ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ) ΓΙΑΛΟΥΡΗΣ
(Παλαιοχώρι Λέσβου 1916 - 1978 Χίος)
(Παλαιοχώρι Λέσβου 1916 - 1978 Χίος)
Στις 29 Ιουλίου 2010, στην πρωινή εκπομπή «Το πρωί εισάκουσον» του Ραδιοφωνικού σταθμού της Πειραϊκής Εκκλησίας (συχνότητα: 91,2 − Τηλ: 210-41.18.602), μεταδόθηκε σε επανάληψη ωριαίο αφιέρωμα της Σοφίας Χατζή στον αείμνηστο συγχωριανό μας Μητροπολίτη Χρυσόστομο Γιαλούρη. Ζητήσαμε το CD από την κ. Χατζή, η οποία ευγενώς ανταποκρίθηκε στο αίτημά μας, δίνοντάς μας και την άδεια να το χρησιμοποιήσουμε όπως θέλουμε. Την ευχαριστούμε θερμά και δημοσιεύουμε την εκπομπή…
Η ΕΚΠΟΜΠΗ
Σοφία Χατζή: Αγαπητοί ακροατές, ο λόγος σε τούτη εδώ την εκπομπή σήμερα θα είναι και πάλι για το μακαριστό γέροντα Χρυσόστομο Γιαλούρη. Έχουμε κάνει και παλαιότερα εκπομπή για τον αλήστου μνήμης Μητροπολίτη Χίου, Ψαρών και Οινουσσών Χρυσόστομο Γιαλούρη κι είπαμε ότι πρόκειται για ένα πρόσωπο, το οποίο ήταν πνευματικό ανάστημα.
Είχαμε την ευλογία και πέρασε από τον Πειραιά, μάλιστα ήταν Εφημέριος του Ι. Ν. Αγίου Σπυρίδωνος στον Πειραιά και μετά έγινε Μητροπολίτης Χίου. Πολλοί άνθρωποι τον γνώρισαν κι έχουμε μαρτυρίες απ' αυτούς -- είναι βέβαια σε μεγάλη ηλικία πλέον. Πολλοί τον γνώρισαν όταν ήταν παιδιά και λίγο αργότερα. Πάντως όλοι εκφράζονται γι' αυτόν με τα καλύτερα λόγια, ότι ήταν δηλαδή πνευματικό και ηθικό ανάστημα.
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Χίου Χρυσόστομος ήταν μία μορφή, η οποία έχει μείνει στη μνήμη μας. Εδώ και τριάντα χρόνια δεν είναι πια εδώ, έχει φύγει για το μακρινό ταξίδι κοντά στο Χριστό. Αλλά όσα έχει κάνει, όσα έχει πει, έχουν μείνει στους ανθρώπους και λένε ότι ήταν ένας αξιοπρόσεκτος Ιεροκήρυκας και όχι μόνο αυτό. Είχε πολλά πνευματικά παιδιά, ήταν ένας φιλότιμος άνθρωπος κι όλοι τονίζουν ότι ήταν Άνθρωπος πάνω απ’ όλα…
Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής μας γραμμής έχουμε τον Πρωτοσύγκελο Ιερισσού και Αγίου Όρους πατέρα Χρυσόστομο Μαϊδώνη, ο οποίος έχει γνωρίσει το μακαριστό γέροντα Χρυσόστομο και φέρει και το όνομά του. Καλή σας μέρα και την ευχή σας, πάτερ…
Χρ. Μαϊδώνης: Καλή μέρα, Χριστού Κυρίου.
Σ. Χατζή: Εσείς γνωρίσατε το μακαριστό γέροντα Χρυσόστομο, έτσι;
Χρ. Μαϊδώνης: Βέβαια, αφού είμαστε συμπατριώτες, από το Πλωμάρι της Λέσβου. Στα νεανικά μου χρόνια ήταν το καμάρι και το καύχημα της πατρίδος μου και τότε συζητούσαμε όλοι για το Χρυσόστομο και μέχρι σήμερα ακόμα κουβεντιάζουμε. Διότι υπήρξε ένας κορυφαίος ιεράρχης της Εκκλησίας μας… Εγώ τον είχα γνωρίσει και στη Χίο, όταν ήταν Μητροπολίτης, και στην ιδιαίτερη πατρίδα μας. Αλλά κυρίως είμαι δέκτης συζητήσεων, πληροφοριών και γνωμών του λαού της Χίου, του λαού της ιδιαίτερης πατρίδος μου, κληρικών, του γέροντά μου, του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη μου, που ιδιαίτερα τον έζησε κι είναι ευεργέτης του. Και καυχιέμαι ότι είναι συμπατριώτης μας από τη Λέσβο, από το Πλωμάρι, το οποίο ανέδειξε εκείνη την εποχή τέσσερις αρχιερείς, κι επιπλέον γιατί έχω και το όνομά του.
Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόδημος Αναγνώστου, την περίοδο που ήταν Πρωτοσύγκελος στη Μητρόπολη Μυτιλήνης ο Χρυσόστομος Γιαλούρης, τον είχε σαν ίνδαλμά του, τον είχε σαν πρότυπό του, τον θαύμαζε. Κι εκείνος ήταν που τον έστειλε στη Θεολογική Σχολή Χάλκης τότε. Κι όταν ήταν να χειροτονηθεί το 1955 στη Χάλκη, ήθελε να πάρει το όνομα Χρυσόστομος. Όμως τότε είχε αναγνωριστεί η αγιότητα του Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου και ο μακαριστός Πατριάρχης Αθηναγόρας είχε δώσει εντολή ο πρώτος που θα χειροτονηθεί στη Θεολογική Σχολή Χάλκης να ονομαστεί Νικόδημος. Κι έτσι έμεινε αυτός ο πόθος του κι η λαχτάρα του για το όνομα Χρυσόστομος. Οπότε, όταν το 1982 με έκανε Μοναχό στη Νέα Σκήτη Αγίου Όρους, μου έδωσε το όνομα που ήθελε να πάρει ο ίδιος. Έδωσε σε μένα το όνομα του μεγάλου πατέρα της Εκκλησίας μας Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, αλλά και τ’ όνομα ενός συμπατριώτη μας σπουδαίου κληρικού και ιεράρχου, του αειμνήστου Μητροπολίτη Χίου, Ψαρών και Οινουσσών Χρυσοστόμου Γιαλούρη.
Και βεβαίως γνωρίζω κι από το γέροντά μου, από τον πατέρα Σπυρίδωνα, το γέροντα του κελιού Αγίου Σπυρίδωνος Νέας Σκήτης. Διότι ο γέροντάς μου, την εποχή που ο σπουδαίος κληρικός Χρυσόστομος Γιαλούρης ήταν στο ναό του Αγ. Σπυρίδωνος εκεί στον Πειραιά, όπου υπηρέτησε δεκατέσσερα χρόνια, συνέβη ένα πάρα πολύ σημαντικό γεγονός, το οποίο ο γέροντάς μου το διηγείται.
Είναι γνωστό ότι ο αείμνηστος Χρυσόστομος Γιαλούρης ήταν δεινός εκκλησιαστικός ρήτωρ. Μάλιστα λέγεται ότι ήταν ο σπουδαιότερος εκκλησιαστικός ρήτορας της εποχής μας. Δεινότερος εκκλησιαστικός ρήτορας δεν πέρασε ίσως στα νεότερα χρόνια της Εκκλησίας της Ελλάδος. Γλυκύτατος, οξυνούστατος και το κήρυγμά του προσήλκυε χιλιάδες κόσμο. Λέγεται ότι τα απογεύματα της Κυριακής, που μιλούσε στον Άγιο Σπυρίδωνα στον Πειραιά, απ’ όλη την Αθήνα και τον Πειραιά συγκεντρώνονταν 2.000 άνθρωποι, ν’ ακούσουν το κήρυγμά του! Ήταν κατάμεστος ο ναός και μέσα κι απ’ έξω.
Τότε, σε ένα κήρυγμά του, καθώς ακούγονταν τα μεγάφωνα απέξω από το ναό και υπήρχε πολύς κόσμος, μπροστά από το ναό πέρασε μία πόρνη γυναίκα, η οποία πήγαινε στη δουλειά της. Μόλις πέρασε μπροστά από το ναό και άκουσε από τα μεγάφωνα το κήρυγμα του αείμνηστου Χρυσοστόμου, κάτι τσίμπησε μέσα στην καρδιά της. Κοντοστάθηκε, άκουσε καλά τα λόγια του Χρυσοστόμου και τότε σταματάει, μπαίνει μέσα στο ναό, κάθεται κι ακούει το κήρυγμα του Ιεροκήρυκα. Όταν τελείωσε το κήρυγμα, ζήτησε να δει τον Ιεροκήρυκα και να εξομολογηθεί. Εξομολογήθηκε στο Χρυσόστομο με δάκρυα στα μάτια, γεμάτη μετάνοια. Και, τελειώνοντας -- ήταν αργά βράδυ -- του ζήτησε τη χάρη να μείνει το βράδυ μέσα στο ναό, διότι δεν είχε πού να πάει, και την άλλη μέρα θα ετακτοποιείτο.
Πράγματι, έμεινε μέσα στο ναό όλο το βράδυ και, όταν το πρωί πήγαν οι ιερείς ν’ ανοίξουν το ναό, βλέπουν την πρώην πόρνη, τη μετανιωμένη αυτή γυναίκα, μπροστά στην εικόνα του Χριστού μας μπρούμυτα πεσμένη, μέσα σε μια λίμνη από δάκρυα, νεκρή. Την ώρα της μεγάλης μετάνοιάς της, έφυγε στον ουρανό αυτή η ψυχή και σ’ αυτό συνετέλεσε με το δείκτη του λόγου του, με το δείκτη της μετανοίας, ο αείμνηστος Χρυσόστομος Γιαλούρης.
Επίσης, με το γέροντά μου είχε ιδιαίτερη επαφή, διότι ήτανε ο αείμνηστος Χρυσόστομος διευθυντής - υπεύθυνος του «Πνευματικού Φροντιστηρίου των Πνευματικών» πάνω στη Μονή Πεντέλης, απ’ όπου πέρασαν όλοι οι Πνευματικοί όλης της Ελλάδος. Δηλαδή, δεν ήταν μόνο ένας Πνευματικός, ένας καλός, ένας καλλίφωνος. Από το 1954 μέχρι το 1967 πέρασαν όλοι οι κληρικοί της Ελλάδος. Για ένα τρίμηνο έμεναν στη Μονή Πεντέλης και, υπό την καθοδήγηση του Χρυσοστόμου, αφ’ ενός μεν καλλιεργούντο στα θέματα της πνευματικής πατρότητος, του μυστηρίου της εξομολογήσεως, για να γίνουν Πνευματικοί, αφ’ ετέρου καλλιεργούντο και στην πνευματική τους συνείδηση.
Στο τέλος αυτού του τριμήνου προγράμματος, συνήθιζε ο αείμνηστος Χρυσόστομος και πήγαινε τους ιερείς στο Αγρίνιο. Εκεί ήταν Ιεροκήρυκας ο αείμνηστος Βενέδικτος Πετράκης κι εκεί ήταν κι ο γέροντάς μου, που ήταν συνεργάτης του πατρός Β. Πετράκη, σπουδαίου σύγχρονου Αγίου της εποχής μας, διότι είχε πολύ σπουδαίο πνευματικό έργο. Είχε κατασκηνώσεις, οικοτροφείο, νοσοκομείο, πτωχοκομείο, ορφανοτροφείο, μαιευτήριο, είχε πρότυπο πνευματικό έργο. Και πήγαινε εκεί ο αείμνηστος Χρυσόστομος τους ιερείς, για να τους κάνει πρακτική στο ποιμαντορικό έργο. Και όλους αυτούς τους φιλοξενούσε ο γέροντάς μου εκεί στο Αγρίνιο και διατηρούσε πολύ σπουδαία πνευματική επικοινωνία με τον αείμνηστο Χρυσόστομο.
Αυτοί είναι οι λόγοι, για τους οποίους έχω τη γνωριμία με το Χρυσόστομο Γιαλούρη. Επίσης, και με ένα σπουδαίο πνευματικό τέκνο, τον πατέρα Εμμανουήλ εδώ στη Μητρόπολή μας, που κατάγεται από το Πλωμάρι, ο οποίος τον έζησε από οκτώ χρονών, μέχρι που εκοιμήθη, και έχει να διηγηθεί πλήθος πραγμάτων και θαυμασίων, τα οποία έχουν συμβεί στη ζωή αυτού του σπουδαίου κληρικού, που είναι συνονόματός μου, συμπατριώτης μου, και εγώ τον έχω χαρακτηρίσει «ο ασυμβίβαστος Χρυσόστομος ο νεότερος», που έμοιασε με το μεγάλο πατέρα της Εκκλησίας μας, τον ιερό Χρυσόστομο σ’ αυτό κυρίως το σημείο.
Ο Χρυσόστομος Γιαλούρης ήταν ένας αληθινός κληρικός, ένα διαμάντι. Ήθελε να γίνεται το θέλημα του Θεού στη ζωή του, στη ζωή των Χριστιανών, στη ζωή της Εκκλησίας. Δεν συμβιβαζόταν να καταργούνται και να καταπατούνται κανόνες της Εκκλησίας. Δεν δεχότανε μέσα στην Εκκλησία, στους Χριστιανούς και στους κληρικούς να υπάρχουν σκάνδαλα, να υπάρχουν παρεκτροπές, και προσπαθούσε να τις διορθώσει με την αγάπη του, με τη συμβουλή του, με την πνευματική του πατρότητα.
Όμως αυτό, το ότι ήταν ασυμβίβαστος και δεν υποχωρούσε μπροστά σε φαινόμενα σκανδαλώδη, αυτό έγινε αιτία να πολεμηθεί πολύ αυτός ο σπουδαίος κληρικός, διώχθηκε κυριολεκτικά και στη Μυτιλήνη, που ήταν Πρωτοσύγκελος, και στη Χίο, όταν έγινε Δεσπότης.
.jpg) |
| Ο αείμνηστος συγχωριανός μας Μητροπολίτης Χίου Χρυσόστομος (Ευστάθιος) Γιαλούρης (1916-1978) στη Νέα Μονή Χίου. Δεξιά του η συγχωριανή μας μοναχή Ματρώνα (Μεταξία) Χάλακα μαζί με άλλες καλόγριες. |
***
Χρ. Μαϊδώνης: Αν θέλετε, να πούμε κάποια πράγματα από την αρχή, πώς ξεκίνησε, τη βιογραφία του…
Σ. Χατζή: Βεβαίως. Ήδη όσα έχετε πει είναι πολύ όμορφα και πολύ ουσιαστικά για την πορεία του ανθρώπου… και μας αρέσουν να τ’ ακούμε… Αλλά θα θέλαμε και λίγα βιογραφικά από εσάς που τον γνωρίσατε…
Χρ. Μαϊδώνης: Γεννήθηκε στο Παλαιοχώρι του Πλωμαρίου το 1916. Σταθμός στη ζωή του αειμνήστου Χρυσοστόμου ήτανε ο σπουδαίος πνευματικός κι ένας από τους τελευταίους κολλυβάδες, ο γέροντας Κορνήλιος Μαρμαρινός, ο οποίος ήταν Ιερομόναχος, Εφημέριος στο Παλαιοχώρι του Πλωμαρίου και στη συνέχεια σπουδαίος ασκητής και γέροντας στη Μονή της Αγίας Σκέπης στη Χίο. Ο αείμνηστος γέροντας Κορνήλιος Μαρμαρινός είναι ένας σύγχρονος Άγιος. Έχει γράψει για κείνον η Ηγουμένη της Ι. Μονής Αγίου Ραφαήλ, η Ευγενία Κλειδαρά. Ο σπουδαίος αυτός κληρικός, ο οποίος λειτουργούσε καθημερινώς, είχε μαθητές πνευματικά αναστήματα: τον Ιάκωβο τον Μηθύμνης, το Χρυσόστομο Γιαλούρη, την Ευγενία Κλειδαρά, Ηγουμένη του Αγίου Ραφαήλ, το σπουδαίο θεολόγο και σχολικό σύμβουλο κ. Ιωάννη Μουτζούρη, που ήταν εκεί στον Πειραιά και σπουδαίος ιεροκήρυκας. Επίσης, τον πατέρα Εμμανουήλ Μαλλιαρό, που εκοιμήθη προ τινος, Μοναχό στη Μονή του Αγίου Γρηγορίου στο Άγιον Όρος.
Και αυτά τα παιδιά που είχε κοντά του ο γέροντας Κορνήλιος τα μεγάλωσε μέσα σε μια ορθόδοξη κολλυβάδικη και φιλοκαλική παράδοση. Λειτουργούσε καθημερινώς ο γέροντας και τα παιδιά αυτά όλα πήγαιναν το πρωί πέντε με επτά και λειτουργιόντουσαν, ο Χρυσόστομος μάλιστα έψαλλε -- είχε αρχίσει από τότε κι έδειχνε τις ικανότητές του σαν ιεροψάλτης, γιατί δεκαοκτώ ετών ανέλαβε δεξιός ιεροψάλτης στο Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου. Και, αφού κοινωνούσαν κάθε μέρα, κάθε μέρα κοινωνούσαν, μετά πήγαιναν στο σχολείο. Μάλιστα τότε προέκυψε και ζήτημα στο Γυμνάσιο Πλωμαρίου αν θα πρέπει να κοινωνούν τόσο τακτικά. Κι έγιναν ομολογητές του κολλυβαδικού πνεύματος και του κηρύγματος του Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου περί της Θείας Κοινωνίας.
Αυτός, λοιπόν, ήταν ένας σταθμός του Χρυσοστόμου στην πνευματική του ζωή, η γνωριμία του με το γέροντα Κορνήλιο, τον οποίο συνάντησε στη συνέχεια στη Χίο, όπου ήταν εγκατεστημένος στη Μονή της Αγίας Σκέπης κι είχε υπό την πνευματικήν του καθοδήγηση και τη Νέα Μονή.
Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, έγινε Μοναχός στη Μονή Υψηλού, εκεί ονομάστηκε Χρυσόστομος από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Ιάκωβο Α΄ και το 1941 χειροτονήθηκε Διάκονος. Το 1949 χειροτονείται Πρεσβύτερος κι αναλαμβάνει Πρωτοσύγκελος Μητροπόλεως Μυτιλήνης.
Στη Μυτιλήνη έμεινε δεκατέσσερα χρόνια, από το 1941 μέχρι το 1954. Άφησε μεγάλη εποχή. Κυρίως ησχολείτο με το κήρυγμα, με την αρθρογραφία, είχε τη διεύθυνση του περιοδικού «Ο Ποιμήν», του σπουδαίου αυτού και αρχαιότερου μητροπολιτικού περιοδικού των μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, αρθρογραφούσε, κήρυττε, ήταν πνευματικός κι είχε και τα καθήκοντα του Πρωτοσυγκέλου.
Όμως, όπως είπαμε, επειδή ήταν ασυμβίβαστος, πολεμήθηκε από κάποιους που δεν είχαν καθαρή συνείδηση, συκοφαντήθηκε, και μάλιστα τόσο πολύ πολεμήθηκε, που οι εχθροί του ήθελαν να τον στείλουν σαν στρατιωτικό ιερέα στην Κορέα.
Τότε συνέβησαν φοβερά γεγονότα στη Μυτιλήνη. Κατέβηκε όλο το Νησί, διαδηλώνοντας την αγάπη του προς τον Πρωτοσύγκελο, το Χρυσόστομο. Μάλιστα το καράβι, που είχε φθάσει για να τον πάρει, δεν μπόρεσε να τον πάρει, διότι ο λαός κρατούσε τα σκοινιά του καραβιού, για να μη φύγει…
Επενέβη η βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία τον κάλεσε στην Αθήνα και τελικά ανέλαβε στο ναό του Αγίου Σπυρίδωνος εκεί στον Πειραιά. Από το 1954 μέχρι το 1967 διετέλεσε προϊστάμενος του Ι. Ν. Αγίου Σπυρίδωνος.
Άφησε πάλι εποχή, ως ιεροκήρυκας. Όπως είπαμε, κήρυττε συνεχώς. Τις Κυριακές τα απογεύματα, ο Πειραιάς ήταν το επίκεντρο του λόγου του Θεού. Απ’ όλο το λεκανοπέδιο συγκεντρώνονταν τουλάχιστον 2.000 άτομα, για να ακούσουν το λόγο του! Έγραφε σ’ όλα τα χριστιανικά περιοδικά της Αθήνας. Επίσης, μιλούσε συχνά σε μεγάλες αίθουσες, στον «Παρνασσό», στην «Εταιρεία Φίλων του Λαού», στον «Πειραϊκό Σύνδεσμο» κι επίσης ήταν τόσο αξιαγάπητος, τον λάτρευε ο λαός, μιλούσε στο θέατρο του Πειραιώς, γιατί εκεί μονάχα μπορούσε να χωρέσει όλος αυτός ο λαός…
Ίδρυσε το Σύλλογο «Αγία Φιλοθέη η Αθηναία» εκεί στον Πειραιά, με πολύ σπουδαίο φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό έργο, συσσίτια και άλλα. Ταυτόχρονα που ήταν Προϊστάμενος του Αγίου Σπυρίδωνος, ήταν και διευθυντής του «Φροντιστηρίου Πνευματικών». Κι εδώ λοιπόν επαναλαμβάνουμε ότι δεν ήταν απλώς ένας κληρικός, δεν ήταν απλώς καλός για τον εαυτό του ή για τους Χριστιανούς. Ήταν σπουδαίος για το πνευματικό έργο της Εκκλησίας μας, καθώς όλοι οι Πνευματικοί της νεότερης Ελλάδος, από το 1954 μέχρι προ τινος, μέχρι τώρα ακόμα υπάρχουν κληρικοί, οι οποίοι πέρασαν από τα χέρια του. Μπορούμε να πούμε, λοιπόν, ότι είναι «ο Πνευματικός πατέρας όλων των Πνευματικών πατέρων» ο Χρυσόστομος Γιαλούρης. Καρπός όλου αυτού του έργου είναι το σπουδαίο βιβλίο για το έργο του Πνευματικού κι άλλα βέβαια έργα.
Και φθάνουμε στο 1967, οπότε ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος τον επιστρατεύει και τον στέλνει σαν Μητροπολίτη στην ακριτική Μητρόπολη της Χίου. Έρχεται στη Χίο, η οποία είχε περάσει δύσκολη πνευματική κατάσταση, έρχεται να φέρει την ησυχία, την ηρεμία, τη γαλήνη στο ποίμνιό του, στους κληρικούς. Και από την πρώτη στιγμή εγκαθίσταται στη Νέα Μονή. Η Νέα Μονή ήταν το κελί του, εκεί έμενε. Στη συνέχεια είχε φτιάξει το ησυχαστήριο του Αγίου Μακαρίου του Νοταρά και έμενε εκεί.
Ο Χρυσόστομος, σαν Μητροπολίτης Χίου, είχε πάρα πολύ μεγάλη φιλανθρωπία και συνέχισε το κήρυγμά του. Ο λαός τον λάτρευε πλέον, κρεμόταν από τα χείλη του, ήταν περήφανοι για όλα αυτά. Εγώ, όταν πήγαινα στη Χίο, άκουγα από τους Χιώτες όλα, όσα έλεγαν για το συμπατριώτη μου το Χρυσόστομο το Μυτιληνιό, το σπουδαίο αυτό κληρικό, όπως επίσης και για τις σπουδαίες παρεμβάσεις που έκανε στον κλήρο.
Ο Χρυσόστομος, που ήταν ασυμβίβαστος, όπως είπαμε, έκανε κάθαρση στον κλήρο της Μητροπόλεώς του και προώθησε στην ιεροσύνη διαμάντια κληρικούς. Επίσης, υποστήριξε πάρα πολύ τους κληρικούς που ήταν πτωχοί, που ήταν σε μικρά χωριουδάκια, που ήταν πολύτεκνοι. Κάποιον που είχε πολλά παιδιά κι ήταν σ’ ένα χωριό, τον έφερνε στην πόλη κι έναν νεότερο τον έστελνε στο χωριό. Αυτή τη δικαιοσύνη την εισέπραξαν οι Χιώτες κι είχαν να λένε για το άμεμπτο του χαρακτήρα του.
Ζούσε πτωχικά, όπως είπαμε, ζούσε σε μοναστήρι ο Χρυσόστομος. Όμως ήλθε σε σύγκρουση με το κατεστημένο, δυστυχώς, της Χίου, με τους πλουσίους, με κάποιους εφοπλιστές που ήθελαν να χειραγωγήσουν το Μητροπολίτη, με κάποιους διεφθαρμένους κληρικούς, τους οποίους προσπάθησε να βάλει σε τάξη, κι επίσης ήλθε σε σύγκρουση με τη μασονία. Επειδή ο αείμνηστος είχε αντισταθεί στην ίδρυση του Ρόταρι στη Χίο, η μασονία του κήρυξε μεγάλο διωγμό. Τον συκοφαντούσαν και τον διέβαλλαν στο λαό της Χίου, ο οποίος όμως δεν πειθόταν απ’ όλα αυτά.
Κάποτε λέγεται ότι, σε μία πολύ μεγάλη πανήγυρη, που έγινε στη Χίο για τη διέλευση του Αποστόλου Παύλου από τη Χίο, εκεί στο λιμάνι της Χίου, όπου είχαν συρρεύσει χιλιάδες λαού, ο Χρυσόστομος φώναξε: «Ή κυβερνώ κατά τους κανόνας ή απέρχομαι εις το Άγιον Όρος. Να τα κλειδιά του κελιού μου και μπορείτε να τα πάρετε. Εγώ δεν συμβιβάζομαι.»
Είναι χαρακτηριστικό κάτι που έγινε εκείνη την εποχή στην Αθήνα. Την Κυριακή της Ορθοδοξίας το 1972, ο αείμνηστος Χρυσόστομος είχε οριστεί ομιλητής στο Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών. Την Κυριακή της Ορθοδοξίας, όπως γίνεται κάθε χρόνο, παρουσία της Ιεράς Συνόδου, των κυβερνώντων και άλλων. Εκεί λοιπόν, ενώπιον πάντων, ο Χρυσόστομος, σαν ιερός Χρυσόστομος, μίλησε και κατήγγειλε τη μασονία. Θέμα της ομιλίας του ήταν: «Η μασονία και το διαβρωτικό της έργο εναντίον της Εκκλησίας κι εναντίον του Έθνους». Αυτή η ομιλία του έχει δημοσιευτεί. Μάλιστα ο πατήρ Νικόδημος Μπιλάλης την έχει αναδημοσιεύσει και κυκλοφορεί ευρέως μέσα στο επώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας μας.
Λοιπόν, θέλω να πω ότι, αν θα θέλαμε να τον χαρακτηρίσουμε το Χρυσόστομο Γιαλούρη, θα λέγαμε ότι ήταν ο σπουδαιότερος εκκλησιαστικός ρήτορας της εποχής μας. Ιεροκήρυκας, που άφησε εποχή όπου πέρασε, στη Μυτιλήνη, στον Πειραιά, στην Αθήνα, στη Χίο και σ’ όλη την Εκκλησία της Ελλάδος.
Ήταν λειτουργός άριστος. Δεν περνούσε Θεία Λειτουργία, που να μη γεμίσουν τα μάτια του δάκρυα. Ζούσε κυριολεκτικά τη θεία λειτουργία. Όταν τελείωνε τη Θεία Λειτουργία, τα μάτια του ήταν κόκκινα. Έλεγε κάποιος που τον παρακολουθούσε: «Τόσο συγκινητικά λειτουργούσε, που εγώ δεν μπορούσα να συγκρατηθώ από κάτω. Ήμασταν νέοι κι έβλεπα τον κόσμο να ξεσπάει σε λυγμούς την ώρα της θείας λειτουργίας».
Ήταν σπουδαίος ιεροψάλτης, μουσικός γλυκύτατος. Ανέφερα και προηγουμένως ότι ήταν ιεροψάλτης δεξιός στο Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου από τα δεκαοκτώ του χρόνια! Μάλιστα αναφέρεται και το εξής περιστατικό. Μπορούμε να το αναφέρουμε, έτσι;…
Σ. Χατζή: Βεβαίως…
Χρ. Μαϊδώνης: Έγινε το εξής περιστατικό: Όταν ήταν Διάκονος και λειτουργούσε σ’ έναν εσπερινό στο ναό της Μεταμορφώσεως στο Μεγαλοχώρι του Πλωμαρίου, ένα παιδί στάλθηκε από τον πατέρα του, να κόψει φύλλα από μια καρυδιά, που ήταν δίπλα στην εκκλησία. Ανέβηκε το παιδί, λοιπόν, να κόψει τα φύλλα από την καρυδιά και βλέπει από την καρυδιά μέσα στο ναό το Χρυσόστομο να ψάλλει. Κι ακουγόταν η ψαλμωδία. Τόσο γλυκά έψαλλε, που αυτό το παιδί έμεινε άφωνο επάνω στην καρυδιά. Καθόταν όλη την ώρα, για να ακούσει. Και τότε, σήκωσε το χέρι του προς το Θεό και είπε: «Θεέ μου, βοήθησέ με να μάθω κι εγώ να ψάλλω σαν το διάκο, το Χρυσόστομο Γιαλούρη». Αυτός είναι σήμερα ο πατήρ Εμμανουήλ Λούπος, που είναι εδώ στην Ιερισσό. Τόσο πολύ, δηλαδή, έθελγε η μουσική του κατάρτιση.
Μάλιστα λέγεται και το εξής: Στη Χίο, οι ιερείς έλεγαν το εξής: «Όταν θα ψάλλει ο Δεσπότης μας, δεν θα πρέπει να τον προσέχουμε πολύ, για να μην απορροφούμαστε…». Γιατί, όταν οι κληρικοί απορροφούντο από την ψαλμωδία του Χρυσοστόμου, ξεχνούσαν τι ήθελαν να πουν εκείνοι, ξεχνούσαν τις εκφωνήσεις τους. Το είχαν πάθει πάρα πολλοί κληρικοί αυτό!
Είχε ένα μεγαλοπρεπές παράστημα, αρχοντικό, με ευγένεια και με ταπείνωση, με γλυκύτητα, έψαλλε ωραία, όπως είπαμε, ζούσε τη Θεία Λειτουργία, τις ευχές τις έλεγε εκφώνως, εις επήκοον των Χριστιανών.
Από τη μουσική του ζωή, θα λέγαμε ότι μια συμβουλή του προς εκείνους, οι οποίοι ήθελαν να γίνουν ιεροψάλτες, είναι ότι «πρέπει να ’χετε υπομονή, για να μάθετε την ψαλτική τέχνη, τη μουσική». Και μάλιστα έλεγε σε κάποιον υποψήφιο, που ήθελε να μάθει ψαλτική: «Η καρδιά σου πρέπει να είναι σαν θωρηκτό. Ξέρεις τι είναι θωρηκτό; Μια μπάλα σιδερένια, που θα αντέξει σ’ όλες τις διορθώσεις που θα σου κάνει ο δάσκαλός σου.».
Τέλος, εκείνο, το οποίο θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε, είναι ότι ο Χρυσόστομος ήταν ο ασυμβίβαστος. Και νομίζω ότι αυτό είναι το οποίο τον αναδεικνύει πάνω απ’ όλα τα υπόλοιπα. Και αυτό το έδειξε με τη ζωή του, και στη Χίο και στη Μυτιλήνη προηγουμένως…
Εκοιμήθη στις 29 Νοεμβρίου του 1978. Όπως γνωρίζετε, την 1η Οκτωβρίου 2004 έγινε η Ανακομιδή των λειψάνων του στη Νέα Μονή. Προηγουμένως βέβαια πρέπει να πω το εξής: Ο τάφος του ήτανε πίσω από το ιερό της Νέας Μονής. Πολλές φορές μας έλεγαν, η Γερόντισσα εκεί και οι Μοναχές -- καθώς έχω επισκεφθεί πολλές φορές τη Νέα Μονή, για να προσκυνήσω τον τάφο του -- μας έλεγαν: «Τι είναι αυτό που ακούμε, πάτερ! Το βράδυ, τι ψαλμωδίες, τι θυμιατά ακούμε, τον ακούμε να ψάλλει, το Χρυσόστομο, ακούμε αγγέλους να ψάλλουνε…». Και αυτό το ακούγαμε εμείς, πριν να γίνει η Ανακομιδή.
Όταν έγινε η Ανακομιδή των λειψάνων του, τότε ευωδίασε όλος ο τόπος, στο άνοιγμα του μυροβόλου τάφου του. Η μυροβόλος Χίος μυροβόλησε κι ευωδίασε από το μυροβόλο λείψανο του Ιεράρχου της, του Χρυσοστόμου του Γιαλούρη, του σπουδαίου λειτουργού, του σπουδαίου Ιεροκήρυκα, του σπουδαίου μουσικού, αλλά και του ασυμβίβαστου Ιεράρχου…
Σ. Χατζή: Εσείς, πάτερ, ήσασταν στην Ανακομιδή;
Χρ. Μαϊδώνης: Έχω δει το βίντεο από την Ανακομιδή των λειψάνων, που έχει τραβηχτεί εκείνη την ώρα, όταν οι φύλακες, που ήταν διακόσια μέτρα μακριά, στην πύλη του μοναστηριού, ένιωσαν την ευωδία αυτή. Έχω προσκυνήσει τα λείψανά του, έχω ζήσει αυτή την ευωδία. Και τα άμφιά του ευωδιάζουν, που είναι ένα σημάδι πάρα πολύ σπουδαίο. Μέσα σ’ αυτή τη δυσωδία, η οποία βρωμίζει την ατμόσφαιρα της εποχής μας, έρχεται ο Χρυσόστομος Γιαλούρης, έρχεται αυτός ο μυροβόλος άγιος από το μυροβόλο νησί, να ευωδιάσει τις πνευματικές μας αισθήσεις… Και να δώσουμε και μία απάντηση σ’ όλους αυτούς, οι οποίοι πολεμούν την Εκκλησία μας, σπιλώνουν τους κληρικούς μας και γενικεύουν κάποιες απροσεξίες κληρικών.
Είναι, λοιπόν, μια πολύ σπουδαία μαρτυρία του Χρυσοστόμου Γιαλούρη, και σας ευχαριστώ πάρα πολύ και σας συγχαίρω, γιατί θελήσατε από την Πειραϊκή Εκκλησία να αφιερώσετε σ’ έναν δικό σας κληρικό, που υπηρέτησε εκεί, στο Χρυσόστομο Γιαλούρη, με την ευκαιρία των τριάντα χρόνων από την κοίμησή του. Είναι πολύ σπουδαία αυτή η χειρονομία σας και το αφιέρωμά σας…
Σ. Χατζή: Σας ευχαριστούμε, πατέρα Χρυσόστομε, για όσα μας είπατε. Και χαίρομαι, που έχουμε αυτή την ευκαιρία, μέσω της τεχνολογίας, να μπορούμε αυτή τη στιγμή να μεταδίδουμε στους ακροατές μας μαρτυρίες ανθρώπων που γνώρισαν πνευματικούς ηγέτες. Κι αυτό βοηθάει ποιμαντικά, νομίζω… Τι πιστεύετε ότι κάνει τη μορφή του Χρυσόστομου Γιαλούρη να κυριαρχεί στη μνήμη ορισμένων ανθρώπων, τριάντα χρόνια μετά;
Χρ. Μαϊδώνης: Είναι ο όλος κληρικός, είναι η πνευματική ακτινοβολία του, είναι η πνευματική μεγαλοπρέπειά του, είναι το διαμάντι αυτό ο κληρικός, ο οποίος δεν απέφευγε απλώς τα πάθη, αλλά ήταν στολισμένος με αρετές, ήταν προικισμένος από το Θεό με πολλά τάλαντα… Και αυτά τα τάλαντα που του έδωσε ο Θεός τα επηύξησε, τα πολλαπλασίασε, σε σημείο που να πλουτίσει ο ίδιος και να πλουτίσει και την αγία μας Εκκλησία.
Έτσι, χιλιάδες είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι ωφελήθησαν. Μνημονεύουμε τη μνήμη του, ζητάμε την ευχή του, μας έχει βοηθήσει, μας έχει ευεργετήσει, εμείς τον έχουμε πρότυπό μας και συνεχίζουμε αυτό το έργο του ασυμβίβαστου. Γιατί κυρίως, όπως σας είπα, νομίζω πως αυτό είναι εκείνο στο οποίο μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι. Και θυμόμαστε, βεβαίως, όσα πέρασε, όσα τον κατεδίωξαν, όσα τον συκοφάντησαν…
Θυμούμαστε τη σφοδρή του αγάπη να ξεκαθαρίσει σκάνδαλα μέσα από το χώρο της Εκκλησίας. Αλλά, όπως και ο ιερός Χρυσόστομος στην εποχή του έκανε αυτή την κάθαρση μέσα στην Εκκλησία και το πλήρωσε, δυστυχώς από την κακία κάποιων ανθρώπων και εκοιμήθη ο μεγάλος Ιεράρχης της Εκκλησίας μας στον Προυσσό της Αρμενίας, έτσι και ο Χρυσόστομος ο Γιαλούρης, επειδή παρέμεινε ασυμβίβαστος, όρθιος, γρανιτένιος, αδαμάντινος και αγιασμένος, διώχθηκε, και αυτό είναι ακόμα ένα στεφάνι του. Στεφάνι του η αρετή του, στεφάνι του η ιεροσύνη του, αλλά και στεφάνι του ο διωγμός του.
