Αφιερωμένο σ’ αυτούς που μας χάρισαν τη Λευτεριά…
Μαρίας Ν. Σαχά - Γιαννοπούλου
Το κρυφό της ψυχής σχολειό
«Μεθύστε
με τ’ αθάνατο κρασί του ’21!»
(Κ. Παλαμάς)
φωτιάς οργή στη σιωπή, τον κόλαφο, το αίμα, τη φυγή.
Μα σε ρίζες κρυφές γλυκοβυζαίνουν μνήμες και
οράματα,
πόθοι του Γένους και θάματα! Μέσα στο ανήλιαγο της
ψυχής βάθος,
ο οίστρος, της πατρίδας ο ίμερος, το πάθος…
Εκεί, σαν ονείρου σκιά η ελπίδα, Λεύτερος βουτηχτής…
Ω, ελπίδα άναρχη
κι ατέλειωτη, άρρητη φλόγα, ανείπωτη!
Στη γλύκα σου, όλοι μια ψυχή, ένα κρυφό σχολειό,
που φλέγεται «εν
κρυπτώ», στο φως «περασμένων
μεγαλείων».
Και γίνονται κρυφό σχολειό της αρετής οι ψυχές στο
Δραγατσάνι,
για να στείλουνε στους αιώνες της πρώτης μάχης το φιρμάνι.
Και υψώνουνε το φλάμπουρο, Λόχου Ιερού, μαθητούδια
νιοφώτιστα,
στις διδαχές του Αιτωλού. (Της λευτεριάς οι πρώτοι
μαθητάδες)!
Και στήνουνε στο δέντρο οι οχτροί του Παπαφλέσσα τη
λεύτερη ψυχή.
Και προσκυνάει ο Ιμπραήμ μ’ ένα φιλί στο μέτωπο της
λευτεριάς:
Των Θερμοπυλών το χρέος!
…Μα κι άλλοι, σε
μαρμαρένια αλώνια, στήνονται τρελοί χοροί.
Και σέρνει το χορό η ιαχή του Θοδωρή: «Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς»!
…Μέσα τους
μεγάλωναν Κυναίγειροι τιτάνες,
συναθλητές στις ίδιες θάλασσες, στους ίδιους τόπους.
Κι έχουν σπασμένα τα σπαθιά, σε χούφτες πρησμένες,
του ξεσηκωμού σημαίες υψωμένες… Και κόκκινα της
Ανάστασης σημάδια,
ανοίγανε στα μέτωπα τα βόλια… Τόσα χρόνια! Τόσα
χρόνια!
Κάθε βόλι και βήμα, κάθε βήμα και σταυρός, στου
Γολγοθά το δρόμο…
«Έτσι ήτανε…»!
Μα, ακόμα λίγο και… κρότοι αναστάσιμοι ανασταίνουνε
σύμβολα:
Γαλανά κύματα κι άσπροι σταυροί κυματίζουνε των
Αγώνων τη δόξα!
Βούκινα αράθυμα φυσούν της Λευτεριάς τη χαρά…
Κι ανοίγονται στο Αιγαίο πανιά…
Ανεμώνες μαβιές κοκκινίζουν στων μαχών τις ράχες.
Νιες αγαπούν κι αγαπιούνται. Ζωές σκιρτούνε σε
γόνιμες μήτρες.
…Φίλοι κι
αδελφοποιτοί κι εχθροί των εμφυλίων δίνουνε τα χέρια.
Και χτυπάει ζεστό στις φλέβες του Γένους το αίμα.
Ζωντανοί οι νεκροί, με κόκκινο μελάνι υπογράφουν το
αυτόγραφο:
«Η Λευτεριά σπουδάζει εν κρυπτώ, στο μέσα μας «Κρυφό
Σχολειό»!
«Έτσι ήτανε…»!
*Το παραπάνω ποίημα έχει δημοσιευτεί στο τριμηνιαίο επιστημονικό περιοδικό «Φιλογένεια», ιστορικής και πολιτιστικής εμβέλειας, τόμ. Λ΄, τ. 1, σελ. 23.
** H Μαρία Ν. Σαχά - Γιαννοπούλου είναι συνταξιούχος φιλόλογος, λογοτέχνις και ζωγράφος, σύζυγος του φιλόλογου Σωτήρη Γιαννόπουλου και αγαπητή φίλη μας. Το Ν. πριν από το επώνυμό της για να τιμήσει τον πατέρα της Νικόλαο Σαχά από τη Νάξο. Την ευχαριστούμε που μας επέτρεψε την αναδημοσίευση του ποιήματος. Έργα της λογοτεχνικά, ζωγραφικά, μελέτες και βιογραφικά στοιχεία μπορείτε να βρείτε σε άλλες αναρτήσεις μας: https://paleochori-lesvos.blogspot.com/2013/08/blog-post_15.html, https://paleochori-lesvos.blogspot.com/2014/07/blog-post_4.html, https://paleochori-lesvos.blogspot.com/2023/02/blog-post.html, https://paleochori-lesvos.blogspot.com/2023/08/blog-post_16.html κ.ά.
