ΚΟΥΡΑΓΙΟ, ΚΥΠΡΙΟΙ

    Αυτές τις μέρες, που συγκλονίζει την Κύπρο μια πολιτικοοικονομική θύελλα, με επικείμενες αλλαγές και χειροτέρευση της ζωής των Κυπρίων, μας έρχονται στο νου δραματικές στιγμές από το πρόσφατο παρελθόν της: οι αγώνες της ΕΟΚΑ για ανεξαρτησία 1955-1960, η κηδεμονία της Μεγαλονήσου μετά το 1960 από τρεις κακούς κηδεμόνες (Μεγάλη Βρετανία, Ελλάδα, Τουρκία), που θα την οδηγήσουν στο πραξικόπημα κατά του Εθνάρχη Μακαρίου, στην εισβολή της Τουρκίας και στη διχοτόμηση το 1974, ο εποικισμός από τους Τούρκους και τα ανεπιτυχή σχέδια επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος από τον ΟΗΕ ― αλήθεια, θυμάστε να έχει επιλύσει τα τελευταία τριάντα χρόνια κανένα πρόβλημα ο διεθνής αυτός οργανισμός, που ιδρύθηκε για να υποστηρίζει τα δίκαια λαών και ανθρώπων;

     Θυμηθήκαμε ακόμα τη μακραίωνη παρουσία των Ελλήνων στην Κύπρο από τα μυκηναϊκά χρόνια, το Σαλαμίνιο ήρωα του τρωικού πολέμου Τεύκρο, ο οποίος ίδρυσε τη Σαλαμίνα της Κύπρου μετά την άλωση της Τροίας από τους Αχαιούς, το Σόλωνα που βοήθησε στην οργάνωση της πόλης Σόλοι, το βασιλιά Ευαγόρα, πολλά γεγονότα από τη μακραίωνη ιστορία της και τελευταία την ένταξή της στη Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004, με την ελπίδα πως θα διευκολυνθεί έτσι η λύση του Κυπριακού.

     Κι ενώ οι Κύπριοι ανέμεναν ασφάλεια και ειρήνη κάτω από τις φτερούγες των Ευρωπαίων συμμάχων, αντίθετα σήμερα παθαίνουν όσα δεινά περάσαμε και περνούμε και θα αφήσουμε κληρονομιά στα εγγόνια μας εμείς οι Ελλαδίτες, προβλήματα που μας “μαγείρεψαν” οι Βορειοευρωπαίοι “φίλοι”  και “σύμμαχοί” μας, οι οποίοι κλείνουν τα μάτια στα δικά τους τεράστια κρατικά ελλείμματα και θέλουν να μας αναμορφώσουν! “Όποιος έχει τέτοιους φίλους, τι τους θέλει τους εχθρούς;”, λέει μια σοφή παροιμία του λαού μας.

     Η ευθύνη μας μεγάλη, γιατί ξεχάσαμε τι ρόλο έπαιξαν στο παρελθόν οι Ευρωπαίοι, από τα χρόνια των σταυροφοριών μέχρι την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους το 1204, τη Φραγκοκρατία, την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453, την Τουρκοκρατία, τα χρόνια της Επανάστασης του 1821, κατά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922 και στους δυο παγκοσμίους πολέμους (1914-1918 και 1940-1944), με αποκορύφωμα τη βάρβαρη γερμανοϊταλική κατοχή της Ελλάδας 1941-1944.      
     Η ευθύνη μας μεγάλη, γιατί καλέσαμε στην Ελλάδα τα παιδιά των εγκληματιών Ναζί, που σκότωσαν και βασάνισαν τους γονείς μας, για να μας κυβερνήσουν.
     Η ευθύνη των πολιτικών μας μεγάλη, γιατί δεν ζήτησαν επισήμως να γίνει συμψηφισμός του ελληνικού χρέους με τις γερμανικές αποζημιώσεις  και το δάνειο που έλαβε η Γερμανία από την Ελλάδα.
     Η ευθύνη μας μεγάλη, γιατί απλώνουμε το χέρι ως επαίτες, ζητώντας να μας ελεήσουν αυτοί που μας χρωστούν!

     Οι ακριβοπληρωμένοι Έλληνες πολιτικοί, στους οποίους ο ελληνικός λαός με ψήφο έχει αναθέσει να προστατεύουν την Ελλάδα, τι θα απαντήσουν στο δικαστήριο της Ιστορίας; Είμαστε προδομένοι από τους συμμάχους μας της Ε.Ε. και πληρώνουμε ακριβά με το αίμα της καρδιάς μας τους εκβιασμούς και την αρπακτικότητά τους. Αλλά, το πιο τραγικό, είμαστε προδομένοι από τους πολιτικούς ταγούς μας κι από τον ίδιο μας τον εαυτό.    

     Η ευθύνη μας μεγάλη, γιατί ως Πολιτεία, ως εκπαιδευτικοί, ως γονείς, καλλιεργήσαμε στα παιδιά μας την ιδέα πως είμαστε κατώτεροι από τους Δυτικοευρωπαίους και πρέπει να τους μιμηθούμε, για να ευημερήσουμε και να θεωρούμαστε πολιτισμένοι. Επενδύσαμε τεράστια κεφάλαια, για να μάθουμε να μιλούμε και να ζούμε με τη δική τους κουλτούρα και αποκηρύξαμε την ελληνική ταυτότητά μας. Περιφρονήσαμε τα τραγούδια, τη μουσική, τα φαγητά μας. Ακόμα και τη γλώσσα μας την ελληνική θέλησαν να την αντικαταστήσουμε με την αγγλική ανάξιες υπουργοί Παιδείας κι εμείς σήμερα βρίσκουμε ευκολία στο να χρησιμοποιούμε μια ανύπαρκτη γραφή, τα γκρίκλις. Ευτυχώς, δεν καταφέραμε να γίνουμε “Ευρωπαίοι” και γι’ αυτό έχουμε μια ελάχιστη ελπίδα να ξαναγίνουμε υπερήφανοι για τις ρίζες μας Έλληνες.

     Η ευθύνη των Κυπρίων είναι μεγάλη, γιατί τα δικά μας παθήματα δεν τους έγιναν μαθήματα. Κουράγιο λοιπόν, Κύπριοι…          

     Ας δούμε τώρα μέσα από χρονολογίες ποια είναι η Κύπρος κι ας ευχηθούμε με τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου στη “μικροκόρη” της Ελλάδας να έχει ανεξάντλητες δυνάμεις απέναντι στη θύελλα που τη δέρνει. Κάποτε θα έλθει ξανά η γαλήνη και πρέπει να τη βρει υπερήφανη.

                                                                                                     

Η ΚΥΠΡΟΣ           

      Η Κύπρος αποικίστηκε στα μυκηναϊκά χρόνια από Αχαιούς και κατοικείται από τότε μέχρι σήμερα από Έλληνες. Ήταν χωρισμένη σε 9 βασίλεια. Ονομαστός βασιλιάς της ήταν ο Ευαγόρας (410 - 374 π.Χ.).

• 12^ος αι. π.Χ.: Αποικίστηκε από Αχαιούς, οι οποίοι ήταν ένα από τα τέσσερα Ελληνικά φύλα.
• 1.000 π.Χ.: Εγκαταστάθηκαν στην Κύπρο Φοίνικες και ίδρυσαν ισχυρές αποικίες.
• 721 - 612 π.Χ.: Ήταν κάτω από την κυριαρχία των Ασσυρίων.
• 550 - 525 π.Χ.: Ήταν υπό τον έλεγχο των Αιγυπτίων.
• 525 - 332 π.Χ.: Υποτελής στους Πέρσες.

• 499 π.Χ.: Πήρε μέρος στην Ιωνική επανάσταση κατά Περσών, αλλά υποτάχτηκε πάλι στους Πέρσες το 498 π.Χ. .

• 480 π.Χ.: Οι Κύπριοι αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν τον Ξέρξη στην εκστρατεία κατά της Ελλάδας και να πολεμήσουν Έλληνες αυτοί τους Έλληνες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Ο βασιλιάς των Περσών Ξέρξης τους θεώρησε αίτιους της ήττας του.

• 410 - 374 π.Χ.: Βασιλιάς της Σαλαμίνας Κύπρου ο Ευαγόρας. Φρόντισε για ανάπτυξη του εμπορίου, δημιούργησε εθελοντικό λαϊκό στρατό και κατόρθωσε να γίνει κύριος όλης της Κύπρου. Καλλιέργησε την ελληνική παιδεία και ανέπτυξε φιλία με τους Αθηναίους. Στη ναυμαχία της Κνίδου (394 π.Χ.) τους βοήθησε με 100 πλοία, γι’ αυτό του έστησαν ανδριάντα. Δεν αναγνώρισε την Ανταλκίδειο ειρήνη (386 π.Χ.), που έθετε την Κύπρο κάτω από την κυριαρχία των Περσών. Αναγκάστηκε όμως να υπογράψει το 376 π.Χ. ειρήνη με τους Πέρσες, με την οποία διατήρησε το θρόνο του, αλλά έχασε όλες τις κτήσεις του κι υποχρεώθηκε να πληρώνει φόρο υποτέλειας στους Πέρσες, καθεστώς που διατηρήθηκε μέχρι το 332 π.Χ., όταν ο Αλέξανδρος απελευθέρωσε την Κύπρο απ’ τους Πέρσες. Ο Ευαγόρας δολοφονήθηκε από ένα δούλο του το 374 π.Χ. και τον διαδέχτηκε ο γιος του Νικοκλής.