Σ. Χατζή: Σαν τον Άγιο Νεκτάριο, έτσι; Πολλοί άνθρωποι βλέπουμε να έχουν διωχθεί μέσα στο χώρο της Εκκλησίας…
Χρ. Μαϊδώνης: Αυτά είναι τα ανθρώπινα…
Σ. Χατζή: Είναι φυσικό… καμία κοινωνία δεν είναι τέλεια…
Χρ. Μαϊδώνης: Ναι, ναι…
Σ. Χατζή: Πατέρα Χρυσόστομε, ευχαριστούμε από καρδιάς, που ήσασταν κοντά μας και μοιραστήκατε την εμπειρία σας, την πνευματικού είδους, με τους ακροατές μας. Να είστε καλά και να εύχεστε για μας…
Χρ. Μαϊδώνης: Κι εγώ ευχαριστώ. Καλή δύναμη και συγχαρητήρια για την εκπομπή σας.
Σ. Χατζή: Ευχαριστούμε πολύ (ακολουθεί μουσικό διάλειμμα).
***
Σοφία Χατζή: Αγαπητοί μας φίλοι, ακούτε την Πειραϊκή Εκκλησία και την εκπομπή «Το πρωί εισάκουσον», με τη Σοφία Χατζή στο μικρόφωνο, τον Άγγελο Παππά στη ρύθμιση ήχου και επιλογή μουσικής.
Στο αφιέρωμά μας αυτό για το μακαριστό Χρυσόστομο, θα προσθέσουμε και ένα αφιέρωμα του Αρχιμανδρίτου Νικολάου Κουμεντάκη, Εφημέριου Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου στο Μάτι Αττικής. Ένα δημοσίευμα [εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», Δευτέρα 1-12-2008], λοιπόν, με την ευκαιρία της συμπληρώσεως τριάντα χρόνων από την εκδημία εις Κύριον του Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών Χρυσοστόμου Γιαλούρη. Σας το μεταφέρουμε αυτούσιο…
«Ο Ουρανός ωμίλησε. Το Σάββατον 29 Νοεμβρίου 2008 συνεπληρώθησαν τριάντα συναπτά έτη από της προ Κύριον εκδημίας του αλήστου μνήμης Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών Χρυσοστόμου Γιαλούρη, ενός μεγαλωστί μεγάλου πνευματικού και ηθικού αναστήματος. Τριάντα έτη σιωπής της γης και ομιλίας του Ουρανού! Προσφυώς έχει ειπωθεί ότι η Ιστορία «πάσχει» από πρεσβυωπίαν. Όσον μακρύτερον αυτής ευρίσκονται τα γεγονότα, τόσον ευκρινέστερα τα «βλέπει» και τα αξιολογεί. Πολλώ δε μάλλον, όταν πρόκειται περί προσώπων και ζητημάτων ιερών.
Έτσι, τώρα πλέον, μετά παρέλευσιν τριών δεκαετιών από της Κοιμήσεως του σεπτού Ιεράρχου, αλλά και τεσσάρων ετών από της Ανακομιδής των κεχαριτωμένων τιμίων λειψάνων του, καθηκόντως λύομεν την πολυετή σιωπήν.
Ο μακαριστός Αρχιερεύς, «τελειωθείς εν ολίγω, επλήρωσεν χρόνους μακρούς» (Σοφία Σολομώντος δ13). Εις ηλικίαν μόλις 62 ετών, ανεχώρησεν την 29ην Νοεμβρίου του 1978, προς συνάντησιν του Μεγάλου Αρχιερέως Χριστού, τον Οποίον έργοις και λόγοις αφοσιωμένως υπηρέτησεν, επαξίως ιστάμενος εις τόπον και τύπον Του.
Πρώτη αποτύπωσις της επιγείου αγιοπνευματικής παρουσίας και πορείας του εκ Ψαρών καταγομένου Ιεράρχου Χρυσοστόμου, η νήσος Λέσβος, διά την ακρίβειαν το Παλαιοχώριον επαρχίας Πλωμαρίου, όπου το 1916 εγεννήθη, εγγονός ων εκ μητρός του σοφού και πολυπράγμονος ιερέως Βασιλείου Πανανή. Πρωτότοκος οκτώ αδελφών ο κατά κόσμον Ευστάθιος Γιαλούρης, έμεινεν ορφανός πατρός δωδεκαετής, στοργικώτατα φροντισθείς υπό της εναρέτου μόλις τριακονταπενταετούς μητρός του Ειρήνης, την οποίαν ο ίδιος, μετά παρέλευσιν δεκαετιών, έκειρεν Μοναχήν, ονομάσας Ερμιόνην.
Καλλιφωνότατος και μουσικολογιώτατος, ο νεαρός Ευστάθιος διωρίσθη πρωτοψάλτης του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου εις εφηβικήν ηλικίαν!
Αριστεύσας, επεράτωσεν τας εγκυκλίους σπουδάς και τας πανεπιστημιακάς, μολονότι, λόγω της ανεχείας και της πολλής μελέτης, προσεβλήθη από σοβαρόν πνευμονικόν νόσημα. Εκάρη Μοναχός εις την Ιεράν Μονήν Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Υψηλού Λέσβου, λαβών το όνομα Χρυσόστομος. Εχειροτονήθη το 1941 εις Διάκονον και το 1949 εις Πρεσβύτερον, προχειρισθείς συνάμα εις Πρωτοσύγκελον της Μητροπόλεως Μυτιλήνης. Εκτελών ευσυνειδήτως τα καθήκοντα του Πρωτοσυγκέλου, ησχολήθη μετά πολλής επιτυχίας εις το ιερόν κήρυγμα, όντως Χρυσόστομος αναδειχθείς, τα κατηχητικά σχολεία, την θρησκευτικήν αρθρογραφίαν και το περιοδικόν της Μητροπόλεως “Ο Ποιμήν”, το οποίον και διηύθυνεν.
Μοναδικός γνώμων της διακονίας του ως Πρωτοσυγκέλου και Ιεροκήρυκος, η λεπτεπίλεπτος ιερατική συνείδησίς του, η οποία ποτέ δεν του επέτρεψεν να «συσχηματίζεται μετά του αιώνος τούτου» και των πάσης φύσεως θιασωτών αυτού, μετά των οποίων πεπαρρησιασμένως συνεκρούσθη.
Μετατεθείς το 1954 εις Αθήνας, υπηρέτησεν δι’ ολίγους μήνας ως προϊστάμενος του Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων και εν συνεχεία επί δωδεκαετίαν και πλέον, όπου και άφηκεν εποχήν, μέχρι της ημέρας της εις Αρχιερέα προαγωγής του, ως Προϊστάμενος και Ιεροκήρυξ του Ι.Ν. Αγίου Σπυρίδωνος, πολιούχου Πειραιώς, διευθύνων συγχρόνως και το «Πνευματικόν Φροντιστήριον Κληρικών Ελλάδος», καθώς και το «Φροντιστήριον Κατηχητών της Αποστολικής Διακονίας», λαβών τον έπαινον της Ιεράς Συνόδου διά την όλην δραστηριότητά του.
Οι παλαιοί Πειραιείς ενθυμούμεθα τας Κυριακάς το Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, να μη χωρά τα πλήθη των πιστών, οίτινες προσέτρεχον από διάφορα σημεία της Αττικής, ακόμη και από νήσους του Σαρωνικού, διά να τον ίδουν ιερουργούντα ιεροπρεπώς, να τον ακούσουν ψάλλοντα καλλικελάδως και ομιλούντα χρυσορρημόνως, να λάβουν την θεοπειθή ευχήν του, συχνά συνωθούμενοι έξω του Ναού, υπό βροχήν και ψύχος! Μέγα το πλήθος, δόξα τω Θεώ!
Η αναξιότης μου ηργάζετο τότε εις θρησκευτικόν βιβλιοπωλείον της οδού Καραΐσκου του Πειραιώς και ζωηρότατα ενθυμούμαι πάντα ταύτα. Μάλιστα τον ενθυμούμαι δεινώς συκοφαντηθέντα, καθώς και τον Άγιο Νεκτάριο, να έρχεται μεσημβρινάς ώρας εις το βιβλιοπωλείον και, αφού εκλείετο η θύρα, έπιπτεν επί των γονάτων, καταγής, προσευχόμενος μετά δακρύων, ώστε να συγχωρήσει ο Κύριος τους συκοφάντας του και να μη σκανδαλίζεται ουδεμία ψυχή. Παρ’ αυτώ, συγκλονισμένος, εγονυπέτουν κι εγώ. Στιγμαί μοναδικαί, αγιοπατερικαί, πλήρεις ιερών εμπειριών και θείων ευλογιών…
Εν Αθήναις ευρισκόμενος, έδιδεν πολλάς διαλέξεις επί θεμάτων κοινωνικοθρησκευτικών εις τας αιθούσας του «Παρνασσού», της «Εταιρίας Φίλων του Λαού», του «Πειραϊκού Συνδέσμου», του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς, ως και διαφόρων σχολών και συλλόγων επιστημονικών. Προσέφερεν δε τας υπηρεσίας του και προς την Αποστολικήν Διακονίαν.
Ικανά πονήματα εξεδόθησαν υπ’ αυτού κατά καιρούς, όπως το «Τρίπτυχον της Κοινωνίας» (ιερεύς, μήτηρ, διδάσκαλος), «Η Μουσική της Ορθοδοξίας», «Ο Πνευματικός και το έργον του», «Η Γυναίκα στην βιοπάλη», «Τρομερά η ευθύνη», «Ανατομία της εποχής», «Υπερήφανοι διά την Ορθοδοξίαν μας», «Ο Απόστολος Παύλος προς τον σύγχρονον κόσμον», ομιλία, με εντολή της Ιεράς Συνόδου, κατά τον εσπερινόν του Αποστόλου Παύλου επί του βράχου του Αρείου Πάγου, «Ορθόδοξος λατρεία και υμνωδία», «Την Διακονίαν σου πληροφόρησον», «Το μέλλον της Ορθοδοξίας», το εκδοθέν κήρυγμά του το οποίον, κατ’ ανάθεσιν της Ιεράς Συνόδου εξεφώνησεν ευθαρσώς εις τον Καθεδρικόν Ναόν Αθηνών κατά την Κυριακήν της Ορθοδοξίας στις 27 Φεβρουαρίου του 1972, προκαλέσας «κραδασμούς» και «ενοχλήσεις» με τον ελεγκτικόν και τομώτατον λόγον του.
Η μνημειώδης ομιλία εξεδόθη εν συνεχεία αυτοτελώς υπό του ιδίου. Αναγιγνώσκομεν εις την σελίδα της αφιερώσεως: “Το παρόν κείμενον αποτελεί Ομιλίαν απαγγελθείσαν, κατ’ ανάθεσιν και επί παρουσία της Ιεράς Συνόδου, εν τω Ιερώ Καθεδρικώ Ναώ των Αθηνών την 27ην Φεβρουαρίου 1972, Κυριακήν της Ορθοδοξίας, επί παρουσία, επίσης, του Αντιβασιλέως και Μελών της Ελληνικής Κυβερνήσεως. Δημοσιευθείσα εν τω επισήμω Δελτίω «Εκκλησία» (αριθμ. φύλλου 6 της 15-3-1972, σελ. 145-150), αναδημοσιεύεται ήδη επιμελεία του ομιλητού, ως ακριβώς εξεφωνήθη, και αφιερούται εις την σεπτήν μνήμην του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χρυσοστόμου Β΄ του Χατζησταύρου, φορέως των Ορθοδόξων Παραδόσεων και αγωνιστού Ιεράρχου, ποιμάναντος θεοφιλώς την Εκκλησίαν εν δυσχειμέροις καιροίς. Ευλαβώς +Χ.Χ.”.
Επίσης, πονήματά του «Θεσμός παρεξηγημένος» (ο Μοναχισμός), «Εδραίοι κι αμετακίνητοι» και άλλα. Άρθρα και μελέται του επί θεμάτων ποιμαντικών εδημοσιεύθησαν εις τα περιοδικά «Εκκλησία», «Εφημέριος», «Ιεροψαλτικά Νέα», «Γρηγόριος Παλαμάς», «Ανάπλασις», «Ενορία», ως επίσης και έτερα επί ζητημάτων επικαίρων εθνικοθρησκευτικών εις περιοδικά και εφημερίδας Μυτιλήνης, Αθηνών και Πειραιώς.
Εν Αθήναις και Πειραιεί ίδρυσεν τον Σύλλογον «Αγία Φιλοθέη η Αθηναία», παιδικά συσσίτια, «Ιματιοθήκην του πτωχού», δενειστικάς βιβλιοθήκας και την «Πρόνοιαν των ναυτικών και ξενιτεμένων», καθιερώσας μάλιστα και ειδικήν καθ’ εβδομάδα δέησιν υπέρ αυτών, μετά συντόμου ομιλίας προς τας οικογενείας των.
Κατά τας αρχιερατικάς εκλογάς της 17ης Νοεμβρίου 1965, διά μίαν ψήφον, δεν εξελέγη Μητροπολίτης Χίου, το οποίον όμως συνέβη τον Ιούνιον του 1967.
Ως Μητροπολίτης Χίου, εποίμανεν θεοφιλώς το εμπεπιστευμένον αυτώ ποίμνιον, έχων ως γνώμονα της ποιμαντικής του αυτό το οποίον εγράφη ως επιτύμβιον: «Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκάλυψις β10), στερρώς έχων περί την πίστιν, της ημετέρας παραδόσεως θερμότατος ων πρόμαχος και υποστηρικτής.
Τα αρχιερατικά - ποιμαντικά του καθήκοντα εξετέλη με γνώμονα αφ’ ενός το συμφέρον της Εκκλησίας, ην όντως ως Μητέρα ηγάπα, και αφ’ ετέρου την προς τον πλησίον πατρικήν στοργήν, τον οποίον «ως εαυτόν» ηγάπα, κατά το λόγιον του Κυρίου.
Μέχρι σήμερον πολλοί πολλά επιμαρτυρούν διά την φιλανθρωπικήν δραστηριότητά του, και κυρίως διά τας μεθόδους του αποσιωπήσεως και αποκρύψεως αυτής. Η σχέσις του τόσο με το χρήμα, όσον και με την ανθρωπίνην δόξαν, ήτο εχθρική! Μέλημά του η σωτηρία ψυχών, «υπέρ ων Χριστός απέθανεν» (Προς Ρωμαίους ε΄8), ιδιαιτέρως αγαπημένη του έκφρασις, προς δόξαν Θεού.
Συχνά-πυκνά έλεγεν: «Η Εκκλησία δεν κάνει πολιτικήν. Μίαν πολιτικήν γνωρίζω: το ναι ναι και το ου ου». Ακόμη: «Προτιμώ ιπτάμενος ως αετός να πέσω, παρά έρπων ως ερπετόν να ζήσω. Οι αετοί πίπτουν, δεν κύπτουν!». Επίσης: «Δεν ανήκω, δόξα τω Θεώ, εις τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι έχουν μίαν μόνον αρχήν: να μην έχουν καμίαν αρχήν… άγνωστοι οσφυοκάμπται, μέλη της… οργανώσεως Ο.Φ.Α., που σημαίνει όπου φυσά ο άνεμος!».
Η αταλάντευτος ευαγγελική θεώρησις των πραγμάτων κατά την ενδεκαετή ποιμαντορίαν του είχεν ως αποτέλεσμα να αγαπηθή μεγάλως από αυτούς, οι οποίοι θέλουν ζώσαν και ανύστακτον την ποιμένουσαν Εκκλησίαν και τους ταγούς της, αλλά και να πολεμηθή σφοδρώς από σκοτεινάς, και όχι μόνον, δυνάμεις.
Εκοιμήθη «επί των επάλξεων», πραγματοποιών ποιμαντικήν επίσκεψιν εις ορφανοτροφείον της Χίου, μολονότι σοβαρώς ήτο κλονισμένη η υγεία του, την Τετάρτην 29ην Νοεμβρίου του 1978, εις ηλικίαν 62 ετών. Η εξόδιος ακολουθία εψάλη εις τον Καθεδρικόν Ναόν Αγίου Μηνά, Βίκτωρος και Βικεντίου, το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου, συγχοροστατούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Μυτιλήνης Ιακώβου, Κερκύρας Πολυκάρπου και Ύδρας Ιεροθέου, συμπροσευχομένου του ιερού Κλήρου και του ευσεβούς Χιακού λαού.
Μεταξύ των όσων είπεν ο τοποτηρητής Μητροπολίτης Μυτιλήνης, απευθυνόμενος προς τον κεκοιμημένον Ιεράρχην, ήτο και τούτο: «Χρυσόστομε, τόσον οι λόγοι σου, όσον και τα έργα σου ήσαν ασφαλώς αρεστά εις τον Θεόν, όχι όμως πάντοτε και εις τους ανθρώπους του αιώνος τούτου…».
Ετάφη έμπροσθεν του Αγίου Βήματος του Καθολικού της Ι. Νέας Μονής, σημείον εις το οποίον εκάθητο μελετών και συγγράφων, έχων προ οφθαλμών την πόλιν της Χίου και τα πέριξ, το Αιγαίον και τα Μικρασιατικά παράλια. Παραπλεύρως ευρίσκετο μυρτιά, «μυρσινιά» όπως την λέγουν εις την Χίον, την οποίαν εφύτευσεν εις ανάμνησιν της θαυμαστής ευρέσεως υπό των Αγίων Πατέρων Νικήτα, Ιωσήφ και Ιωάννου της εφεστίου εικόνος της Παναγίας της Νεαμονητίσσης, προ χιλίων περίπου ετών.
Η Καθηγουμένη της Μονής Γερόντισσα Μαριάμ Μανιού, πολλοί πατέρες αλλά και προσκυνηταί, μαρτυρούν διάφορα «σημεία» επί του τάφου του Μητροπολίτου Χρυσοστόμου και πέριξ αυτού, κατά την διάρκειαν των είκοσι έξι ετών από του ενταφιασμού του.
Η Ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του έλαβε χώραν, κατόπιν σχετικών προφορικών και εγγράφων παρακλήσεων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας Χίου, λόγω ανασκαφών εις τον πέριξ του τάφου αύλειον χώρον της Μονής, την Παρασκευήν 1ην Οκτωβρίου 2004, αφού προηγήθη Θεία Λειτουργία και επιμνημόσυνος δέησις, τας οποίας ετέλεσεν ο υπό του μακαριστού Ιεράρχου χειροτονηθείς Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου κ. Δημήτριος Γεόμελος, συμπαραστατούμενος υπό άλλων ιερέων.
Κατά την Ανακομιδήν, μεγίστην αγαλλίασιν και ανεκλάλητον χαράν ησθάνθησαν οι παρευρισκόμενοι, από την άρρητον ευωδίαν, η οποία κατά κύματα εξήρχετο του τάφου, πηγήν έχουσα τα χαριτόβρυτα κροκοβαφή Λείψανα του μακαριστού Ιεράρχου Χρυσοστόμου! Ευωδία λεπτή, υπερκόσμιος, θεία ευωδία, η οποία διεχέετο εις άπασαν την περιοχήν, ως επιμαρτυρούν η Καθηγουμένη της Μονής, ο Εφημέριος και Πνευματικός αυτής Αρχιμανδρίτης κ. Διονύσιος Παπανικολάου, λοιποί κληρικοί, λαϊκοί, οι τρεις φύλακες του σκευοφυλακίου - μουσείου της Μονής και άλλοι.
Αξιοσημείωτον, επίσης, είναι το ότι τα ράσα και αι χείρες του διενεργήσαντος την Ανακομιδήν ιερέως κ. Ιωάννου Μπόγη, εφημερίου νυν του Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου Τρουλλωτής, πόλεως Χίου, αλλά και όσων άλλων ήρχοντο εις επαφήν με τα ιερά εντάφια, ευωδίαζαν επί μακρόν, πέραν της επομένης!
Μάλιστα δύο Νεοσκητιώται πατέρες, ο Ιερομόναχος Νικόδημος Γέρων και ο Μοναχός Τιμόθεος Αδελφός της Ιεράς Καλύβης του Αγίου Γεωργίου, αγνοούντες το γεγονός της Ανακομιδής, επισκεφθέντες την επομένην, 2αν Οκτωβρίου, την Νέαν Μονήν, με την συνοδείαν Χίου κληρικού (και αυτού επίσης μη γνωρίζοντος τα της προλαβούσης Ανακομιδής) αντελήφθησαν, μόλις απεβιβάσθησαν του οχήματος, την ευωδίαν και, οδηγούμενοι υπ’ αυτής, κατηυθύνθησαν προς το σημείον όπου είχε συγκεντρωθεί χώμα εκ του ανεωγμένου τάφου! Η ευωδία αύτη ήρχησεν εξερχομένη του τάφου, από την προηγουμένην ημέραν της Ανακομιδής, όταν το συνεργείον της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας επραγματοποίησεν προεργασίαν αφαιρέσεως επιτυμβίων μαρμάρων!
Η Καθηγουμένη εκινήθη προς το κωδωνοστάσιον διά να σημάνη, αλλά και να ειδοποιήση προς διαφόρους κατευθύνσεις τηλεφωνικώς. Όμως παρεκλήθη υπό τινών εκ των παρισταμένων όπως τηρηθή, όπερ και τελικώς συνέβη, αυστηρά «γραμμή», υπαγορευομένη υπό της δεούσης προσοχής, διακρίσεως και της ευνοήτου «μυστικής» προσεγγίσεως του ιερού τούτου στοιχείου.
Όμως το αγιοπνευματικόν γεγονός διεδόθη από στόματος εις στόμα, ως εμφαίνεται και από διάφορα δημοσιεύματα του Τύπου. Ενδεικτικώς: Χιακή εφημερίς «Ο Πολίτης» της 21ης και 22ας Ιουνίου 2005, εννέα δηλαδή ολοκλήρους μήνας μετά την Ανακομιδήν, υπό τούς τίτλους: «Άρωμα μύρου αναβλύζει από τον τάφο του Χρυσοστόμου» και «Από τον Οκτώβριο... Αρωματική επίθεση διαρκείας»!
Κατακλείοντες τας λιτάς αυτάς γραμμάς, αναφωνούμεν το χρυσοστομικόν «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν» και «Ζει Κύριος ο Θεός» (Γ΄ Βασιλειών Ιη 10), τα οποία συνεχώς και αδιαλείπτως είχεν εις τα χείλη του ο αλήστου μνήμης Αρχιερεύς. Να έχωμεν τας θεοπειθείς ευχάς και ευλογίας του.
***
Σοφία Χατζή: Αυτά για το μακαριστό Χρυσόστομο. Θα επανέλθουμε οπωσδήποτε και με άλλες μαρτυρίες, γιατί τα τηλεφωνήματά σας είναι πάρα πολλά και ήδη διακρίνουμε από σας ζήλο να μάθετε περισσότερα για το πρόσωπό του. Ήδη είπαμε αρκετά, αλλά νομίζω ότι, σε μια εκπομπή, δεν μπορεί κανείς να ολοκληρώσει τις γνώσεις του για έναν άνθρωπο, και μάλιστα ενός τέτοιου πνευματικού αναστήματος… Σας ευχαριστούμε, που ήσασταν κοντά μας όλη αυτή την ώρα και μας ακούσατε.
Ευχαριστούμε την κ. Σοφία Χατζή και την Πειραϊκή Εκκλησία…
http://Ελληνικά Ραδιόφωνα/Αθήνα/Πειρα'ι'κή Εκκλησία 91,2
[1] Αρχιμανδρίτης Νικόλαος Κουμεντάκης – Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου – Μάτι Αττικής Τ.Κ. 190 05 – Τηλ/Φαξ: 22940-34.383.
Δημοσίευμα πρδκ. "Πλωμαρίτικοι Αντίλαλοι" Συνδέσμου Πλωμαριτών Αττικής "Βενιαμίν ο Λέσβιος" (τεύχος 21ο, Δεκ. 1978, σελ. 367):
ΠΛΩΜΑΡΙ: Του ανταποκριτή μας
Μαύρο μαντάτο μας ήρθε ξαφνικά κι αναπάντεχα από τη Χίο. Πέθανε σε ηλικία 62 μόλις χρονών ο Μητροπολίτης Χίου Χρυσόστομος (Γιαλούρης). Απίστευτο, μα αληθινό. Απίστευτο, γιατί λίγες ώρες πριν το μοιραίο τον χτυπήσει τηλεφωνούσε σε στενό του φίλο στο Πλωμάρι και, σε ερώτησή του "πώς πάτε με την υγεία σας, Σεβασμιώτατε", εκείνος με έκδηλη χαρά απάντησε: "είμαι πολύ καλά".
Τιμώντας τη μνήμη του ο πρόεδρος και τα μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου, όπου ο αείμνηστος ιεράρχης υπηρέτησε σαν γραμματέας, αλλά και σαν δεξιός ιεροψάλτης επί σειρά ετών, εξέδωσαν ψήφισμα, που το δημοσίευσαν σε δυο εφημερίδες της Μυτιλήνης.
Στις 3 Δεκεμβρίου τελέσθηκε επιμνημόσυνη δέηση στον Άγιο Νικόλαο, στην οποία προέστη ο Σεβασμιώτατος Μηθύμνης συμπατριώτης μας κ.κ. Ιάκωβος (Μαλλιαρός), βοηθούμενος από τον Αρχ. Επίτροπο Πλωμαρίου αιδ. Ε. Μανωλέλη και τον υπόλοιπο κλήρο της πόλης μας. Στην επιμνημόσυνη δέηση παραβρέθηκαν ο Δήμαρχος, ο Πρόεδρος του Δημ. Συμβουλίου, οι Δημ. Σύμβουλοι, ο Διοικητής της Εθνοφυλακής Πλωμαρίου, Ο Διοικητής Α.Τ. Πλωμαρίου, οι δάσκαλοι και μαθητές του Α΄Δημ. Σχολείου, το Γυμνάσιο και το Λύκειο, συγγενείς του αποβιώσαντος ιεράρχου, παλαιοί συνεργάτες του και φίλοι και πολύς κόσμος.
Ας είναι ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ.
òòòòò
Μανώλη Μελινού
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΕ
«Γίνου
πιστὸς ἄχρι θανάτου
καὶ
δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς» (Αποκ. Β 10)
Σ’ εμπιστεύτηκε το Φθινόπωρο
στην αφιλόξενη χειμερινή αγκάλη.
Η αλλαγή φρουράς
(Νοέμβριος - Δεκέμβριος)
το, θἄλεγα, ορόσημο στη σκυταλοδρομία
από τη Στρατευόμενη
στη θριαμβεύουσα περίοδο της
ακτινοβολίας σου.
Ήρθες στον κόσμο μας, φτωχός.
Υιοθέτησες του δακρυσμένου την οδύνη
χαρίζοντάς του ανακούφιση.
Έζησες άσπιλος.
Αγωνίστηκες στις επάλξεις του
καθήκοντος και
στάθηκες ορθός.
Ως το τέλος!
Νίκησες!
Διάλεξες για πύλη
να διαβείς, προς την αιωνιότητα;
της παιδικής καρδιάς – των ορφανών –
τον πόνο.
Τον τόσο σε σένα γνώριμο…
Κέρδισες επάξια
«τον αμαράντινο της δόξης στέφανον»!
(Περιοδικό «Πλωμαρίτικοι Αντίλαλοι», 45-46, 1980)
òòòòò
òòòòò
Δείγμα του πλούσιου λόγου
και των συναισθημάτων του αείμνηστου Μητροπολίτη Χίου Χρυσόστομου Γιαλούρη αποτελεί
ο επικήδειος λόγος που εκφώνησε το 1975 κατά την κηδεία του πνευματικού δασκάλου
του Κορνήλιου Μαρμαρινού και δημοσιεύτηκε πρώτα στην εφημερίδα «Πρόοδος» Χίου κι αργότερα στο βιβλίο της αείμνηστης
Ευγενίας Κλειδαρά, Ηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ Λέσβου «Ο Άγιος Γέροντας της Χίου
Κορνήλιος Μαρμαρινός» (Αθήνα 2009, σελ. 151-156).
Παραθέτουμε τον επικήδειο λόγο, με την ευχή να συγκεντρωθούν όλα του τα γραπτά σε ένα βιβλίο, αφιερωμένο στον χαρισματικό αυτό Παλιοχωριανό ιεράρχη.
Mια ασκητική φυσιογνωμία
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ
(Ο
ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ)
Του
Σεβ. Μητροπολίτου κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Δημοσιεύομεν κατωτέρω επικήδειον προσλαλιάν εις τον αποβιώσαντα προχθές Χίον Ιερομόναχον
Κορνήλιον Μαρμαρινόν, του οποίου η κηδεία εις τον ναΐσκον της Αγ. Σκέπης
συνεκέντρωσε, παρά την κακοκαιρίαν, πλήθος λαού, εκτιμώντος την αρετήν του και
ευλαβουμένου αυτόν ως άγιον. Ο προστάς Μητροπολίτης εξήγγειλεν, ότι εις την
μνήμην του αοιδίμου Ιερομονάχου θα σπουδάζη η Ι. Μητρόπολις δύο νέους ευσεβείς
εις την Θεολογίαν και θα δώση εις αυτούς το όνομα Κορνήλιος.
ò
Έναν ασκητή κηδεύομε, έναν «άνθρωπο
του Θεού»! Πώς να νεκρολογήση κανείς επαξίως τον αοίδιμο πατέρα Κορνήλιο,
τον αγωνιστή της αρετής και της οσιότητος; Ζηλωτής των μεγάλων Μοναχών και
Καθηγητών της ερήμου, ενθυμίζει, με την όλη τη βιοτή του, παλαιές οσιακές
Μορφές ηρωικών ψυχών της ερημικής ζωής. Λίγες φυσιογνωμίες τέτοια αρετής και
ολκής αναφαίνονται στην εποχή μας. Ίσως οι πολλοί να μην είχαν καταλάβει ποια
προσωπικότης και μάλιστα πολυδιάστατη κρυβόταν πίσω από το ταπεινό ράσο του
Ιερομονάχου Κορνηλίου. Η Χίος και η Λέσβος θα διηγούνται για πολλά χρόνια τα
της θαυμαστής συγκροτήσεως, αλλά και ακτινοβολίας του μακαριστού ανδρός.
Αμέτρητες ψυχές είχεν ενισχύσει στον αγώνα της αρετής και είχε παρηγορήσει στις
δοκιμασίες των. Και επεβλήθη!
Ευλαβέστατος και φιλακόλουθος. Ασκητικός και νηστευτής. Προ παντός δε:
πράος και ταπεινός. Το σύνολό του εδίδασκεν, οικοδομούσε σαν «ζώσα και σιωπώσα παραίνεσις». Η «υψοποιός» ταπείνωσις ιδιαιτέρως τον
διέκρινε. Ήταν βαθύτατα ταπεινός, με αυτήν την «ωραιότητα της αγιότητος», ο ωραιόψυχος και ωραιόμορφος Γέροντας.
Και είχε ψυχικό περιεχόμενο πλούσιο. Είχε μελετήσει τα δύο μεγάλα βιβλία: της Αγίας
Γραφής και της ζωής και ποτιζόταν η ψυχή του «ως το ξύλον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων». Σ’
εποχή που και οι Θεολόγοι αγνοούσαν το ιερό κείμενο της Καινής Διαθήκης, αυτός
το κατείχε. Κυριολεκτικώς εντρυφούσε στα «Θεία
λόγια». Και ακόμη: όχι μόνο τα μετέδιδεν «ευκαίρως ακαίρως» στους άλλους, αλλά και τα μεταποιούσε σε βιώματα
και πράξι καθημερινή. Και εμοίραζε δωρεάν τα αντίτυπα!
Εξ άλλου η εγκυκλοπαιδική του μόρφωσις και η πείρα της ζωής και η
γλωσσομάθεια του είχαν πλουτίσει την ψυχή. Σε σημείον, ώστε, όταν λειτουργούσε
συνεπαρμένος και εκήρυττεν, η διδαχή του, εμπνευσμένη – χωρίς να είναι Θεολόγος
– όμως με το «Χρίσμα του λόγου» και
την εσωτερικήν δόνησι ήταν πνευματική πανδαισία. Το πρόσωπό του, τότε, πρόσωπο
μεγάλου παιδιού, έλαμπεν «ωσεί πρόσωπον
αγγέλου»! Ο ταπεινός εκείνος προσευχητής και λειτουργός των Μυστηρίων ήταν
και στο έπακρον αφιλάργυρος και φιλάνθρωπος. Όσοι είχαμε την από θεού ευλογία
να τον γνωρίσωμε και να δεχθούμε την ευεργετικήν επίδρασι της πατρικής του
καρδιάς, θα διατηρήσωμε για πάντα την ανάμνησί του ζωντανή και την ευγνωμοσύνη
αγέραστη μέσα στην ψυχή μας. Στην Μυτιλήνη, ομιλούν ακόμη για το πέρασμα, πριν
40 χρόνια περίπου, του ευλογημένου αυτού Γέροντα. Αφήκεν εποχήν. Και
μνημονεύουν με ευλάβεια το όνομά του σαν όνομα Οσίου. Το γειτονικό νησί του
οφείλει πολλά.
Ίσως μερικοί παρατηρήσουν ότι ο αείμνηστος Ιερομόναχος π. Κορνήλιος είχε
ακρότητες και έφθανε σε υπερβολές. Και ακόμη, ότι σε μερικά πράγματα ήταν
υπερβολικός, προ παντός τα τελευταία αυτά χρόνια της ζωής του. Έτσι λ.χ. στη
Λειτουργία αργούσε πολύ (ιδίως στην Προσκομιδή διάβαζε χιλιάδες ονόματα από
κατάνυξι και προσήλωσι). Θα μας επιτραπεί να αντιπαρατηρήσωμε, ότι για μερικά
απ’ αυτά μάλλον θα έπρεπε να τον θαυμάσωμε.
Είχε θέλησι ισχυρή, σωστό ατσάλι, μέσα σε μια κράσι γερή. Πανέξυπνος δε
και τετραπέρατος. Η ρωμαλεότης της ψυχής και ο δυναμισμός του δεν τον έκαναν
σκληρόν απέναντι στους άλλους και μάλιστα στους πονεμένους και τους
αμαρτωλούς. Συνέπασχε μαζί τους και μοιραζόταν τον πόνο των, τον ψυχικό και
σωματικό, σκορπώντας ό,τι είχε στους φτωχούς και δυστυχισμένους, με ευαγγελικήν
αγάπη και ευσπλαχνία.
Αυτός ο αυστηρός νηστευτής, που έζησε και σε σπηλιά, μέσα, με σκληρή
άσκησι και με σίδερα, όπως διηγούνται, στο σώμα, κατά το Παύλειον: «υποπιάζω μου το σώμα και δουλαγωγώ»,
ήταν εν τούτοις μαλακός απέναντι των συνανθρώπων του και ποτέ δεν τους «επέβαλε φορτία βαρέα και δυσβάστακτα».
Είναι το προσόν των μεγάλων και ρωμαλέων ψυχών. Η ρωμαλεότης δε αυτή της αγάπης
και της ταπεινώσεως φαίνεται και στη στάσι του στο θέμα του Ημερολογίου:
μετριοπαθής, με σύνεσι σ’ όλα και πειθαρχικός στην Προϊσταμένη του
Εκκλησιαστικήν Αρχήν, την Ιερά Μητρόπολι. Το αντίθετο δηλ. της ακρότητος. Τούτο
το είχε διαπιστώσει όχι μόνον ο γράφων (που, επί τέλους, είχεν ιδιαίτερο
πνευματικό δεσμό μαζί του από πολλά χρόνια και που η Θεία Πρόνοια του επεφύλαξε
την ευλογία να επανεύρη εδώ στη Χίο τον καθοδηγητή των παιδικών του χρόνων,
στην Επαρχία που, χάριτι Θεία, ποιμαίνει, και να του κλείση τα μάτια και
μάλιστα να τον κηδεύση ο ίδιος, στην ημέρα της εορτής του Αγίου Χρυσοστόμου).
Αλλά και ο αοίδιμος Μητροπολίτης Παντελεήμων το είχε διαπιστώσει και «εις ανύποπτον χρόνον» είχε διαβεβαιώσει
σχετικώς τον γράφοντα.
Πολλά έχουμε να διδαχθούμε όλοι από την ενάρετη βιοτή και πολιτεία, την
δραστηριότητα και πνευματική ακτινοβολία του μακαριστού Γέροντα π. Κορνηλίου.
Όχι μόνον οι κληρικοί και μοναχοί, αλλά και οι λαϊκοί. Η «άσκησίς» του με την ευρύτερη σημασία, δηλαδή άσκησις των αρετών,
αυτοπειθαρχία και γυμναστική της ψυχής, γνώρισμα κατ’ εξοχήν του Ορθοδόξου
βιώματος, πρέπει να μας εμπνέη, για να την μιμηθούμε. Η πίστις του και αφοσίωσις στην αποστολή του
την υψηλή, η ευλάβεια και ο ζήλος ο θερμουργός — ήταν δοσμένος κυριολεκτικώς
στο έργο του — και προ παντός η ταπεινοφρονούσα αγάπη και καλωσύνη του είναι
ανάγκη να γίνουν και δικό μας γνώρισμα με την Θεία ενίσχυσι — και με την ευχή
σου, αλησμόνητε Γέροντα.
Ο Χίου ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
(Εφημερίς
«Πρόοδος» Χίου και Κλειδαρά
Ευγενίας, Ηγουμένης Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ Λέσβου «Ο Άγιος Γέροντας της Χίου Κορνήλιος Μαρμαρινός», Αθήνα 2009, σελ.
151-156)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου