ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΝΑ

Όσα δεν μπορούμε να πούμε με τις προσευχές μας, τα λέμε με ποιήματα. Ποιος θα δώσει καταφύγιο και παρηγοριά στους απελπισμένους της Γης που πήραν το δρόμο της προσφυγιάς;   

Σαλβαρλής Γιάννης

ΛΗΘΑΡΓΟΣ

Βαθιά κοιμούνται οι Λαοί!

Οι νύχτες δεν τελειώνουν!

Ο ύπνος καίει το ψωμί:

τ’ αγγίζουν και ματώνουν!

Τα Τείχη γίναν φυλακή

και οι Θεσμοί χωλαίνουν!

Βαθιά κοιμούνται οι Λαοί

Κι όταν ξυπνούν, πεθαίνουν!
(πδκ. "Αιολικά Γράμματα"/55/1985)

(Κώστας Μίσσιος, «Ανθολόγιο Λεσβίων Ποιητών», τόμος 10ος, Μυτιλήνη 1998, σελ. 179)

²²²²²

Σφακιανάκης Γιάννης

ΧΑΙΡΕ ΜΑΡΙΑ

Στα μάτια σου

ο γαλάζιος ουρανός του νησιού μας

στα μαλλιά σου πλέκει στεφάνι ο ήλιος

η φωνή σου γεννήθηκε με τα λουλούδια

η φωνή σου νανουρίζει τα παιδιά της γης

το πρόσωπό σου σαν την ημέρα που σβήνει στα κύματα

μάνα που χύνεις δάκρυα για τον ήλιο,

για τα δέντρα, για τα πουλιά, για τη θάλασσα

και για τ’ αθώα παιδιά που σταυρωθήκαν

μάνα των ορφανών της γης

και των θλιμμένων η πορεία

η φωνή σου

Χαίρε, Μαρία!

(«Ποιήματα 1938-1958», Αθήνα 1971, σελ. 24. Είναι δημοσιευμένο στο βιβλίο «Η Παναγιά στη Νεοελληνική Ποίηση», επιμ. Ι.Μ. Χατζηφώτης, εκδόσεις Τουμπής, Αθήνα 2008, σελ. 207)

Έργο Μαρίας Σαχά - Γιαννοπούλου

Βρεττάκος Νικηφόρος

ΔΥΟ ΜΗΤΕΡΕΣ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Ο γιος της σκοτώθηκε πριν έξι μήνες.
Τώρα κάθε πρωί που ανοίγει την πόρτα της,
είναι ένα πένθος. Νομίζεις πως βλέπεις
έξω από χρόνο και χώρο: το πένθος.

Το βράδυ, το ίδιο:
Σπρώχνει την πόρτα
σα να σωριάζεται. Μπαίνει τρεκλίζοντας
ανάβει το φως. Η μαύρη της μπόλια
είναι λυμένη. Οι άκρες της κρέμονται
ως κάτου στο πάτωμα. Στον τοίχο, αντίκρυ της
η εικόνα ταράζεται. Η Παναγία τη βλέπει,
τρέμουν τα χέρια της, θα της φύγει θαρρείς,
θα της πέσει το βρέφος της.

Τα χείλη της σφίγγονται, η κόκκινη
μαντίλα της παίζει. Θέλει να την
βοηθήσει, αλλά – το σπίτι είναι έρημο.
Δεν έχει σε ποιον ν’ αφήσει σ’ αυτόν
τον κόσμο για μια στιγμή το παιδί της.
("Ποιήματα")

²²²²²