ΓΙΟΡΤΗ ΜΗΤΕΡΑΣ 2015

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ

Στοχασμοί και στίχοι

από ένα παιδί για τη μητέρα του

Χρυσές ανταύγειες κι άπλετο φως,

μια αχτίδα που με οδηγεί στο μέλλον.

Μια αχτίδα πλεγμένη στο χθες, στο σήμερα, στο αύριο…

Ουράνια λύτρωση από την άγρια καταιγίδα,

από τους κραδασμούς που προκαλούν τα τείχη

       που γκρεμίζονται τριγύρω μου.

Βάλσαμο που γλυκαίνει τις πληγές μου

       το  ά γ γ ι γ μ ά  σου.

Πνοή του ανέμου τα μαλλιά σου,

που έχουν το άρωμα της Άνοιξης,

το χρώμα του καλοκαιριού στις πιο ηδονικές στιγμές του…

Φρουροί στο κάθε βήμα μου τα μάτια σου,

τ’ άγιο το φως που αγιάζει τα μονοπάτια της ζωής μου,

       λευκό – γαλάζιο φυλαχτό.

Το βλέμμα σου πιο δυνατό απ’ όλες τις γλώσσες της Οικουμένης

       να ιστορήσει την  α γ ά π η.

Η αγκαλιά σου ένα απέραντο μωσαϊκό γεμάτο σήματα,

απόκρυφα μηνύματα και μυστικά.

Η φωνή σου απλή και διάφανη, σαν το κρύσταλλο στις σπηλιές του σύμπαντος.

Τόσο γλυκιά, σαν το άκουσμα της εφτάχορδης λύρας του Απόλλωνα

       στη σιγαλιά της νύχτας.

Ύμνος δοξαστικός το γέλιο σου, που φανερώνει χίλια οράματα

       κι αποτυπώνει την  ε λ π ί δ α.

Οδηγητής μέσα στις παλίρροιες της καθημερινότητας,

μέσα απ’ τους στοχασμούς των φοβισμένων τούτων καιρών…

Μια όψη ειρηνική, που ευωδιάζει αγρό και μύρο,

που αντηχεί το φλοίσβο της θαλασσινής γαλήνης.

Κάθε ρυτίδα στη λάμψη του προσώπου σου

       ένα κομμάτι από μένα.

Κάθε αυλάκωμα στη λευκότητα των χεριών σου

       προμήνυμα της  α ι ω ν ι ό τ η τ α ς.     

Ποτέ δεν θα νιώσω κενή, ούτε στη μικρότερη γωνιά των κυττάρων μου^.

παντού θα βρίσκεται η αγαπημένη παρουσία σου,

αφού σαν ήλιος φωτίζεις το γαλαξία της δημιουργίας…

Απόψε πάλι που σε κοιτώ αναρωτιέμαι

αν αρμόζουν αυτοί οι στίχοι στη δεσποτεία

       του ενσαρκωμένου φωτός που σε τυλίγει.

Τώρα πια ξέρω πως τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μ’ αυτή τη φωταψία,

       μ α ζ ί  σ ο υ,  μ η τ έ ρ α.

Αθήνα, 10 Μαΐου 1992, Γιορτή της Μητέρας

Κανελλοπούλου Αναστασία*, μαθήτρια Γ΄ Γυμνασίου

(Δημοσιευμένο στο πδκ. «Τα Παλιοχωριανά», τεύχος 46, Απρ.-Μάιος-Ιούν. 1992, σελ. 749)

               
* Η Αναστασία Κανελλοπούλου ήταν μαθήτριά μου στο 3ο Γυμνάσιο Γαλατσίου το 1992. Εμπνεύστηκε το παραπάνω ποίημά της από τη μητέρα της. Ως φιλόλογός της, τη βοήθησα να κάνει την πρώτη δημοσίευσή της σε περιοδικό. Το αναδημοσιεύουμε σήμερα Κυριακή 10 Μαΐου 2015, Γιορτή της Μητέρας, και το αφιερώνουμε σε όλες τις Μητέρες, για να τις τιμήσουμε, αλλά και για να αναρωτηθούμε αν μπορούν και σήμερα οι μητέρες να εμπνεύσουν στα παιδιά τους συναισθήματα παρόμοια μ’ αυτά που ένιωθε η δεκαπεντάχρονη Αναστασία για τη δική της Μητέρα. Γιατί, στα είκοσι τρία χρόνια που έχουν περάσει από τότε, έχουν αλλάξει οι άνθρωποι και τα μέτρα ζωής. Διαβάστε τις ειδήσεις και θα το διαπιστώσετε…