Μαρίας Αγιασώτου - Λαμπρινού
Στο Όρος των Ελαιών
Ενός λεπτού σιγή… ν’ αφουγκραστούμε
απόψε του Θεού μας την καρδιά.
Στο όρος των Ελαιών μέσα να μπούμε
ν’ ακούσουμε αγγέλους να θρηνούνε
την τόσο πονεμένη Του βραδιά!
Των μαθητών απόκλεισε τις στράτες
ο ύπνος. Μα! Η πόρνη αγρυπνεί.
λυγούν ελιοκορφές δάκρυ γεμάτες,
πονούν, αγκομαχούν οι ουρανοί!
Του Ιησού σπαράσσει η φωνή.
Τι μοναξιά του Πλάστη μέσ’ την πλάση!
Τι πόνος! στων πληγών τον γιατρευτή!
Τι άρνηση! του Πέτρου να μη χάσει
το είναι του; στην ώρα τη φριχτή.
Τα έμψυχα τον Πλάστη τους ξεχνούνε!
Τα άψυχα βογγούν και συμπονούνε!
(Περιοδικό "Ποιμήν"/3/1989 και Κ. Μίσσιου "Ανθολόγιο Λεσβίων Ποιητών", 9ος τ., σελ. 504)
Ελένης Μυρογιάννη - Σαραντάκου
Σήμερον κρεμάται…
Από πιστούς κι αρώματα γεμάτος ο Ναός
μαγεία των γλυκόλαλων πουλιών οι μελωδίες.
Για τους ανθρώπους τους σκληρούς πεθαίνει ένας Θεός
μες των ανθών τις τόσες ευωδίες.
Θάμα σε μύρα κι ευωδίες τ’ αγέρι του βουνού
ξυπνά των νυχτολούλουδων τ’ ανθάκια στην αυλή
και μου χαϊδεύουν την ψυχή την τόσο αμαρτωλή
τα φτερουγίσματα του γερανού.
Με τα μαλλιά της τα ξανθά, σαν χάδι, τ’ απαλά
τα πόδια Σου τα θεϊκά η Αμαρτωλή σκουπίζει
με συντριβή η Μαγδαληνή στ’ αχνάρια Σου βαδίζει
ξοπίσω Σου σκυφτή δειλά - δειλά.
Σκύβουν κι απόψε γύρω Σου πολλές Μαγδαληνές
και ταπεινά κι ευλαβικά φιλούν κάθε καρφί Σου
σαν τα παιδιά π’ αγάπησες αγνές.
Γιατί έχουνε τα λόγια σου τη δύναμη ν’ αγγίζουν
και να δονούνε τις καρδιές με ρίγη δυνατά
τόσο απλά κι ανθρώπινα και τόσο νοητά
που ξέρουν την ψυχή κι ανακουφίζουν.
Απόψε πάνω στο Σταυρό πεθαίνει ένας Θεός…
Μαγεία των γλυκόλαλων πουλιών οι μελωδίες
κι από πιστούς γεμάτος ο Ναός…
(Σάμ/8-4-1933, Κ. Μίσσιου "Ανθολόγιο Λεσβίων Ποιητών", 9ος τ., σελ. 263)
Γ. Βερίτη
Ἄφες αὐτοῖς
Αμίλητος, ακίνητος, θλιμμένος, προδομένος, καρτερικός…
Γύρω Σου αχάριστος βογγά και βλαστημά κόσμος κακός.
Μα Εσύ, που δεν απόστασες στιγμή νύχτα και μέρα να ευεργετείς,
μ’ αγάπη υψώνεις τη φωνή και δέεσαι στον Πατέρα:
ἄφες αὐτοῖς.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου