ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΛΑΛΑ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

     Αναστάσιμο μήνυμα

                          

     Με μια ισχυρή μνήμη, μια μνήμη γεμάτη πόνο και δάκρυα, ο Θεός ψηλά και σιμά μας. Εμείς πού, αλήθεια, πρέπει να σταθούμε, πιστεύοντας σ’ Εκείνον;

    Αυτές τις μέρες, τις μέρες των πληγών Του, στεκόμαστε πλάι Του. Προσπαθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο να καταλάβουμε το Θείο δράμα μ’ έναν τρόπο, ώστε νἄμαστε κοντά Του σαν ελάχιστοι άνθρωποι που πάσχουμε κι εμείς ελάχιστα ως προς Εκείνον, κι Εκείνος μέγιστα ως προς εμάς.  

     Εκείνος ο Αμνός κι εμείς οι θύτες του.

     Υπάρχει όμως τρόπος να λυτρωθούμε απ’ αυτή τη μνήμη.

   Να σκεφτούμε, μπαίνοντας, όσο μπορούμε να μπούμε, στην ουσία του Θείου δράματος, ότι από αγάπη σταυρώθηκε, γιατί πολλοί δεν κατάλαβαν. Εμείς όμως πρέπει να καταλάβουμε κάποτε αυτό που έγινε.

     Η απόσταση μπορεί να καλυφθεί από έναν χριστιανό μ’ ένα δρόμο πάνω σ’ αυτή τη ζωή: το δρόμο του Σταυρού Του. Γιατί γι’ αυτό πρόκειται. Λάβαμε δωρεάν το αίμα Του διά της θυσίας Του.

     Ας υψωθούμε, φέρνοντας ο καθένας το σταυρό του με δύναμη, με πίστη, με δάκρυα, γιατί Εκείνος τον έφερε αγόγγυστα και ΑΝΕΣΤΗ.

     Χωρίς πίστη σε μιαν Ανάσταση, θάνατος θα ήταν η ζωή.

     Γιατί παλεύουμε λοιπόν σ’ αυτή τη γη, σ’ αυτά τα χώματα;   

     Για την ομορφιά στον κόσμο, την αγάπη, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη. Μόνον έτσι Τον υπηρετούμε, μόνον έτσι είμαστε άξιοι... Αλλιώς, είμαστε πεπλανημένοι, σε κατάσταση ζώου, μακριά Του ξένοι, παγωμένοι, θνητοί σε απόγνωση.

              

Χρυσούλα Πλάλα*

Μια νερομάνα στην ανηφόρα

                               

     Δε βλέπω παρά μικρά κομμάτια ύφασμα κεντημένα αγαπημένες μορφές στο βάθος ενός ορίζοντα πορφυρού κι όλο θέλω να οδεύω προς τα εκεί, καλώντας ό,τι δεν μπορεί να μου απαντήσει. Θέλω να πάρω κάποτε το θάρρος να κοιτάξω στην άλλη μεριά, όπου όλα διαγράφονται με τόνους καθαρούς. Τι είναι εκείνο που θα με κάνει ν’ αποφασίσω αυτά τα βήματα;

   Οι μορφές και τα πράγματα είναι γνώριμα, η γοητεία τους είναι σταθερή. Ας ξαναδοκιμάσω. Δε θα πλανηθώ.

     Κανείς σ’ αυτή τη ζωή πρέπει κάθε φορά ν’ ανανεώνει τη ματιά του, το πρίσμα του, σύμφωνα μ’ αυτά που συλλαμβάνει ως νους στο κέντρο κάθε φορά ενός κόσμου με ερείσματα στραβά, κακόηχα, όμορφα, λιπαρά, ρυπαρά, εύηχα. Η ανανέωση δεν προκύπτει όντας κανείς κολλημένος σ’ αυτά, αλλά παίρνοντας μιαν απόσταση, ψάχνοντας τη γύρη ενός κανόνα αξιακού, που ηχεί ξεχωριστά, σταθερά μέσα στους αιώνες και υπόσχεται μιαν ομορφιά διάφανη, μιαν αγκάλη ζεστή, ένα λόγο θερμό, αλλά απαιτεί ένα δρόμο ανηφορικό.

     Ας αναρωτηθούμε γι’ αυτή την ομορφιά και την αγκάλη.

     Ο δρόμος είναι ανηφορικός, αλλά το νερό που δίνεται πολύ.

       

Χρυσούλα Πλάλα

«Αν πεινάς, θα σφάξουμε ένα αηδόνι,

αν διψάς, θα στύψουμε ένα σύννεφο» **

     Απομονώνοντας τους στίχους, θες να μου πεις ότι θα επιλέξουμε κάτι σπάνιο ή ακόμα καλύτερα ότι δεν υπάρχει άλλου είδους τροφή, επομένως θα πάρουμε ένα από τα συνηθισμένα μας… Ή δεν θα φάμε τίποτα^. άλλη πρόθεση. Θα φτάσουμε το μαχαίρι στο κόκαλο εκείνου με την πιο γλυκιά λαλιά; Από ανάγκη, από αχαριστία, από ανία, από ιδιοτροπία;

     Τ’ αηδόνια και τα σύννεφα είναι τόσο περαστικά όσο και μόνιμα στη ζωή μας. Δεν τ’ αγγίζουμε. Δεν πληγώνουμε την ομορφιά όπως γίνεται συνήθως. Τη συντηρούμε όπως πρέπει να κάνουμε με όλα τα σπάνια ανθρωποπράγματα, με προσοχή ως σε προσευχή.

         

Χρυσούλα Πλάλα

                                           

                                                                

Προτροπές

                                                                                        

     Όταν ο Ιησούς ανέβηκε στους ουρανούς, οι Απόστολοι δίδασκαν, στήριζαν, παρακινούσαν τους πιστούς στη διδασκαλία του. Οι αιώνες πέρασαν κι εμείς έχουμε πια ανθίσει και καρπίσει στην Ορθοδοξία.
   Ο Απόστολος Πέτρος, στην πρώτη καθολική Επιστολή του, συμβουλεύει να μην υπάρξει δόλος, κακό στα χείλη μας, και οι μέρες μας θα είναι ειρηνικές. 
      Θέλει κόπο αυτό^. είναι άσκηση η χαλιναγώγηση της γλώσσας.
   Δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι χειροπιαστή περιουσία, όσο η ακτινογραφία από έναν πνεύμονα που σταμάτησε το κάπνισμα εδώ και δέκα χρόνια. Ωστόσο είναι κάτι σαν μία ανάλαφρη ειρήνη, ένα δροσερό σκέπασμα στο στήθος, όταν δεν λαλείς ψεύδος κι ελέγχεις τη γλώσσα σου. 
     Επέρχεται μία ειρήνη ανάμεσα στη δεξιά και στην αριστερά σου. Κατά έναν περίεργο τρόπο, πράττεις αγαθά, πάσχεις για τη δικαιοσύνη, ενεργείς χωρίς υστεροβουλία.
     Δε χρειάζεται πια να κοπτόμεθα για αλήθειες, αν καταφέρουμε αυτά τα δυο βήματα. Έχουμε πετύχει ειρήνη εντός και εκτός ημών. 
    Πώς αλλιώς μπορούμε να πούμε ότι Τον πιστεύουμε, ερήμην πράξεων; Ας μην έχουμε αυταπάτες.
     Η ισορροπία επέρχεται διά της πράξεως και όχι διά της θεωρίας. Με το να συγκρατούμε τη γλώσσα μας και κάθε λόγος που βγαίνει από το στόμα μας να είναι ο καλός, κι όχι ο κακός, έχουμε καταφέρει κάτι παραπάνω από το μισό της χριστιανικής πράξης... 

Χρυσούλα Πλάλα

                                                                                                                       

* Η Χρυσούλα Πλάλα είναι συνταξιούχος φιλόλογος, συγγραφέας πέντε βιβλίων και αρθρογράφος στην εφημερίδα «Παλμός» του Γαλατσίου.

** Στίχοι του ποιητή Νίκου Γκάτσου.