ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ ΕΜΜ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ_"ΠνέΜαΜου"

 

Δημήτρη Εμμ. Μυτιληναίου «ΠνέΜαΜου»

Ποιητική Αναδρομή, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, ISBN: 978-618-83331-3-0

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

 

     Η ποιητική αναδρομή που αποφάσισα να εκδώσω νομίζω πως θα ολοκληρώσει τον κύκλο μου και θα αποτυπώσει το άυλο Πνέμα μου συγκεντρωμένο για να μη χαθεί. Σαν ποίηση ίσως για πολλούς «ειδικούς» να απαξιώνεται, όμως για πολλούς άλλους κάτι λέει. Αυτά που γράφω, επειδή δεν έχω μελετήσει πολύ, δεν έχω επιστημονική μόρφωση, είναι εμπνεύσεις συναισθήματος, εμπειρίας, με ορθή κρίση πιστεύω.

    Το γεγονός ότι δεν μπόρεσα να μελετήσω πολύ είναι αναμφισβήτητα τα τέσσερα χρόνια της κατοχής από τους Γερμανούς βαρβάρους 1941-1944 στην πιο τρυφερή ηλικία των 8 έως 12 χρόνων, τότε που η φοβερή πείνα αφάνισε απειράριθμο κόσμο, που όσα παιδιά επέζησαν και πέρασαν αυτή τη φρικτή δοκιμασία, υπέστησαν, από την έλλειψη πρωτεϊνών και βιταμινών, καθυστέρηση σωματικής και διανοητικής ανάπτυξης.

Με την απελευθέρωση ήμουν 12 χρόνων, πήγα Γυμνάσιο, μου ήταν αδύνατο να παρακολουθήσω, έμεινα στην ίδια τάξη, ενστικτωδώς αφοσιώθηκα στον αθλητισμό. «Νοῦς ὑγιὴς ἐν σώματι ὑγιεῖ», σοφή ρήση. Ασχολήθηκα με το κολύμπι, το τρέξιμο,  ποδόσφαιρο κ.λπ., καταπιανόμουν με όλα χωρίς μεγάλες επιδόσεις, λόγω αδυναμίας, όμως μου έκαναν πολύ καλό. Για να συνέλθω πέρασαν πολλά χρόνια με καλύτερη διατροφή.

Στο Γυμνάσιο, επειδή δεν μελετούσα, έχασα άλλη μια τάξη. Αποφοίτησα το 1953, είκοσι χρόνων. Τότε άρχισα να διαβάζω κλασικούς συγγραφείς. Επί ένα χρόνο μελετούσα με πάθος, με είχαν συνεπάρει, και ξαφνικά ένα πρωί έγραψα το πρώτο μου ποίημα το 1954: «ΜΟΝΟΣ».

Στο στρατό όταν πήγα, είχα μαζί μου μια συλλογή του Κώστα Ουράνη, ήταν ο αγαπημένος μου. Απολύθηκα μετά δυο χρόνια, η πρώτη έγνοια τότε ήταν να βρω δουλειά. Το πάθος μου για τη θάλασσα είχε περάσει. «Το όνειρο του καπετάνιου». Ψάχνοντας βρήκα μια δουλειά στη διεκπεραίωση ενός περιοδικού, έξι χρόνια, μεγάλη σχολή για τη ζωή, έμαθα πολλά.

Για βελτίωση των οικονομικών, λόγω γάμου, άλλαξα δουλειά, υπάλληλος υδραυλικών ειδών υγιεινής, ακόμα έξι χρόνια, ώσπου το 1970 ξεκίνησα δική μου δουλειά στα είδη αυτά. Αυτή η μεγάλη επαγγελματική προσπάθεια δεν άφηνε χρόνο για γράψιμο. Το 1995 πήρα τη σύνταξη, έως τότε στα σαράντα χρόνια είχα γράψει μόνο 34 ποιήματα, που εξέδωσα το 1996 με τίτλο «ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΟΙΗΣΗΣ».

Ο αθλητισμός που ποτέ δεν άφησα ─ έκλεινα το μαγαζί ώρα 3 και πήγαινα στο γήπεδο να τρέξω δέκα χιλιόμετρα ή στο κολυμβητήριο δύο χιλιόμετρα ─, γιατί αυτός με ανάστησε και με συντηρεί ακμαίο μέχρι σήμερα στα 88 χρόνια. Ευελπιστώ να φτάσω το στόχο των 100, αν όχι, δεν τρέχει τίποτα, περάσαμε καλά. Πέτυχα τους ταπεινούς στόχους μου, υγεία, εργασία, οικογένεια, παιδιά, εγγόνια και, το απροσδόκητο, έγινα το 2008 μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, κάτι που ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου δεν το είχα φανταστεί. Εκεί γνώρισα υπέροχους ανθρώπους και περνώ ευχάριστα και δημιουργικά τις ώρες μου, είναι μια Όαση για μένα και το χαίρομαι.

Με αγάπη,

Δημήτρης

   (Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Πρόλογος του συγγραφέα, Αθήνα 2021, σελ. 7)

 

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

 

Μια φορά κι έναν καιρό

στην Αθήνα γεννήθηκα, 1933

Πλάκα, Αδριανού μεριά

κι ύστερα 1935

 

στη Λέσβο βρέθηκα.

Αγιάσο μεγάλωσα, περπάτησα και μίλησα.

Πρώτη Δημοτικού ήρθαν οι Γερμανοί,

ανθρωπόμορφα κτήνη.

 

1941 Πλωμάρι, πείνασα πολύ,

όμως είχα τρεις φίλους καρδιακούς,

τον Κώστα Αντωνάκα, το Γιώργο Βάμβουρα,

τη θάλασσα π’ αγάπησα και αγαπώ!

 

Τα ζώα αγάπησα.

Σκυλάκια, γάτες, αίγες.

Τα έζησα από κοντά

τους πρόσφερα, μου πρόσφεραν.

 

1944 τα κτήνη έφυγαν,

νικήθηκαν με κόστος τρομερό

απωλειών, καταστροφών και λεηλασιών

που τα χρωστούν ακόμα οι Γερμανοί.

 

Τον ίδιο χρόνο

στη Μυτιλήνη λεύτεροι πια.

Λίγο φαγάκι, Γυμνάσιο, κολύμπι,

ποδόσφαιρο, μπάσκετ, μονόζυγο.

 

Και τι δεν έκανα,

είχα απομείνει πίσω.

Η πείνα με σημάδεψε

και στο κορμί και στο μυαλό.

 

1949. Επιστροφή Αθήνα – Αγ. Βαρβάρα.

 

Πέρασαν χρόνια,

επέζησα, δε σπούδασα.

Γυμνάσιο τελείωσα Αιγάλεω

και με το ζόρι…

 

Η άσκηση, ο Έρωτας! Το διάβασμα!...

Μ’ ανάστησαν, έγινα άλλος άνθρωπος.

Εργάστηκα, την εκλεκτή παντρεύτηκα

την Έλσα Ρίζου,

δύο παιδιά Μαρία και Μανώλη, 

εγγόνια τέσσερα, Δήμητρα, Δημήτρη, 

Γιώργο, Μηνά, να ζήσουν

υγιή κι ευτυχισμένα.

 

Είχα και τύχη, κυρίως σκέψη…

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ

Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.)

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Εσώφυλλα, Αθήνα 2021, σελ. 7)

  

ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

 

ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΟΙΗΣΗΣ (1954-1996)

                                                                                                 Στο πανέμορφο νησί μας

                                                                                                             τη Λέσβο

Δεύτερη πατρίδα Μυτιλήνη είσαι Συ,

πρώτη μες στο νου και την ψυχή,

όμορφη πατρίδα Μυτιλήνη σ’ αγαπώ

κι έρχομαι ταχιά για να σε δω, να σε χαρώ.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Απόσταγμα Ποίησης, αφιέρωση και προμετωπίδα, Αθ. 2021, σ. 11)

  

*****

  

ΚΡΙΤΙΚΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗ

 

     Ο κ. Γιάννης Χατζηβασιλείου, καθηγητής, λογοτέχνης, κριτικός, στο περιοδικό «ΑΓΙΑΣΟΣ» που διευθύνει, στο τεύχος 108, έγραψε:

 

«ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ – "ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΟΙΗΣΗΣ"

Ο Δημήτρης Μυτιληναίος, φίλος του εμπολαίου αλλά και του λογίου Ερμή, αισθάνεται έντονα την ανάγκη της προσφυγής στην τέχνη του λόγου, κάθε φορά που τον περιζώνει η μοναξιά, η «πιστή αγαπημένη» όπως την ονοματίζει. Είναι γι’ αυτόν σωτήριο καταφύγιο, «βαλβίδα ασφαλείας».

Στην ποιητική του συλλογή «Απόσταγμα ποίησης», η οποία απαρτίζεται από δύο μέρη (Της νιότης 1954-1967, Νέα περίοδος 1974-1994) και σηματοδοτείται από το κενό της πνευματικής απραξίας των χρόνων της απριλιανής δικτατορίας, καταθέτει τις νοσταλγικές του θύμησες, καταγράφει τους προβληματισμούς του σχετικά με θέματα ύψιστης σημασίας, όπως η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, το κατρακύλισμα των νέων, η μάστιγα των ναρκωτικών, η νοσηρή διαχείριση της πολιτικής εξουσίας, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η πολεμοκαπηλία, η πείνα, και δοξολογεί την αγάπη, την φιλία και τον έρωτα. Αποδείχνεται ένθερμος οπαδός των δημοκρατικών ιδεωδών, οραματιστής μιας ανθρωπινότερης κοινωνίας, φιλονεϊστής και φυσιολάτρης.

Έκδηλος η αγάπη του και για τη Λέσβο, που τη θεωρεί δεύτερη πατρίδα, αφού σ’ αυτήν, και συγκεκριμένα στην Αγιάσο, στο Πλωμάρι και στη Μυτιλήνη, πέρασε τα χρόνια της τρυφερής νιότης μαζί με την οικογένειά του. Όπως είναι γνωστό, ο πρωτοπρεσβύτερος Εμμανουήλ Μυτιληναίος, ο πατέρας του, άφησε στο νησί ανεξίτηλα ίχνη της ευεργετικής παρουσίας του…»    

 

(Απόσπασμα από τ. 108 πρδκ. «Αγιάσος», τ. 108/Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου», Αθ. 2021, σ. 13)

   

*****

  ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ

 

Είναι προτιμότερο κανείς να μιλά ή να σιωπά;

Η σιωπή πολλές φορές είναι χρυσός,

είναι όμως και ανυπαρξία.

 

«Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν»

 

Στο «ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ» αυτό των σαράντα χρόνων

έχω την αίσθηση ότι ξεπηδά ολοκληρωμένη γνώμη

για την ανθρώπινη συμπεριφορά στη ζωή,

(τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία, την πολιτική,

την υγεία, το περιβάλλον, την αλήθεια),

χωρίς αυτό να κουράζει.

 

Αν κάνω λάθος, συμπαθάτε με.

Με αγάπη, Δ. Μυτιληναίος

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Σαν πρόλογος, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 15)

 

*****

 

ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ (1954-1967)

 

ΜΟΝΟΣ (1954)

 

Ακουμπισμένος πάντα

σ’ ένα σκληρό κορμό

περίμενα στο ραντεβού

του παρελθόντος πάλι

την άνοιξη του έρωτα

να φέρει τη χαρά.

 

Ένα φεγγάρι πρόβαλε

δειλό, χλωμό, κιτρινισμένο

ανάμεσα στους σκελετούς

του φθινοπωρινού καιρού.

 

Να είν’ φεγγάρι τ’ ουρανού

ή μήπως της ψυχής μου

που φώτιζε τα όνειρα

της ανοιξιάτικης ζωής μου;

 

Μα χλόμιασε πάρα πολύ

για λίγο και θα σβήσει,

κρατήσου, φεγγαράκι μου,

στον πόνο μου κρατήσου…

 

Μα το φεγγάρι σβήστηκε

κι όλα χαθήκαν πάλι

κι έμεινα με τον πόνο μου

στην ερημιά του φθινοπώρου…

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Της Νιότης, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 19)

 

Ο ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ (1963)

 

Πέρασαν χρόνια

ο έρωτας μεγάλωσε

μεγάλωσαν και τα φτερά του,

είν’ ένας πολύτιμος τρίτος.

 

Ας του φορέσουμε

χρυσές χειροπέδες

κι ας ευχηθούμε…

ποτέ να μη δραπετεύσει.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Της Νιότης, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 31)

 

ΓΙΑΤΙ ΖΕΙΤΕ (1967)

 

Εθελοντές δούλοι του φασισμού

που δεν βλέπετε ποιον υπηρετείτε

σκοτώνετε τις ελπίδες του Λαού

άραγε αξίζει να ζείτε;

 

Σύγχρονοι Ιούδες τρελοί

που για τριάντα δολάρια πάντα

προδίδετε τον αγώνα του Λαού

άραγε… αξίζει να ζείτε;

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Της Νιότης, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 32)

 

*****

 

ΝΕΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (1974-1994)

 

ΣΑΛΠΙΣΜΑ (8-12-1974)

ΛΑΕ… Η ΩΡΑ ΣΟΥ…

 

Ζεύτηκαν μόνοι.

Το έσυραν μόνοι.

Τ’ όργωσαν μόνοι.

 

Ήρθε η ώρα σου, Λαέ,

να σπείρεις την ελπίδα

πράσινο σπόρο σίγουρο

γι’ αδούλωτη, αληθινή Δημοκρατία.

 

Η σειρά σου τώρα, Λαέ, να μην πάει χαμένο το αίμα που χύθηκε

και οι αγώνες των συγχρόνων ΗΡΩΩΝ μας. 

(Τυπώθηκε σε προκήρυξη)

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Νέα Περίοδος, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 34)

 

ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ (1982)

 

Στον κόσμο του απείρου

βρεθήκαμε μαζί

στα μύρια τόσ’ αστέρια

εδώ σ’ αυτή τη Γη.

 

Στην άβυσσο του χρόνου

ζήσαμε μαζί

τα τόσα μας τα χρόνια

μονάχα μια στιγμή.

 

Κι όμως δεν αγαπιόμαστε… γιατί;

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Νέα Περίοδος, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 35)

 

ΟΙ ΕΜΠΡΗΣΜΟΙ (1985)

 

Τα δυνατά μελτέμια ξανάρχισαν,

οι φωτιές στα δάση μας φούντωσαν,

ο ήλιος χλόμιασε από ντροπή ίσως κι οργή,

οι δράστες χαίρονται για την καταστροφή.

 

Η ψυχή μας βούλιαξε μέσα στη θλίψη,

θεατές μιας ανείπωτης τραγωδίας

με κομμένη την ανάσα δακρυσμένοι κι οργίλοι

προσμένουμε μήπως και κοπάσει ο Αίολος.

 

Σίγουρο πια οργανωμένοι πληρωμένοι εμπρηστές

αδίσταχτο το άτιμο συμφέρον πάντα

είναι μεν κίνητρο, είναι δε μεγάλη συμφορά,

όταν οι άνθρωποι χάσουν την ανθρωπιά.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Νέα Περίοδος, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 41)

 

ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΕΣ (1986)

ΑΓΙΑΣΟΣ

 

Χαρά μου πρώτη παιδική και μακρινή Αγιάσο

με τους αγνούς, καλούς αγαπητούς ανθρώπους

τις μυρουδιές της άνοιξης αναπολώ και νοσταλγώ,

τις κερασιές, τις καστανιές, τις καρυδιές και τ’ άλλα.

 

Τον παιδικό στρατό της γειτονιάς

με τις στολές τις χάρτινες, τον αρχηγό,

που τ’ όνομά του έχω ξεχάσει από καιρό

θυμάμαι μόνο την πυγμή και τη μορφή του.

 

Τον πρώτο καραγκιόζη στο χάλασμα της γειτονιάς

μ’ ένα σεντόνι κάτασπρο κι ένα λυχνάρι,

τα παραμύθια τις βραδιές της άνοιξης

και του χιονιού τη ζωγραφιά μες στο χειμώνα.

 

Την εκκλησιά τη Μεγαλόχαρη της Παναγιάς

με τ’ ασημένια τα πολλά και τα μαλαματένια

και τους πιστούς ξυπόλητους, γονατιστούς να προσκυνούν

τη δοξασμένη εποχή του έπους του Σαράντα.

 

Μα την Αποκριά στον πλάτανο της αγοράς

μ’ ένα κουτί κι ένα χωνί σε γλώσσα κοφτερή

τη σάτιρα του Ράδιο-Πασχάλ, μοναδική…

Κι έχουν περάσει κιόλας σαρανταπέντε χρόνια…

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Νέα Περίοδος, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 44)

 

ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΕΣ (1986)

ΠΛΩΜΑΡΙ

 

Κωμόπολη που γνώρισα στην κατοχή των Γερμανών

κι αγάπησα τη θάλασσα και τα δικά της

τις βάρκες, το κολύμπι και το ψάρεμα

το ρεμβασμό του δειλινού στην απεραντοσύνη.

 

Όμως η πείνα θέριζε την εποχή εκείνη

νεκροί πολλοί εδώ και κει ημέρα με τη μέρα

και τα παιδιά τραγουδιστά, λυπητερά, απεγνωσμένα

ζητούσανε βοήθεια στις πόρτες των πλουσίων.

 

            Έλα καλέ θεια…

            Δώ’ μ’ κουμμάκ’ ψουμέλ’…

 

Φωνή που πάντα θα ηχεί, πότε εδώ,

πότε εκεί και σήμερα στην Αφρική

φωνή που είναι ντροπή και μαρτυρεί

το είδος και το ήθος

του μορφωμένου και πολιτισμένου υποκριτή.

 

  (Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Νέα Περίοδος, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 45)

 

ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΕΣ (1986)

ΜΥΤΙΛΗΝΗ

 

Κι όπως εμείναμε καχεκτικοί από την κατοχή

νἄμαστε τώρα στα δώδεκά μου χρόνια μες στη χώρα

να προσπαθώ ν’ αναπληρώσω το πολύ κενό

και στο κορμί και στο μυαλό με τον αθλητισμό.

 

Παιχνίδι και φιλία στο στενοσόκακο της γειτονιάς

Πάκης, Κωστάκης, Οδυσσέας, Ιφιγένεια, Μύρνα κι εγώ

αθώα φλερτ πρωτόγνωρα, σιωπηλά, αβέβαια,

χαμένα μες το πέλαγο του χρόνου…

 

Θυμάμαι τις μακρινές εξερευνήσεις μες στο Κάστρο

με τις υπόγειες στοές, τις γκρεμισμένες εκκλησιές,

πανύψηλα τα τείχη, απ’ τα Τσαμάκια ως την Απάνω Σκάλα,

η αγωνία του ανθρώπου από τότε για να επιβιώσει.

 

Κι η αγωνία αυτή μεγάλωσε με την ατομική,

ειρήνη, ειρήνη απ’ άκρη σ’ άκρη μια φωνή,

που ξεσκεπάζει τώρα την αισχρή πολιτική

του μορφωμένου και πολιτισμένου ιμπεριαλιστή.

 

Κι οι βόλτες μας στο νυφοπάζαρο τις Κυριακές

με φόντο το λιμάνι, το φεγγάρι και το φάρο

κι ένα πυκνό δασάκι από κατάρτια και σκοινιά

και μια κρυφή λαχτάρα για φυγή απ’ το νησί.

 

Δεύτερη πατρίδα Μυτιλήνη είσαι συ,

πρώτη μέσ’ στο νου και την ψυχή…

Όμορφη πατρίδα Μυτιλήνη σ’ αγαπώ

κι έρχομαι ταχιά για να σε δω να σε χαρώ…

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Νέα Περίοδος, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 46)

 

*****

 ΕΚΣΤΑΣΗ (2003)

Στη μνήμη

του πατέρα Εμμανουήλ,

της μητέρας Μαρίας,

της δασκάλας μου Ειρήνης Φεργαδιώτη,

του ποιητή Κώστα Ουράνη

και των θυμάτων βίας όλης της γης.

ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΟ ΑΛΣΟΣ (1998)

(Το παλιό Μπαρουτάδικο)

 

Με δέος προσέρχομαι την Κυριακή

στο ναό της φύσης, πρωί.

Ψαλτήρια τα δένδρ’ αψηλά

τ’ αηδόνια ψάλλουν γλυκά.

Γοργό το βήμα ταχύ

η καρδιά μου χτυπά μηχανή.

Οι ψυχές των δένδρων σφιχτά

με τυλίγουν, μου δίνουν χαρά.

Πνοές οξυγόνου ζωής

μιας άλλης θερμής προσευχής.

Αύριο πάλι εδώ!...

Θα προλάβω να ’ρθω;

 

  (Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Έκσταση, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 72)

 

ΘΑ ΗΘΕΛΑ (2002)

 

Θἄθελα, σαν αρρωστήσω θανάσιμα,

να μείνω σπίτι μου και να πεθάνω,

να μην υποστώ τη φριχτή διαδικασία

του ευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας,

να μη συμβάλω στην επίορκη αυτή διαδικασία.

 

Επικαλούμαι το πνεύμα του Ιπποκράτη

που το έμπλεξαν στα γρανάζια του κέρδους,

σαν πνεύμα, να ξεφύγει ως διά μαγείας

και να δώσει την πρέπουσα λύση.

 

Θἄθελα να ξαναγίνουμε άνθρωποι,

άλλως μου είναι αδιάφορο αν θα ζήσω.

 

   (Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Έκσταση, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 81)

 

*****

 

 

ΣΗΜΑΔΙ ΜΕΣΟΠΕΛΑΓΑ (2006)

Σημάδι ρίχνω στο πέλαγο

πιστεύω κάπου θ’ αράξει.

ΝΕΑ ΖΩΗ

 

Πέταξες τα τελευταία μπακαλοτέφτερα

αυτά που έπρεπε να κρατήσεις δεκαετία

ο τελευταίος δεσμός με το χθες,

είσαι τώρα ένας ελεύθερος άνθρωπος.

 

Έκανες την κοινωνική θητεία σου,

δουλειά, γάμο, παιδιά, σπίτι και άλλα

παράτησες στη μέση τη βιβλιοθήκη σου

δεν πέθανες, δεν αρρώστησες, ακόμα βλέπεις.

 

Και συνεχίζεις με Παπαδιαμάντη,

συνεχίζεις να ζεις με τ’ όνειρο

γεμάτο φως, αγάπη, ελπίδα,

εξαγνισμό του νου και της ψυχής.

 

Αγαπάς τη ζωή, γιατί γνωρίζεις το τέλος.

 

 (Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Σημάδι μεσοπέλαγα, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 86)

 

ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΕΣ

Η ΦΩΝΗ ΕΝΟΣ ΖΩΟΥ

 

Είδα τον ταύρο να ορμά

και να πηδά το φράχτη,

τις ιαχές να σταματούν

κι ο φόβος να πλανιέται.

 

Είπε ο ταύρος μέσα του,

δεν τα ’χω με τον ταυρομάχο,

αυτός πληρώνεται καλά,

αυτός δουλειά του κάνει.

 

Για πείτε μου, εσείς τρελοί,

τι θέλετε από μένα;

Αιμοβόροι, αιμοδιψείς και σαδιστές,

σας έρχομαι, δικός σας είμαι.

 

ΥΓ. ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΣ

Εκείνος που έχει ανεπτυγμένο

σε υψηλό βαθμό

το περί δικαίου αίσθημα

και περίσσια αγάπη για όλους.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Σημάδι μεσοπέλαγα, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 87)

 

Ο ΚΥΝΗΓΟΣ

 

Ο κυνηγός απαρηγόρητος

θρηνεί το σκύλο του

που κάποιος τον φαρμάκωσε

και με κατάρες τον στολίζει

την απανθρωπιά του στιγματίζει.

 

Κι οι πέρδικες που δε μιλούν

κοτσύφια και ορτύκια,

τα λαγουδάκια τι να πουν;

Έχουν δικαίωμα να ζουν;

 

Αν ξεφυτρώσει εδώ στη γη

μια υπεράνθρωπη ζωή

και μας εκλάβει για τροφή;

Είναι κι αυτό μια εκδοχή.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Σημάδι μεσοπέλαγα, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 90)

 

Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ

 

Στην επίγεια ζωή

κυρίαρχος των πάντων

άνθρωπος ο Μέγας

άνθρωπος το τέρας.

 

Των θεών και των πνευμάτων

των καλών και αγαθών,

των φτωχών και αδυνάτων,

ζώων, φυτών και θαλασσών.

 

Για τη λάθος του ζωή

δημιουργεί και καταστρέφει,

πλάθει τους θεούς στα μέτρα του

και στερνά πεθαίνει…

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Σημάδι μεσοπέλαγα, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 94)

 

*****

 

ΟΙ ΚΛΩΝΟΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (2007)

Στα εγγόνια μου

Δήμητρα, Δημήτρη και Γιώργο

ΟΙ ΚΛΩΝΟΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 

Οι κλώνοι της αγάπης σου

απλώνονται σ’ ολόκληρη τη Γη,

σε όλα τα ζωντανά της,

όχι μονάχα στους ανθρώπους.

 

Μπόλι απ’ τους κλώνους αυτούς

ας πάρουν οι νέοι

για να βγουν με μάτια ανοιχτά

απ’ το τέλμα που σήμερα ζουν.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Οι κλώνοι της αγάπης, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 99)

 

ΤΟ ΠΕΥΚΟ

 

Το πεύκο που φυτέψαμε

μεγάλωσε και θέριεψε

και σκέπασε τη μουσμουλιά,

τη νεραντζιά και την πορτοκαλιά.

 

Έγινε στέκι των πουλιών

και τα πουλιά αγάπες,

που μας μιλούν στη γλώσσα τους

κι αγάλλεται η ψυχή μας.

 

Κι όταν ο ήλιος ανεβεί

ψηλά το μεσημέρι,

στον ίσκιο του αποκάτω

με συναυλία τζιτζικιών,

 

χαιρόμαστε το άρωμα

που φέρνουν οι βελόνες,

άρωμα πεύκου όμορφο

ανάμνηση γλυκιά χωριού αγαπημένου.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Οι κλώνοι της αγάπης, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 113)

 

 

ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ

 

Οι ελιές που φυτέψαμε

μεγάλωσαν και κάρπισαν,

απλώσαμε τα λιόπανα

χτενίσαμε τον καρπό.

 

Στο λιοτρίβι πήραμε το λάδι

νιώσαμε μεγάλη χαρά

τη χαρά του δημιουργού

δυο σημαντικοί δημιουργοί.

 

Μεγαλύτερη συγκίνηση

η γέννηση των παιδιών μας,

είναι όμως μυριάδες

οι σημαντικοί δημιουργοί…

 

Στην ασήμαντη ζωή μας.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Οι κλώνοι της αγάπης, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 119)

 

ΛΥΠΑΜΑΙ

 

Μη λυπάσαι

για τα χρόνια που πέρασαν

για τις πολλές ρυτίδες

για τη νιότη που έφυγε.

 

Είν’ αρκετό για μας

λίγο ψωμί, ένα ηλιοβασίλεμα,

ένα τραγούδι απ’ τα παλιά

και λίγη συντροφιά.

 

Όχι λυπάμαι,

για τους αθώους που χάνονται,

για τους άτυχους νέους,

για τα δένδρα που καίγονται,

για τα ζώα που σφάζονται,

για τον αναλφαβητισμό,

για το φανατισμό,

για το ψέμα και την υποκρισία,

για το φθόνο και την αδικία.

Λυπάμαι ακόμα

γιατί, όσο και αν προσπαθώ,

αδυνατώ…

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Οι κλώνοι της αγάπης, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 121)

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Μη με αναζητήσεις

στην πολύβοη πόλη

μήτε στο ακρογιάλι

το ηλιοβασίλεμα.

 

Ίσως να με βρεις

στις λίγες σελίδες

που θ’ απομείνουν

σε κάποιο ράφι…

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Οι κλώνοι της αγάπης, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 127)

 

*****

 ΖΩΗ ΕΠΙ ΓΗΣ (2010)

Πώς να πεις την αλήθεια

σ’ έναν κόσμο θεόληπτο

σ’ έναν κόσμο μακάριο

ποτισμένο με μύθους.

ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

 

Εργάστηκα 35 χρόνια,

μου έβγαλαν μια μικρή σύνταξη.

Δεν αισθάνομαι φτωχός

αλλά αδικημένος.

 

Λυπάμαι μόνο

για την πολιτική

και πνευματική ένδεια

εκείνων που μας αδικούν.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Ζωή επί Γης, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 146)

 

ΟΙ ΔΡΑΠΕΤΕΣ (2008)

 

Ο φτερωτός έρωτας

αργά, αργά, αθόρυβα

αντάμα με την ομορφιά

απέδρασαν…

 

Οι χρυσές χειροπέδες

στα ρυτιδωμένα δάκτυλα

απέμειναν…

Αναλλοίωτες αναμνήσεις.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Ζωή επί Γης, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 153)

 

Η ΠΕΙΝΑ 

ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

Από τα χρόνια της Κατοχής 1940-44 

Μια κουταλιά εσύ

μια κουταλιά εγώ

η μία έγιναν δύο

οι δυο εικοσιδύο.

 

Τι πείνα ήταν εκείνη…

 

Παιδιά μικρά αδέλφια εμείς

δεν περιμέναμε τους άλλους τρεις

τα λιγοστά ρεβίθια στο τσουκάλι

απέμειναν ελάχιστα.

 

Μ’ ένα συναίσθημα ντροπής και ενοχής

όμως κάπως χορτάτοι.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Ζωή επί Γης, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 155)

 

*****

 

ΜΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΑ (2012) - ΠΟΙΗΜΑΤΑ - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ

Στη μνήμη

της αγαπημένης μου αδελφής

Καλλιόπης Μυτιληναίου - Χοτζόγλου

ΜΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΑ

 

Εγώ δε γράφω

για να γίνω ποιητής

μ’ αυτές τις λέξεις

που νογώ

μια ζωγραφιά σκαρώνω

της ψυχής.

 

Να μη χαθεί

κι ίσως κριθεί

πάνω στη Γη

απ’ τους ανθρώπους.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Μια Ζωγραφιά, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 177)

 

ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ

 

Παιδί σε γνώρισα

σ’ αγάπησα!...

Στην αγκαλιά σου έζησα

ανείπωτη χαρά

χρόνια πάρα πολλά.

 

Με τ’ αλμυρά σου τ’ απαλά

χάδια σου και φιλιά μεγάλωσα.

Σε λάτρεψα…

Πεντάμορφή μου θάλασσα!

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Μια ζωγραφιά, σελ. 179 και Οπισθόφυλλο βιβλίου)

 

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ

 

Οι φίλοι μας ένας-ένας φεύγουν,

συμπαρασέρνουν μαζί ό,τι πιο ακριβό

σφυρηλατήσαμε όλα τα χρόνια

με ειλικρίνεια και συντροφικότητα.

 

Την άδολη αγάπη!...

 

Χάνουμε τους μάρτυρες της ζωής μας,

αυτοί μόνο μας γνώριζαν τόσο καλά,

αυτοί μας αγάπησαν αληθινά.

Αδειάζει η ζωή μας, η ύπαρξή μας.

 

Πρέπει κάτι να κάνουμε.

Ας γράψουμε τις σκέψεις, τις αναμνήσεις, τα συναισθήματα,

προσφορά παρουσίας ανθρώπων

που έζησαν στη Γη με αξίες.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Μια Ζωγραφιά, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 192)

 

Ο ΠΑΤΗΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

 

Θεολόγος ιερέας

πρωτοπρεσβύτερος κατηχητής

υπηρέτησε την Εκκλησία της Ελλάδος

αληθινά με πίστη και πάθος.

 

Αγαπούσε τους ανθρώπους,

τους βοηθούσε πάντα

προσφέροντας με αυταπάρνηση

ύλη, ψυχή και πνεύμα.

 

Όμως δε γλίτωσε

από τη μοίρα εκείνων που προσφέρουν.

Η τότε κεφαλή της Εκκλησίας

και στα στερνά τον πλήγωσε.

 

Όμως η προσφορά σ’ εκείνους

που δωρεάν έλαβαν

και τόσοι άλλοι, τον εκτίμησαν,

τον τίμησαν και τον τιμούν.

 

Θυμούνται με αγάπη την αγάπη.

Η τότε κεφαλή ξεχάστηκε.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Μια Ζωγραφιά, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 196)

 

ΟΔΥΝΗΡΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ

 

Το 1974 απαλλαχτήκαμε

από της επτάχρονη δικτατορία

επαναφέραμε τη Δημοκρατία!...

 

Σήμερα δυστυχώς εκπέσαμε

στην πολιτική αγυρτεία.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Μια Ζωγραφιά, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 203)

 

Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ 

 

Οι πρώτες μου εικόνες

παιδικές είναι Αγιάσος.

Η εκκλησιά της Παναγιάς,

οι πιστοί που συνέρρεαν.

 

Τα στενά δρομάκια,

κεραμόσκεπα γραφικά σπιτάκια,

τότε μας φάνταζαν πελώρια,

πατωμένες, ανηφοριές, κατηφοριές.

 

Οι φίλοι μας, τα παιχνίδια, η αγορά

με έναν πανέμορφο

τεράστιο πλάτανο

που δεν υπάρχει πια.

 

Τι έγινε ο πλάτανος, αδέρφια,

ο πνεύμονας, η δροσιά του χωριού,

μήπως ξεράθηκε;

Όχι, τον έκοψαν.

 

Απέμεινα άφωνος,

μονάχα σκέφτηκα…

Τόση ομορφιά!... Γιατί;

Θα υπάρχει πλέον μόνο στη σκέψη μας.

 

Ώσπου να φύγουμε κι εμείς.

 

Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Μια Ζωγραφιά, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 218)

 

ΝΟΗΜΑ ΖΩΗΣ

 

"Γνῶθι σαὐτόν".

Να μπορείς να διακρίνεις

την ομορφιά γύρω σου

και να την απολαμβάνεις.

Να καταπολεμάς την ασχήμια.

 

Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Μια Ζωγραφιά, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 222)

 

*****

 

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΓΝΩΜΗ (2016)

 

Ο ΣΤΟΧΟΣ

 

Εκτός του συναλλάγματος

που έφυγε απ’ την Ελλάδα,

αναχωρούν κι οι Έλληνες

εργάτες, επιστήμονες, αδειάζει η χώρα.

 

Τι θα συμβεί;

Ποιος ωφελείται άραγε;

Ποιοι φέρουν την ευθύνη;

Είναι ανίκανοι; Δεν το πιστεύω.

 

Η απαλλοτρίωση της χώρας εμφανής,

ο στόχος πέτυχε διάνα!

Ο λαός πένεται, αργοπεθαίνει.

Οι υπεύθυνοι περί αριθμών τυρβάζουν.

 

Πλην του αριθμού των ανέργων

και της αλήθειας των αιτίων του δράματος.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Ποιητική Ελεύθερη Γνώμη, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 231)

 

ΟΙ ΒΙΑΣΤΕΣ

 

Ήρθαν και πάλι,

αυτή τη φορά

προσκεκλημένοι

με το μανδύα του

δημοκράτη,

οι βιαστές του Έθνους

οι Γερμανοί.

 

Τους υποδέχονται

ανερυθρίαστα

οι εδώ βιαστές

της Δημοκρατίας

και του Λαού,

αυξάνοντας τους δείκτες

ανέργων, πεινασμένων

σε καιρό ειρήνης, στα ύψη,

αλίμονο

και τον αριθμό αυτοκτονιών.

 

Όμως και των νοσταλγών

του επάρατου φασισμού.

 

Έλληνες αδέλφια, αφυπνισθείτε…

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Ποιητική Ελεύθερη Γνώμη, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 233)

 

ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ

Στη μνήμη του ήρωα ποιητή Λορέντζο Μαβίλη

 

Δεν θα ξαναγράψω,

γιατί ό,τι είχα να πω

το είπα.

 

Δεν θα ξαναγράψω,

γιατί νοιώθω οργή,

απελπισία, ντροπή και θλίψη.

 

Τόσοι αγώνες του Έθνους

τόσες θυσίες, τόσο αίμα

για τη λευτεριά!...

 

Όλα πήγαν χαμένα,

ξεπουλήθηκαν

από ανάξιους "ηγέτες".

 

Σκλάβοι των Τραπεζών.

Σκλάβοι των Γερμανών.

Σκλάβοι της απληστίας.

 

Μου είναι αδύνατο να ξαναγράψω,

ν’ αναπολώ ή να φιλοσοφώ,

γιατί τρελαίνομαι μ’ αυτά που ζω.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Ποιητική Ελεύθερη Γνώμη, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 234)

 

ΜΟΝΟΣ

 

Και με ρωτούν,

τι κάνεις μόνος

εκεί στην ερημιά;

Κι εγώ γελώ.

 

Μα δεν λέω

το μυστικό

για να μη με περάσουν

τρελό.

 

Όμως σε σένα θα το πω.

 

Μόνος δεν είμαι, αδελφέ,

έχω τον Παλαμά, το Ρίτσο,

έχω Σικελιανό, Παπαδιαμάντη,

έχω το Νίκο Καζαντζάκη.

 

Έχω φίλο μου το Ντοστογιέφσκι,

τον Λέοντα Τολστόι,

τον Όμηρο, τον Πλάτωνα

και τον Αριστοτέλη.

 

Έχω τον εν ζωή

Ιάσονα Ευαγγέλου

και πλήθος άλλους

φίλους ποιητές.

 

Κι όποτε θέλω

τους μιλώ.

Και τι δε λένε…

Είμ’ ευτυχής, αδέλφι, ΛΕΥΤΕΡΟΣ.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Ποιητική Ελεύθερη Γνώμη, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 244-245)

 

*****

 ΙΠΤΑΜΑΙ (2019)

Στις Μαρίες μου,

Μητέρα και Κόρη

ΑΤΙΤΛΑ ΤΡΙΣΤΙΧΑ 5 - 7 - 5 ΣΥΛΛΑΒΩΝ

 

Ζω σε μια χώρα

άυλη, γεμάτη Φως.

ΙΠΤΑΜΑΙ, θωρώ.

 

Το απέραντο

της θάλασσας γαλάζιο

υπερκόσμιο.

 

Ζηλεύω όλα

τα πουλιά που πετάνε

λεύτερα παντού.

 

Αν αγαπάς τα

πουλιά, φύτευε δέντρα

παντού και πολλά.

 

Πόλεμος είναι

το δίκαιο του άφρονος

ισχυρότερου.

 

Σκελετωμένα

παιδιά του αιώνα μας

απαράδεκτο.

 

Όταν ο άνθρωπος

χάνει τη μνήμη, μένει

άδειο σαρκίο.

 

Η Γη θ’ αντέξει

τόσον παραλογισμό

των ανθρώπων της;

 

Οι ποιητές μας

πρέπει να παίρνουν θέση

στα γεγονότα.

 

Ποίηση είναι

το σάλπισμα πνεύματος

πεφωτισμένου.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Ίπταμαι, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 252, 253, 254, 256)

 

 

Μία απίθανη εκδοχή:

ΙΣΩΣ ΟΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ

 

Στο απέραντο Σύμπαν

τ’ αστέρια αναρίθμητα,

οι πλανήτες γυμνοί, παγωμένοι,

απέραντη μοναξιά.

 

Τυχερή η Γη μας,

τυχεροί κι εμείς που ζούμε,

ίσως οι μοναδικοί

με τόσο εξελιγμένη ζωή

σ’ όλο το Σύμπαν.

 

Το ανθρώπινο είδος

με εξαίρετα επιτεύγματα,

αλλά και εξελιγμένη κτηνωδία

με τις εκατόμβες νεκρών.

 

Η αντιφατική αυτή

αδιανόητη εξέλιξη

το τεράστιο ερώτημα

για τον σκεπτόμενο άνθρωπο.

 

Τόσο ιδιοφυές,

τόσο προνομιούχο,

αλλά και τόσο παράλογο

γέννημα της φύσης.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Ίπταμαι, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 257)

 

ΟΙ ΕΩΣΦΟΡΟΙ

 

Ε… Εσείς,

που αιματοκυλείτε τη Γη,

δε θα σας ονοματίσω

γιατί είσαστε πασίγνωστοι.

 

Ε… Εσείς,

αν νομίζετε πως είστε άνθρωποι,

είστε γελασμένοι

γιατί οι άνθρωποι έχουν συνείδηση.

 

Ε… Εσείς,

που θησαυρίζετε με το αίμα,

δεν πάτε στο διάβολο

το συνάδελφό σας, να ησυχάσουμε;

 

Αλλά πώς να πάτε στο διάβολο,

δεν υπάρχουν διάβολοι,

είστε εσείς οι διάβολοι.

Άρα… ποτέ δεν θα ησυχάσουμε.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Ίπταμαι, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 272)

 

*****

 

ΛΑΚΩΝΙΖΕΙΝ ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΑ (2019)

ΑΤΙΤΛΑ ΤΡΙΣΤΙΧΑ 5 - 7 - 5 ΣΥΛΛΑΒΩΝ

 

Α΄ ΥΠΟΘΗΚΕΣ

 

Όταν πιστέψεις

στον εαυτό σου, μπορείς

να επιτύχεις.

 

Ντροπή δεν είναι

τα όνειρα που κάνεις,

μα να μην κάνεις.

 

Μην αφήνετε

το χρόνο να φεύγει

χωρίς στόχο.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Λακωνίζειν Στοχαστικά, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 279)

 

Β΄ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ - ΝΟΗΜΑ ΖΩΗΣ

 

Πλάθεις όνειρα

συντηρείς την ελπίδα

νόημα ζωής.

 

Δεν αισθάνομαι

φτωχός που έχω λίγα.

Ονειρεύομαι.

 

Δεν επιθυμώ

τα εύσημα των "ειδικών",

θέλω των πολλών.

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Λακωνίζειν Στοχαστικά, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 283) 

 

Γ΄ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Πείνα

 

Ήταν κατοχή

το τσουκάλι έφτασε

σχεδόν στον πάτο.

 

Μια κουταλιά

εσύ μια κουταλιά εγώ

ήταν ρεβίθια.

 

Το κατοχικό

δράμα της πείνας ποτέ

δεν θα ξεχαστεί.

 

Ήταν Γερμανοί

αυτοί που σημάδεψαν

πολλούς ανθρώπους.

 

Ήταν Γερμανοί

αυτοί που εξόντωσαν

πολλαπλάσιους.

 

Άλλο πρόσωπο

σήμερα, μετάνοιας;

Υποκρισίας;

 

(Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Λακωνίζειν Στοχαστικά, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 286)

 

ΛΑΚΩΝΙΖΕΙΝ

 

Η γυναίκα είναι

η πολυτιμότερη!...

και η ομορφότερη

Ζωή επί Γης.

 (Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Λακωνίζειν Στοχαστικά, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 294)

 

Φωτογραφία του Δημήτρη Μυτιληναίου δημοσιευμένη στη συλλογή "Έκσταση"

 

Την 7^η Μαρτίου 2012,

στην αίθουσα της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών «Μιχαήλας Αβέρωφ»,

ο συγγραφέας, λογοτέχνης, στοχαστής ΙΩΑΝΝΗΣ (ΙΩΝ) ΜΙΧ. ΚΑΡΑΚΩΣΤΑΣ

παρουσίασε τον ποιητή ΔΗΜΗΤΡΗ ΕΜΜ. ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ

«…Ο ποιητής Δημήτρης Μυτιληναίος εποίησε έργο πνευματικό και δη ποιητικό… Το καθένα από τα έργα του χωριστά και όλα μαζί αποπνέουν άνθρωπο ευαίσθητο, που περικλείει μέσα του απέραντη ανθρωπιά, κάτι σπάνιο στις μέρες μας, καλοσύνη, ευγένεια, ταπεινοφροσύνη, αγάπη για τον άνθρωπο, τη φύση, το φως. Ο ποιητής μας είναι καλλιτέχνης, δηλαδή καλός τεχνίτης του λόγου…

»Ένας ποιητής πώς ξεχωρίζει απ’ τους άλλους που γράφουν διάφορα κείμενα; Ξεχωρίζει από το ήθος της γραφής και της αρετής, της αλήθειας και της ανθρωπιάς. Ο ποιητής Μυτιληναίος έχει βαθιά αναπτυγμένο το αίσθημα της ανθρωπιάς. Βγαίνει μέσα από το ποιητικό του έργο και την ίδια του την καθημερινή ζωή. Ποιητής που δεν λέει ή σκόπιμα κρύβει την αλήθεια, για να πάρει ένα βραβείο του κατεστημένου συστήματος, δεν είναι ποιητής, αλλά μασκαράς, που μασκαρεύει την ποίηση. Η ποίηση είναι η θεά της αλήθειας και της αρετής. Αν λείπει στον ποιητή η αρετή, αυτός δεν έχει γνώση…  

»Ο ποιητής έχει μεγάλο ενδιαφέρον να τον μελετήσει κανείς, διότι προβληματίζει, είτε με τις θεωρήσεις του μέσα στο έργο του, είτε με τα ερωτήματα που θέτει, ώστε ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος να εκφράσει τις δικές του θεωρήσεις…

»Ο Δημήτρης Μυτιληναίος, όπως ο ίδιος λέει, αγαπά τη μοναξιά και θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένας μοναχικός και απόμακρος από την κοινωνία ποιητής. Αντίθετα, μέσα από την πιστή του αγαπημένη, τη μοναξιά, βρίσκει το χρόνο να την αναδείξει σαν μια σπουδαία λειτουργία στην ποιητική του έκφραση και δημιουργία. Μέσα στη μοναξιά του, ο ποιητής διαστοχάζεται, απερίσπαστος, ανώτερες πνευματικές συλλήψεις, που είναι σοφές και χρήσιμες στους συνανθρώπους και για κάθε κοινωνία. Άρα, η μοναξιά του γίνεται ασύρματος επικοινωνία από το έσω Είναι του στο έξω Είναι με το κοινωνικό γίγνεσθαι…

»Μπροστά σε αυτή την υψηλού περιεχομένου σύλληψη του ποιητή μας Δημήτρη Μυτιληναίου, θα κάνω μια προσωπική εξομολόγηση. Στη ζωή μου συνάντησα πολλούς ανθρώπους απ’ όλα τα στρώματα της κοινωνίας και απ’ όλα τα πνευματικά επίπεδα, όμως πολύ σπάνια συναντάς ανθρώπους να μη σου παριστάνουν ότι τα ξέρουν όλα ή ότι είναι ξερόλες, ή είναι κάποιοι πολύ σπουδαίοι. Ένας απ’ αυτούς τους σπάνιους ανθρώπους είναι και ο Δημήτρης Μυτιληναίος, που με τόση αυτογνωσία ομολογεί τη μετριότητά του. Αυτό είναι και το μεγαλείο της υπεροχής του έναντι των άλλων. Εύγε Δημήτρη, αυτό σε καταξιώνει τόσο πολύ, που τίποτα άλλο να μην έγραφες, θα καταγραφόταν ότι έγραψες ένα και μόνο, αλλά πολύ σπουδαίο.»     

          

   (Ποιητική Αναδρομή «ΠνέΜαΜου»/Ζωή επί Γης, β΄έκδοση, Αθήνα 2021, σελ. 166-174)

 

*****

 

Περισσότερα για τη ζωή και το έργο του συγγραφέα διαβάστε:

http://paleochori-lesvos.blogspot.com/2013/10/blog-post.html

http://paleochori-lesvos.blogspot.com/2014/04/blog-post_6.html

https://paleochori-lesvos.blogspot.com/2016/02/blog-post_23.html

https://paleochori-lesvos.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html