ΝΙΚΟΛΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (1921-2020)

Αύριο θα γινόταν αιωνόβιος…

 

Η φωτογραφία είναι από την ανάρτηση της Παναγιώτας Καλαϊτζή.  

     Τα τελευταία χρόνια καμάρωνε, γιατί ήταν ο γηραιότερος στο Παλαιοχώρι. Μια μέρα πριν από τα γενέθλιά του, πήρε την αιώνια οδό προς τον Παράδεισο.

     Ο Δημήτριος Νικολιάς του Νικολάου γεννήθηκε στο Παλαιοχώρι το έτος 1921 και είναι γραμμένος στο Μητρώον Αρρένων Κοινότητας Παλαιοχωρίου Λέσβου με αύξοντα αριθμό 12. Ψηλός, λεπτός, ευπροσήγορος, με γλυκά καστανά μάτια και ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο, ανεβοκατέβαινε δυο και τρεις φορές κάθε μέρα την ανηφοριά που οδηγεί από την αγορά στο σπίτι του, στη μέση της ψηλής σκάλας προς τον Άγιο Νικόλαο.    

     Με τη σύζυγό του Μαρία απέκτησαν τρεις γιους, το Νικόλα, τον Παναγιώτη και το Γιάννη. Κι οι τρεις ξενιτεύτηκαν στην Αυστραλία, ο Παναγιώτης επαναπατρίστηκε πριν πολλά χρόνια, ενώ ο Γιάννης έμεινε λίγο καιρό στο Πλωμάρι. Η ζωή τους υπήρξε δύσκολη, αλλά πάντοτε ξεπερνούσαν τη φτώχεια, τις αντιξοότητες, τις αρρώστιες και τους θανάτους των αγαπημένων τους με καρτερικότητα.      

     Φιλόπονος και φιλότιμος, όλη του τη ζωή την πέρασε ασχολούμενος με αγροτικές εργασίες στα ελαιοκτήματα και στο αμπέλι του στο Ραχίδι, όπου είχε μικρή εξοχική κατοικία και παραθέριζε με την οικογένειά του τα καλοκαίρια. Προ ετών, αφού ξεπέρασε με εγχείρηση μία σοβαρή ασθένεια, υπέργηρος, φρόντιζε τη σύντροφό του μέχρι το θάνατό της και κάθε πρωί κατηφόριζε προς την αγορά για τον πρωινό καφέ. Μόνο τους τελευταίους μήνες ένας σοβαρός τραυματισμός τον περιόρισε μέσα στο σπίτι του.    

     Και τα χρόνια περνούσαν. Και πάντα χαιρετούσαμε με ευχαρίστηση τον συμπαθή συγχωριανό μας, σαν διακρίναμε την ευθυτενή φιγούρα του σε κάποιο καφενείο της αγοράς. Μέχρι χτες…    

 

     Εκφράζω τα θερμά συλλυπητήριά μου στους οικείους του. Ήταν άκακος και σεμνός, άνθρωπος με αξίες. Μια διακριτική παρουσία, μια όμορφη ψυχή. Ένα εκατόχρονο δέντρο με γερή παλιοχωριανή ρίζα. Πάντα παρακαλούσα να τον βρω ζωντανό, όταν ξαναπάω στο χωριό μας. Είχα κι έναν ιδιαίτερο λόγο: από μικρό παιδί τον άκουγα να με προσφωνεί "κουμπάρα", τιμώντας την κουμπαριά και τη φιλία που ένωνε τον παππού μου Θρασύβουλο με έναν δικό του συγγενή.

     Θα λείψει απ' το Παλαιοχώρι το χαμόγελο, η ευγένεια, η σεμνότητά του, η καλοσύνη του, αρετές σπάνιες σήμερα. Γι’ αυτό νιώθω πως αύριο θα κηδέψουμε το παλιό Παλαιοχώρι με τους φιλότιμους, τους εργατικούς, τους αξιοπρεπείς παλιούς ανθρώπους του και θ' απομείνουν να βασιλεύουν η αδιαφορία, η έλλειψη σεβασμού, η αγένεια, η κακία, η υβριστική συμπεριφορά με λόγια και πράξεις, η αδικία, η αναξιοπρέπεια, η αφιλοτιμία...

     Γι' αυτό τούτη τη στιγμή τα μάτια μου είναι γεμάτα δάκρυα κι αισθάνομαι διπλή λύπη, γιατί σήμερα χάσαμε ίσως τον τελευταίο Παλιοχωριανό με αξίες, έναν άνθρωπο με όμορφη ψυχή. Μακάρι να με διαψεύσουν όσοι απόμειναν ζωντανοί στο αγαπημένο μας χωριό…

 

     Ο Δημήτριος Νικολιάς του Νικολάου, που γεννήθηκε και πέθανε στο Παλαιοχώρι, αύριο θα περάσει από την αγορά για τελευταία φορά.

Αθήνα, 8 Νοεμβρίου 2020

Μυρσίνη Μ. Βουνάτσου