Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Από τη φίλη Άννα Δατσέρη

Υπέρ της Παρθένου Μαρίας

 

Η μάνα του Ιούδα

Με αργό το βήμα η Παναγιά κι αμέτρητο τον πόνο,
τη νύχτα από το Γολγοθά κατέβαινε και μόνο
τον Ιωάννη πλάι της, μες στο σκοτάδι εκείνο,
κι οι πέτρες ανατρίχιαζαν στο μυστικό της θρήνο.
Όλα τριγύρω σιωπηλά, βουβός είναι κι ο δρόμος,
λες και τον κόσμο νέκρωσε ένας μεγάλος τρόμος.
Κι όσο βαδίζουν σαν σκιές στ’ άχαρα εκείνα μέρη,
και μοιρολόγια η Παναγιά τα πιο όμορφα που ξέρει
τα λέει κι ο αντίλαλος, απ’ όπου κι αν διαβαίνει,
κάθε λουλούδι τρυφερό που βρίσκεται μαραίνει.
Πώς να μην κλάψει, που ’γινε γι’ αυτήν σκοτάδι η μέρα;
Κι αν είν’ Αυτός θεάνθρωπος, κείνη είναι μητέρα.
Ξάφνου ακούει μια φωνή, που την ερμιά ταράζει.
«Ω! τι φωνή να είν’ αυτή, ποια κλαίει, ποια στενάζει;
Ποια μάνα σαν κι εμέ πονεί και μοιρολόγια λέει
και του παιδιού της το χαμό ποια άλλη μάνα κλαίει;»
Ναι, κάποια μάνα είναι αυτή, που μοναχή στην άκρη
απαρηγόρητα θρηνεί και χύνει μαύρο δάκρυ.
Και τούτη σαν και τη Μαριάμ το γιο της έχει χάσει
και δεν μπορεί τέτοιο κακό ποτέ να το ξεχάσει.
Κλαίει, αλλά το κλάμα της δεν συγκινεί κανένα,
τον πόνο της αισθάνεται η Παναγιά η Παρθένα.
Σιμώνει και την ερωτά: «Πες μου ποιος είν’ ο γιος σου;»
Μα η μάνα, που είναι ένοχη, τα μάτια χαμηλώνει.
Σκύβει, δειλά της απαντά, της λέει: «Αδελφή μου,
Ιούδας ονομάζεται το άμοιρο παιδί μου.
Στους πέντε δρόμους ρίχτηκα, Χριστέ μου, σα ζητιάνα,
ω! που να μην έσωνα ποτέ, ποτέ να γίνω μάνα.»
Η Παναγιά κατάλαβε, το γιο της τον γνωρίζει,
μα η μητέρα του Χριστού δε φεύγει, δε γογγύζει.
Η Παναγία το Χριστό τον είδε σταυρωμένο
κι εκείνη είδε το γιόκα της στο δέντρο κρεμασμένο.
Το δικό της τον καημό ξεχνά την ώρα εκείνη
και για τη μάνα τώρα αυτή τα δάκρυά της χύνει.
Έσκυψε και τη φίλησε, χάιδεψε τα μαλλιά της
και την επήρε με στοργή γλυκά στην αγκαλιά της.
Της λέει λόγια της καρδιάς και τη γλυκομερώνει,
της δίνει θάρρος, δύναμη κι απάνω τη σηκώνει.
«Σήκω», της λέει, «άμοιρη, πρέπει να ξαποστάσεις,
πάμε μαζί στο σπίτι μου, τη νύχτα να περάσεις.
Εκεί οι δυο τον πόνο μας το μητρικό θα πούμε,
θα σμίξουμε τα δάκρυα και θα προσευχηθούμε.
Η μια στης άλλης το πλευρό σκυφτές συλλογισμένες,
οι δυο μανάδες περπατούν αδερφαγκαλιασμένες.
Γιατί ο Χριστός, που σήμερα στο Γολγοθά κρεμάται
έδωσε τέτοια εντολή "αλλήλους ν’ αγαπάτε"».
    

Σημείωση: Το παραπάνω ποίημα μου είχε στείλει προ ετών η καλή φίλη Άννα Δατσέρη, συνταξιούχος καθηγήτρια Οικιακής Οικονομίας, η οποία κατάγεται από την Κρήτη κι εργάστηκε πολλά χρόνια στην Άντισσα και στην Ερεσό. Αγαπά τη Λέσβο όσο και την Κρήτη. Δυστυχώς, δεν γράφει αν είναι δημοτικό ή ποίημα κάποιου επώνυμου συγγραφέα. Το βρήκα σε κάποιες ιστοσελίδες με τίτλο «Οι δύο Μητέρες» ή «Όταν η Παναγία συνάντησε τη μάνα του Ιούδα», αλλά κι εκεί δεν αναφέρουν το δημιουργό.