Σάββατο 28 Απριλίου 2018

ΑΝΥΠΑΝΤΡΗ ΜΗΤΕΡΑ

                       «Όμως εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,
                     γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.»

        
Για μια ανύπαντρη μητέρα -ανήλικη, ορφανή, ραχιτική, άχαρη και άπορη- την παιδοκτόνο Μαρία Φαρράρ, έγραψε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ το παρακάτω ποίημα το 1922. Μια τραγική ιστορία σε ένα ποίημα, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του 89στιχου ποιήματος. Ο ποιητής, βασισμένος στην απολογία της παιδοκτόνου Μαρίας Φαρράρ, περιγράφει σε τρίτο πρόσωπο το προσωπικό δράμα και το έγκλημά της. Στέκεται, σαν αυτόκλητος συνήγορος, ανάμεσα στη νεαρή παιδοκτόνο και στο ακροατήριο του δικαστηρίου-κοινωνίας κι αναφέρει με λεπτομέρειες και ρεαλισμό τις προσπάθειές της να απαλλαγεί από την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και τον κοινωνικό στιγματισμό, προβάλλοντας στις πραγματικές τους διαστάσεις τα συναισθήματα της ανύπαντρης εγκυμονούσας. Ούτε οι δυο ενέσεις μιας κομπογιαννίτισσας γριάς ούτε το τσίπουρο με το πιπέρι ούτε οι προσευχές και τα τάματα στην Παναγιά βοήθησαν τη μικρή υπηρέτρια ν’ απαλλαγεί από την αγωνία για την αποκάλυψη της «αμαρτίας», την κατάκριση και την καταφρόνια του κόσμου. ΝΤΡΟΠΗ και ΦΟΒΟΣ που διαρκούν εννιά μήνες, ΟΔΥΝΗ και ΩΔΙΝΕΣ. Χαράματα μιας παγωμένης νύχτας, μετά από μια βασανιστική μέρα δουλειάς, στον απόπατο του σπιτιού, η Μαρία Φαρράρ έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι. Όμως τα κλάματα του νεογέννητου τη γέμισαν τρόμο κι έξω φρενών το χτυπούσε μέχρι να βουβαθεί. Μετά πήρε κοντά της στο κρεβάτι το πεθαμένο της μωρό μέχρι να ξημερώσει και το πρωί το έκρυψε στο πλυσταριό. Η παιδοκτόνος Μαρία Φαρράρ πέθανε στη φυλακή στιγματισμένη και καταδικασμένη.

Σήμερα, Απρίλης του 2018, έναν αιώνα σχεδόν αργότερα, ας σκεφτούμε αν και πόσο έχουμε αλλάξει εμείς οι μεγάλοι, τα νεαρά παιδιά, οι συνάνθρωποί μας, το κράτος, η κοινωνία μας. Είμαστε πραγματικά ή φαινόμαστε ανθρωπιστές; Ο ποιητής μας παρακαλεί στο τέλος κάθε στροφής του ποιήματός του να μη δείξουμε καταφρόνια, «γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια». Το επαναλαμβάνει εννιά φορές, όσοι κι οι μήνες που κυοφορείται ένα βρέφος. Ας σκεφτούμε... Κι αν θελήσουμε να κάνουμε κριτική «κι έτσι να δούμε τι είμ' εγώ και τι είσαι συ», να αναζητήσουμε ευθύνες, να γράψουμε σχόλια σε ειδήσεις και να ρίξουμε το «ανάθεμα», ας προτιμήσουμε να κρίνουμε πρώτα τον εαυτό μας, τα λόγια και τις πράξεις και την ηθική μας…

Μπέρτολτ Μπρεχτ (Bertolt Brecht 1898-1956)

«Για την παιδοκτόνο Μαρία Φαρράρ»
   [Von der Kindesmörderin Marie Farrar]

1
Μαρία Φαρράρ, γεννηθείσα τον Απρίλιον,
ανήλικη, ορφανή, ραχιτική, όψεως κοινής,
λευκού έως τώρα ποινικού μητρώου,
εσκότωσε το παιδί της ως εξής:
Σ’ ένα κατώι -λέει- σαν ήταν δυο μηνών,
να το ξεφορτωθεί προσπάθησε όπως - όπως,
με δυο ενέσεις που της έκανε μια γριά.
Πόνεσε, λέει, πολύ – όμως χαμένος κόπος.
                Αλλά εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,
                γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

2
Πλήρωσε ωστόσο -λέει- ό,τι είχε συμφωνήσει.
Σφιχτόδενε με πάνες την κοιλιά της,
τσίπουρο έπινε με πιπέρι, αλλά το μόνο
που πέτυχε ήταν να γδαρθούν τα σωθικά της.
Το φούσκωμα φαινόταν πια ξεκάθαρα,
κι αβάσταχτα πονούσε όταν σφουγγάριζε.
Ψήλωσε, ωστόσο – λέει. Και προσεύχονταν
στην Παναγιά και τάματα της χάριζε.
               Όμως εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,
               γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

3
Μα οι προσευχές της πήγανε του κάκου.
Πολλά ζητούσε, ως φαίνεται. Κι ολοένα
στον όρθρο ζαλιζόταν, κρύος την έλουζε ιδρώτας
καθώς γονατιστή παρακαλούσε την Παρθένα.
Αλλά κατάφερε να μην την πάρουν είδηση
ωσότου ζύγωσε η ώρα να γεννήσει,
γιατί κανείς ποτέ δε φανταζότανε
πως μια τόσο άχαρη κοπέλα είχε αμαρτήσει.
                Κι εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,
                γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

4
Τη μέρα κείνη -λέει- τη χαραυγή,
καθώς, σκουπίζοντας τις σκάλες, είχε σκύψει,
άγρια νύχια της ξεσκίσαν την κοιλιά.
Ωστόσο μπόρεσε τους πόνους της να κρύψει.
Ολημερίς σουρνόταν τη μπουγάδα απλώνοντας
κι έσπαζε το κεφάλι της ώσπου να νιώσει
πως έφτασε της γέννας της η ώρα. Κι έτρεμε
η καρδιά της σαν, αργά, τράβηξε να ξαπλώσει.
                Αλλά εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,
                γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

5
Μα την ξαναφώναξαν πριν να καλογείρει:
χιόνι είχε πέσει κι έπρεπε αυτή να το σκουπίσει.
Και σκούπιζε ως τις έντεκα. Μια ατέλειωτη ήταν μέρα.
Τη νύχτα μόνο μπόρεσε ήσυχα να γεννήσει.
Και γέννησε -όπως λέει- ένα αγόρι.
Όμοιο ήταν μ’ όλα τ’ άλλα αγόρια.
Μόνο που αυτή δεν ήταν σαν τις άλλες μάνες.
                Κι εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,
                γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

6
Αφήστε τη, λοιπόν, ν’ αποτελειώσει
την ιστορία για κείνο το παιδί
(λέει πως δε θέλει τίποτα να κρύψει),
κι έτσι θα δούμε τι είμ’ εγώ και τι είσαι συ.
Λέει πώς μόλις πήγε στο κρεβάτι,
αναγούλες τήνε πιάσανε και ρίγη.
Μονάχη, αλαφιασμένη τι θα γίνει,
με κόπο τις φωνές της κρυφοπνίγει.
                Όμως εσείς, παρακαλώ, μη δείξτε καταφρόνια,
                γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

7
Μ’ όσες της απομένανε δυνάμεις
-η κάμαρά της ήταν κιόλας παγωμένη-
σύρθηκε ως τον απόπατο (μα πότε,
δε θυμάται πια) κι εκεί, παρατημένη,
γέννησε, τα χαράματα. Κι ήτανε λέει,
ολότελα χαμένη κι ένιωθε πια να κοκαλώνει,
μόλις μπορούσε να κρατήσει το παιδί της,
γιατί μες στη σοφίτα τρύπωνε το χιόνι.
                Κι εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,
                γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

8
Και τότε, πριν στην κάμαρα γυρίσει
-και μόνο τότε- να κλαίει αρχινάει το παιδί.
Κι εκείνη φρένιασε τόσο, καθώς λέει,
που με τις δυο γροθιές της, σαν τυφλή,
το χτύπαε και το χτύπαε, μέχρι να βουβαθεί.
Και τότε, πήρε το πεθαμένο της μωρό
μες στο κρεβάτι ώσπου να ξημερώσει,
και, το πρωί, το ’κρυψε μες στο πλυσταριό.
                Αλλά εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,
                γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

9
Μαρία Φαρράρ, γεννημένη έναν Απρίλη,
στου Μάισσεν πέθανε τη φυλακή,
κοριτσομάνα, καταδικασμένη,
του κάθε ανθρώπου τις αδυναμίες ιστορεί.
Σεις, που γεννάται σε κρεβάτια πεντακάθαρα
και «ευλογημένος» λέτε της κοιλιάς σας ο καρπός,
μη ρίχτε στους αδύναμους τ’ ανάθεμα.
Βαρύ ήτανε το κρίμα της, μα ο πόνος της πικρός.
                Γι’ αυτό, παρακαλώ, μη δείξτε καταφρόνια,
                γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

                                                                                                           (1922)

(Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ποιήματα», μτφ. Μάριος Πλωρίτης, εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 2000, σελ. 16-19)

Τετάρτη 18 Απριλίου 2018

ΛΕΣΧΗ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ ~ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ 140 ΧΡΟΝΙΑ

ΕΚΘΕΣΗ ΕΡΓΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΣΤΟ ΠΛΩΜΑΡΙ
29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Με έκθεση έργων του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου συνεχίζονται οι εκδηλώσεις για τα 140 χρόνια της ΛΕΣΧΗΣ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ ΒΕΝΙΑΜΙΝ Ο ΛΕΣΒΙΟΣ.

Τα εγκαίνια της έκθεσης, που θα συνοδευτούν με ομιλία για τον ζωγράφο και το έργο του από τον πρόεδρο της ΣΤΕΓΗΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ Ευάγγελο Βογιατζή, θα πραγματοποιηθούν την Κυριακή 29 Απριλίου στις 7.30΄ το βράδυ.
       
***
ΔΥΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ

        ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 21-22 ΑΠΡΙΛΙΟΥ


     Με δυο εκδηλώσεις ιστορικής μνήμης συνεχίζεται το Σαββατοκύριακο το  πρόγραμμα εορτασμού των 140 χρόνων από την ίδρυση της ΛΕΣΧΗΣ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ ΒΕΝΙΑΜΙΝ Ο ΛΕΣΒΙΟΣ.



     Ειδικότερα, το Σάββατο 21 Απριλίου 2018, ώρα 7.30΄ το βράδυ, οι συγγραφείς Άρης Κυριαζής και Ξενοφών Μαυραγάνης και ο ιστοριοδίφης Γιώργος Β. Λαγουμίδης συζητούν στην αίθουσα του σωματείου, με θέμα «Πικρές και ευτράπελες ιστορίες της δικτατορίας».

     Στη συζήτηση, κατά την οποία θα εισφέρει ο καθένας γεγονότα και πράξεις της δικτατορίας που έζησαν ή παρακολούθησαν οι ίδιοι, θα μπορούν να λάβουν μέρος και όσοι θα παρακολουθήσουν την εκδήλωση.



      Την Κυριακή 22 Απριλίου, στην ίδια αίθουσα και την ίδια ώρα, θα μιλήσει η φιλόλογος του Γενικού Λυκείου Πλωμαρίου Γεωργία Φράγκου, με θέμα την ίδρυση και λειτουργία των σχολείων της κωμόπολης του Πλωμαρίου, αναφερόμενη ταυτόχρονα σε σπουδαίους δασκάλους, που συνέδεσαν τη ζωή τους με την εκπαίδευση των Πλωμαριτών.



     Η είσοδος και στις δύο εκδηλώσεις είναι ελεύθερη.

Ο Πρόεδρος της Λέσχης

Ξενοφών Μαυραγάνης



Σημείωση: Όλο το πρόγραμμα εκδηλώσεων θα βρείτε στο http://paleochori-lesvos.blogspot.gr/2018/04/140.html.

Τρίτη 17 Απριλίου 2018

ΒΕΝΕΖΗ ΗΛΙΑ «ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ»

Ηλίας Βενέζης (1904-1973)

 

ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ

 

     Όταν ο ήλιος άρχισε να γέρνει, ο λίγος αγέρας που φυσούσε τη μέρα είχε πέσει. Σύννεφα δεν ταξίδευαν στον ουρανό, και τα φύλλα των δέντρων δε σάλευαν στον ελιώνα που έπιανε ολάκερο το βουνό, στ’ ανατολικά της Λέσβου.

     Η νύχτα της Ανάστασης ερχόταν ήσυχη και καθαρή.

    Ο Βασίλης Βάρκας είναι η μόνη ψυχή απόψε πάνω στο βουνό. Όλη τη μέρα δούλεψε κλαδεύοντας τα δέντρα. Άμα τέλειωσε αποτραβήχτηκε στο καλύβι του. Καθάρισε τη μικρή αυλή, ύστερα έπλυνε τα χέρια και το πρόσωπό του. Όταν κι αυτό έγινε, πήγε και κάθισε κάτω από ένα γερασμένο δέντρο. Σήκωσε τα μάτια του αργά, τα ’φερε ένα γύρο σ’ ανατολή και δύση, ύστερα τ’ ακούμπησε στο βάθος, κατά τη θάλασσα που δε σάλευε.

     Είναι πια πολύ γέρος. Δε θυμάται, μα πρέπει να ’χει περάσει τα εβδομήντα. Ήρθε στο νησί απ’ την πατρίδα του, την Ανατολή, όταν γινήκανε οι διωγμοί των χριστιανών, στα 1922. Ένας άρχοντας τον πήρε για φύλακα στα κτήματά του, κι από τότε άραξε στο βουνό. Απ’ τους δικούς του, τη φαμίλια του, δε σώζεται πια κανένας. Ένα παιδί, που είχε, το πήρε ο πόλεμος. Χάθηκε στην Ανατολή.

     Οι μέρες του τώρα στο βουνό με τις ελιές είναι ήσυχες, απαράλλαχτες, η μια, η άλλη. Το χειμώνα, σα βρέχει, δεν ξεμυτίζει απ’ το καλύβι. Ανάβει ξερούς κορμούς στο τζάκι και κοιτάζει πολλές ώρες τη φωτιά που γίνεται σιγά στάχτη. Σαν ξανοίγει ο καιρός συνηθίζει να κατεβαίνει στο ποτάμι που χύνεται στη θάλασσα. Ακούει τη βοή που κάνουν τα νερά και θυμάται τη ζωή που πέρασε, τα μεγάλα δάση και τα ποτάμια της Ανατολής.

     Έτσι κάποτε θά ’ρθει το τέλος. Λέει πια πως θα ’ναι σύντομα. Θα τον θάψουν στη μικρή αυλή. Εκεί έχει σκάψει το χώμα και φύτεψε ένα κυπαρίσσι που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Εκεί λέει θα συχάσει, όταν θά ’ρθει το τέλος.


     Η νύχτα της Ανάστασης είναι καθαρή. Τα άστρα τρέμουν. Έχουν περάσει πολλές ώρες. Ο μπαρμπα-Βασίλης λογαριάζει πως κάτω, στο χωριό, οι άνθρωποι θα ’χουν πάει στην εκκλησιά. Είναι πολλή ησυχία.

     Άξαφνα ο γέροντας σα ν’ ακούει αλαφρό θόρυβο, βήματα ανθρώπου που πλησιάζει. Αποτραβήχτηκε απ’ τους λογισμούς του και στύλωσε τα μάτια του στη νύχτα. Σε λίγο ένας όγκος άρχισε να ξεχωρίζει. Ολοένα ερχόταν, φαινόταν πια καθαρά.

   – Ακήφ, εσύ είσαι; Λέει ο γέροντας.

   – Εγώ, αποκρίνεται η άλλη φωνή.

   – Γιατί ανέβηκες ίσαμε δω; Ο δρόμος είναι μακρύς.

   – Ήρθα απ’ το μονοπάτι. Σκέφτηκα πως κι απόψε θα ’σαι καταμόναχος.

     Ένα φύσημα ασήμαντο πέρασε και άγγισε τα φύλλα. Πάλι έγινε ησυχία.

   – Κάθισε, λέει ο μπαρμπα-Βασίλης στον Ακήφ.

     Κάθισε σιωπηλά.

     Ο Ακήφ θα ’χει τα ίδια χρόνια με τον μπαρμπα-Βασίλη. Είναι Τούρκος, από τούτα τα μέρη του νησιού. Τις πιο πολλές μέρες της ζωής του τις πέρασε δραγάτης, φυλάγοντας τα κτήματα σ’ αυτά τα βουνά. Ξέρει τον τόπο βήμα με βήμα. Όταν έγινε η ανταλλαγή των τουρκικών πληθυσμών της Ελλάδας με τους χριστιανούς της Ανατολής, οι Έλληνες τον κράτησαν τον Ακήφ για να τους δείξει τα κτήματα που άφησαν οι Τούρκοι του τόπου. Έτσι έμεινε στο νησί, αυτός μονάχος απ’ όλη τη φυλή του που ξεπατρίστηκε. Στην αρχή ήταν φοβερό, η ζωή του ήταν αβάσταχτη. Ο τόπος είχε γεμίσει από Ανατολίτες πρόσφυγες που ήρθαν με την καταστροφή του 1922. Όλοι τον βλαστημούσαν σαν περνούσε, και φτύνανε τον τόπο που πάτησε, για να δείξουν πόσο ήταν το μίσος τους για τη φυλή του. Τα παιδιά τον παίρναν από πίσω και τον πείραζαν φωνάζοντας:

   – Το φίδι, Ακήφ! Το φίδι! Το φίδι!

     Ο Ακήφ, αυτά ακούγοντας, έτρεχε σαν κυνηγημένο αγρίμι που πάει να κρυφτεί στη σπηλιά του.

     Τούτη η ιστορία του φιδιού του Ακήφ ήταν σαν παραμύθι που είχαν να το λένε οι χριστιανοί του τόπου. Η ιστορία έλεγε πως στα νιάτα του ο Ακήφ, θέλοντας μια μέρα να ξεφράξει ένα τούμπο που κατέβαζε νερό, είδε να πετάγεται μες απ’ το τούμπο ένα τεράστιο θεριό με μαύρα λέπια και μάτια μεγάλα σαν του βοδιού. Ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο, το φίδι κι ο Ακήφ, μα ο Τούρκος πρόφταξε να το χτυπήσει μ’ ένα φτυάρι πριν ακόμα βγει ολάκερο απ’ το τούμπο. Το φίδι χίμηξε καταπάνω του και, με τη δύναμη που του απόμενε, αφρισμένο, πολέμησε να τον ρίξει κάτω. Παλέψανε. Μα το φίδι, χτυπημένο καταπώς ήταν, δε μπόρεσε να βαστάξει πολύ. Ο Ακήφ το ίδιο βράδυ έπεσε με πυρετό. Έμεινε στο στρώμα έναν ολάκερο χρόνο. Παραμιλούσε, και μες στα όνειρά του έβλεπε όλες τις νύχτες τα μαύρα λέπια και τα μάτια του φιδιού που τον παραμονεύαν. Μούγκριζε, ο ίδρος έτρεχε απ’ το κορμί του και το πότιζε. Κανένας δεν έλεγε πως θα βαστάξει ίσαμε το τέλος. Ωστόσο η γερή βουνίσια κράση του νίκησε. Μα απ’ τον παλιό Ακήφ δεν έμεινε παρά ένα φτωχό φοβισμένο ζώο που έτρεμε τον ίσκιο του.

     Από τότε κανένας δεν κοτούσε να μιλήσει μπροστά του για το φίδι. Μονάχα οι μητέρες λέγαν στα μωρά τους την ιστορία, σαν παραμύθι.

     Όμως, σα φύγαν οι Τούρκοι απ’ το νησί κι αυτός έμεινε μονάχος, τα παιδιά ξεθαρρευτήκανε. Βλέποντας και τους μεγάλους να τον βλαστημούν, τρέχαν ξοπίσω του φωνάζοντας:

   – Το φίδι, Ακήφ! Το φίδι! Το φίδι!

     Κι ύστερα γελούσαν σαν τον βλέπαν αλλοσούσουμο να τρέχει για να χαθεί από μπροστά τους.

     Ποιος να βοηθήσει τώρα τον Ακήφ; Ποιος να τον φοβηθεί; Πού νά ’βρει προστασία; Είναι μονάχος κι έρημος. Τι καλά που θα ’ταν να τον άφηναν να φύγει κι αυτόν στην ξένη χώρα, αντίκρυ, στην Ανατολή, όπου φύγανε οι άλλοι από το έθνος του. Ήταν η μόνη ευτυχία, η τελευταία, που μπορούσε να περιμένει απ’ τη ζωή. Δεν του την άφησαν οι άνθρωποι, μήτε αυτή. Σαν έβλεπε κανένα χριστιανό που απ’ τα σουσούμια του τον μάντευε καλόγνωμον άνθρωπο, έπεφτε στα γόνατά του, πάνω στο χώμα, και τον παρακαλούσε:

   – Βοήθησέ με, κι ο Αλλάχ είναι μεγάλος και θα σου το πληρώσει. Βοήθησέ με να πάγω  κει που πήγαν οι δικοί μου.

     Του έλεγε πως στην Ανατολή είναι θαμμένος ο αδερφός του, που τον πήρε ο μεγάλος πόλεμος. Θα ρωτήσει πού είναι το μπογάζι του Τσανάκαλε. Και βέβαια θα βρει τον τάφο του αδερφού του. Εκεί να ησυχάσει, στο ίδιο χώμα, μαζί του.

     Αυτά έλεγε, και τα δάκρυα τρέχαν απ’ τ’ αγαθά μάτια του, μπερδεύονταν πάνω στ’ άσπρα του τα γένια. Μα, όσο κι αν παρακαλούσε, στάθηκε αδύνατο να τον αφήσουν να φύγει.

     Έτσι σιγά-σιγά το πήρε απόφαση πως «κισμέτ» ήταν να πεθάνει μονάχος κι έρημος στη γενέθλια γη. Και, όπως τα συνηθίζει όλα κανείς στον κόσμο τούτον, έτσι το συνήθισε κι αυτό. Απ’ την άλλη μεριά κι οι χριστιανοί σιγά-σιγά το συνηθίσανε, πάψαν να πειράζουν τον Ακήφ και να φτύνουν στο χώμα που είχε πατήσει. Με τον καιρό μάλιστα πήγαν και πιο πέρα ακόμα: άρχισαν να τον καταλαβαίνουν και να τον πονούν. Η χαρά είναι ένας οξύς τόνος που τεντώνεται σα νεύρο μες στον αγέρα, ένας σπάνιος τόνος μες στη γενική συμφωνία ― πειράζει τους ανθρώπους σαν ξιπασμένη φωνή. Με τη λύπη είναι άλλο ― έχουν τόσο πολύ συνηθίσει οι άνθρωποι ν’ ακούνε τη συμφωνία της λύπης και να την αισθάνουνται. Μέσα με τη μέρα οι χριστιανοί του τόπου, φουκαράδες της γης και της θάλασσας, κι οι χριστιανοί πρόσφυγες που ήρθαν απ’ την Ανατολή άρχισαν να πλησιάζουν τη δυστυχία του Ακήφ, να την καταλαβαίνουν. Σμίγανε, λέγαν τα βάσανά τους ο ένας στον άλλο, και κλαίγαν τη μοίρα τους.

     Μια φορά ο Ακήφ έκαμε λάθος στο φεγγάρι και νήστεψε δυο φορές το ραμαζάνι. Όταν αυτό μαθεύτηκε, κανένας χριστιανός δε σκέφτηκε να γελάσει.

     Ένας χριστιανός είπε:

   – Ο προφήτης του τον ξέχασε τον Ακήφ. Τι πειράζει που κι ο Ακήφ ξέχασε σε ποιο φεγγάρι να τον προσκυνήσει; Οι προφήτες ξεχάσαν τους ανθρώπους.

 

     Πάνω στο βουνό της Λέσβου, το κατάφυτο από ελιές, απόψε, στην καθαρή νύχτα της Ανάστασης, οι δυο άνθρωποι ―ο χριστιανός ο Βασίλης ο Βάρκας κι ο Τούρκος ο Ακήφ― έρημοι έχουν σιμώσει, κάθουνται ο ένας κοντά στον άλλο και δε μιλούν. Από πάνω τους είναι τ’ άστρα. Και τα φύλλα που δε σαλεύουν.

     Ένα-ένα αρχίζουν να έρχουνται τα όσα έζησαν, να περνούν και να χάνουνται. Σ’ ένα φαράγγι της Ανατολής είναι ένα καλύβι. Τέτοια ώρα, σαν απόψε, χτυπούσε η πόρτα. Ο ένας ειδοποιούσε τον άλλο, οι βοσκοί, σ’ όλα τα καλύβια, πως είναι ώρα να κατεβούν για την Ανάσταση. Κατεβαίναν όλοι μαζί στο κοντινό χωριό, κι αν ήταν πολύ σκοτεινή η νύχτα φώτιζαν το μονοπάτι με αναμμένα δαδιά που βαστούσαν στα χέρια. Τότε ακόμα δεν ήταν πόλεμος, και μες στο καλύβι του Βασίλη του Βάρκα ήταν ένα παιδί που είχε μαύρα σκληρά μαλλιά και πρόσωπο με το χρώμα του σταριού.

     Ο γερο-Βάρκας βλέπει απόψε πολλή ώρα αυτό το ζευγάρι τα μάτια να γεμίζουν τη νύχτα. Τα βλέπει στο μονοπάτι του φαραγγιού, στη λάμψη των αναμμένων δαδιών. Μια στιγμή. Μια στιγμή ακόμα. Ύστερα, σιγά, η λάμψη αρχίζει να σβήνει. Δεν υπάρχει πια φαράγγι, δεν υπάρχει ένα καλύβι ― μήτε απ’ το παιδικό πρόσωπο μένει τίποτα που να υπάρχει. Όλα είναι έρημα.

   – Σε τι φταίξαμε;… Σε τι φταίξαμε;… μουρμουρίζει σιγανά ο γέροντας της Ανατολής, και τα δάκρυα βρέχουν το πρόσωπό του.

     Σε τι φταίξαν;

     Κει πλάι, σε μιαν άλλη γέρικη καρδιά, ένα άλλο παιδικό πρόσωπο προσπαθεί να μείνει μια στιγμή, έτσι όπως περνά η αστραπή και χάνεται. Δεν ήταν παραπάνω από είκοσι χρονώ σαν έφυγε και χάθηκε για πάντα απ’ τη ζωή του. Ό,τι έβγαινε χνούδι στο πρόσωπό του.

   – Σε τι φταίξαμε;… μουρμουρίζει τώρα κι ο Ακήφ. Σε τι φταίξαμε;

     Και τα δάκρυα ολοένα τρέχουν απ’ τα μάτια τους, ένα παράπονο βαθύ και ιερό σαν των παιδιών που δεν καταλαβαίνουν γιατί τα πίκραναν.

 

     Κάμποση ώρα πέρασε.

     Οι δυο γέροντες πάνω στο όρος των ελαιών σιγά-σιγά αρχίζουν να ησυχάζουν.

   – Κοίταξε κάτω, είπε ο Ακήφ.

     Χαμηλά, στην πεδιάδα όπου είναι το χωριό, φαίνουνται τώρα πολλά μικρά φώτα. Θα είναι οι χριστιανοί που βγήκαν για την Ανάσταση.

     Ο μπαρμπα-Βασίλης γονατίζει στο χώμα, κάνει μια μετάνοια, το φιλά, κι ύστερα μένει έτσι και προσεύχεται. Ο Ακήφ κοιτάζει μες στη νύχτα το σκοτεινό όγκο του φίλου του. Μια στιγμή. Μια στιγμή ακόμα. Και ο Ακήφ, για να μην είναι μόνος, σιγά-σιγά, ασυναίσθητα γονατίζει κι αυτός κι αρχίζει να προσεύχεται, τη νύχτα της Ανάστασης, στο δικό του το Θεό.

     Για κάμποση ώρα πάνω σ’ αυτό το βουνό με τις ελιές δεν υπάρχει παρά μονάχα τούτη η σιωπηλή συνομιλία με τους δυο μακρινούς Θεούς που απόστρεψαν το πρόσωπό τους απ’ τους ανθρώπους.

     Η νύχτα είχε προχωρήσει πολύ. Η πρωινή δροσιά άρχισε να πέφτει.

   – Κρυώνω, είπε ο Ακήφ.

   – Σε λίγο θα χαράξει, είπε ο χριστιανός γέροντας. Πρέπει να κοιμηθούμε.

     Σηκώνεται απάνω. Σηκώνεται κι ο Ακήφ. Κάνει ένα βήμα προς το καλύβι. Αβέβαιο. Τα γόνατά του τρέμουν.

   – Ακούμπησε απάνω μου, είπε ο Χριστιανός στον Τούρκο.

   

      (Από τη συλλογή διηγημάτων «Άνεμοι», εκδόσεις "Εστία", Αθήνα 1944)

ΟΜΙΛΙΑ ΚΥΡΙΑΖΗ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΟΝΗ

Εκδήλωση στο Δημοτικό Θέατρο της Καλλονής

 

         Ομιλία στην εκδήλωση του Πνευματικού Κέντρου Καλλονής

        την Τετάρτη 18-4-18, στις 8 μ.μ. . Θα χαρώ να παρευρεθείτε!

Κυριαζής Αριστείδης



Την Τετάρτη 18-4-18, στις 8 μ.μ., το Πνευματικό Κέντρο της Καλλονής “Η Αρίσβη” διοργανώνει εκδήλωση στο Δημοτικό Θέατρο της Καλλονής, με θέμα «Ιστορική περιήγηση γύρω από τον Κόλπο της Καλλονής», με ομιλητή τον Καλλονιάτη συγγραφέα και ερευνητή Αριστείδη Κυριαζή, ο οποίος θα αναπτύξει τις καταγραφές από τη μυθολογία μέχρι και την απελευθέρωση της Λέσβου το 1912 για τις αρχαίες πόλεις, χωριά, θαλασσωνύμια και τοπωνύμια, περιμετρικά του Κόλπου, αρχίζοντας από τη βραχονησίδα Γαρμπιάς ή Καλλονή ή Σανδάλιον της εισόδου του Κόλπου και συνεχίζοντας στα Μάκαρα του ομώνυμου μυθικού βασιλιά της Λέσβου με τους τρεις Μυκηναϊκούς τάφους, στην πρώτη πρωτεύουσα του νησιού μεταξύ Παρακοίλων και Καλλονής, την αρχαία πόλη Ίσσα της ομώνυμης Νύμφης και του γιου της με τον θεό Ερμή, του μάντη Πρύλι, που προφήτευσε στον Αγαμέμνονα ότι η Τροία θα πέσει εφόσον οι Αχαιοί κατασκευάσουν τον Δούρειο Ίππο, στην Καλή Λαγκάδα των εξισλαμισμένων γηγενών Μπεκήρ αγάδων των Δαφίων που διοίκησαν την περιοχή και ένας από αυτούς όλη τη Λέσβο, στα Δάφια της Δαφνίας Αρτέμιδος, στα Μοναστήρια του αγίου Ιγνατίου, του πρώτου σχολάρχη της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας, στο μνημείο των πεσόντων της απελευθερωτικής μάχης του Κλαπάδου από την τουρκοκρατία των 450 χρόνων, στην αρχαία Αρίσβη, όπου στην περιοχή της υπήρχε η πόλη Λέσβος που επισκέφθηκαν οι Χετταίοι το 1.300 π.Χ. για να μάθουν τα μυστικά της πορφυροβαφής από τις κοχύλες του Κόλπου, στην μεσαιωνική ευδαίμονα πόλη Καλλονή που κατέστρεψε ο Οθωμανός ναύαρχος Μπαλτάογλου παίρνοντας μαζί του ως σκλάβους τρεις χιλιάδες Καλλονιάτες, στην Κλοπεδή του Ναπαίου Απόλλωνα και της Άρτεμης, στο Ιερό των Μέσσων του Κοινού των Λεσβίων με τα καλλιστεία της αρχαιότητας, στην Πύρρα του επικού ποιητή Λέσχη που εξορίστηκαν ο Αλκαίος και η Σαπφώ, από όπου για δυο χρόνια ερεύνησαν τον Κόλπο και τον Κάμπο οι φιλόσοφοι Αριστοτέλης και Θεόφραστος και ύμνησε ο Λόγγος στο μυθιστόρημά του “Δάφνις και Χλόη”, στα Ροδαφνίδια του Λισβορίου με τους ανθρωπίδες που έζησαν εκεί πριν από πεντακόσιες χιλιάδες χρόνια, στα Μεσαιωνικά Βασιλικά χωριά όπου εξορίστηκαν τρεις βασιλιάδες του Βυζαντίου και πέρασε το μήνα του μέλιτος ο τελευταίος του αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος με την Αικατερίνη Γατελούζου, και τέλος στο ναό του Διόνυσου στην Άκρα Βρίσα στα Βατερά που ίδρυσε ο Μάκαρ, εστιάζοντας στις ονομασίες του κεντρικού Κόλπου της Λέσβου από τη λατρεία της Αφροδίτης-Καλλονής και της πρωτεύουσας των χωριών της Καλλονής, της Αχερώνης του Αχερώνα ποταμού, η οποία πήρε το όνομα Καλλονή το 1916.


Τετάρτη 4 Απριλίου 2018

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΓΙΑ 140 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΙΔΡΥΣΗ ΛΕΣΧΗΣ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

Με συναυλία των γνωστών καλλιτεχνών Δημήτρη Ζερβουδάκη και Μελίνας Κανά, που θα δοθεί την Λαμπροτετάρτη το βράδυ στο Πολύκεντρο Πλωμαρίου, αρχίζουν οι εκδηλώσεις μνήμης και τιμής των 140 χρόνων από την ίδρυση της ΛΕΣΧΗΣ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ ΒΕΝΙΑΜΙΝ Ο ΛΕΣΒΙΟΣ.

 

Κατά την εναρκτήρια τελετή και πριν από τη συναυλία, μετά τους χαιρετισμούς των αρχών, σε σύντομη ομιλία του προέδρου του Δ.Σ. Ξενοφώντα Μαυραγάνη, θα γίνει αναφορά στους ιδρυτές του σωματείου, που το 1878 εν μέση τουρκοκρατία είχαν το θάρρος και το κουράγιο να δημιουργήσουν έναν μορφωτικό οργανισμό.

 

Στις εκδηλώσεις, που θα διαρκέσουν μέχρι τον Οκτώβριο, επιδιώχθηκε να περάσει ΟΛΟΣ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ διαχρονικά, μέσα από την ΛΕΣΧΗ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ.

 

Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον πρόγραμμα, είναι το ακόλουθο:

 

• 11 Απριλίου 2018, Λαμπροτετάρτη, 8.30΄ μ.μ.: Ιστορικό ίδρυσης Αναγνωστηρίου, με βάση τα πρακτικά της εποχής, την ομιλία του Αριστείδη Πάππη το 1879 και την ομιλία του Μιλτιάδη Καλδή, προέδρου της ΛΕΣΧΗΣ στη δεκαετία του 1920. Συναυλία Μελίνας Κανά- Δημήτρη Ζερβουδάκη.

 

• 15 Απριλίου 2018, Κυριακή, 8.00΄ μ.μ.: Εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου από την Ένωση Θεατρικών Σωματείων Λέσβου "ΘΕΣΙΣ" στο Πολύκεντρο, με θέμα «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΦΑΣΙΣΜΟΥ», και αποσπάσματα παραστάσεων από γνωστά θεατρικά έργα.

 

• 21 Απριλίου 2018, Σάββατο: Ομιλία σχετική με την 51η επέτειο της κήρυξης της δικτατορίας, βασισμένη στο βιβλίο «ΕΦΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΝΥΧΤΕΣ» του Ξενοφώντα Μαυραγάνη.

 

• 22 Απριλίου 2018, Κυριακή: Ομιλία σχετική με τα πνευματικά ιδρύματα (ίδρυση σχολείων, Γυμνασίου), με αναφορά στους σπουδαίους δασκάλους διαχρονικά. Ομιλήτρια η Γεωργία Φράγκου, φιλόλογος και μέλος του Δ.Σ. της ΛΕΣΧΗΣ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ ΒΕΝΙΑΜΙΝ Ο ΛΕΣΒΙΟΣ.

 

• 29 Απριλίου 2018, Κυριακή: Εγκαίνια Έκθεσης έργων Θεοφίλου σε αντίγραφα και σχετική ομιλία, σε συνεργασία με τη «ΣΤΕΓΗ ΘΕΟΦΙΛΟΥ». Διάρκεια έκθεσης 15 ημέρες.

 

• 12 Μαΐου 2018, Σάββατο: Μουσική εκδήλωση της Ομάδας «ΜΟΥΣΙΚΟ ΜΕΡΑΚΙ».

 

• 26 Μαΐου 2018, Σάββατο: Εγκαίνια Έκθεσης Φωτογραφίας παλιού Πλωμαρίου. Διάρκεια 10 ημέρες.

 

• 9 Ιουνίου 2018, Σάββατο: Παρουσίαση εργασίας μαθητών Γυμνασίου Πλωμαρίου, σχετική με την ιστορία της πόλης. Διοργάνωση Γυμνάσιο Πλωμαρίου.

 

• 10 Ιουνίου 2018, Κυριακή: Ενημερωτική ομιλία εκπροσώπου των εθελοντικών οργανώσεων Λέσβου, με παράλληλη έκθεση φωτογραφιών από τις δράσεις της. Συντονιστής ο Δημήτρης Βελούτσος.

 

• 23 Ιουνίου 2018, Σάββατο: Έκθεση Περιοδικών  που άφησαν εποχή, όπως «ΜΑΣΚΑ», «ΑΓΟΡΙ», «ΜΑΝΙΝΑ», «ΡΟΝΤΕΟ», «ΜΠΟΥΚΕΤΟ», «ΧΤΥΠΟΚΑΡΔΙ» και συνολικά 70 τίτλων, με επιμέλεια της συλλέκτριας Ευαγγελίας Τζαφέρη. Διάρκεια έκθεσης 10 ημέρες, με ομιλητή τον Παναγιώτη Σκορδά, Διευθυντή 6ου Γυμνασίου Μυτιλήνης.

 

• 24 Ιουνίου 2018, Κυριακή: Παρουσίαση συμμετοχής του Πολιτιστικού Συλλόγου Επάνω Σκάλας. Συντονιστής ο Μάκης Βενέτας. 

 

• 7 Ιουλίου 2018, Σάββατο: Παρουσίαση ταχυδρομικών φακέλων που στάλθηκαν από κατοίκους της Λέσβου, με τουρκικά γραμματόσημα επισημασμένα με την σφραγίδα "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ". Συντονιστής ο συλλέκτης Μιχάλης Τσιπίδης.

 

• 14 Ιουλίου 2018, Σάββατο: Εγκαίνια έκθεσης έργων μουσείου Τεριάντ, με σχετική ομιλία. Διάρκεια 10 ημέρες.

 

• 21  Ιουλίου 2018, Σάββατο: Παρουσίαση συμμετοχής Πολιτιστικού Συλλόγου Μεσοτόπου.

      

• 30 Ιουλίου 2018, Δευτέρα: Παρουσίαση των δύο πρώτων τόμων της μελέτης του ποιητή και δοκιμιογράφου Παντελή Μπουκάλα για το δημοτικό τραγούδι,  «Όταν το ρήμα γίνεται ουσιαστικό» και το «Αίμα της αγάπης», εκδόσεις ΑΓΡΑ, με εισηγητή τον Ξενοφώντα Μαυραγάνη και του έργου  του  Γιάννη Παπακώστα «Πού μας πάει αυτό το αίμα; Αναπαραστάσεις αυτοδικίας και βίας στην ελληνική λογοτεχνία», εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, με εισηγητή τον Παναγιώτη Σκορδά. Στην εκδήλωση μετέχουν οι συγγραφείς και ακολουθεί συναυλία με τα ΣΑΝΤΟΥΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣΟΥ. 

 

• 5  Αυγούστου 2018, Κυριακή: Συναυλία έργων εκκλησιαστικής μουσικής. Επιμέλεια Γιώργου Μιχαλέλλη.

 

• 10-11 Αυγούστου 2018, Παρασκευή και Σάββατο: Διημερίδα με γενικό τίτλο «ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ, ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ» και ειδικό θέμα «Διατροφικές και θεραπευτικές ιδιότητες του ελαιολάδου».

     Πρόγραμμα της Διημερίδας:

     Παρασκευή 10 Αυγούστου 2018, ώρες 10:00΄-14:00΄:

     10:00΄-10:30΄: Χαιρετισμοί.

10:30΄-11:15΄: «Βιολογικές ιδιότητες του ελαιολάδου. Το ελαιόλαδο μπορεί να προστατεύσει το DNA μας από αλλοιώσεις που οδηγούν σε καρκίνο;». Ομιλήτρια η Πηνελόπη Μαυραγάνη-Τσιπίδου, Ομότιμη Καθηγήτρια Τμήματος Βιολογίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

11:15΄-12:00΄: «Το ελαιόλαδο ως πηγή για την ανάπτυξη φαρμακευτικών προϊόντων». Ομιλητής ο Αλέξης-Λέανδρος Σκαλτσούνης, Καθηγητής Τμήματος Φαρμακευτικής Πανεπιστημίου Αθηνών.

12:00΄-12:30΄: Διάλειμμα, καφές.

12:30΄-14:00΄: Ερωτήσεις από το κοινό - Συζήτηση.

 

     Σάββατο 11 Αυγούστου 2018, ώρες 10:00΄-14:00΄:

     10:00΄-10:30΄: Χαιρετισμοί.

     10:30΄-11:15΄: «Αξιοποίηση των αποβλήτων των ελαιουργείων». Ομιλητής ο Δημήτρης Κουρέτας, Καθηγητής Τμήματος Βιοχημείας - Βιοτεχνολογίας Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

11:15΄-12:00΄: «Διατροφική αξία του ελαιολάδου». Ομιλητής ο Ηλίας Μαμαλάκης, Δημοσιογράφος και Chef.

12:30΄-14:00΄: Ερωτήσεις από το κοινό - Συζήτηση.

 

• 12 Αυγούστου 2018, Κυριακή: Μουσικά τεκμήρια του Πλωμαρίου. Το αρχείο του παλαιού μουσικού Παναγιώτη Παντελέλλη από το Παλαιοχώρι και συναυλία βασισμένη στο αρχειακό υλικό. Επιμέλεια Παναγιώτης Πούλος, Επίκουρος Καθηγητής του ΕΚΠΑ.

 

• 18 Αυγούστου 2018, Σάββατο: Έκθεση έργων μαθητών ζωγραφικής της Ειρήνης Μιχαλέλλη. Διάρκεια μία εβδομάδα.

 

• 25 Αυγούστου 2018, Σάββατο: Ρεσιτάλ, συμβολή του Διεθνούς Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου.

 

• 8 Σεπτεμβρίου 2018, Σάββατο: Έκθεση έργων Αρχαιολογικού Μουσείου Μυτιλήνης, με σχετική ομιλία.

 

• 15 Σεπτεμβρίου 2018, Σάββατο: Ημερίδα, με θέμα «Το επιστημονικό και φιλοσοφικό έργο του Βενιαμίν και η διαχρονική του αξία».

    Ομιλητές:

    α) Ευθύμιος Νικολαΐδης, Διευθυντής Ερευνών Ε.Ι.Ε.. Θέμα: «Οι επιστήμες κατά την περίοδο του νεοελληνικού διαφωτισμού».

    β) Γεώργιος Βλαχάκης, Επίκουρος Καθηγητής Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Θέμα: «Ο Βενιαμίν Λέσβιος ως δάσκαλος φυσικής και μαθηματικών».

  γ) Κωνσταντίνος Πέτσιος, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Θέμα: «Νεωτερικές γνωσιοθεωρητικές αντιλήψεις του Βενιαμίν Λεσβίου στα Στοιχεία Μεταφυσικής».

    δ) Ευστρατία Αμπατζή, Δρ. Φιλοσοφίας. Θέμα: «Πανταχηκίνητον: Η ενοποιός αρχή της μεταφυσικής και της γνωσιολογίας του Βενιαμίν Λεσβίου».

    ε) Βασίλης Παππάς, Διευθυντής 1ου Γυμνασίου Καλαμπάκας. Θέμα: «Βενιαμίν Λέσβιος. Αναφορές πειραμάτων στο έργο του».

  στ) Αθανάσιος Καλαμάτας, Διευθυντής Πειραματικού Λυκείου Μυτιλήνης. Θέμα: «Διεπιστημονική και διαθεματική προσέγγιση του συγγραφικού έργου του Βενιαμίν Λεσβίου. Προτάσεις ένταξής του στα προγράμματα σπουδών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης».

    ζ) Αντώνης Ανδριώτης, ομότιμος Διευθυντής Ερευνών Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας. Θέμα: «Πανταχηκίνητον: Μια πρώιμη ταυτοποίηση της ενέργειας και των ιδιοτήτων της».

 

• 16 Σεπτεμβρίου 2018, Κυριακή: «Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Πλωμαρίου. Προστασία και ανάδειξη». Διοργάνωση από το Πολιτιστικό Σωματείο του Πλωμαρίου «ΠΟΛΙΟΝ». Συντονίστρια η Μυρσίνη Βαρτή-Ματαράγκα, Πρόεδρος του σωματείου.

 

• 1-6 Οκτωβρίου 2018: Προβολές ταινιών του Aegeandoc, ανάλογα με το πρόγραμμα που θα εκπονηθεί από τον Οργανισμό.

 

• 7 Οκτωβρίου 2018, Κυριακή: Έκθεση του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας, σε συνδυασμό με ομιλία του Διευθυντή του καθηγητή Νίκου Ζούρου. Διάρκεια έκθεσης 10 ημέρες.

 

Επίσης, σχεδιάζεται Έκθεση Λεσβιακού Βιβλίου, που εξαρτάται από τη διάθεση των συγγραφέων να στείλουν αντίτυπα των βιβλίων τους.

 

Όλες οι εκδηλώσεις αρχίζουν στις 8.00΄ το βράδυ, εκτός από εκείνες που έχουν ειδικό πρόγραμμα. Η εναρκτήρια εκδήλωση της 11ης Απριλίου αρχίζει στις 8.30΄μ.μ. και επακολουθεί η συναυλία Κανά - Ζερβουδάκη.

 

Τις εκδηλώσεις υποστηρίζουν οι:

Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, Δήμος Λέσβου, Εταιρία Τοπικής Ανάπτυξης Λέσβου, Ποτοποιία Βαρβαγιάννη, ΕΙΡΗΝΗ τυποποιημένα ελαιόλαδα, OYZO VILLAS πολυτελείς διακοπές, πολυτελείς εξοχικές κατοικίες, A-Luxury Villas, πολυτελείς εξοχικές κατοικίες, εκδόσεις ΜΥΘΟΣ.

 

Ξενοφών Μαυραγάνης

Πρόεδρος Λέσχης Πλωμαρίου