ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙ_ΚΛΕΙΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ

Μια μικρή παλιοχωριανή φωτο-ιστορία

Κλειστά σπίτια 
           

Παλαιοχώρι Λέσβου, ένα χωριό άδειο από ανθρώπους και γεμάτο από κλειστά σπίτια, πολλά απ' αυτά ερειπωμένα. Η μετανάστευση σε ξενιτιές και η αστυφιλία, η μονοκαλλιέργεια της ελιάς και οι φυσικές καταστροφές, η υπογεννητικότητα και η γήρανση πληθυσμού, η αδιαφορία του κράτους και οι "μεταρρυθμίσεις" στην Τοπική Αυτοδιοίκηση κάποιες από τις αιτίες της ερήμωσης του χωριού. Κάποτε στο Παλαιοχώρι έκοψαν τους δυο αιωνόβιους πλάτανους στην αγορά και στη Λαγκαδούρα, για να περάσει ο αμαξιτός δρόμος και να βγει από την απομόνωση το χωριό. Αυτό το δρόμο πήραν οι νέοι, για να ξεφύγουν από τη φτώχεια και τις σκληρές αγροτικές εργασίες. Άδειασαν τα σπίτια κι έμειναν οι γεροντότεροι να περιμένουν το καλοκαίρι, για να δουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους οι πιο τυχεροί. Ελάχιστοι όσοι έχουν κοντά τα παιδιά τους, να τους γηροκομήσουν. Το Παλαιοχώρι σήμερα είναι χωριό γεμάτο γέροντες και γερόντισσες, που, καθώς τα χρόνια περνούν, ένας-ένας παίρνουν τον αγύριστο δρόμο. Συχνά μνημόσυνα, θλίψη και πένθος και σιωπή εκεί που παλιά αντηχούσαν οι γειτονιές από τα παιχνίδια των παιδιών και τα γειτονέματα των μεγάλων. Και σπίτια κλειστά...

Στην παρακάτω φωτογραφία το σπίτι της οικογένειας Κουτσουραδή, του Κωστή, γιου του Χαράλαμπου και της Ζαχαρώς Κουτσουραδή, και της Μυρσίνας, κόρης της Μαρίας και του Απόστολου Αχειλαρά. Εκεί γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τέσσερα παιδιά: ο Χαριλής, η  Μαρίκα, ο Απόστολος, η Ζαχαρώ. Ο Χαριλής και ο Απόστολος χρόνια ξενιτεμένοι στην Αυστραλία, έφτιαξαν οικογένειες και ρίζωσαν στη δεύτερη πατρίδα τους. Η Μαρίκα στην Αθήνα με τα δυο παλικάρια της. Η Ζαχαρώ στη Μυτιλήνη. Έρχεται κάποιες φορές στο Παλαιοχώρι, αλλά μένει στα σπίτια που έφτιαξαν οι δυο θυγατέρες της κοντά στην αγορά. Τα κόκαλα των πρόωρα χαμένων γονιών τους αναπαύονται στο κοιμητήρι του χωριού, στην Αγία Ειρήνη...

Σήμερα, το πέτρινο πατρικό σπίτι στέκεται κατάκλειστο και σιωπηλό, σαν παραπονεμένο, στην έρημη γειτονιά με τον αφρόντιστο δρόμο, λίγο πιο πάνω από τον Ελαιουργικό Συνεταιρισμό. Κι όμως στέκεται όρθιο, να περιμένει αυτούς που χρόνια πριν το γέμιζαν με την παρουσία, τις ομιλίες και τα γέλια τους, να το ζωντανέψουν ξανά. Η κληματαριά στην είσοδο του μικρού κήπου και τα λίγα δέντρα, χλωρά και πράσινα ακόμα, δίνουν ελπίδες πως κάποτε θα γυρίσουν από τις ξενιτιές οι άνθρωποι του σπιτιού και θα τα φροντίσουν ξανά. Ψηλά, πάνω από την κεραμοσκεπή, η καπνοδόχος μοιάζει με βιγλάτορα που αγναντεύει με τα τεράστια μάτια του μακριά στον ορίζοντα, για να δώσει το μήνυμα σαν θα ξαναγυρίσουν τα ξενιτεμένα παιδιά, ν’ ανοίξουν ξανά τα κλειστά παράθυρα, να ξαναζωντανέψουν την πέτρινη καρδιά του παλιού παλιοχωριανού σπιτιού με την ανάσα τους…

Είθε να συμβεί γρήγορα αυτό. Μακάρι να σμίξουν αγαπημένα στο πατρικό τους σπίτι τα τέσσερα παιδιά με τα παιδιά τους…

Η φίλη τους και συμμαθήτρια του Χαριλή

Μυρσίνη Μ. Βουνάτσου