παρουσίαση των έργων τέχνης χαρακτηρίζεται από τον κοινωνικό και πολιτιστικό της σκοπό). Το 2015 δημοσίευσε δημοσιευμένα και αδημοσίευτα έργα της (ποιήματα, πεζά και ζωγραφική) σε συγκεντρωτικό τόμο με τίτλο «Ελληνισμός Εμπνευστής και Δάσκαλος» (ISBN: 978-960-93-7272-5).

4. Η εικόνα που κοσμεί τα χαϊκού είναι χριστουγεννιάτικη κάρτα ζωγραφισμένη από την ίδια το 2017.

Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

ΧΑΪΚΟΥ ΜΑΡΙΑΣ Ν. ΣΑΧΑ-ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

Της φιλολόγου Μαρίας Νικ. Σαχά - Γιαννοπούλου
Φιλανθείς στοχασμοί*

Άπιαστοι ήχοι
στη γαλήνη της ρέμβης.
Ηδύς στοχασμός!

Χαρωπές λαλιές
και γύρης πνοές
στων λουλουδιών τα γλέντια.

Άνθη λαμπρά
της έμπνευσης οίστρος.
Των λουλουδιών σοφία!

Το κόκκινο της
τριανταφυλλιάς χρώμα
πορφύρας δόξα.

Άρωμα βαθύ
σ’ άσπρο γιασεμί.
Φιλαρέσκειας ύφος.

Ο άσπρος κρίνος
ορθοστήμονας στέκει.
Θείον άγγελμα!

Οι παπαρούνες
αιμάσσων πέπλος
στης άνοιξης τους γάμους.

Μια μαργαρίτα
χωριατοπούλα αγνή.
«Χλόης οσίας».

Παπαρούνα του
βουνού ένα ξωκκλήσι
με μαύρο σταυρό.

Η πασχαλίτσα
θα κάνει Ανάσταση
στις καμπανούλες.

Σεληνοφέγγει.
Της αμμουδιάς τα κρινάκια
ψαύουν το «είναι».

Τα λευκάζοντα
της ελιάς άνθη
επωάζουν το λάδι.

Ελλοχεύει στα φύλλα
πράσινης δάφνης
σπιρτάδα οσμής.

Στο ψιλόβροχο
κλαίνε τα ρόδα
με δάκρυα στα φύλλα.

Κλάδοι μυγδαλιάς
νύφες χαρωπές
στο φως λευκής ομίχλης.

Μύρα καίγονται
στις φλογισμένες καρδιές
των λεμονανθών.

Το φεγγαρήσιο
φέγγος θερίζει
στους βραχόκηπους σκιές.

Άπιαστοι ήχοι
στη γαλήνη της ρέμβης.
Ηδύς στοχασμός.

_________________ 

* Η εν λόγω ποίηση είναι η γνωστή με το όνομα «Χαϊκού». Έχει την καταγωγή της από σχετική τεχνοτροπία της Ιαπωνικής Λογοτεχνίας, γνωστή από τον 15ο αιώνα. Η παραδοσιακή μορφή της αποτελείται από τρεις ομάδες των: 5, 7 και 5 συλλαβών. Συνήθως, για έμφαση, τοποθετούνται σε τρεις στίχους (τρίστιχη στροφή). Το Χαϊκού έχει συνολικά 17 συλλαβές και είναι η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο. Έχει τη χάρη να δηλώνει εν συντομία και με συμβολισμούς πυκνά νοήματα. Δηλαδή υποβάλλει πολλά σε όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις και με σταθερό αριθμό συλλαβών. Το ποιητικό αυτό είδος προκαλεί το ενδιαφέρον της σύγχρονης λογοτεχνίας.

** Δημοσιευμένα στο περιοδικό «Ναξιακά Γράμματα», τεύχος 23, Απρ.-Μάιος-Ιούν. 2017, σελ. 66.

*** Η Μαρία Νικ. Σαχά - Γιαννοπούλου, συνταξιούχος φιλόλογος, συγγραφέας και ζωγράφος, γεννήθηκε στην Κωμιακή Νάξου. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εργάστηκε ως βοηθός στην έδρα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του ιδίου Πανεπιστημίου και στη συνέχεια υπηρέτησε για πολλά χρόνια στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Πέρα από τα διδακτικά της καθήκοντα, πνευματικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες την οδήγησαν στη λογοτεχνική και εικαστική έκφραση. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις: στο Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός», στην «Εταιρεία Επιστημόνων Καλλιτεχνών», στο κτίριο «Κωστή Παλαμά» και σε Πανναξιακές εκθέσεις. Έργα της λογοτεχνικά και ζωγραφικά έχουν δημοσιευθεί σε πολλά έγκριτα περιοδικά και σε τοπικές εφημερίδες (Η όποια παρουσίαση των έργων τέχνης χαρακτηρίζεται από τον κοινωνικό και πολιτιστικό της σκοπό). Το 2015 δημοσίευσε δημοσιευμένα και αδημοσίευτα έργα της (ποιήματα, πεζά και ζωγραφική) σε συγκεντρωτικό τόμο με τίτλο «Ελληνισμός Εμπνευστής και Δάσκαλος» (ISBN: 978-960-93-7272-5).

**** Η εικόνα που κοσμεί το ποίημα είναι έργο της Μαρίας Νικ. Σαχά - Γιαννοπούλου, υδατογραφία (40 x 60) με τίτλο «Το αγαπώ της μαργαρίτας», δημοσιευμένη στο βιβλίο της με ποιήματα, πεζά και ζωγραφική και τίτλο «Ελληνισμός Εμπνευστής και Δάσκαλος», Αθήνα 2015, σελ. 92.

ΣΑΧΑ - ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑΣ «ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΟ ΑΛΣΟΣ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ»

Ποίημα της Μαρίας Νικ. Σαχά - Γιαννοπούλου, πολυτάλαντης φιλολόγου, ποιήτριας, πεζογράφου και ζωγράφου από την Κωμιακή Νάξου, αναδημοσιευμένο από το περιοδικό «Γραμμή» Γαλατσίου, Απρίλιος 2017. Εμείς προσθέσαμε τις φωτογραφίες...
Μαρίας Νικ. Σαχά-Γιαννοπούλου 
                 
