ΠΑΤΡΙΔΑ

 

Δεν είδα απ’ την πατρίδα μου γλυκύτερο στον κόσμο…

Και ποιος δεν θυμάται από την Ε΄ Δημοτικού το ποίημα του Γεωργίου Δροσίνη “Πατρίδα”, που υμνεί μια Ελλάδα, που σαν ιδέα πια ζει μέσα μας και θρέφεται και τρανεύει μαζί με μας; Όσοι ζούμε μακριά από τη γενέτειρά μας, κάποιες φορές αφήνουμε να βγουν λίγοι στίχοι από τα κατάβαθα του νου και της ψυχής μας. Ξαναγυρνούμε τότε στο μικρό χωριό μας, που το έχουμε φυλάξει μέσα μας έτσι όπως ήταν προτού μας αρπάξουν και μας παρασύρουν μακριά και μας σκορπίσουν σαν τα φύλλα οι δυνατοί αγέρηδες των καιρών… Ξένοι, εσωτερικοί μετανάστες στη χώρα μας ή απόδημοι σε μέρη μακρινά, δεν παύουμε να έχουμε στη σκέψη μας την ιδιαίτερη πατρίδα μας. Γιατί, τι άλλο να είναι εκείνο που μας κάνει να περιδιαβαίνουμε τους ψηφιακούς δρόμους του Διαδικτύου, αναζητώντας με λαχτάρα να βρούμε κάτι που θα μας φέρει πιο κοντά στην πατρίδα;

     Αντιγράψαμε το ποίημα του Δροσίνη από το Αναγνωστικό της Ε΄ και το στέλνουμε διαδικτυακά σε σας που διαβάζετε καθημερινά την ιστοσελίδα μας από την Ελλάδα, τη Γερμανία, την Αγγλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, την Κύπρο, την Αυστραλία, και πρόσφατα από τη Νότια Κορέα, τη Μαλαισία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Ρωσία και το Καζακστάν. Σας στέλνουμε χαιρετίσματα και το μήνυμα πως η Ελλάδα βαστά ακόμα και θα ζει όσο την κουβαλούμε μέσα μας οι Έλληνες, όπου κι αν ζούμε.
 

19 Μαρτίου 2013 

    Δροσίνης Γεώργιος (1859 - 1951)

                                 ΠΑΤΡΙΔΑ

 

― Ξένε, που μόνος κι έρημος σε ξένους τόπους τρέχεις,

    πες μου ποιος είν’ ο τόπος σου και ποια πατρίδα έχεις;

 

― Στ’ αγαπημένο μου χωριό πάντα χαρές και γέλια^.

    στ’ αλώνια τραγουδιών φωνές, ξεφάντωμα στ’ αμπέλια,

    κι όταν χορεύει η λεβεντιά της Πασχαλιάς τη μέρα,

    βροντοχτυπάει το τούμπανο και κελαηδεί η φλογέρα.

 

     Στη μακρινή πατρίδα μου έχει ευωδιά και χάρη

    το ταπεινότερο δεντρί, το πιο φτωχό χορτάρι^.

    στους κλώνους της αμυγδαλιάς σμίγουν ανθοί και χιόνια

    και φέρνουνε την άνοιξη γοργά τα χελιδόνια.

 

    Στων μαγεμένων της βουνών τα μαρμαρένια πλάγια

    γλυκολαλούνε πέρδικες και κλαίει η κουκουβάγια.

    Η ασημένια θάλασσα μ’ αφρούς την περιζώνει

    κι ο ουρανός με τ’ άστρα του την χρυσοστεφανώνει.

 

     Τη μακρινή πατρίδα μου, πριν η σκλαβιά πλακώσει,

    τη δόξασε η παλικαριά, τη φώτιζεν η γνώση.

    Και τώρ’ από τη μαύρη γη, τη γη τη ματωμένη,

    πρόβαλε πάλ’ η Λευτεριά σαν πρώτα αντρειωμένη!

 

― Φτάνει!... Τη χώρα, που μου λες, τη γνώρισα, την είδα!

    Τη μακρινή πατρίδα σου έχω κι εγώ πατρίδα!

 

    (Αναγνωστικό Ε΄ Δημοτικού, Ο.Ε.Δ.Β., Αθήνα 1964, σελ. 93)

                              

                                         ******

                                                                                                                                              20 Μαρτίου 2013

Σήμερα 20 Μαρτίου 2013, συμπληρώνουμε ένα μήνα από τη δημοσίευση του πρώτου κειμένου μας και… κερνάμε τραγούδια και ποιήματα σ’ όσους μας διαβάζουν. Κι έχετε γίνει πολλοί, σ’ ένα μήνα πάνω από 1.500 επισκέψεις. Σας ευχαριστούμε…

Στους Έλληνες που ζούνε στην Ελλάδα, στέλνουμε το πατριωτικό τραγούδι “Ξύπνα ραγιά”, με την ευχή να αντέξουμε και να αγωνιστούμε, για να απαλλαγούμε γρήγορα από την οικονομική σκλαβιά.

                                             
ΞΥΠΝΑ ΡΑΓΙΑ
                  
Ραγιά, καημένε μου ραγιά,
για σήκω το κεφάλι,
τη δόξα που ’χες μια φορά
απόκτησέ την πάλι.
              
Ξύπνα, καημένε μου ραγιά,
ξύπνα, να δεις τη Λευτεριά.
                                        

Διψούν οι κάμποι για νερό
και τα βουνά για χιόνια,
διψούνε και για Λευτεριά
οι σκλάβοι τόσα χρόνια.  
 
Ξύπνα, καημένε μου ραγιά,
ξύπνα, να δεις τη Λευτεριά.  
     
Κοιμούμαι μ’ ένα όνειρο,
ξυπνώ με μιαν ελπίδα,
να δω κι εγώ μια μέρα φως,
ελεύθερη Πατρίδα.
                                  
Ξύπνα, καημένε μου ραγιά,
ξύπνα, να δεις τη Λευτεριά. 

         ******

Στους Συνέλληνες Κύπριους αδελφούς που μας διαβάζουν, στέλνουμε στίχους από τον Όμηρο και μήνυμα συμπαράστασης και αγωνιστικότητας. Μην αφήσετε να λυγίσουν το θάρρος σας και να σας στερήσουν την ελπίδα σας. Αντέξατε πολύ χειρότερα στο πρόσφατο παρελθόν κι έχετε τη δύναμη να αντέξετε και τα τωρινά. Οι Έλληνες πάντα ήταν πλούσιοι σε κάθε είδους δεινά! Ο πολύπαθος Οδυσσέας απάντησε στη νεράιδα Καλυψώ, όταν του ανέφερε τους κινδύνους του ταξιδιού προς την πατρίδα:

“Κι ανίσως πάλε αθάνατος κανένας με τσακίσει

μες στο κρασάτο πέλαγος, κι αυτό θα το βαστάξω,

γιατί είναι μες στα στήθια μου καρτερικιά η καρδιά μου.

Κι άλλα πολλά που πέρασα, πολλά έχω τραβηγμένα

στις μάχες και στη θάλασσα. Κι αυτό μες στ’ άλλα ας έρθει.”

Κι όταν του έστειλε θεριά τα κύματα ενάντιά του ο μανιασμένος Ποσειδώνας:

“…θα μείνω αυτού και θα βαστώ, στα βάσανα χωμένος.”

(Ομήρου “Οδύσσεια”, μτφ. Ζήσιμου Σίδερη, ραψωδία ε, στίχ. 228-232, 378)

                      

******

  

Στους Έλληνες που ζούνε στο Εξωτερικό, Αυστραλία, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Αγγλία, Γερμανία, Ν. Κορέα, Μαλαισία και πιο πρόσφατα Γαλλία, Ρωσία, Καζακστάν και Βέλγιο, αφιερώνουμε το ποίημα του Γεωργίου Δροσίνη “Χώμα Ελληνικό”, με  την ευχή να είναι υγιείς και να ευημερούν στη δεύτερη πατρίδα τους. 
    

Δροσίνης Γεώργιος (1859-1951)

    

ΧΩΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

                                               

Τώρα, που θα φύγω και θα πάω στα ξένα,

και θα ζούμε μήνες, χρόνους χωρισμένοι,

άφησε να πάρω κάτι κι από σένα,

γαλανή πατρίς μου, πολυαγαπημένη.

Άφησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω,

για την κάθε λύπη, καθετί κακό,

φυλαχτό απ’ αρρώστια, φυλαχτό από χάρο,

μόνο λίγο χώμα, χώμα ελληνικό.

Χώμα δροσισμένο με νυχτιάς αγέρι,

χώμα βαφτισμένο με βροχή του Μάη,

χώμα μυρισμένο απ’ το καλοκαίρι,

χώμα ευλογημένο, χώμα που γεννάει

μόνο με της πούλιας την ουράνια χάρη,

μόνο με του ήλιου τα θερμά φιλιά,

το μοσχάτο κλήμα, το ξανθό σιτάρι,

τη χλωρή τη δάφνη, την πικρή ελιά.

Χώμα τιμημένο, όπου το ’χουν σκάψει,

για να θεμελιώσουν έναν Παρθενώνα,

χώμα δοξασμένο, όπου το ’χουν βάψει

αίματα στο Σούλι και στο Μαραθώνα,

χώμα, που ’χει θάψει λείψανα αγιασμένα

απ’ το Μεσολόγγι κι από τα Ψαρά,

χώμα, όπου φέρνει στον μικρόν εμένα

θάρρος, περηφάνια, δόξα και χαρά.
 

Θε να σε κρεμάσω φυλαχτό στα στήθια,

κι όταν η καρδιά μου φυλαχτό σε βάλει,

από σε θα παίρνει δύναμη, βοήθεια,

μην την ξεπλανέψουν άλλα ξένα κάλλη.

Η δική σου χάρη θα με δυναμώνει

κι όπου κι αν γυρίζω κι όπου κι αν σταθώ,

συ θε να μου δίνεις μια λαχτάρα μόνη:

πότε στην Ελλάδα πίσω θε να ’ρθω.

Κι αν το ριζικό μου --- έρημο και μαύρο ---

μου ’γραψε να φύγω και να μη γυρίσω,

το υστερνό συγχώριο εις εσένα θά ’βρω,

το υστερνό φιλί μου θε να σου χαρίσω…

Έτσι, κι αν σε ξένα χώματα πεθάνω,

και το ξένο μνήμα θα ’ναι πιο γλυκό,

σαν θαφτείς μαζί μου, στην καρδιά μου επάνω,

χώμα αγαπημένο, χώμα ελληνικό.

(Αναγνωστικό Ε΄ Δημοτικού, Ο.Ε.Δ.Β., Αθήνα 1964, σελ. 37)

                                                                           

                   ******

Στους φιλέλληνες που μας υποστηρίζουν, αφιερώνουμε το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη “Τι είναι η Πατρίδα μας”, με την ευχή να είναι πάντα υγιείς και υπερασπιστές του δίκιου και των δικαιωμάτων. 
     

Ιωάννης Πολέμης (1862-1924)

                

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ  
                                                         

Τι είν’ η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι;

Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;

Μην είν’ ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;

Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;

Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι

και κάθε χώρα της με τα χωριά,

κάθε νησάκι της, που αχνά προβάλλει,

κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα

αρχαία μνημεία της, χρυσή στολή,

που η τέχνη φόρεσε, και το καθένα

μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;

Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,

και κάτι, που ’χομε μες στην καρδιά,

και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου ακτίνα

και κράζει μέσα μας: Εμπρός, παιδιά!

(Αναγνωστικό Ε΄ Δημοτικού, Ο.Ε.Δ.Β., Αθήνα 1964, σελ. 37)
      

                   ******

                                                                                                                    22 Μαρτίου 2013 

Από τα πιο συγκινητικά τραγούδια για την πατρίδα είναι το παρακάτω ποντιακό τραγούδι. Tο αφιερώνουμε στους Πόντιους Έλληνες, που βίαια ξεριζώθηκαν από τα πάτρια εδάφη και σκορπίστηκαν σε ξένους τόπους. Όμως ο Ποντιακός Ελληνισμός αξίζει περισσότερο από κάθε άλλον το σεβασμό μας, γιατί “ο Πόντος κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλον”. 

 

19η Μαΐου: Ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων

Την Πατρίδα μ’ έχασα

                                                                             

Την Πατρίδα μ’ έχασα,

έκλαψα και πόνεσα,

λύουμαι κι αρωθυμώ,

ν’ ανασπάλω κ’ πορώ.

