ΒΟΥΝΑΤΣΟΥ Μ. ΜΥΡΣΙΝΗ_ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ…

ΔΕΚΑ ΧΑΪΚΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΣΤΕΓΟ

Με δέκα χαϊκού διάλεξα να σας θυμίσω πως στους δρόμους της Αθήνας βρίσκονται πολλοί άστεγοι συνάνθρωποί μας. Τους έχουν εγκαταλείψει οι συγγενείς, οι φίλοι, το κράτος. Είναι άνθρωποι χωρίς σπίτι, χωρίς αγάπη, χωρίς αναγνωρίσιμη ταυτότητα, χωρίς ελπίδα. Τους προσπερνάμε, λες κι είναι αόρατοι. Κανείς δε ρωτά το όνομά τους· είναι οι Άστεγοι. Κι αν κάποιος περαστικός τους ρωτήσει καμιά φορά, εκείνοι ντρέπονται να το πουν. Πίσω απ’ τον καθένα κρύβεται μια ιστορία ζωής που θα μπορούσε να είναι η δική μας ιστορία. Στη θέση τους μπορεί να βρισκόμασταν ή να βρεθούμε στο μέλλον κι εμείς. Είναι οι εσταυρωμένοι της πόλης χωρίς ελπίδα ανάστασης. Οι σταυροί του μαρτυρίου τους στέκουν αόρατοι μοναχά απ’ όσους δεν βλέπουν με σεβασμό και επιείκεια τον ανθρώπινο πόνο.

    Ας μην τους ξεχνάμε…

Κοιμάται η γη.

Ξαγρυπνά ο άστεγος,

το έρμο πουλί.

Σπίτι ο δρόμος

στην οδό της ερημιάς

εγκατάλειψη.

Άγρια νύχτα

παγωνιά και αγέρας,

πού να κουρνιάσω;

Αγέρας κρύος,

σπουργιτάκι του δρόμου,

σε δέρνει σκληρά.

Το μεσονύχτι

χλωμό φεγγάρι

σου λέει παραμύθια.

Μες στο σκοτάδι

την παλιά ευτυχία

φέρνει στο νου του.

Το φεγγαράκι

ακούει του άστεγου

το παραμύθι.

Η πόρτα έκλεισε.

Άστεγος απόμεινε

ο εγωισμός.

Κοιμάται η γη.

Σε δρόμου γωνιά κουρνιάζει

το έρμο πουλί.

Κοιμάσαι κι εσύ.

Σε δρόμου γωνιά κλαίει

το έρμο πουλί.

Μυρσίνη Μ. Βουνάτσου