Περιδιάβαση της μνήμης στο άλσος Γαλατσίου

Στο πνευμόνι του άλσους χτυπά η καρδιά του Γαλατσίου.
Εκεί, θροΐζουν τα φύλλα, πνοή, φύσημα,
άγιο φίλημα στα μέτωπα.
Εκεί, τα τιτιβίσματα νηπίων, χαρές παιδικές,
χάρες κι ομορφιές της νιότης.
Στο φεγγοβόλημα της άνοιξης, οθόνες ανοιξιάτικες
στων λουλουδιών τον άτακτο χορό: πρασινάδες,
χαμολούλουδα χιλιόχρωμα, μυριομύριστα,
παιδιά του λαού ατίθασα, του μέλλοντος κλωνάρια.
Μα των βουνών μικρές κυρίες, λευκοντυμένες μαργαρίτες.
Λάμπουνε στο φως, ως μαργαριτάρια.
Και στο γύρω γύρω όλοι, κορίτσια,
παπαρούνες στα κόκκινα μ’ ένα στο λαιμό σταυρό.
Πορφυρές «παρειές» φρεσκάδας και συστολής της νιότης.
Και δώρα του φθινόπωρου των βράχων μπουκέτα:
ροδίζοντα κυκλάμινα, παιδική τρυφεράδα,
στο λίκνο της πέτρας.
Όλα, όμορφα λουλούδια, του λαού παιδιά:
ανώνυμα, ατίθασα, ταπεινά, της ζωής τραγούδι.
Όπως ο λαός πατέρας,
αυτός ο μικρός-ο Μέγας της ζωής λυράρης.
Και παίζουνε, ολοχρονίς, με τον ήλιο, τη βροχή, το χιονιά.
Όλη η φύση ένας ακριβός σελιδοδείχτης
στο παιδικό το λεύκωμα της μνήμης.
Και σαν έρθει το θέρος
αύρα καλοκαιρινή, θωπεία δροσερή,
έτσι, καθώς ανεβαίνουν οι σκάλες
στο μικρό θεατράκι του άλσους.
Πόθος ελληνότροπος να αναστήσει
την αρχαία θεατρική δόξα.
Εκεί, στο «αλώνι» της ορχήστρας
και το χειροκρότημα του κοίλου.
Εκεί, η τέχνη μιμείται τη ζωή.
Συμπάσχει ο θεατής με τον πάσχοντα ήρωα.
Με συμπάθεια και φόβο αγωνιά για την τύχη του.
Μα φεύγει λυτρωμένος και ηθικά βελτιωμένος:
«Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας (…)
Δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα
την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
Του Ελληνισμού πνευματική «πραμάτεια».
Και κάθε Πάσχα, στο Γαλάτσι, στη γιορτή του Άη Γιώργη,
η βυζαντινή ομορφοκκλησιά Ανάσταση σημαίνει.
Σκιρτά των αιώνων η σιωπή και το Βυζάντιο ξυπνά.
Ξετυλίγει της ιστορίας το νήμα
η θεοφύλαχτη, θεοσκέπαστη εκκλησιά.
Αιώνες υφαίνει της συνέχειας τη μύχια ένωση.
Μητρικά, σφιχτοκρατεί την αρχαία και νέα Ελλάδα μαζί.
Και εικόνες εντοιχισμένες
στα χρώματα τα βυζαντινά, μελιχρές.
Το φως το «αληθινό» παίζει με τις σκιές.
Ο Άη Γιώργης, καβάλα στ’ άλογο,
σημαδεύει το νήμα του μέλλοντος…
Αγάλλονται οι Άγιοι και ακτινοβολεί ο γλυκασμός
της πολιούχου Γλυκερίας της Αγίας.
Εικόνες ψαλτήρια, μιας αρμονίας που νικά το χωροχρόνο.
Των ιματίων οι πτυχές δοκιμάζουνε στη φθορά, τις αντοχές.
Βυζαντινή τάξη, ακρίβεια, πειθαρχία σχημάτων και χρωμάτων.
Και μάρμαρα σιωπηλά σκαλίζουν στολίδια γραμμικά.
Ο χρωστήρας βάφει σε καλλίγραμμους ελιγμούς:
των φύλλων θροΐσματα.
Στο βυζαντινό το φως αστράφτει ο στολισμός!
Και από γης, το βλέμμα υψώνεται
στον «ουράνιο» θόλο του ναού: στο θρόνο του Παντοκράτορα.
Τα πάντα βλέπει, με όση γλυκύτητα επιτρέπει
ο αυστηρά εγγεγραμμένος οφθαλμός.         
Στην Άγια Γραφή που την κρατεί,
λάμπει της θεοσοφίας αστραπή!
     Και γοργόφτερες σκέψεις φέρνουνε μνήμες:
Εάλω η Πόλις!
Πάντα, μια «αφύλαχτη Κερκόπορτα» κρίνει την τύχη των λαών.
Εκεί, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας,
θα υπογράψει το βυζαντινό «θαύμα» των νέων Θερμοπυλών.
Ως άλλος «Λεωνίδας» το ολοκαύτωμα της θυσίας προτιμά.
Είναι περικυκλωμένος και όλα έχουν χαθεί.
Μα αρνείται την Πόλη να παραδώσει στον Μωάμεθ τον Πορθητή:
«Το δε την Πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν (…)
κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν
και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».
Άρνηση που πήρε σάρκα από το Θουκυδίδειο:
«εύψυχον» φρόνημα και «ελεύθερον» πνεύμα.
Και έμεινε άσβηστο το κόκκινο μελάνι-αίμα,
της υπογραφής του αυτοκράτορα χρώμα.
     Και κάθε Πάσχα «θυρανοίγει» η όμορφη βυζαντινή εκκλησιά.
Αναστάσιμος κρότος του θείου δέους το Βυζάντιο ξυπνά.
Του Ελληνισμού πνευματική «πραμάτεια».
Ας αναστοχαστούμε…!


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΣΟΣ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