Τα ταφία μ’ έχασα,

ντ’ έθαψα κ’ ενέσπαλα,

τεμετέρτς αναστορώ

και σο ψώπο μ’ κουβαλώ.

Εκκλησίας έρημα,

μοναστήρεα ακάντηλα,

πόρτας και παράθερα

επέμναν ακράνοιγα.

Μίαν κι άλλο ση ζωή μ’,

σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’

νερόπον ας έπινα

και τ’ ομμάτεα μ’ έπλυνα.

Απόδοση στα Νεοελληνικά:

                                                                                                        

Την Πατρίδα μου έχασα,

έκλαψα και πόνεσα,

λιώνω και την πεθυμώ,

να ξεχάσω δεν μπορώ.

Τους τάφους μου τους έχασα,

μα αυτούς που έθαψα δεν ξέχασα,

τους δικούς μου αναπολώ

και στην ψυχή μου τους κουβαλώ.

Εκκλησίες έρημες,

μοναστήρια ακάντηλα,

πόρτες και παράθυρα

απόμειναν ορθάνοιχτα.

Μια φορά ακόμη στη ζωή μου,

στο πηγάδι μου, στην αυλή μου

το νεράκι ας έπινα

και τα μάτια ας έπλενα.

(Περιοδικό “Προς την Νίκην”, τεύχος 711, Μάιος 2009, σ. 146)

                  

               ******

                                                                                       30 Μαρτίου 2013

                                                     

Στους νέους φίλους από τη Νορβηγία, τη Βραζιλία, τη Σερβία και τη Χιλή και την Ταϋλάνδη αφιερώνουμε ένα απόσπασμα από την ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη "Ο Ήλιος ο ηλιάτορας", με την ευχή να είναι πάντα υγιείς και να γίνουν μόνιμοι επισκέπτες του blog μας.

                     

Ελύτης Οδυσσέας (1911-1996)

           

           Ο ΗΛΙΟΣ

                                                 

Έ  σεις στεριές και θάλασσες

τ' αμπέλια κι οι χρυσές ελιές,

ακούτε τα χαμπέρια μου

μέσα στα μεσημέρια μου.

                                                         

"Σ' όλους τους τόπους κι αν γυρνώ,

μόνον ετούτον αγαπώ!"

                                                                         

Από τη μέση του εγκρεμού

στη μέση του άλλου πέλαγου

κόκκινα κίτρινα σπαρτά,

νερά πράσινα κι άπατα.

                                                                    

"Σ' όλους τους τόπους κι αν γυρνώ,

μόνον ετούτον αγαπώ!"

                                                                       

Με τα μικρά χαμίνια του

καβάλα στα δελφίνια του,

με τις κοπέλες τις γυμνές

που καίγονται στις αμμουδιές.

                                                                                             

Με τους λοξάτους πετεινούς

και με τα κουκουρίκου τους!

                             ******                 

  12 Απριλίου 2013 

Στους νέους φίλους από Ινδονησία, Ολλανδία και Ουγγαρία, αφιερώνουμε το παρακάτω ποίημα του πατριδολάτρη δημοτικιστή ποιητή μας και εθνικού ήρωα Λορέντζου Μαβίλη, που σκοτώθηκε το 1912 στο Δρίσκο, πολεμώντας για την απελευθέρωση της Ηπείρου από τους Τούρκους. Το ποίημά του έχει ιδιαίτερη αξία, γιατί γράφτηκε από Έλληνα που τις πατριωτικές ιδέες του τις έκανε ποιητικό λόγο και το λόγο του τον επιβεβαίωσε με πράξη κι υπέρτατη προσφορά στην Πατρίδα. Χαρείτε το στο πολυτονικό σύστημα της Νεοελληνικής μας γλώσσας...   

                              

Λορέντζος Μαβίλης (Ιθάκη 1860-1912 Δρίσκο Ιωαννίνων) 

ο ποιητής που σκοτώθηκε πολεμώντας για την πατρίδα

                                                          

                     Στην Πατρίδα

                               

 Πατρίδα, σὰν τὸν ἥλιο σου ἥλιος ἀλλοῦ δὲ λάμπει. 

 Πῶς εἰς τὸ φῶς του λαχταροῦν ἡ θάλασσα κι οἱ κάμποι, 

 πῶς λουλουδίζουν τὰ βουνά, τὰ δάσ᾿, οἱ λαγκαδιὲς 

 στέρνοντάς του θυμίαμα μυριάδες μυρωδιές! 

 Ἀφρολογοῦν οἱ ρεματιὲς καὶ λαχταρίζ᾿ ἡ λίμνη, 

 χίλιες πουλιῶν λαλιὲς ἠχοῦν, τῆς ὀμορφιᾶς του ὕμνοι, 

 σ᾿ ἄπειρ᾿ ἀστράφτουν χρώματα παντοῦ λογῆς - λογῆς 

 τ᾿ ἀγέρα τὰ πετούμενα τὰ σερπετὰ τῆς γῆς. 

 Κι αὐτὸς σηκώνει τ᾿ ἀλαφρὸ τῆς καταχνιᾶς μαγνάδι, 

 κι ἡ κάθε στάλ᾿ ἀπὸ δροσιὰ γυαλίζει σὰν πετράδι, 

 κάθε ἀχτίδα του σκορπᾶ μὲ τὴν ἀναλαμπὴ 

 χαρά, ζωὴ καὶ δύναμη κι ἐλπίδα ὅπου κι ἂν μπεῖ.               

 Φαντάζεις σὰν τὸν ἥλιο σου κι ἐσύ, καλὴ πατρίδα, 

 καὶ μάγια σὰν τὰ μάγια σου στὸν κόσμο ἀλλοῦ δὲν εἶδα. 

 Ἡ γῆ σου εἶναι παράδεισος, κι αἰώνια γαλανὸς 

 γύρω σου καθρεφτίζεται στὸ πέλαγ᾿ ὁ οὐρανός. 

 Κι οἱ νύχτες σου μὲ τ᾿ ἄστρα τους, μὲ τὴ γαλάζια πάστρα, 

 μὲ τ᾿ ἀηδονολαλήματα, τρεμάμενα σὰν τ᾿ ἄστρα, 

 μὲ τὸ φεγγάρι ποὺ περνᾶ, σὰν τ᾿ ὄνειρο εὐτυχίας 

 στὴ μέση τῆς ἀπέραντης οὐράνιας ἡσυχίας. 

 Οἱ νύχτες σου δροσοβολοῦν χιλιόπλουμα λουλούδια 

 καὶ στῶν παιδιῶν σου τὶς καρδιὲς ἀμάραντα τραγούδια, 

 σταλάζουνε στὰ σπλάγχνα τους θεράπειο λησμονιᾶς, 

 ἐλευτεριᾶς ἀγάλλιαση καὶ μίσος τυραννιᾶς.                                

 Μάγεμ᾿ ἀσημοΰφαντο, φῶς μαργαριταρένιο, 

 λιώνονται σ᾿ ἕνα χάραμα ξανθό, μαλαματένιο. 

 Γιομάτος μόσχους καὶ δροσιὲς ὁ Ζέφυρος τερπνὰ 

 μέσ᾿ ἀπ᾿ ἀγάπης φαντασιὲς τὰ πλάσματα ξυπνᾶ. 

 Κι ἀνάμεσα στὰ χρώματ᾿ ἀπὸ χίλια οὐράνια τόξα, 

 προβαίνει πάλ᾿ ὁ ἥλιος εἰς ὅλη του τὴ δόξα. 

 Καί, σὰν τοῦ μεγαλείου σου σύμβολο φωτεινό, 

 ἕως τὸ χρυσὸ βασίλεμα λάμπει στὸν οὐρανό. 

 Ἑλλάς, τὸ μεγαλεῖο σου βασίλεμα δὲν ἔχει, 

 καὶ δίχως γνέφια τοὺς καιροὺς ἡ δόξα σου διατρέχει. 

 Ὅσες φορὲς ὁ ἥλιος σου νὰ σὲ φωτίσει ἐρθεῖ, 

 θὲ νὰ σὲ βρεῖ πεντάμορφη, στεφανωμένη ὀρθή.

*****

 Λαμπρή 2013, 5 Μαΐου

Το σονέτο του Λορέντζου Μαβίλη «Πατρίδα» σας αφιερώνουμε σήμερα Λαμπρή του 2013, φίλοι και φίλες, που σε δυόμιση μήνες επισκεφτήκατε πάνω από 6.000 φορές τη σελίδα μας, από την Ελλάδα, την Κύπρο, την Αυστραλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, τον Καναδά, τη Βραζιλία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Δανία, την Ισπανία, την Ιταλία, το Καζακστάν, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Νορβηγία, την Ολλανδία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία, τη Σερβία, τη Σουηδία, την Ινδονησία, τη Μαλαισία, τη Ν. Κορέα, την Ταϊβάν και την Τουρκία και σας ευχόμαστε… Χριστός Ανέστη!

Λορέντζου Μαβίλη (1860-1912)

              Πατρίδα

                                          

Πάλε ξυπνάει της άνοιξης τ᾿ αγέρι 
στην πλάση μυστικής αγάπης γλύκα, 

σαν νύφ᾿ η γη, πὄχει άμετρα άνθη προίκα, 

λάμπει ενώ σβηέται της αυγής τ᾿ αστέρι.

Πεταλούδες πετούν ταίρι με ταίρι, 
εδώ βουίζει μέλισσα, εκεί σφήκα· 

τη φύση στην καλή της ώρα εβρήκα, 

λαχταρίζει η ζωή σ᾿ όλα τα μέρη.

Κάθε μοσχοβολιά και κάθε χρώμα, 

κάθε πουλιού κελάηδημα ξυπνάει 

πόθο στα φυλλοκάρδια μου κι ελπίδα

να σου ξαναφιλήσω τ᾿ άγιο χώμα, 

να ξαναϊδώ και το δικό σου Μάη,
όμορφή μου, καλή, γλυκειά πατρίδα.

    *****

Στους Έλληνες ξενητεμένους μας στέλνουμε ένα ακόμα ποίημα, μαζί με πολλά χαιρετίσματα από την πατρίδα. Αλλά κι η Αθήνα είναι ξενητιά για μας που γεννηθήκαμε στο Παλαιοχώρι…
                                          
Βασιλικής Τομπαλίδου

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΓΛΥΚΙΑ

Όλος ο κόσμος έχει πατρίδα,
σαν τη δική μου όμως δεν είδα!

Καμία δεν μοιάζει μ’ εσένα γλυκιά μου,
πατρίδα σ' έχω μες στην καρδιά μου.
                                     

Αν φύγω για λίγο σ’ εσένα γυρνώ,

πατρίδα και γη μου γιατί σ’ αγαπώ,

εγώ μετανάστης στα ξένα που ζω,

πατρίδα πονάω, μα δεν σε ξεχνώ.

                                                    

Εκεί είναι οι αγάπες που με αγαπάνε,

και ξέρω τι λένε σαν μου μιλάνε,

μ’ αγάπη μου λένε μη φύγεις ξανά

εδώ σ’ αγαπάμε και αληθινά.

     *****

Στην παιδική μου φίλη Βικτώρια Σκυβαλάκη - Πρωτογύρου, που σήμερα πρώτη μου έδωσε τηλεφωνικά τις λαμπριάτικες ευχές της από την Καμπέρα της Αυστραλίας, και σ’ όλους τους ξενιτεμένους Παλιοχωριανούς στέλνω τα παρακάτω στιχάκια μου, με την ευχή πάντα η καρδιά τους να είναι γεμάτη Ελληνικό Παλιοχωριανό  φως…   

                                                                           

Αγέρα παλιοχωριανέ, φύσηξε προς τη δύση,
να μου μυρώσεις την καρδιά, ο πόνος μου να σβήσει.
       
Από τη Βίγλα αγνάντεψα, κοίταξα προς τη δύση

και τον αγέρα έστειλα, να ’ρθει να σε δροσίσει.

                                             

Απ' τη Μελίντα αγνάντεψα, με μάτια βουρκωμένα

κι έστειλα χαιρετίσματα στους φίλους μου στα ξένα.

                                                                             

Χελιδονάκι, που πετάς και πας σε τόπους ξένους,

πάρε κλωνί βασιλικό για τους ξενιτεμένους.  

   

"Στέλνω πουλιά τα λόγια μου,

                                                  να ’λθουν να σας γλυκάνουν”    

                                                                                                Μ.Β.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------