Κι άλλο ποίημα για την «Ανθολογία
της ελιάς»…
Ελένη Α. Παπαδοπούλου
Ανάμεσα στων Ελαιών τα
δάση
Διασχίζεις τα
περάσματα των Δελφών, τα ξερολίθια του μανιάτικου
Σαγγιά…
Περιπλανιέσαι στα
μυκηναϊκά παλάτια, στα θέατρα και τα Ασκληπιεία,
στα ιερά της Αθηνάς,
στην Ολυμπία και στις αυλές του Αιγαίου…
Και είναι πάντα δίπλα
σου…
Αρμενίζεις στη
Μεσόγειο… στις θάλασσες του Ελύτη…
Βράχο το βράχο μετράς
ναυτικούς καημούς στα ακρωτήρια,
ξενητεμούς στα
λιμάνια, μαντήλια του νόστου και της ερημιάς…
Και είναι πάντα εκεί,
σιμά σου, συντροφιά σου…
Από την Κρήτη ως την
Αλεξάνδρεια,
κι από τη Σμύρνη ως τα
χαλάσματα της Τροίας…
Απ’ την Κολχίδα του
Ιάσωνα ως τη Μεγάλη Ελλάδα του Ιονίου…
κι ως τις περίλυπες,
περήφανες νέες πατρίδες της προσφυγιάς…
Πάντα εκεί, αθόρυβη
και υπομονετική…
Πάντα έτοιμη να γιάνει
τις λαβωματιές,
ν’ ανάψει καντηλάκι
στα σκοτάδια και τους φόβους σου…
Στα γεννητούρια σου
εκεί, εκεί και στο μνημόσυνο…
Πλούτισε με το μπόλι
της το δίκαιο και το περιττό σου βιος…
Όρθια, μέσ’ στην
καμένη γη η λυγερή κορμοστασιά της…
Ανάμεσα στα άγρια και
τα ήμερα δάση της
γεννήθηκε και μέστωσε
ο πολιτισμός σου…
Αυτό το άγιο δέντρο
των Ελλήνων,
που με το ψύχος το
σφοδρό των αγορών λαβώσαμε,
ήρθε η ώρα να
δικαιωθεί και πάλι…
Να ξαναγίνει ο κότινος
για τους καινούργιους άθλους του λαού μας…
Να μας γλυκάνει το
ψωμί στο φτωχικό τραπέζι…
Να ταΐσει και να
αλείψει τα όνειρα των παιδιών μας…
Γι’ αυτό μην
επιτρέψεις να το διασύρουν ως σύμβολό τους,
πολιτικές της
υποταγής, πολιτικοί της μειοδοσίας,
καιροσκόποι του
Μνημονίου και «σωτήρες» της ευκαιρίας…
Καθώς θ’ ανηφορίζεις
για την ωραία κοιμωμένη των Αγράφων,
μη λησμονήσεις να της
πεις μια καλημέρα…
Κι όπως θα περπατάς
στις γειτονιές της Φαλαισίας,
στα ερείπια του
Ποσειδώνα της Ισθμίας, στο δρόμο για της Γορτυνίας τα
μέρη…
χάρισέ της ένα βλέμμα,
ένα νεύμα στοργικό… Θυμήσου την.
Ήτανε πάντα δίπλα
σου…
Πάντα τροφός, χορηγός
και γιατρικό σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου