ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

                 Ανάσταση
     
Ανάσταση! Και  μέσα  στην  καρδιά  μου,
που  μαύροι  τη  μαράνανε  χειμώνες,
μιας  άνοιξης  αυγή  γλυκοχαράζει
κι ανθίζουν  μενεξέδες  κι ανεμώνες.
                                                                               
Ανάσταση! Και  μέσα  στην  καρδιά  μου,
που  τη  σπαράξαν  άγρια  οι  στείροι  πόνοι,
ολόδροσο, ουρανόσταλτο  βλαστάρι
θεϊκής  χαράς  αρχίζει  να  φυτρώνει.
                                                        
Θεϊκής  χαράς! Ω Σταυρωμένη Ελπίδα!
καθώς  σε  βλέπω  αναστημένη  πάλι,
αθάνατη, απροσμάχητη, μεγάλη,
κάμε  το  θαύμα  που  ποτέ  δεν  είδα!
           
Ό,τι  νεκρό  του  μυστικού  μου  κόσμου,
παρακαλώ  Σε, ανάστησέ  το  εντός  μου!
         
Γιώργος Βερίτης (Αλέξανδρος Γκιάλας, 1915-1948)

Η θλίψη που μας έλαχε,
σταυρός και μας βαραίνει!
Κι όπως τα ρόδα η παγωνιά,
ο πόνος μάς μαραίνει.
Μα στάσου, αδέρφι, με καρδιά
και στύλωσε το βλέμμα
σ’ Εκείνον ποὔχυσε για μας
σταλιά - σταλιά το αίμα.
Μπρος στα δικά Του τα καρφιά,
κι ο πόνος μας μικραίνει…

                                     Γ. Βερίτης

Χριστός Ανέστη
                            
Καμπάνες αναστάσιμες
χτυπούν αλαργινά,
και μέσ' στο ροδοφέγγισμα
της χρυσαυγής τ' Απρίλη
κάποιο αχολόγημα γλυκό
κι ανάλαφρο περνά.
Πηδά η ψυχή μου σαν πουλί
στα τρέμοντά μου χείλη,
κι ένα ψαλμό πασχαλινό
χαρούμενη αρχινά.                     
                            Γ. Βερίτης