Γέρικη πατρική ελιά
Γέρικη πατρική ελιά, 
σε πότισε το σύννεφο,
σε κλάδεψε ο δυνατός αγέρας,
σε χάιδεψε το δροσερό αεράκι,
σ’ έθρεψε το χρυσό φως του ήλιου,
σε συντρόφεψε το λάλημα των πουλιών,
οι γρύλοι σου τραγουδούσαν τη νύχτα…
Οι άνθρωποι πουθενά…
Μοναχική μες στη σιωπή σου
αναζητάς αγαπημένες σκιές.
Και περιμένεις…
Πάνω στη φλούδα σου ουλές
από πληγές που αφήνει ο χρόνος.
Με το σταχτοπράσινο πένθιμο φόρεμά σου
αντικρίζεις ερείπια, 
απομεινάρια πέτρινα ευτυχισμένων καιρών…
Η καματερή συκιά με την κούνια
και το καρφί που έδειχνε ώρα τέσσερις
κουφάρι πλάι σε βάλσαμα και ξερόχορτα.
Ήχοι από χαρούμενες φωνές παιδιών
στοιχειώνουν τη μνήμη σου.
Τα παιδιά μεγάλωσαν, σκορπίστηκαν
σ’ ερημιές και σκοτάδια.
Μα εσύ σιωπηλή, πατρική μου ελιά,
πικροζείς και καρπίζεις.
Αντικρύ σου θεόρατος πρίνος με φύλλα αγκαθωτά,
όσα κι οι πίκρες αυτών που τον φύτεψαν,
καλεί το διαβάτη να ξαποστάσει στον ίσκιο του.
Ρίγανη, θρούμπη και φυτιλιές
μπροστά στον πέτρινο φράχτη, 
απομεινάρια από το Ραχίδι,
απ’ το παλιό μας αμπέλι με τα κρασάτα σταφύλια.
Οι άνθρωποι πουθενά…
Γέρικη πικραμένη ελιά,
πλάι στο φάντασμα τ’ αμπελιού μας,
για ποιον σταλάζει το δάκρυ σου;
Αφιερωμένο στη Ραχιδιώτικη ελιά μας
