ΜΝΗΜΗ ΓΙΑΝΝΗ Γ. ΚΟΥΤΛΗ

Μνήμη Γιάννη Γ. Κουτλή

                                   

     Έχουν περάσει ήδη τρεις μήνες από τη μέρα που χάθηκε άξαφνα μια όμορφη ψυχή. Όσες φορές έπιανα το μολύβι να γράψω δυο λόγια για τη μνήμη του, ολοζώντανη εμφανιζόταν μπρος στα μάτια μου η γελαστή του μορφή κι ακύρωνε το θάνατο…

     Κυριακή 17 Μαΐου 2015 πέθανε πρόωρα στα εξηνταδυό του χρόνια ο Γιάννης Γ. Κουτλής, συγγενής, συμμαθητής, φίλος, συγχωριανός, ένας θαυμάσιος άνθρωπος.

     Γεννήθηκε το 1953 και μεγάλωσε στο Παλαιοχώρι. Πατέρας του ήταν ο καφεπώλης Γεώργιος Ευ. Κουτλής και μητέρα του η Αθηνά Ι. Κουτλή. Ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας, αδέλφια του ο δικηγόρος Στάθης Κουτλής, ο αείμνηστος Λευτέρης που πέθανε πριν λίγα χρόνια στην Αυστραλία, η Ελένη και η Μαρία. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Παλαιοχωρίου, με δασκάλους την Κατερίνα Ζωγράφου, τη Νίτσα Βαμβαδέλη, τη Μαρίτσα Λούπου, το Σταθάκη Κουτλή και το Γιώργο Γιαμουγιάννη. Μετά την αποφοίτησή του από το εξατάξιο Γυμνάσιο Πλωμαρίου και τη στρατιωτική του θητεία, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στο γραφείο του Πλωμαρίτη δικηγόρου Γιαννουλέλλη, όπου απέκτησε μεγάλη πείρα στη διαχείριση ακινήτων. Αργότερα εργάστηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας μεσίτης και διαχειριστής ακινήτων. Πριν λίγους μήνες συνταξιοδοτήθηκε κι έκανε σχέδια για το μέλλον.

     Παντρεύτηκε τη συγχωριανή μας Ευαγγελία Ευ. Καραμπέτσου, αξιωματικό στρατού συνταξιούχο σήμερα, που γι’ αυτόν δεν ήταν μόνο αγαπημένη σύζυγος κι αχώριστη σύντροφος σε κάθε τους δραστηριότητα, αλλά το πιο φιλικό και έμπιστο πρόσωπο της ζωής του, που κοινωνούσε μαζί της χαρές, βιοτικές αγωνίες και τα παράπονά του για τα άδικα της ζωής. Απέκτησαν δυο καλά παιδιά, το Γιώργο και το Στάθη, που είχαν τη χαρά να τα δουν να μεγαλώνουν σωστά, να τελειώνουν πανεπιστημιακές σπουδές, να βρίσκουν εργασία. Το πόσο καλός πατέρας υπήρξε ο Γιάννης το απέδειξε όταν αναγκάστηκε για μακρό διάστημα να αναλάβει τη φροντίδα των έφηβων γιων του, μαθητών στη Γκράβα, όταν η σύζυγός του αποσπάστηκε από την Αθήνα σε στρατιωτική μονάδα του Πολιχνίτου Λέσβου. Έγινε τότε και μάνα και νοικοκυρά και τα κατάφερε άριστα.

     Αλλά και στη σύντροφο της ζωής του ανταπέδιδε την αγάπη και τις φροντίδες της με άπειρη αγάπη και τρυφερότητα. Ποτέ δεν της είπε πικρό λόγο, ποτέ δεν της χαλούσε χατίρι, για όλα συζητούσαν κι αποφάσιζαν μαζί. Με εργατικότητα και συνετή διαχείριση των οικονομικών τους, κατάφεραν να αποκτήσουν ακίνητη περιουσία στην Αθήνα, στη Μελίντα και στο Παλαιοχώρι. Χαρά του να περνά τα Σαββατοκύριακα στο εξοχικό τους στην Κερατέα, όπου έμελλε ν’ αφήσει την τελευταία του πνοή το Μάη.

     Χαρακτήρας ευαίσθητος, κοινωνικός, ανοιχτόκαρδος, γλυκομίλητος. Συνδύαζε τη σοβαρότητα για τα σοβαρά της ζωής με το ανεξάντλητο χιούμορ, που το θεωρούσε αντίδοτο για κάθε πίκρα. Ποτέ δεν θύμωνε, όταν άκουγε να τον προσφωνούν με το πατρικό του παρατσούκλι. Βαθιά ανθρωπιστής και δημοκράτης, υποστήριζε πάντα το δίκιο και την αλήθεια, αδιαφορώντας αν θα δυσαρεστούνταν κάποιοι. Αγαπούσε την καλή παρέα στο καφενείο και του άρεσε να αφηγείται αστείες ιστορίες του χωριού μας, που το λάτρευε κι ήθελε να το επισκέπτεται συχνά. Η απλότητα κι η καλοσύνη του έκαναν όλους γύρω του να τον συμπαθούν και να γίνονται φίλοι του. Γι’ αυτό, τη μέρα της κηδείας του στο Παλαιοχώρι είχε συρρεύσει πολύς κόσμος από πολλά χωριά της Λέσβου.

     Στην Αθήνα ούτε την παλιοχωριανή του προφορά άλλαξε ούτε τη μεγάλη του αγάπη για το Παλαιοχώρι λιγόστεψε. Παρ’ ότι ήταν εξίσου αγαπητός και στους μη Παλιοχωριανούς γείτονές του στα Πατήσια, που τους συναντούσε συχνά στο καφενείο, δεν έχανε ευκαιρία να συναντιέται με συγχωριανούς στην Αθήνα. Συμπονετικός, φιλότιμος και ανιδιοτελής στο έπακρο, άφηνε τη δουλειά του, προκειμένου να βοηθήσει τους άλλους. Έτρεχε παντού, να συντρέξει όποιον είχε ανάγκη, να επισκεφτεί άρρωστους Παλιοχωριανούς στα νοσοκομεία, να συμπαρασταθεί στα πένθη, να συνεορτάσει στις χαρές. Αγαπούσε το γλέντι, το χορό και το τραγούδι και δεν έλειπε ποτέ από τις ουζοβραδιές και τις εκδρομές του Συλλόγου Παλαιοχωριτών Αθήνας. Μερακλής και πάντα περιποιημένος, σκόρπιζε γύρω του τη χαρά και την αγάπη, γιατί αγαπούσε κι ο ίδιος τη ζωή και τους ανθρώπους.

     Όσοι τον ήξεραν καλύτερα όμως, γνώριζαν πως πίσω απ’ την εικόνα της ξεγνοιασιάς έκρυβε τα παράπονά του, τη νοσταλγία του για το χωριό, την έγνοια του για τους δικούς του ανθρώπους, την αγωνία του για την αποκατάσταση των αγοριών του. Βούρκωναν τα μάτια του κάτι τέτοιες στιγμές που άφηνε να εκδηλωθούν αυτά του τα συναισθήματα, προτού ξαναφορέσει τη γελαστή όψη που προτιμούσε κι αρχίσει τα χουρατά με τη βροντερή φωνή του. Έτσι γελαστό θα τον θυμόμαστε πάντα… 

     Λένε πως οι άνθρωποι πεθαίνουν, όταν πάψουν να τους θυμούνται και να μιλούν γι’ αυτούς οι ζωντανοί. Ο Γιάννης θα μείνει αξέχαστος σε όσους τον γνώρισαν. Γιατί έφυγε, αφήνοντας πίσω το καλό του όνομα και μια αγαπημένη οικογένεια. Κι αν τα λόγια είναι παρηγοριά, η εκτίμηση του κόσμου και τα καλά του παιδιά εύχομαι με τον καιρό να γεμίσουν το κενό της φυσικής απουσίας του από το πλευρό της αγαπημένης του συντρόφου Ευαγγελίας.

     Τα παρακάτω λόγια του Ιερού Αυγουστίνου, που διάβασα σ' ένα βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη, ας γίνουν βάλσαμο παρηγοριάς για τους δικούς του:

      «Ο θάνατος δεν είναι τίποτα. Είμαι ο ίδιος κι εσύ ο ίδιος είσαι. Ό,τι ήμασταν ο ένας για τον άλλον είμαστε ακόμα. Να με ονομάζεις όπως πάντα. Μίλα με μένα σαν άλλοτε. Γέλα με όσα γελούσαμε μαζί. Λέγε το όνομά μου στο σπίτι χωρίς αχτίδα λύπης. Η κλωστή δεν κόπηκε στο νήμα. Γιατί να είμαι έξω απ’ τη σκέψη σου, επειδή δεν είμαι στο οπτικό σου πεδίο; Όχι, δεν είμαι μακριά σου, είμαι μόνο στην απέναντι μεριά του δρόμου.»

     Ο Γιάννης πέθανε Κυριακή 17 Μαΐου στην Κερατέα και κηδεύτηκε στο Παλαιοχώρι την Τετάρτη 20 Μαΐου. Η εκκλησία ήταν κατάμεστη από συγγενείς και φίλους από το Παλαιοχώρι, τη Μυτιλήνη, το Πλωμάρι και τα γύρω χωριά. Οι προσφορές αντί στεφάνου θα διατεθούν για επισκευές στον Ι.Ν. Ευαγγελιστρίας Παλαιοχωρίου.

    Όσοι Παλιοχωριανοί τον γνωρίσατε, πιείτε ένα ούζο στη μνήμη του Γιάννη αυτό το Σάββατο. Εσείς που δεν τον γνωρίσατε και θα διαβάσετε αυτό το κείμενο ευχηθείτε να βρει ανάπαυση η ψυχή του ανάμεσα σε καθαγιασμένες ψυχές δικαίων.

     Ας είναι αιώνια η μνήμη του.

Μυρσίνη Βουνάτσου

*Για να διαβάσετε το σχόλιο, κάντε αριστερό κλικ πάνω στη λέξη "σχόλιο" ή στον τίτλο του κειμένου.