• 332 π.Χ.: Ο Μέγας Αλέξανδρος απελευθέρωσε την Κύπρο από τους Πέρσες.

• 296 - 58 π.Χ.: Πτολεμαίοι Αιγύπτου.

• 58 π.Χ. - 395 μ.Χ.: Ρωμαιοκρατία.

• 395 - 1.191 μ.Χ.: Βυζαντινή αυτοκρατορία.

• 648 - 965 μ.Χ.: Αραβικές επιθέσεις.

• 1.185 - 1.191 μ.Χ.: Ισαάκιος Κομνηνός, ανεξάρτητος ηγεμόνας.

• 1.191 - 1.489 μ.Χ.: Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος (Γ΄ Σταυροφορία) – Λουζινιάν.

• 1.424 μ.Χ.: Καταστροφή από Μαμελούκους.

• 1.489 - 1.571 μ.Χ.: Βενετοί.

• 1.571 - 1.878 μ.Χ.: Τουρκοκρατία.
• 1.878 - 1.960 μ.Χ.: Αγγλική κυριαρχία (Το 1.878 η Τουρκία πούλησε την Κύπρο στους Άγγλους).

• 1960 μ.Χ.: Ανακήρυξη ανεξαρτησίας της Κύπρου (με 3 εγγυήτριες δυνάμεις: Αγγλία, Ελλάδα, Τουρκία).

• 1974 μ.Χ.: Πραξικόπημα κατά του Εθνάρχη Μακαρίου - Εισβολή Τούρκων - Διχοτόμηση Κύπρου.

• 2004 μ.Χ.: Ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

 (Όσοι είστε μαθητές Α΄ Γυμνασίου διαβάστε για την Κύπρο και τον Ευαγόρα στις σελ. 104-105 του βιβλίου της Αρχαίας Ιστορίας.)

         

 Βρεττάκου Νικηφόρου

 Κύπρος

 Τριγυρνώ εξήντα χρόνια μες στην Κύπρο του κόσμου,
 η Κύπρος παντού, αλλά Κύπρος εσύ, 
 παραφόρτωσες την καρδιά μου με ερείπια και με άταχτα
 ριγμένους νεκρούς, πεσμένους ανάσκελα ή μπρούμητα κάτω
         απ' το φως
 μες στο πράσινο, μέσα στα χρώματα του έρωτα, εμπρός
 στις ανταύγειες της Κύπριδας που αναδύεται, μες στα αιωρούμενα
 ζαφείρια της θάλασσας. Τόση ομορφιά, 
 πώς γίνεται, Θεέ μου, να μην
 ακούγεται ο λόγος της. Θεέ μου, δεν είναι
 δεν είναι για όπλα ο τόπος αυτός, δεν είναι για βόμβους,
 δεν είναι για ουρλιάγματα τσακαλιών, για κραυγές
 μαρτύρων^. δεν είναι, εδώ όπου νίκας κατά 
 βαρβάρων δωρούμενος χάραξες έντονα
 σημεία ειρήνης και σημεία φωτός και της κέντησες
 το χώμα με λεμονιές, την έκαμες όμορφη
 όπως είναι η ψυχή του ποιητή, όταν εμπνέεται.
 Φωτιά! Δικαιοσύνη φωτιά κατά τόπους, φωτιά!
 μες στην Κύπρο του κόσμου, η Κύπρος αμύνεται!

 (Βρεττάκου Νικηφόρου «Τα Ποιήματα», «Παραλειπόμενα», τόμος Β΄, Εκδόσεις "Θεμέλιο", Αθήνα 1999, σελ. 477)

                                                                                                                                                                                                     
 Γιάννη Ρίτσου

 Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο

 Νησί πικρό, νησί γλυκό, νησί τυραγνισμένο 
 κάνω τον πόνο σου να πω και προσκυνώ και μένω.

 Εσύ της θάλασσας ρυθμός, ολάνθιστο κλωνάρι,
 πώς σου μαδήσαν τ’ άνθια σου διπλοί, τριπλοί βαρβάροι. 

Τι θλιβερά που σεργιανάν τριγύρω σου τα ψάρια
κι αντίχριστοι να παίζουνε την τύχη σου στα ζάρια. 

Κουράγιο, μικροκόρη μας, που μας εγίνης μάνα,
ύμνος και θρήνος της ζωής κι ανάστασης καμπάνα.
                                                                           (1974)  

Γιάννη Ρίτσου “Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο”