Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

ΑΡΧΑΙΑ Α΄-ΕΝΟΤΗΤΑ2

Για μαθητές και μαθήτριες Α΄ Γυμνασίου

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ – Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ – ΕΝΟΤΗΤΑ 2Α΄

@ Το κείμενο (σελ. 14) και τις ερωτήσεις του σχολικού βιβλίου (σελ. 16) θα τα βρείτε στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση (ανοίξτε την υπερσύνδεση): http://www.pi-schools.gr/books/gymnasio/arxaia_a/math_1-19.pdf

Α΄.

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Σημείωση: Δίδεται το αρχαίο κείμενο σε φράσεις με μαύρο κι από κάτω η μετάφρασή του με μπλε, για να κατανοούν οι μαθητές, που έρχονται πρώτη φορά σε επαφή με τα Αρχαία Ελληνικά, καλύτερα τη μετάφραση.

’Εν Ἀθήναις τοὺς παῖδας μετ’ ἐπιμελείας διδάσκουσι καὶ νουθετοῦσι. Πρῶτον μὲν

Στην Αθήνα τα παιδιά με φροντίδα διδάσκουν και συμβουλεύουν. Πρώτα βέβαια

καὶ τροφὸς καὶ μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς καὶ αὐτὸς ὁ πατὴρ ἐπιμελοῦνται ὅπως

και η παραμάνα και η μητέρα και ο παιδαγωγός και ο ίδιος ο πατέρας φροντίζουν πώς

γενήσεται βέλτιστος ὁ παῖς, διδάσκοντες ὅτι τὸ μὲν δίκαιον [ενν. ἐστι], τὸ δὲ ἄδικον

θα γίνει πολύ καλό το παιδί, διδάσκοντας ότι το μεν ένα δίκαιο [είναι], ενώ το άλλο άδικο

καὶ τόδε μὲν καλὸν, τόδε δὲ αἰσχρὸν ἐστι. Εἶτα δέ, ἐπειδὰν οἱ παῖδες

και αυτό βέβαια ωραίο, το άλλο όμως άσχημο είναι. Κι έπειτα, όταν τα παιδιά

εἰς ἡλικίαν ἔλθωσιν, οἱ γονεῖς εἰς διδασκάλων (ενν. οἴκους) πέμπουσιν (ενν. αὐτοὺς),

φτάσουν στην κατάλληλη ηλικία, οι γονείς στα σπίτια των δασκάλων [στα σχολεία] (τα) στέλνουν,

ἔνθα οἱ μὲν γραμματισταὶ ἐπιμελοῦνται ὅπως γράμματα μάθωσιν καὶ ἐννοῶσι

όπου οι δάσκαλοι ανάγνωσης και γραφής φροντίζουν να μάθουν γράμματα και να καταλαβαίνουν

τὰ γεγραμμένα, οἱ δὲ κιθαρισταὶ τῷ κιθαρίζειν πειρῶνται ποιεῖν αὐτοὺς

τα γραμμένα, ενώ οι δάσκαλοι της μουσικής με το να παίζουν λύρα προσπαθούν να κάνουν αυτά

ἡμερωτέρους καὶ τὰς ψυχὰς τῶν παίδων πρὸς τὸν ῥυθμὸν καὶ τὴν ἁρμονίαν

πιο ήμερα και τις ψυχές των παιδιών με το ρυθμό και την αρμονία

οἰκειοῦσι. Ἔτι οἱ παῖδες ἐν γυμνασίοις καὶ παλαίστραις φοιτῶσιν, ἔνθα

εξοικειώνουν. Ακόμα τα παιδιά σε γυμναστήρια και σε παλαίστρες συχνάζουν, όπου

οἱ παιδοτρίβαι ποιοῦσι βελτίω τὰ σώματα αὐτῶν, ἵνα μὴ ἀναγκάζωνται

οι γυμναστές κάνουν καλύτερα τα σώματά τους, για να μην αναγκαζονται

ἀποδειλιᾶν διὰ τὴν πονηρίαν τῶν σωμάτων.

να δειλιάζουν εξαιτίας της κακής σωματικής κατάστασης.

Πλάτωνος «Πρωταγόρας», 325 c – 326 c

ΕΡΓΑΣΙΕΣ:

Διάλεξε δύο από τις παρακάτω ερωτήσεις, μία προφορική και μία γραπτή:

1. Ποιοι φρόντιζαν για την αγωγή και εκπαίδευση των παιδιών στην αρχαία Αθήνα; (προφορική)

@2. Ποια μαθήματα διδάσκονταν τα παιδιά των αρχαίων Αθηναίων και ποιος ήταν ο σκοπός κάθε μαθήματος;

3. Ποιες ομοιότητες αναγνωρίζετε ανάμεσα στη δική σας εκπαίδευση και την εκπαίδευση των παιδιών της αρχαίας Αθήνας; (προφορική)

@4. Από τις 114 λέξεις της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, που υπάρχουν στο κείμενο, μέτρησε πόσες χρησιμοποιούμε και εμείς σήμερα ίδιες ή λίγο αλλαγμένες κι έπειτα γράψε στο τετράδιό σου δέκα ουσιαστικά, που υπάρχουν ίδια και στα λεξικά της νέας ελληνικής γλώσσας.

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ – Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ – ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΝΟΤΗΤΑΣ 2Α΄

Πρώτο Παράλληλο Κείμενο Ενότητας 2 (σελ. 143)

Και στα παιδιά των Σπαρτιατών ο Λυκούργος δεν όρισε παιδαγωγούς αγορασμένους ή έμμισθους, ούτε ήταν δυνατό στον καθένα να ανατρέφει ούτε να εκπαιδεύει όπως ήθελε το γιο (του), αλλά όλα (ενν. τα παιδιά), αμέσως μόλις γίνονταν επτά ετών, αφού τα έπαιρνε, τα κατένεμε σε λόχους, κάνοντάς τους εταίρους και συντρόφους μεταξύ τους, τα συνήθιζε να παίζουν μαζί και να περνούν τον καιρό τους ομαδικά.

Πλουτάρχου «Βίοι Παράλληλοι - Λυκοῦργος» 16, 4 - 5

Δεύτερο Παράλληλο Κείμενο Ενότητας 2 (σελ. 143)

Και γράμματα λοιπόν επειδή ήταν αναγκαία [όσα ήταν αναγκαία] μάθαιναν^. η λοιπή όμως αγωγή είχε σκοπό να τους μάθει την υπακοή στους κυβερνώντες και να έχουν υπομονή στους κόπους και να νικούν στις μάχες. Γι’ αυτό και όσο προχωρούσαν στην ηλικία αύξαιναν την άσκησή τους και κουρεύοντάς τα σύρριζα και συνηθίζοντάς τα ως επί το πλείστον να περπατούν ξυπόλυτα και να παίζουν γυμνά.

Πλουτάρχου «Βίοι Παράλληλοι - Λυκοῦργος» 16. 6

ΕΡΓΑΣΙΕΣ:

@Ποιοι φρόντιζαν για την αγωγή και εκπαίδευση των παιδιών στην αρχαία Σπάρτη και ποιους παιδαγωγικούς σκοπούς είχε αυτή;

@Συγκρίνετε και κρίνετε την αγωγή των παιδιών στην αρχαία Σπάρτη και στην αρχαία Αθήνα:

ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ: ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΣΠΑΡΤΗ:
•Κύριος υπεύθυνος: …………………………………………......... …………………………………………........................................

•Βοηθοί του: …………………………………………………........ …………………………………………........................................
•Δάσκαλοι: ……………………………………………………....... …………………………………………........................................

•Πότε άρχιζε; …………………………………………………...... …………………………………………........................................
•Μαθήματα: …………………………………………………........   …………………………………………........................................
•Σκοπός: ……………………………………………………......... …………………………………………........................................
•Επιδιωκόμενες αρετές: ……………………………………….......   ………………………………………….......................................
  .................................................................................................   …………………………………………........................................
•Βασική ομοιότητα: ………………………………………..………………………………………………………….…....................................
•Βασική διαφορά: ……………………………………………..………………………………………………….………..................................

Πού θα θέλατε να ζείτε, στην αρχαία Σπάρτη ή στην αρχαία Αθήνα; Αιτιολογήσετε προφορικά την προτίμησή σας ..........................................................................................................................................

Πού νομίζετε ότι αποσκοπεί η δική σας εκπαίδευση; Ποιες ομοιότητες αναγνωρίζετε ανάμεσα στη δική σας εκπαίδευση και την εκπαίδευση των παιδιών στην αρχαία Ελλάδα; Τι συμπέρασμα βγάζετε;
Σκοπός: ..................................................................................................................................................
Ομοιότητες: ……………………………………………………………………………………………......................
Συμπέρασμα: ………………………..……………………………………………………………………………….....

Α Σ Κ Η Σ Η

Ονοματεπώνυμο: Τμήμα: Α1 -- 10 - 10 - 2013

@ Συμπληρώσετε τον παρακάτω πίνακα Α΄, διαλέγοντας από τον πίνακα Β΄ τη σωστή ερμηνεία των λέξεων του πίνακα Α΄ (π.χ. ίνα = για να):

Πίνακας Α΄

α/α	Λ Ε Ξ Ε Ι Σ	Ε Ρ Μ Η Ν Ε Ι Α
1.	νουθετέω > νουθετῶ =
2.	ἐπιμελέομαι > ἐπιμελοῦμαι =
3.	γυμνάσιον =
4.	πειράομαι > πειρῶμαι =
5.	γίγνομαι =
6.	πέμπω =
7.	ἐστὶ =
8.	καλὸν =
9.	αἰσχρὸν =
10.	παιδοτρίβης =
11.	φοιτάω > φοιτῶ =
12.	βέλτιστος =
13.	ἔνθα =
14.	ποιῶ =
15.	ἀγαθὸς =
16.	ἐν Ἀθήναις =

Πίνακας Β΄

ο καλύτερος	όπου	γίνομαι	γυμναστήριο
γυμναστής	προσπαθώ	συμβουλεύω	στην Αθήνα
είναι	στέλνω	ενάρετος	κάνω
Ανήθικο	ωραίο	συχνάζω	φροντίζω

Τα παρακάτω κείμενα είναι βοηθητικά...

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ – Α΄ ΤΕΥΧΟΣ – ΕΝΟΤΗΤΑ 2^η / 5^η

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΕΦΗΒΩΝ

Ἐγκώμιόν εἰσι τῆς πόλεως οἱ παλαιοὶ νόμοι καὶ τὰ ἔθη τῶν ἐξ ἀρχῆς ταῦτα κατασκευασάντων. Ὑμῖν δὲ ἐστὶν ὅρκος, ὅν ὀμνύουσι πάντες οἱ πολῖται, ἐπειδὰν εἰς τὸ ληξιαρχικὸν γραμματεῖον ἐγγραφῶσι καὶ ἔφηβοι γένωνται, μήτε τὰ ἱερὰ ὅπλα καταισχυνεῖν μήτε τὴν τάξιν λείψειν, ἀμυνεῖν δὲ τῇ πατρίδι καὶ ἀμείνω παραδώσειν.

Έπαινος της πόλης είναι οι παλιοί νόμοι κι οι συνήθειες αυτών που έφτιαξαν αυτά από την αρχή. Και σε μας υπάρχει όρκος, τον οποίο ορκίζονται όλοι οι πολίτες, όταν εγγραφούν στο ληξιαρχικό γραμματείο και γίνουν έφηβοι, ότι μήτε τα ιερά όπλα θα ντροπιάσουν μήτε θα εγκαταλείψουν την παράταξη (μήτε θα λιποτακτήσουν), αλλά ότι θα υπερασπίσουν την πατρίδα και θα την παραδώσουν ισχυρότερη.

Λυκούργου «Κατὰ Λεωκράτους» 75-76

ΛΕΞΕΙΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

Λυκοῦργος = Αθηναίος ρήτορας του 5^ου αι. π.Χ. (περ. 390-325 π.Χ.), ο οποίος έγραψε το δικανικό ρητορικό λόγο κατά του συμπολίτη του Λεωκράτη, που τον κατηγορεί για έσχατη προδοσία της πατρίδας του. Χρησιμοποιεί το κείμενο του όρκου ως επιχείρημα, για να αποδείξει ότι ο κατηγορούμενος που δεν τήρησε τον όρκο που έδωσε στην πατρίδα είναι επίορκος, άρα καταδικαστέος.

+ἐγκώμιον (το, ουσ.) = έπαινος.

+ἔθος (το, ουσ.) = συνήθεια, έθιμο.

ἐστὶν (ὅρκος) = υπάρχει.

ὄμνυμι και ὀμνύω (ρ.) = ορκίζομαι.

ἐπειδὰν (σύνδ. χρον.) = όταν.

+αἶσχος (το, ουσ.) = ντροπή, ατιμία // ανήθικο έργο.

+αἰσχρὸς (επίθ.) = ανήθικος, αχρείος, απρεπής, φαύλος, άτιμος // άσχημος (αισχρότητα, αισχρολογία, αισχροκέρδεια).

+αἰσχύνη (η, ουσ.) = αίσχος, ντροπή για κακή πράξη, όνειδος.

+καταισχύνη (η, ουσ.) = πολύ μεγάλη ντροπή.

+αἰσχύνομαι (ρ.) = ντρέπομαι, αισθάνομαι ντροπή για κάτι άσχημο που έχω κάνει.

+καταισχύνω (ρ.) = ατιμάζω, ντροπιάζω, κάνω κάτι άσχημο.

τάξις (η, ουσ.) = στρατιωτική παράταξη, παράταξη μάχης.

λείπω (ρ.) = εγκαταλείπω.

+ἀμύνω (ρ.) = κρατώ μακριά, απομακρύνω, απωθώ // υπερασπίζω, μάχομαι για χάρη κάποιου.

+ἀμύνομαι (ρ.) = αποκρούω κάποιον, υπερασπίζομαι τον εαυτό μου ή κάποιον άλλο.

ἀμείνω και ἀμείνονα (επίθ. συγκρ. βαθμού του επιθ. ἀγαθὴ) = ισχυρότερη // καλύτερη.

+ἀγαθὸς, ἀγαθὴ, ἀγαθὸν (επίθ. β΄κλίσεως) – Συγκριτικός βαθμός: ὁ ἀμείνων, ἡ ἀμείνων, τὸ ἄμεινον – Υπερθετικός βαθμός: ἄριστος, ἀρίστη, ἄριστον.

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΕΦΗΒΩΝ

Οὐ καταισχυνῶ ὅπλα τὰ ἱερὰ, οὐδ’ ἐγκαταλείψω τὸν παραστάτην ὅτῳ ἄν στοιχήσω, ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὑπὲρ ὁσίων καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν. Τὴν πατρίδα δὲ οὐκ ἐλάττω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἄν παραδέξωμαι. Καὶ εὐηκοήσω τῶν ἀεὶ κραινόντων, καὶ τοῖς θεσμοῖς τοῖς ἱδρυμένοις πείσομαι καὶ ὅσους ἄν ἄλλους τὸ πλῆθος ἱδρύσηται ὁμοφρόνως. Καὶ ἄν τις ἀναιρῇ τοὺς θεσμοὺς ἤ μὴ πείθηται, οὐκ ἐπιτρέψω, ἀμυνῶ δὲ καὶ μόνος καὶ μετὰ πάντων. Καὶ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω. Ἵστορες θεοὶ τούτων Ἄγλαυρος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αὐξώ, Ἡγεμόνη.

Δεν θα ντροπιάσω τα ιερά τα όπλα ούτε θα εγκαταλείψω μέσα στη μάχη μοναχό το συμπολεμιστή μου μ’ όποιον ταχθώ στη γραμμή, αλλά θα αγωνιστώ και για τα ιερά και για τα όσια και μόνος και με πολλούς^. και την πατρίδα θα παραδώσω όχι μικρότερη, αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη απ’ όση θα παραλάβω. Και θα υπακούσω πρόθυμα σε όποιους είναι κάθε φορά άρχοντες, και θα πειθαρχήσω στους νόμους που έχουν θεσπιστεί και όσους τυχόν άλλους θεσπίσει ο λαός ομόφωνα^. και αν κάποιος καταργεί τους νόμους ή δεν υπακούει, δεν θα το επιτρέψω, αλλά θα (τους) υπερασπιστώ και μόνος και με όλους. Και τα πατροπαράδοτα ιερά θα τιμήσω. Μάρτυρες γι’ αυτά θεοί (ενν. ας μου είναι) η Άγλαυρος, ο Ενυάλιος, ο Ζεύς, η Αυξώ, η Θαλλώ, η Ηγεμόνη.

(Λυκούργου «Κατὰ Λεωκράτους», 77)

Πραγματικά στοιχεία:

1) Διαδικασία ὅρκου: Κάθε Αθηναίος που καταγόταν από γονείς ελεύθερους πολίτες Αθηναίους, μόλις συμπλήρωνε το 18^ο έτος της ηλικίας του, παρουσιαζόταν για εγγραφή στο Ληξιαρχικό Γραμματείο. Εδήλωνε κύριο όνομα, όνομα πατέρα (στη Γενική) και το δήμο, όπου ανήκε, π.χ. Θουκυδίδης Ολόρου Αλιμούσιος. Μετά την εγγραφή του στην Εκκλησία του Δήμου, του ενεχείριζαν ασπίδα και δόρυ κι ευθύς αμέσως τον οδηγούσαν στην Ακρόπολη, στο ναό της Αγλαύρου, όπου ετελείτο θυσία προς τιμήν των προστατών θεών. Εκεί έδινε τον όρκο του Αθηναίου πολίτη, τον οποίο έπρεπε να τηρήσει κατά γράμμα σ’ όλη του τη ζωή.

2) Ληξιαρχικὸν Γραμματεῖον: Επίσημος κατάλογος των δήμων της αρχαίας Αθήνας, όπου εγγράφονταν σε επίσημη γιορτή, τα λεγόμενα Απατούρια, όταν γίνονταν 18 ετών οι Αθηναίοι πολίτες. Από την ημέρα εκείνη άρχιζε η εφηβεία των αγοριών, δηλαδή η δίχρονη στρατι-ωτική θητεία και άσκηση, πράγμα που επισφραγιζόταν με τον όρκο που έδιναν στο ναό της Αγλαύρου, που βρισκόταν στα βόρεια της Ακρόπολης.

3) Ἄγλαυρος (η): Κόρη του Κέκροπα, του πρώτου βασιλιά και ιδρυτή της Αθήνας, που της αποδίδονταν τιμές για τον πατριωτισμό της. Την τιμούσαν πολύ στην Αθήνα, γιατί, όταν κινδύνευε η πόλη από μία εχθρική επιδρομή και κάποιος χρησμός έλεγε πως μόνο αν θυσιαζόταν η κόρη του βασιλιά θα σωζόταν η Αθήνα, προσέφερε τον εαυτό της θυσία, πέφτοντας οικειοθελώς στο γκρεμό από τη βόρεια απόκρημνη πλευρά της Ακρόπολης. Οι Αθηναίοι, ευγνώμονες για την αυτοθυσία της, της έχτισαν ιερό στη θέση που γκρεμίστηκε.

4) ’Ενυάλιος (ο) = πολεμικός, φονικός. Επίθετο του θεού Άρη, θεού του πολέμου.

5) Ζεύς: Ο Όρκιος Δίας, ο προστάτης του όρκου και τιμωρός των επιόρκων, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες επικαλούνταν ως μάρτυρα, όταν έδιναν τον πιο μεγάλο, τον πιο δεσμευτικό τους όρκο.

6) Θαλλὼ (η): Μία από τις Ώρες, θεότητες που λατρεύονταν στην Αθήνα, προστάτιδες της ευημερίας. Η άλλη ήταν η Καρπώ.

7) Αὐξώ, Ἡγεμόνη: Δύο από τις Χάριτες, ντόπιες θεότητες της Αττικής, που προστάτευαν τους πολεμιστές. Η Αυξώ ήταν η Χάρις που αυξάνει και η Ηγεμόνη η Χάρις που οδηγεί, που αρχίζει. Ήταν δηλαδή η Ηγεμόνη ο ήλιος της Ανοίξεως και η Αυξώ ο ήλιος του Θέρους.

8) ἱερά: προέρχονται απ’ ευθείας από τη Θεότητα και είναι κατά κάποιο τρόπο « φύσει ιερά », τα άγια.

9) ὅσια: είναι « θέσει ιερά », δηλαδή έγιναν ιερά σύμφωνα με την ανθρώπινη αντίληψη.

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ

«Ὁρκίζομαι εἰς Σέ, ὦ Ἱερὰ πλὴν τρισαθλία Πατρίς! Ὁρκίζομαι εἰς τὰς πολυχρονίους βασάνους Σου. Ὁρκίζομαι εἰς τὰ πικρὰ δάκρυα, τὰ ὁποῖα τόσους αἰῶνας ἔχυσαν καὶ χύνουν τὰ ταλαίπωρα τέκνα Σου. Εἰς τὰ ἴδιά μου δάκρυα, χυνόμενα κατὰ ταύτην τὴν στιγμὴν, καὶ εἰς τὴν μέλλουσαν ἐλευθερίαν τῶν ὁμογενῶν μου, ὅτι ἀφιερώνομαι ὅλος εἰς Σέ. Εἰς τὸ ἑξῆς Σὺ θέλεις εἶσαι ἡ αἰτία καὶ ὁ σκοπὸς τῶν διαλογισμῶν μου. Τὸ ὄνομά Σου ὁ ὁδηγὸς τῶν πράξεών μου, καὶ ἡ εὐτυχία Σου ἡ ἀνταμοιβὴ τῶν κόπων μου.»

(«Μέγας Ὅρκος» τῶν Φιλικῶν (απόσπασμα) – 1814 μ.Χ. ἵδρυση Φιλικῆς Ἑταιρείας)

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΩΝ

Το Μάρτιο του 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης συγκρότησε τον Ιερό Λόχο στη Φωξάνη της Μολδαβίας, που απαρτίστηκε κυρίως από Έλληνες σπουδαστές του Εξωτερικού. Οι Ιερολοχίτες ορκίστηκαν στη μητρόπολη της Φωξάνης ότι θα πολεμήσουν με πατριωτισμό και αυτοθυσία ως την τελευταία τους πνοή για την ελευθερία της πατρίδας, πράγμα που έκαναν τρεις μήνες αργότερα κατά στη φονική μάχη του Δραγατσανίου (8 Ιουνίου 1821), όπου σκοτώθηκαν οι περισσότεροι. Παρακάτω απόσπασμα από τον όρκο των Ιερολοχιτών:

«Ὁρκίζομαι νὰ χύσω καὶ αὐτὴν τὴν ὑστέραν ρανίδα τοῦ αἵματός μου ὑπὲρ τῆς Θρησκείας καὶ τῆς Πατρίδος μου. Νὰ φονεύσω καὶ αὐτὸν τὸν ἴδιον ἀδελφόν, ἄν τὸν εὕρω προδότην τῆς Πατρίδος. Νὰ λάβω τὰ ὅπλα εἰς κάθε περίστασιν, εὐθὺς μόλις ἀκούσω ὅτι ὁ Ἀρχηγός μου ἐκστρατεύει κατὰ τῶν τυράννων καὶ νὰ συγκαταφέρω ἅπαντας τοὺς φίλους μου καὶ γνωρίμους μου εἰς τὸ νὰ μὲ ἀκολουθήσωσι […]. Νὰ μὴ παραιτήσω τὰ ὅπλα προτοῦ νὰ ἴδω ἐλευθέραν τὴν Πατρίδα μου καὶ ἐξολοθρευμένους τοὺς ἐχθρούς της […].Ὁρκίζομαι τέλος πάντων εἰς τὸ τῆς Θείας Μεταλήψεως Φοβερὸν Μυστήριον ὅτι θὰ ὑστερηθῶ τῆς Ἁγίας Κοινωνίας εἰς τὴν τελευταίαν μου ἐκείνην ὥραν, ἐὰν δὲν ἐκτελέσω ἁπάσας τὰς ὑποσχέσεις, τὰς ὁποίας ἔδωσα ἐνώπιον τῆς εἰκόνος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.»

(Ἰ. Φιλήμων, «Δοκίμιον Ἱστορικὸν περὶ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως» – Ἀθήνα 1859 - 61)

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΣΗΜΕΡΑ

«Ορκίζομαι να φυλάττω πίστιν εις την Πατρίδα, υπακοήν εις το Σύνταγμα, εις τους νόμους και τα ψηφίσματα του Κράτους. Υποταγήν εις τους ανωτέρους μου. Να εκτελώ προθύμως και άνευ αντιλογίας τας διαταγάς των. Να υπερασπίζω με πίστιν και αφοσίωσιν, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μου, τας σημαίας. Να μην εγκαταλείπω, μηδέ να αποχωρίζομαι ποτέ απ’ αυτών. Να φυλάττω δε ακριβώς τους στρατιωτικούς νόμους και να διάγω εν γένει ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης.»

@ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:

1) Ποιες υποσχέσεις έδιναν με τον όρκο τους οι Αθηναίοι έφηβοι;

2) Τι συμπεραίνετε για τη γνώμη των αρχαίων Αθηναίων σχετικά με τον ιδεώδη πολίτη; Συμφωνείτε με τη γνώμη αυτή;

3) Συγκρίνετε τον όρκο των Αθηναίων εφήβων με τον όρκο των Φιλικών και τον όρκο του Έλληνα στρατιώτη και βρείτε ομοιότητες, στοιχεία διαχρονικά.

4) Τι γνωρίζετε για τον όρκο, την επιορκία και τον Όρκιο Δία; Τι ισχύει σήμερα;

ΒΟΥΝΑΤΣΟΥ ΜΥΡΣΙΝΗ, ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης ( Atom )

Παλαιοχώρι Λέσβου