ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ – ΑΙΡΕΣΕΙΣ – ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ
311 μ.Χ.: Έκδοση Διατάγματος Ανοχής Χριστιανισμού από το Γαλέριο στη Σαρδική (Σόφια) της Βαλκανικής, με το οποίο επιτρέπεται στους Χριστιανούς να ασκούν ελεύθερα τη λατρεία τους, με το όρο να μην κάνουν τίποτα ενάντιο προς το κοινό καλό και να προσεύχονται για το καλό του αυτοκράτορα και της πολιτείας.
313 μ.Χ.: Έκδοση Διατάγματος Μεδιολάνων Περί Ανεξιθρησκείας από το Μ. Κωνσταντίνο και το Λικίνιο, με το οποίο παραχωρείται απόλυτη ελευθερία στους κατοίκους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να πιστεύουν σε όποια θρησκεία θέλουν. Έτσι αναγνωρίζεται οριστικά και ο Χριστιανισμός.
Αιρέσεις = παρεκκλίσεις από τα καθιερωμένα δόγματα της πίστης, δηλαδή διαφορετικές από τις απόψεις της επίσημης Εκκλησίας ερμηνείες σε θεολογικά ζητήματα.Οι αιρέσεις είχαν αίτια θρησκευτικά – δογματικά και πολιτικά.
325 μ.Χ.: Α΄ Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας – Καταδίκασε τον Αρειανισμό, την αίρεση του Αρείου, ιερέα της Αλεξάνδρειας, ο οποίος υποστήριζε ότι ο Χριστός δεν είναι αληθινά ίσος με τον Πατέρα, αλλά «κτίσμα», δηλαδή δημιούργημα του Πατέρα. Συντάσσονται τα 7 πρώτα άρθρα του «Συμβόλου της Πίστεως».
381 μ.Χ.: Β΄ Οικουμενική Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως επί Μ. Θεοδοσίου – Καταδίκασε εκ νέου τον Αρειανισμό και τις παραφυάδες του και συμπλήρωσε το «Σύμβολο της Πίστεως». Ο Μέγας Θεοδόσιος έκανε επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας το Χριστιανισμό, καταργώντας με Διάταγμα του 392 μ.Χ. την ειδωλολατρία. Το 394 μ.Χ. κατήργησε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
431 μ.Χ.: Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου – Καταδίκασε το Νεστοριανισμό, την αίρεση του πατριάρχη Νεστόριου, ο οποίος αμφισβήτησε τη θεία φύση του Χριστού, υποστηρίζοντας ότι η Παναγία δεν ήταν Θεοτόκος, αλλά Χριστοτόκος.
451 μ.Χ.: Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος της Χαλκηδόνας – Καταδίκασε το Μονοφυσιτισμό, την αίρεση του αρχιμανδρίτη Ευτύχιου, ο οποίος, αντίθετα από τους νεστοριανούς, υποστήριζε ότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού είχε απορροφηθεί τελείως από τη θεία του φύση, επομένως ο Χριστός ήταν μόνο Θεός, όχι Θεάνθρωπος.
482 μ.Χ.: Έκδοση «Ενωτικού» διατάγματος από τον αυτοκράτορα Ζήνωνα (474 - 491) και τον πατριάρχη Ακάκιο. Απέβλεπε σε συμφιλίωση και ένωση με τους μονοφυσίτες, αλλά δεν είχε θετικό αποτέλεσμα. Αντίθετα, προκάλεσε την αντίδραση του πάπα. Ο πάπας Φήλιξ καταδίκασε και αναθεμάτισε τον πατριάρχη Ακάκιο κι έτσι προκλήθηκε το πρώτο «Σχίσμα» ανάμεσα στις Εκκλησίες της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης, το οποίο θα διαρκέσει 35 χρόνια (484–519 μ.Χ.).
553 μ.Χ.: Ε΄ Οικουμενική Σύνοδος επί αυτοκράτορος Ιουστινιανού. Έγινε προσπάθεια συμβιβασμού με τους μονοφυσίτες (ή ευτυχιανούς), αλλά χωρίς θετικό αποτέλεσμα.
U Τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως U
1ον Ἄρθρον: Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα παντοκράτορα, ποιητὴν Οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων.
2ον Ἄρθρον: Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων. φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο.
3ον Ἄρθρον: Τὸν δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου, καὶ ἐνανθρωπήσαντα.
4ον Ἄρθρον: Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου, καὶ παθόντα καὶ ταφέντα.
5ον Ἄρθρον: Καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς Γραφάς.
6ον Ἄρθρον: Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός.
7ον Ἄρθρον: Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, Οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος.
8ον Ἄρθρον: Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ κύριον, τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν.
9ον Ἄρθρον: Εἰς μίαν Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν.
10ον Ἄρθρον: Ὁμολογῶ ἕν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν.
11ον Ἄρθρον: Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν.
12ον Ἄρθρον: Καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΒΟΥΝΑΤΣΟΥ ΜΥΡΣΙΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου